Angelics War นาย...อยากจะทำแบบนี้จริงๆเหรอ

ทันทีที่seiriอีกสองคนที่ถูกสั่งให้มายังสถานที่ต่อสู้แห่งนี้โดยไม่เต็มใจ พวกเธอก็พบกับสาวน้อยผมดำคนหนึ่งกำลังยืนรอให้พวกเธอมาถึงที่นี่ราวกับรู้อยู่ก่อนแล้ว ซึ่งสิ่งที่ปรากฏอยู่ด้านหลังของสาวน้อยคนนั้นทำให้ยูนะและฮิโรมิต้องตกใจจนทำอะไรไม่ถูก...

"ไม่จริงน่า... ทำไมถึงต้อง...ทำกันขนาดนี้ด้วย!"

ด้านหลังของอาคารินั้นเป็นสิ่งที่พวกเธอไม่อยากจะเห็นเลยแม้แต่นิดเดียว อันที่จริงแล้วเธอสามารถที่จะนำร่างของพวกแองเจลอยด์ที่กลายเป็นก้อนเนื้อขนาดเท่าตัวจริงไปซ่อนแล้วค่อยลอบโจมตีทีเผลอก็ได้... แต่ที่อาคาริไม่ทำแบบนั้นก็เพราะ!

"ฉันก็แค่...อยากให้พวกเธอได้เห็นสภาพของตัวเองที่กำลังจะได้เป็นในอีกไม่กี่นาทีต่อจากนี้เท่านั้นแหละ!"

อาคาริตอบอย่างใจเย็นมาก ซึ่งผิดกับนางฟ้าอีกสองคนที่กำลังฟังที่เธอกำลังพล่ามอยู่นั้นโดยไม่ส่งเสียงแทรกเลยแม้แต่ครั้งเดียว... บางทีคงจะเพราะพวกเธอกำลังช็อกเมื่อได้รู้ความจริงอย่างหนึ่งอยู่ก็ได้!?

ความจริงที่ว่า... พวกเธอจะไม่มีโอกาสได้พูดคุยหยอกล้อพวกแองเจลอยด์สามคนนั้นได้อีกแล้ว!!


"ฉันมีทางเลือกให้พวกเธอสองทาง... ระหว่างพวกเธอจะบุกเข้ามาสู้กับฉันเพื่อให้ได้ไปยังที่ๆเดียวกับที่สามคนนี้ล่วงหน้าไปก่อน หรือว่าจะย้อนกลับไปช่วยมิคาสะจังสู้กับฮิซาชิคุงแล้วมีชีวิตอยู่ต่อโดยแบกตราบาปนี้ไปตลอดชีวิต!?"

ในระหว่างที่ยูนะกับฮิโรมิกำลังมองไปยังร่างไร้วิญญาณของเพื่อนสนิทตาไม่กระพริบอยู่นั้น... อาคาริก็ได้ยื่นข้อเสนอบางอย่างกับพวกเธอให้เอาไปคิดเล่นๆโดยจำกัดเวลาให้ก่อนที่เธอจะเป็นฝ่ายเลือกให้เอง แน่นอนว่าในเวลาอย่างนี้...ใครจะไปฟังล่ะ!!


"เธอจะให้ฉันมีชีวิตอยู่...ทั้งๆที่เพื่อนของฉันตายไปแล้วเนี่ยนะ!?"



"ก็ใช่น่ะสิ..! ฉันจำได้ว่าก่อนหน้านี้ในบรรดาseiriเองก็มีเรื่องขัดแย้งกันเองอยู่ไม่ใช่เหรอ... นี่ก็เป็นโอกาสดีที่พวกเธอจะได้ตัดความสัมพันธ์หลอกๆระหว่างกันแล้วไม่ใช่เหรอ..!?"

อาคาริเริ่มที่จะเล่นสงครามประสาทกับเหล่าseiriอีกสองคนที่อยู่ตรงหน้าแล้ว เธอรู้ดีว่าในขณะนี้ในใจของทั้งสองคนนั้นกำลังจะปริแตกออกให้ได้อยู่แล้ว จึงเป็นโอกาสอันงามที่จะเล่นงานจิตใจของอีกฝ่ายก่อนที่จะ...ฆ่าทิ้ง!!


และหลังจากการตัดสินใจอันยาวนานกว่าสองนาทีสิ้นสุดลง... ในที่สุดยูนะก้ได้คำตอบอย่างหนึ่งปรากฏขึ้นมาในมโนสำนึกของเธอ



"จะให้พวกเรากลับไปสู้กับฮิซาชิงั้นเหรอ... ฉันน่ะ...ไม่มีวันทำร้ายคนที่เพื่อนของฉันรักเด็ดขาด!!!"


คำตอบที่ยูนะได้มานั้นได้ตอกลึกเข้าไปในใจของอาคาริอย่างรุนแรง เธอไม่เคยคิดมาก่อนว่าสำหรับยูนะแล้ว... เธอจะยอมทิ้งให้พี่สาวของเธอต้องบาดเจ็บหนักในขณะที่แบกรับความรู้สึกจากใจของเพื่อนที่ไม่รู้ว่าสนิทกันตั้งแต่เมื่อไหร่

"แล้วฉันก็จะ...ฆ่าเธอซะ!!!!"

อควารอยด์ปีกผีเสื้อทะเลเหลือบสายตาส่อแววอาฆาตเข้าใส่มนุษย์ที่จัดการฆ่าเพื่อนของเธอไปเมื่อสักครู่นี้ด้วยดวงตาสีฟ้าอ่อนราวกับน้ำทะเลช่วงตื้นที่กดขอบตาเข้าหากันจนแทบจะไม่เห็นม่านตาเลยแม้แต่นิดเดียว พร้อมกันนั้นก็กระโดดส่งตัวเข้าไปหาศัตรูที่แท้จริงเพียวคนเดียวที่อยู่ตรงหน้าโดยไม่สนว่าเธอคนนั้นจะสามารถปลิดชีพseiriอย่างเธอได้อย่างง่ายดาย


ซึ่งก่อนที่หมัดของยูนะจะเข้าถึงตัวอาคาริที่อยู่ในสภาพบาดเจ็บอยู่ก่อนหน้านี้แล้ว... เธอก็ใช้ความสามารถในการอ่านแนวกล้ามเนื้อของเธอในการปัดป้องหมัดทั้งหมดที่จะถูกปล่อยออกมาได้ทันหวุดหวิด แต่ถึงอย่างนั้นกลับมีการโจมตีอยู่อย่างหนึ่งที่เธอไม่สามารถอ่านได้ ต่อให้จะเพ่งสายตาทำสมาธิแน่วแน่สักเท่าไหร่ก็ตาม...

"คลื่นโซนิคบูม!!!"

อาคาริถูกกระแสโซนิคบูมที่ไล่ตามหลังยูนะมากระชั้นชิดอัดเข้าใส่อย่างรุนแรงโดยเธอไม่สามารถป้องกันได้แม้แต่ครั้งเดียว ซึ่งนับเป็นครั้งที่สามแล้วที่เธอถูกเล่นงานด้วยวิธีแบบนี้..!

"อย่างเธอน่ะ...มันด้อยค่ายิ่งกว่าพารามีเซียมใต้น้ำโสโครกซะอีก!!!"

และเมื่อการ์ดของอาคาริผ่อนลงเนื่องจากอาการบาดเจ็บที่ตกค้างอยู่จากการต่อสู้กับริกะที่วิวัฒนาการแล้วในตอนนั้น... จึงกลายเป็นโอกาสให้ยูนะที่โกรธจัดจนแยกแยะไม่ออกแล้วว่าคู่ต่อสู้ที่อยู่ตรงหน้านั้นสมควรที่จะปล่อยไว้หรือควรจะฆ่าทิ้ง
ซึ่งคำตอบของมันก็เป็นที่รู้ๆกันอยู่..!

อควารอยด์สาวได้โอกาสปล่อยหมัดสังหารหลังจากที่ระดมหมัดชุดใส่มนุษย์ที่กลายเป็นเป้านิ่งให้เธอซ้อมมวยเป็นจำนวนเกือบร้อยหมัด ยูนะรวบรวมพลังทั้งหมดในร่างใส่เอาไว้ในหมัดขวาที่กำลังจะถูกปล่อยออกไปกระแทกผิวอันบอบบางของอาคาริเข้าอย่างสุดแรง...

แต่ถ้ามีคนกำลังจะชกคุณ... เป็นคุณจะปล่อยให้เขาชกคุณฟรีๆงั้นเหรอ!?

"แรงเธอมีแค่นี้เองเหรอ... ก็สมกับที่เป็นสายโจมตีระยะไกลแล้วล่ะนะ!"

หมัดที่ประจุพลังกายทั้งหมดของยูนะถูกหยุดได้ด้วยมือขวาของอาคาริที่ยกขึ้นมากั้นระหว่างหมัดของเธอกับเป้าหมายที่เล็งเอาไว้อย่างตรงจังหวะพอดี ด้วยเหตุนี้จึงทำให้ยูนะถึงกับตะลึงไปเล็กน้อย...

ก็แค่เล็กน้อยเท่านั้นแหละ..!

"อย่าลืมฉันเซ่!!!"

เสียงของเด็กผู้หญิงที่อยู่ในช่วงแตกเนื้อสาวดังขึ้นมาจากด้านบนศีรษะของคู่ประลองทั้งสองคนด้วยเสียงอันดัง และเมื่ออาคาริหันไปมองตามเสียงนั้น... เธอก็ต้องตาค้างด้วยความประหลาดใจอย่างที่สุด

ด้านบนหัวของอาคารินั้นปรากฏร่างของเทอร์รารอยด์ตัวน้อยกำลังพุ่งลงมาหาเธออย่างรวดเร็ว มือทั้งสองข้างของเธอที่ยกขึ้นเหนือหัวนั้นได้เปลี่ยนสภาพไปเป็นดาบสีดำขนาดใหญ่พร้อมจะเหวี่ยงลงมาผ่าร่างของเป้าหมายที่อยู่ด้านล่างนั้นให้ขาดเป็นสามท่อนในพริบตา
และพร้อมๆกันนั้น... เป้าหมายของฮิโรมิก็ชูมือซ้ายที่ว่างอยู่ขึ้นไปจ่อหน้าเธออย่างใจเย็น ในตอนนั้นมือของอาคาริได้มีแสงสีส้มสว่างปรากฏขึ้นมาแบบเดียวกับเมื่อครั้งต่อสู้กับพวกแองเจลอยด์เมื่อก่อนหน้านี้ ซึ่งนั่นเป็นสัญลักษณ์การโจมตีระยะไกลของเธอ



"ตายไปซะ!!!!!"




เมื่อดาบของฮิโรมิกับลำแสงทำลายของอาคาริเข้าปะทะกันโดยไม่มีใครยอมใคร พลังที่แฝงอยู่ภายในของพวกเธอทั้งสองคนก็เกิดการควบแน่นก่อนจะระเบิดใส่หน้าทั้งคู่จนกระเด็นออกไป และในตอนนั้นเอง...ยูนะก็หักมุมพุ่งเข้าไปหาอาคาริที่กำลังตกลงไปด้านล่างทันที

ก่อนจะเอามือของเธอแตะเข้าไปที่ส่วนหนึ่งบนร่างกายของมนุษยืผู้แข็งแกร่งเกินไปนั้นจนเกิดเป็นแสงสว่างสีฟ้าอ่อนแผ่ออกมาจากมือของเธอ



"นี่มันอะไรกันน่ะ..!?"


การกระทำเมื่อครู่ของยูนะได้เจาะเข้าไปยังระบบความจำในร่างกายมนุษย์พร้อมทั้งทำการอ่านความทรงจำทั้งหมดตั้งแต่จำความได้ของอาคาริอย่างผ่านๆ แต่สิ่งที่ถูกเก็บรักษาเอาไว้ภายในนั้นกลับมีแต่...



'อ๊าาา!!!!!'

'เพิ่มตัวยาเข้าไปอีก20มิลลิกรัม... เคลียร์!'

'อ๊ากกกก!!!!!'



ภายในความทรงจำของอาคารินั้นเต็มไปด้วยความเจ็บปวดที่ข้ามขั้นของคำจำกัดความของสิ่งนั้นไปแล้ว... สิ่งแรกที่ปรากฏขึ้นมาหลังจากที่ยูนะทำการเจาะความทรงจำของเธอเข้าไปนั้นคือ นักวิทยาศาสตร์ไม่ทราบสัญชาติกำลังนำร่างทารกของเธอไปยังห้องทดลองที่มีกลิ่นยาคละคลุ้งก่อนจะจับเธอนอนลงกับตู้อบพร้อมทั้งติดเข็มอะไรก็ไม่รู้เข้ากับร่างของเธอ


และหลังจากนั้นเพียงไม่กี่อึดใจ... ความเจ็บปวดที่ยิ่งกว่าถูกฉีกแขนขาออกทั้งเป็นโดยไม่ใช้ยาชาก็ถาโถมเข้าสู่ร่างของเด็กทารกผู้หญิงคนนั้นอย่างไร้ความปราณี



ก่อนจะจบลงลงด้วยเสียงปี๊ดยาวๆเป็นจังหวะเดียวกับที่กราฟสีเขียวที่ต่อสายเข้ามาบนหน้าอกของเธอได้แล่นต่อกันเป็นเส้นตรง...
ซึ่งในตอนนั้นสมองของเธอยังไม่ตายสนิท!!


'พลาดอีกแล้วเหรอ... พวกเราไม่มีร่างทดลองเหลืออีกแล้วนะ! สงสัยต่อไปเผ่าพันธุ์มนุษย์อย่างเราคงจะถูกเจ้าพวกนั้นล้างบางจนไม่เหลือแน่ๆ'



ล้างเผ่าพันธุ์..!? แล้วเจ้าพวกนั้นที่ว่า...ใครกัน!!




"ดูท่าจะสนุกมากเลยนะ ยูนะจัง... ถึงกับเข้ามาแอบดูความทรงจำของคนอื่นเขาโดยไม่ได้รับอนุญาตแบบนี้น่ะ!"


อาคาริได้สติกลับคืนมาหลังจากที่ถูกยูนะตัดการเชื่อมโยงระหว่างสมองกับระบบประสาททั่วร่างเป็นเวลานานกว่า10วินาที ซึ่งภาพที่ยูนะได้เห็นระหว่างการแฮคนั้น...อาคาริก็ได้เห็นด้วยเช่นเดียวกัน


"พวกมนุษย์พวกนั้นทำอะไรกับเธอกันแน่!! แล้วพวกที่จะล้างเผ่าพันธุ์มนุษย์นั่นน่ะ...เป็นใครกันแน่!!!"

"เธอไม่จำเป็นต้องรู้หรอก!!!"


เมื่อคำตอบที่ได้รับนั้นไม่เป้นที่พึงพอใจสำหรับฝ่ายถามเลยแม้แต่น้อย พวกเธอจึงเปิดศึกต่อสู้ระหว่างมนุษย์กับเซย์ริขึ้นมาอีกรอบหนึ่งโดยไม่มีการออมมือให้กันอีกต่อไปแล้ว ทั้งสองฝ่ายต่างทุ่มพลังทั้งหมดเพื่อที่จะโค่นศัตรูที่อยู่ตรงหน้าให้ได้ เพื่อจุดประสงค์เพียงอย่างเดียว...

และยังเป็นจุดประสงค์เดียวกันอีกด้วย!!



ย้อนกลับไปยังการต่อสู้ระหว่างเพื่อนร่วมบ้านที่อาศัยอยู่ด้วยกันเป็นระยะเวลาที่ยาวนานที่สุดถึง8ปี ดูเหมือนว่าการต่อสู้ครั้งนี้จะจบลงแล้วด้วยชัยชนะของมนุษย์ที่มีเหนือSeiriที่ไม่ยอมตัดความสัมพันธ์อีกอย่างหนึ่งที่ไม่ใช่ในฐานะคนรัก... หรือแม้แต่สมาชิกภายในบ้านเดียวกันก็ตามที

"ถ้ายังไงฉันก็ต้องตาย... ก่อนหน้านั้นให้ฉันพูดเรื่องที่ฉันอยากพูดที่สุด...แค่นั้นก็พอใจแล้วล่ะ!"

มิคาสะไม่มีแรงเหลือพอแม้จะยันตัวเองลุกขึ้นมาจากพื้นได้อีกแล้ว เธอหลับตาลงรอรับชะตากรรมอันแสนเจ็บปวดที่กำลังจะมาถึงตัวเธอในไม่ช้านี้อย่างเต็มใจ อาจจะเพราะเธอได้พูดทุกสิ่งที่เธอต้องการออกมาหมดแล้วก็ได้..!

และในตอนนั้นเองที่ฮิซาชิรวบรวมในร่างมาสะสมไว้บนมือในรูปลูกบอลแสงอีกครั้งหนึ่ง ลูกพลังในคราวนี้มีพลังลดลงมาจากเมื่อครั้งที่เขาปล่อยต้านลูกบอลพลังของมิคาสะเมื่อก่อนหน้านี้นิดหน่อย ซึ่งอาจจะเป็นเพราะเขาไม่จำเป็นจะต้องเร่งพลังอะไรมากมายในการสังหารเพื่อนที่ใกล้ชิดที่สุดของเขาอีกแล้วก็ได้...

และบางที...เขาก็อาจจะจำเป็นต้องเก็บพลังเอาไว้สู้กับSeiriอีกสองคนที่ยังเหลืออยู่ด้วยก็เป็นได้


และหลังจากนั้นเพียงไม่กี่อึดใจ อควารอยด์สาวที่กำลังคุกเข่ารอความตายที่กำลังจะมาถึงตัวเธอเมื่อไหร่ก็ได้ก็สัมผัสได้ถึงความรู้สึกที่ผิดแปลกออกไปจากก่อนหน้านี้ เธอรู้สึกเหมือนกับรอบๆตัวของเธอมีไออุ่นแผ่ออกมาโอบล้อมผิวกายของเธอเอาไว้อย่างอ่อนโยน

หรือว่าบางที...เธออาจจะได้ไปพบกับพวกแองเจลอยด์ที่เสียชีวิตไปแล้วในทันทีที่เธอลืมตาขึ้นมาก็ได้!?


และสิ่งที่ทำให้เธอคิดแบบนั้นก็คือ... สัมผัสอันอ่อนโยนที่คุ้นเคยที่กำลังแตะไหล่ขวาที่บาดเจ็บอยู่จนหายเป็นปกติดีแล้วนั่นเอง!

"เอ้าๆ..! ลืมตาขึ้นมาได้แล้วล่ะมั้ง!? ยัยอควารอยด์จอมเฉิ่ม!!"

เสียงของเด็กหนุ่มที่แสนอ่อนโยนดังขึ้นมาย้ำความอุ่นใจที่ค่อยๆผลิดอกอ่อนขึ้นมาท่ามกลางจิตใจที่เต็มไปด้วยเลือดคาวๆของมิคาสะอย่างช้าๆ... และเมื่อเธอลืมตาขึ้นมา เธอก็ไม่พบอะไรเลยนอกจากใบหน้าของเด็กหนุ่มที่เธอคิดถึงมากใบนั้นนั่นเอง..!!

"เดี๋ยวสิ! นี่มันหมายความว่ายังไงกันแน่ ฮิซาชิคุง... ทำไมนาย-!"
"อ้าว..!? นี่เธอเรียกฉันว่านายแล้วเหรอ ช็อกเลยแฮะ!"

เมื่อมิคาสะลืมตาขึ้นมาจนมองเห็นแสงอาทิตย์ที่ส่องลงมากระทบเปลือกตาที่มีเลือดสีแดงเขรอะติดอยู่จนแห้งไปแล้ว เธอก็เห็นฮิซาชิกำลังคุกเข่าอยู่ตรงหน้าเธอพร้อมทั้งส่งสายตาอ่อนโยนแบบเดียวกับที่เขาเคยมีเมื่อก่อนหน้านี้ให้เธอเห็น ราวกับว่าการต่อสู้เมื่อสักครู่นี้ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนเลยในม่านกาลเวลา

ท่าทีของเขาเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังอนุสาวรีย์ความเป็นชายของเขาไปเลย มันบ้าอะไรกัน..!! ทำไมหมอนั่นถึงไม่ฆ่าเรา...แถมยังช่วยรักษาแผลให้เราอีกต่างหาก!?

"ทำไมนายถึงไม่ฆ่าฉัน... แล้วทำไมถึงต้องทำหน้าตาน่าขยะแขยงแบบนั้นด้วย!"

มิคาสะเห็นใบหน้าที่อ่อนโยนแบบเมื่อครั้งที่เขาเคยมอบให้กับยูนะระหว่างการต่อสู้กับฮิโรโตะเมื่อสองปีก่อนแบบจะๆตา... แต่ถึงอย่างนั้นเธอกลับไม่ได้รู้สึกดีใจออกมามากนัก
ทั้งๆที่เธออยากจะเข้าไปกอดเขาจะแย่อยู่แล้ว..!!

"ทำไม...ฉันถึงไม่ฆ่าเธองั้นเหรอ!? เรื่องแบบนั้นเธอยังไม่รู้อีกหรือไง..."

ว่าแล้วเด็กหนุ่มคนนั้นก็ยื่นหน้าเข้าไปใกล้สาวน้อยผมน้ำเงินที่อยู่ตรงหน้า ก่อนที่เขาจะกดศีรษะของเธอที่พยายามจะเอนหลบหน้าของเขาออกไปจนเธอไม่สามารถที่จะขยับต่อไปได้อีกแล้ว ทำให้มิคาสะได้มีโอกาสสบตาฮิซาชิในระยะประชิดเป้นครั้งแรก...

"ฉันไม่รู้หรอกนะว่าพวกSeiriจะเรียกเจ้าสิ่งนี้ว่ายังไง... แต่สำหรับฉันแล้ว...เจ้าสิ่งนี้สำคัญกับฉันยิ่งกว่าสิ่งใดๆทั้งหมด!!"

หลังจากนั้นมิคาสะก็รู้สึกหน้าแดงอย่างบอกไม่ถูกขึ้นมา... ดูเหมือนว่าฮิซาชิจะไม่ได้สนใจในสิ่งที่เธอพุดออกมาก่อนหน้านี้สักเท่าไหร่เลย

ในทางกลับกันนั้น... เด็กหนุ่มคนนั้นก็กดร่างผู้หญิงอันบอบบางของเธอลงบนพื้นก่อนที่จะก้มลงไปกระซิบอะไรบางอย่างข้างหูเธอ เป็นบางอย่างที่เธอไม่คิดเลยว่าจะมาได้ยินจากมนุษย์ที่ประกาศว่าจะเป็นคนสังหารเธอด้วยน้ำมือของตนเอง!!!


"ฉันน่ะ...@#_(#*@!|)#)_*$@!|)+$@!!" (เชิญจินตนาการคำพูดได้ตามสบายครับ...)