Angelics War นาย...อยากจะทำแบบนี้จริงๆเหรอ

ในขณะที่ท่าของทั้งสองคนกำลังเข้าที่เข้าทางนั้นเอง... เด็กหนุ่มก็กระซิบอะไรบางอย่างอยู่ข้างๆหูของสาวน้อยผมน้ำเงินด้วยเสียงที่เบามากจนเกือบจะถูกกลบด้วยเสียงลมที่พัดอยู่อย่างต่อเนื่อง ซึ่งคำพูดของเขาที่ออกมาจากปากนั้น... เป็นข้อความจากใจส่งถึงเธอเพียงคนเดียว!!

"ฉันไม่นับคนที่ยิ้มด้วยกัน...หัวเราะไปด้วยกัน...มีความสุขไปด้วยกันว่าเป็น"ศัตรู"หรอกนะ"

เมื่อสิ้นคำพูดจากปากของฮิซาชิแล้ว... มิคาสะก็ตั้งตัวไม่ติด เธอคิดว่าที่เขาลงทุนจับเธอกดลงกับพื้นหินพร้อมทั้งยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนเกือบจะชนปากเธออยู่แล้วก็เพื่อที่จะบอกคำว่า"รัก"เสียอีก...
แต่แค่นี้ก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้เธอรู้สึกผ่อนคลายลงได้บ้าง

"ที่ผ่านมาฉันคง...ฉันทำร้ายเธอมามากเกินไปแล้วสินะ! ถ้าเอาทุกอย่างที่ฉันทำไว้มารวมกันทั้งหมดละก็...แค่คำว่าขอโทษมันไม่มีทางชดเชยความผิดของฉันได้อยู่แล้วล่ะ"

"แต่ก็...ขอบใจนะ! ที่ช่วยฉุดฉันขึ้นมาจากนรกแห่งความเดียวดายแห่งนั้น ขอบใจ...ที่ช่วยทำให้ผู้ชายโง่ๆคนหนึ่งได้รู้จักกันความอบอุ่นที่เรียกว่าครอบครัว ขอบใจ...ที่พวกเธอมีความรู้สึกดีๆกับฉัน ขอบใจจริงๆ..."

เมื่อเด็กหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าเธอพูดทุกอย่างออกมาหมดแล้ว ฮิซาชิก็หันหลังให้เธอเป็นสัญญาณราวกับว่า...จากนี้ไปเธอจะไม่มีโอกาสได้พบกับเขาอีกแล้ว

"นายจะไปไหนเหรอ..."

มิคาสะอยากจะลุกตามเด็กหนุ่มคนนั้นไปด้วย แต่แล้วเธอก็ต้องล้มลงกับพื้นอีกครั้งหนึ่ง เพราะถึงแม้ว่าฮิซาชิจะช่วยรักษาบาดแผลตามร่างกายของเธอจนเกือบจะหายเป็นปกติแล้ว... แต่แขนขวาของเธอที่โดนเล่นงานหนักที่สุดกลับยังคงร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
อาจจะเพราะการที่เส้นเอ็นที่ขาดไปจะกลับมาเชื่อมต่อกันเป็นปกติเหมือนเดิมนั้น...เป็นไปได้อย่างลำบากมาก และบางทีแขนของเธออาจจะใช้ไม่ได้ไปตลอดชีวิตเลยก็ได้

แต่ถึงฮิซาชิกำลังเตรียมตัวจะบินออกไปข้างหน้าอยู่ ในตอนที่มิคาสะล้มลงกับพื้นนั้นเขาก็หันกลับมาดูอาการของเธออย่างทะนุถนอมราวกับว่าเธอเป็น...

"จากนี้ฉันมีทางเลือกให้เธอสองทาง... เธอจะมุ่งหน้าไปช่วยเพื่อนของเธอ...เพื่อนของพวกเราต่อสู้กับอาคาริ... หรือว่าจะหนีกลับไปรักษาแขนของเธอให้หายเป็นปกติแล้วค่อยกลับมาสู้กับยัยนั่นอีกครั้ง... เธอเลือกเองนะ!"

หลังจากที่ดูอาการของมิคาสะจนแน่ใจแล้วว่าแขนขวาของเธอนั้นไม่ได้อยู่ในสภาพที่จะใช้ต่อสู้ได้ ฮิซาชิก็ลุกขึ้นเตรียมจะบินออกไปอีกครั้งหนึ่ง คราวนี้เขาตั้งใจจะบินออกไปจริงๆโดยไม่คิดที่จะหันกลับมามองเพื่อนสาวของเขาเลย

"คิดคำตอบให้ดีๆล่ะ...แล้วฉันจะรอฟัง"
.
.
.

ณ สนามต่อสู้ที่สอง หลังจากที่อาคาริเริ่มที่จะเอาจริงขึ้นมาแล้วหลังจากที่ทนรับการจู่โจมจากเหล่าSeiriทั้งสองมาเป็นเวลานาน คราวนี้เธอดึงเอาพลังที่เหนือชั้นกว่าเดิมมากขึ้นมาประมือกับยูนะกับฮิโรมิอย่างดุเดือด ทั้งสองฝ่ายเข้าห้ำหั่นกันด้วยพลังขั้นสูงสุดของแต่ละคนอย่างสุดความสามารถ

แต่ด้วยพลังที่เทียบเคียงได้กับฮิซาชิของอาคาริ... รวมทั้งการที่เธอไม่ได้ออมมือให้พวกยูนะเลย ทำให้สถานการณ์ในตอนนี้พวกSeiriเสียเปรียบเป็นอย่างมาก

"ทำไมถึงได้แข็งแกร่งขนาดนี้..! ขนาดฮิซาชิยังเทียบไม่ติดเลย..."

เมื่อได้ยินเสียงบ่นของเทอร์รารอยด์ผู้อ่อนโยนที่ออกอาการช้ำจากการถูกเธอกระหน่ำหมัดใส่ไม่ยั้ง อาคาริก็ถลึงตาใส่เธอพร้อมทั้งตอบคำถามของเธออย่างตรงไปตรงมาด้วยสีหน้าเครียด

"ฮิซาชิเทียบไม่ติดเหรอ... ผิดแล้ว! ตามจริงฉันกับฮิซาชิแข็งแกร่งเท่ากันพอดี หมอนั่นก็แค่ไม่คิดสู้กับพวกเธอจริงๆจังๆเท่านั้นเอง..."

และเมื่อตอบคำถามสุดท้ายของคู่ต่อสู้ที่อยู่ตรงหน้าเสร็จแล้ว อาคาริก็จัดการสร้างลูกบอลเพลิงขึ้นมาตรงหน้าเธออย่างรวดเร็ว ซึ่งพลังของลูกบอลเพลิงนี้เหนือกว่าตอนที่เธอรวบรวมพลังออกมาใช้แค่แสงสีส้มบนฝ่ามือมากจนเทียบชั้นกันไม่ได้...
และการรวบรวมพลังของอาคารินั้นเป็นไปอย่างรวดเร็วจนแทบจะเรียกไม่ได้ว่าเป็นการเค้นพลังจากทั้งร่าง!!

"ราตรีสวัสดิ์นะ... เหล่านางฟ้าตัวน้อย..."

แววตาที่อาคาริจ้องลงมายังยูนะกับฮิโรมิที่อยู่ด้านล่างตัวเธอนั้นแทบจะไม่มีความน่ารักสดใสแฝงอยู่ข้างในเลย ภายในนั้นมีเพียงความโหดเหี้ยมเกินบรรยายเท่านั้น!!!

"อย่านะ....!!!!!!!!!"

ยูนะตะโกนห้ามอาคาริที่กำลังจะปล่อยคลื่นพลังระดับใหม่ที่รุนแรงกว่าเดิมใส่พวกเธอโดยหวังว่าเธอจะหยุดมือไปสักประเดี๋ยว... หากแต่ไม่เลย!! อาคาริไม่สนใจเสียงร้องของยูนะเลยแม้แต่นิดเดียว รวมทั้งยังเพิ่มพลังที่ประจุเอาไว้ข้างในขึ้นจนเหนือชั้นกว่าเดิม แล้วปล่อยมันออกมาใส่ร่างของทั้งสองคนที่ได้แต่ลอยนิ่งอยู่กลางอากาศด้วยความหวาดกลัวจนท้องฟ้าถูกย้อมไปด้วยสีส้มจากลำแสงทำลายล้างลำนั้น

และในขณะนั้นเอง... เค้าลางแห่งความสูญเสียก็ได้บังเกิดขึ้นกับSeiriที่กำลังจะถูกทำร้ายนั้นเพียงคนเดียว


"เธอคิดอะไรของเธอ..!!"

"อ๊ากกก!!!!"

สาวน้อยผมแดงไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้า ระหว่างที่ลำแสงที่ประจุพลังมหาศาลจากสัดส่วนครึ่งหนึ่งของอาคาริกำลังพุ่งเข้ามาจะถึงตัว กลับมีใครคนหนึ่งพุ่งตัวเข้ามารับการโจมตีนั้นแทนเธอจนถูกลำแสงนั้นปะทะเข้าเต็มๆจนตกลงไปกระแทกพื้นอย่างรุนแรง พร้อมกันนั้นก็เกิดระเบิดซ้ำเข้าที่ร่างของเธออย่างหนักจนเรียกได้ว่ามีโอกาสรอดได้ยากมาก

"พี่ยูนะ!!!!!!"

ฮิโรมิไม่อยากที่จะเชื่อ...ไม่อยากที่จะเห็นภาพที่เพิ่งเกิดขึ้นกับเพื่อนที่สนิทที่สุดของเธอเมื่อสักครู่นี้เลยแม้แต่นิดเดียว ยูนะฉวยโอกาสที่เธอยกมือขึ้นมาบังแสงที่ส่องลงมาทะลุม่านตาในตอนนั้นพุ่งเข้ามารับการโจมตีของอาคาริแทนเธอจนถูกเล่นงานเพียงคนเดียว เพื่อปกป้องเธอ...และความปรารถนาเพียงหนึ่งเดียวของเธอด้วย

"ทำไมถึงทำแบบนี้..! พี่ยูนะ!!"

ฮิโรมิรีบบินลงไปยังพื้นดินจุดที่ยูนะตกลงไปเมื่อสักครู่นี้ทันทีที่การระเบิดสงบลง แต่เมื่อเธอได้เห็นสภาพของอควารอยด์สาวที่เอาตัวเข้ามาปกป้องเธอไว้ก็ถึงกับเก็บอาการไว้ไม่อยู่ ร่างกายของยูนะนั้นบอบช้ำไปทั้งตัวเนื่องด้วยแรงระเบิดในครั้งนั้น... รวมทั้งปีกทั้งสองข้างของเธอฉีกขาดจนเกือบจะหลุดออกจากกันแล้วด้วย เป็นสภาพที่แย่มากจนฮิโรมิต้องเบือนหน้าหนี

"ทำไมล่ะ... ทำไมต้องทำถึงขนาดนี้ด้วย..!? ฉันล่ะไม่เข้าใจเธอเลยจริงๆ... ยัยยูนะ!!"

ฮิโรมิร้องไห้ออกมาอย่างหนักและไม่มีทีท่าว่าจะหยุด ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกเหมือนมีมือของใครคนหนึ่งเข้ามาแตะกลางศรีษะเธอ...

"ฮิโรมิ... ฉันรู้นะ...เธอเองก็ชอบฮิซาชิ...ใช่ไหม!? เพราะงั้น...ฉันฝากหมอนั่นให้เธอดูแลด้วยนะ ถึงหมอนั่นจะแข็งแกร่งกว่าเธอ...แต่ใจจริงแล้วเขาไม่ได้เข้มแข็งอย่างที่คิด ค่อก..!!"

ยูนะกระอีกเลือดออกมาครั้งหนึ่งก่อนที่จะเงียบไป สายตาของเธอที่มองมายังเทอร์รารอยด์ที่เธอช่วยชีวิตเอาไว้เมื่อสองปีก่อนนี้ราวกับคนที่พร้อมจะจากโลกนี้ไปได้ทุกเมื่อ ทั้งอย่างนั้นสาวน้อยอีกคนที่เอามือกุมแขนของเธอเอาไว้กลับไม่ยอมแม้แต่จะปล่อยมือของเธอออก... แม้ว่าในขณะนี้ศัตรูของเธอกำลังตรงเข้ามาหาเธออย่างช้าๆแล้วก็ตาม

"ไม่เอานะ..!! ให้ฉันดูแลฮิซาชิงั้นเหรอ... คนอย่างฉันน่ะไม่มีอะไรดีเลยนะ..! ฉันไม่รับฝากของแบบนั้นหรอก!!"

"อย่าพูดอย่างนั้นสิ... เธอน่ะแข็งแกร่งกว่าฉัน... ถ้าเป็นเธอละก็ ฉันรับรองเลยล่ะว่าหมอนั่นจะต้องมีความสุขได้แน่ๆ... มั่นใจในตัวเองหน่อยสิ..."

สาวน้อยผมฟ้ายิ้มให้กับเพื่อนคนสำคัญของเธอเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่รอยยิ้มนั้นจะค่อยๆหุบลงอย่างช้าๆพร้อมกับลมหายใจที่เริ่มขาดหาย และหลังจากนั้นไม่นาน...เสียงทุกอย่างที่ดังออกมาจากร่างของเธอก็เงียบสนิท

"ยูนะ..! นี่เธอเล่นมุขอะไรของเธอ... ฉันไม่ขำด้วยหรอกนะ!! ลืมตาขึ้นมาเซ่..!!!!"

ไม่มีประโยชน์อะไรอีกแล้ว... ต่อให้ฮิโรมิตะโกนดังแค่ไหน ยูนะก็ไม่มีวันลืมตาขึ้นมามองเธอได้อีกแล้ว!
แต่ถึงแม้ว่าบทของยูนะจะจบลงไปแล้ว อาคาริก็ยังคงอยู่ที่เดิมไม่ได้เคลื่อนไปไหนเลย... คราวนี้เธอก้มมองผลงานที่เธอทำเอาไว้เมื่อครู่นี้อย่างพึงพอใจ หลังจากที่เธอสังหารยูนะไปได้แล้วก็เหลือSeiriให้เธอต้องกำจัดอีกเพียงสองคนเท่านั้น

"จะเอายังไงล่ะ ยูนะก็ตายไปแล้ว...ไม่มีใครมาตายแทนเธอได้อีกแล้วนะ"
อาคาริพูดพลางยิ้มกริ่มในใจราวกับจะเยาะเย้ยเทอร์รารอยด์ที่ยังคงมีชีวิตอยู่เพียงคนเดียวในการต่อสู้ครั้งนี้ เธอเห็นฮิโรมิกำลังเช็ดน้ำตาที่ไหลรินลงมาจากเบ้าตาอย่างไม่ขาดสายซ้ำไปซ้ำมาหลายต่อหลายครั้งจนแทบจะไม่ได้หันมามองศัตรูอย่างเธอเลย

ในตอนนั้นฮิโรมิก็หันหน้าไปยังทางที่เธอใช้เดินทางมายังที่แห่งนี้ด้วยสายตาที่ถูกกลบไปด้วยของเหลวใสไร้สีที่หลั่งออกมารดแก้มสีน้ำตาลอ่อนของเธอตลอดเวลา เหมือนกับว่าเธอกำลังรอคอยอะไรบางอย่าง...

"เธอคิดจริงๆเหรอว่าฮิซาชิจะมาช่วยเธอสู้กับฉันน่ะ... หรือว่าเธอกำลังรอให้มิคาสะจังที่กำลังต่อสู้กับเขามาช่วยตายแทนเธออีกคนนึงอยู่กันเอ่ย..!?"

"แต่ถึงเธอจะรอนานแค่ไหนพวกนั้นก็ไม่มีวันมาถึงที่นี่หรอก!! แต่ก็เป็นโอกาสดีแล้วไม่ใช่เหรอที่จะได้ตัดคู่แข่งคนสำคัญของเธอออกไปให้เหลือแค่ฉันกับเธอสองคน... ทีนี้พวกเราก็มาตัดสินกันให้รู้เรื่องเลยดีกว่าว่าใครจะได้หัวใจของฮิซาชิไปครอง แต่ก็แน่นอนอยู่แล้วล่ะว่าจะเป็นใคร!!"

อาคาริยังคงไม่หายบ้า เธอพูดกับฮิโรมิเหมือนกับจะเชื้อเชิญให้เธอบุกเข้ามาต่อสู้กับเธอแล้วตายๆไปซะ ซึ่งในครั้งนี้ก็เหลือฮิโรมิเพียงคนเดียวเท่านั้น... เธอไม่มีวันต่อกรกับอาคาริที่แข็งแกร่งกว่าเธอหลายขั้นได้แน่ๆ

"เอางี้ก็แล้วกัน... ก่อนที่ฉันจะเข้าไปสู้กับเธอ ฉันมีเรื่องอยากจะถามเธอสักหน่อย เป็นคำถามที่ต้องการคำตอบนะ!"
อาคาริเริ่มที่จะชวนฮิโรมิคุยด้วยดีๆแล้ว ทั้งที่เมื่อก่อนหน้านี้เอะอะอะไรเป็นต้องบุกเข้าหาอีกฝ่ายพร้อมทั้งเจตนาที่จะฆ่าให้ตายไปซะพ้นๆ ซึ่งฮิโรมิก็ยอมฟังที่เธอกำลังจะถามนั้นแต่โดยดี...

"ก่อนที่ยูนะจังจะหมดลมหายใจนั่น... ยัยนั่นบอกว่าเธอเองก็ชอบฮิซาชิเหมือนกันใช่หรือเปล่า!? แต่เท่าที่ฉันดูพวกเธออยู่ด้วยกันมาตลอดสองปีที่ผ่านมานี่ก็ไม่เห็นว่าเธอจะแสดงออกว่าชอบตรงไหนเลยนี่นา... ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับฮิซาชิมันเป็นยังไงกันแน่!"

ฮิโรมิหลังจากที่ได้ฟังคำถามของเธอเข้าไปแล้วก็ถึงกับกลืนไม่เข้า เธอไม่เคยที่จะถามใจตัวเองเลยแม้ว่าจะเคยถูกอาคาริเค้นถามความในใจของเธอเลยถึงสองครั้ง แต่ถึงอย่างนั้น...ความรู้สึกในใจที่เธอมีต่อมนุษย์คนนั้นก็มีเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น!

"ฉันจะไปรู้ได้ยังไง...ก็ฉันมันโง่นี่นา"

ฮิโรมิตอบบ่ายเบี่ยงเหมือนกับจะไม่ต้องการได้ยินสิ่งที่จะตามมาหลังจากที่เธอเฉลยความในใจของเธอออกไปแล้ว จนกระทั่งอาคาริเริ่มบดเท้าเข้าหาเธอเท่านั้นแหละ ฮิโรมิก็พูดสิ่งที่เธออยากจะพูดต่อจากนี้ออกมาอย่างชัดเจน

"แต่ว่านะ..! สิ่งที่เรียกว่าความรักน่ะ...ต่อให้เป็นคนโง่แค่ไหนก็สัมผัสมันได้ ฉันเองก็เหมือนกัน!"

ในระหว่างที่ฮิโรมิกำลังพูดอยู่นั้น ร่างกายของเะอก็เริ่มมีแสงสีแดงกระจายออกมาจากร่างจนย้อมพื้นดินและอากาศบริเวณนั้นจนกลายเป็นสีแดงฉาน พร้อมกันนั้นอาคาริก็สัมผัสได้ว่ามีอะไรบางอย่างกำลังเกิดขึ้นกับเทอร์รารอยด์คนนั้นอย่างต่อเนื่อง เป็นความรู้สึกแบบเดียวกับตอนที่เธอต่อสู้กับเหล่าแองเจลอยด์เมื่อก่อนหน้านี้ไม่มีผิด!!

"ฉันไม่รู้หรอกว่าฉันเสียท่าให้กับความใจดีของหมอนั่นตั้งแต่เมื่อไหร่..!! แต่ต่อให้เป็นยูนะก็ตาม... ฉันจะไม่มีวันยอมเสียมนุษย์คนนั้นให้กับใครเด็ดขาด!!!!!"

ในขณะนั้นสัมผัสที่กระทบผิวของอาคาริก็เริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ในขณะนั้นเธอก็มองเห็นอะไรบางอย่างกำลังเปลี่ยนแปลงรูปร่างของฮิโรมิไปอย่างช้าๆ บางอย่างที่ไม่ใช่เรื่องดีเลยสำหรับเธอ...

'โปรแกรมวิวัฒนาการ...เฮเฟสตัส เริ่มขั้นตอนปฏิบัติการ!'