Angelics War นาย...อยากจะทำแบบนี้จริงๆเหรอ

 "ช่วยปกป้องฮิซาชิคุงแทนฉันด้วยนะ  เหล่าน้องสาว...ที่น่ารักของฉัน"

"ทำไมพวกเธอไม่คิดจะออกไปข้างนอกบ้างล่ะ อากาศออกจะแจ่มใส..." สาวน้อยผมเขียวพูดขึ้นหลังจากสังเกตอาการพวกเธอมานานหลายเดือน
"ขอบคุณนะ... แต่พวกเราไม่อยากออกไปข้างนอกนอกจากวันเรียนหรอก..."
"ว่าแต่พวกเธอดูแปลกไปจริงๆนะ แม้แต่เส้นทางไปโรงเรียนยังเปลี่ยนไปทางที่อ้อมไกลเลย เหมือนกับไม่อยากเดินผ่านเส้นทางเดิมอีกอย่างนั้นน่ะ ตลอดสองปีมานี่..."

เป็นเวลาสองปีมาแล้วหลังการจากไปของมิลัน ผู้ร่วมเหตุการณ์ทั้งสามคนต่างมีอาการเศร้าอย่างเห็นได้ชัด มันไม่ใช่เรื่องแปลกเลยสำหรับคนที่สูญเสียสิ่งที่พวกเขาเพิ่งจะมารู้ค่าของมันเพียงไม่กี่นาทีก่อนที่จะเสียมันไป...

วันนี้อากาศสดใสดังเช่นทุกๆวันที่ผ่านมา ผู้คนต่างเดินออกมากลางแจ้งเพื่อไปงานเทศกาลที่จัดขึ้นที่สวนสาธารณะ ใบหน้าของทุกคนช่างดูมีความสุขอย่างยิ่ง
แต่กลับมีอยู่สามคนที่มีอาการเศร้าอย่างเห็นได้ชัด...
"นี่! พี่ฮิซาชิ วันนี้เรามาเล่นอะไรกันดีกว่า!!" เด็กสาวผมน้ำตาลเรียกเขาอย่างยิ้มแย้ม เหมือนเธอจะไม่ได้รับรู้อะไรเลยแม้ว่าจะผ่านมานานมากแล้วก็ตาม...

"ขอโทษจริงๆนะ แต่ฉันไม่อยากทำอะไรทั้งนั้น..." เด็กหนุ่มตอบเธออย่างสลด ราวกับบาดแผลในใจของเขาไม่มีวันสมานกันเป็นเช่นเดิม
"เธอเอาเงินนี่ไปซื้อขนมกินก่อนแล้วกัน..."
ฮิซาชิเดินไปหยิบเงินในตู้เสื้อผ้าของเขาเพื่อให้โยโซระออกไปเล่นไกลๆ แต่แล้วเขาก็ต้องตะลึงในสิ่งที่พบในกระเป๋าเงินของเขา...

"มีอะไรหรือเปล่าคะ พี่ฮิซาชิ"
ฮิซาชิทำสีหน้าเคร่งเครียดมาก ทั่วร่างของเขามีเหงื่อออกทุกรูขุมขน... ราวกับจะเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นอีกแล้ว
"เงิน...ในส่วนของเดือนนี้... หมดซะแล้ว!"

ตามปกติแล้วบ่อเงินบ่อทองของบ้านหลังนี้จะมาจากการทำงานเก็บเงินของฮิซาชิ มิคาสะ และฮานามินำมารวมกัน แต่ถึงรายได้ของทุกคนนั้นเมื่อนำมาหักลบกับการที่มีสมาชิกในบ้านถึงเจ็ดคน รวมทั้งความเสียหายที่เกิดขึ้นไม่เว้นวันหยุดนักขัตฤกษ์นั้น ทำให้ค่าใช้จ่ายของบ้านนี้ตีเสมอกับรายได้พอดี
นี่ยังไม่รวมค่าเทอมของสาวน้อยอีกสี่คนที่ฮิซาชิต้องส่งเรียนอีก มันทำให้จำนวนเงินที่ฮิซาชิสะสมไว้เกลี้ยงในพริบตา...

ทางออกของการหลุดพ้นจากคำว่า"ยาจก"นั้นอยู่ที่งานเทศกาลที่จัดขึ้นนี้เอง ตามปกติจะมีการเปิดซุ้มสำหรับเล่นเกมและขายของเพื่อหารายได้เข้ากระเป๋า และยังทำให้งานเทศกาลครึกครื้นมากขึ้นอีกด้วย
แล้วที่นั่นเอง... ฮิซาชิก็เปิดร้านขายของด้วยเช่นกัน!

"เร่เข้ามาครับ เร่เข้ามา... ของเก่าราคาถูกคุณภาพดีอยู่ทางนี้คร้าบ! เชิยแวะเข้ามาดูได้เลยครับ!!"
ของเก่างั้นเหรอ..!? จานเก่าๆที่ฮิโรมิทำแตก... หุ่นประกอบที่โยโซระเล่นจนพัง... กิ๊บติดผมที่ยูนะใส่ตอนสู้กับฮิโรโตะจนหักกระจาย และ... รูปถ่ายสมัยเด็กของพวกฮิซาชิ!
"ไอ้ของพรรค์นี้ใครจะไปซื้อฟะ!!!"

ฮิซาชิกลุ้มใจกับความคิดระดับต่ำกว่าชิมแปนซีของฮิโรมิที่บอกให้เขาเปิดซุ้มขายของเก่า (ก็ของที่นายเอามาขายน่ะมันน่าจะขายออกอยู่หรอกนะ...) สุดท้ายก็ขายไม่ออกเลยสักชิ้นเดียว...

"ไง! เปิดซุ้มขายของอยู่เหรอ นึกว่ารับซื้อของที่ใช้ไม่ได้อยู่ซะอีก" เสียงสาวน้อยคนหนึ่งดังขึ้นขณะที่พวกเขากับฮิโรมิกำลังตีกันอยู่ ทำให้ทั้งสองคนหันไปมอง

โอ้-พระเจ้า!! สาวสวยรูปร่างทรวดทรงองค์เอวเพอร์เฟค เส้นผมสีดำตัดสั้นถูกหวีจนเรียบในชุดยูกาตะนั้นเสริมให้ใบหน้าของเธอนั้นดูดีเข้าไปอีก เสน่ห์เย้ายวนของเธอนั้นดึงดูดสายตาของเด็กหนุ่มให้หลงเข้าไปอยู่ในวังวนแห่งความรักทันทีที่แรกพบสบสายตา...
ดูยังไงๆก็อายุรุ่นราวคราวเดียวกันชัดๆ แบบนี้แหละสเปก!!

"เอ่อ... ไม่ทราบว่าคุณผู้หญิงมีแฟนหรือยังครับ" ฮิซาชิเปิดประเด็นได้น่ากลัวจนสาวน้อยต้องถอยหลังหนี
"ถ้ายังไม่มีละก็ กรุณาตบหน้าผมแรงๆแล้วพูดว่า 'ไอ้บ้า' ทีสิครับ" แล้วเขาก็ยื่นหน้าให้สาวน้อยผมแดงตบ ดูคุณเธอจะอายจนทำอะไรไม่ถูก
จนสุดท้าย สาวน้อยผมดำน่ารักคนนั้นก็รวบรวมความกล้าที่จะ...
"ไอ้บ้า!!!!" แล้วตามมาด้วยฝ่ามืออัดกระแทกใบหน้าอันหื่นกระหายของชายหนุ่มผู้คลั่งใคล้เสน่ห์ของเธอเต็มๆ แสดงว่าเขาชอบฮิซาชิจริงๆ! ถ้าเธอเป็นคนตบเองละก็นะ...

"ยูนะ! ริกะ!" แก้มทั้งสองข้างของฮิซาชิแดงเป็นรูปฝ่ามือของสองนางฟ้าเจ้าเสน่ห์จนเห็นได้ชัดแม้แต่รอยนิ้วมือของเธอ
"มันจะมากเกินไปแล้วนะ! เล่นพูดแบบนั้นเป็นใครก็ต้องตบ แล้วถ้าทำอย่างนั้นละก็-"
ทั้งสองทำสีหน้าขยะแขยงใส่ฮิซาชิราวกับเดินผ่านกอง'ทองเนื้อเก้า'บนพื้นเน่าๆจนฮิซาชิระเบิดอารมณ์โมโหที่พวกเธอมาแทรกเทคนิกจีบสาวของเขาอย่างไร้มารยาทที่สุด (ผมว่านายนั่นแหละที่ไร้มารยาทที่สุด)

"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับพวกเธอด้วย จะบอกว่ามันเกี่ยวข้องโดยตรงกับพวกเธออย่างนั้นเรอะ!!"
"แน่นอนมันต้องเกี่ยวสิ!! ก็พวกเราน่ะ-" ถึงตรงนี้สองสาวก็นิ่งไป ยัยริกะยังพอเข้าใจ แต่ยัยยูนะนี่สิ...
ฮิซาชิได้แต่ยืนงงกับพฤติกรรมที่เอาแน่เอานอนไม่ได้ของสองคนนี้ แต่สาวน้อยผมดำที่ยืนดูพวกเธอทะเลาะกันอยู่ตลอดก็ยิ้มออกมา
"แหม... น่ารักจังนะ ทั้งสองคนเลย..." คำพูดของเธอทำให้ทั้งริกะกับยูนะหน้าแดงขึ้นมา แต่พวกเธอก็พูดอะไรไม่ออก
"แล้วเจอกันนะ..." เมื่อไม่มีอะไรจะคุยอีกแล้ว เธอจึงเดินออกไปยังซุ้มขายของอื่นทันที ทิ้งให้เด็กหนุ่มยืนตาค้างบนใบหน้าแดงก่ำ...

และเมื่อเปิดร้านขายของเก่า(เน่าๆ)นั้นไม่สามารถดึงดูดลูกค้าได้ พวกเขาจึงคิดใหม่ทำใหม่ตั้งแต่หนึ่ง...
"เอาล่ะ! คราวนี้ของในร้านฉันต้องขายดีเป็นเหมือนเทน้ำตาลลงน้ำให้ได้เลย!!"
สมพรปาก... คราวนี้ซุ้มของเขาขายดีจริงๆ จากแนวคิดสุดวิเศษของนางฟ้าบนดิน "ฮานามิ"
"ได้แล้วครับๆ ไทยากิถุงใหญ่800เยนครับ ของคุณพี่สาวถุงกลาง500เยนนะครับ"
มีลูกค้ายืนออกันอยู่หน้าร้านของฮิซาชิกันเต็มไปหมด สินค้าของเขาขายดีเป็นละลายน้ำตาลในน้ำร้อนเลยทีเดียว
ทั้งนี้เพราะฮานามิจำได้ว่าครั้งก่อน(เมื่อสองปีที่แล้ว)ที่ฮิซาชิเลี้ยงไทยากิกับเธอ มีลูกค้ามายืนต่อแถวรอซื้อขนมนั้นเป็นจำนวนมาก ครั้งนี้ก็เหมือนกัน...

แต่เมื่อเทน้ำตาลลงไปเรื่อยๆ มันก็ถึงจุดอิ่มตัวอย่างช่วยไม่ได้...
"คราวนี้กลับมาเป็นแบบเดิมอีกแล้วนะ จะทำไงดีล่ะ... พ่อหนุ่มน้อย" ไม่ใช่ใครที่ไหน สาวน้อยผมดำหน้าตาน่ารักคนเดิมนี่แหละ
"เธอจะมากวนประสาทฉันหรือไง..." ฮิซาชิเริ่มหงุดหงิดกับการที่เธอเอาแต่ยืนดูพวกเขาขายโดยไม่เข้ามาซื้อเลยแม้แต่ชิ้นเดียว
"ฉันไม่เห็นจำเป็นต้องก่อกวนเลย... เพราะยังไงร้านนายก็ขายไม่ออกอยู่แล้วนี่นา"
"เออ!! เธอคอยดูก็แล้วกัน เดี๋ยวฉันจะขายของให้เป็น'แชมป์ ออฟ เดอะ ไทยากิร้านค้า'ให้เธอดูเป็นขวัญตาเอง!!!"
สาวน้อยได้แต่ยืนยิ้มอยู่อย่างนี้ จนฮิซาชิเริ่มหมั่นไส้ในพฤติกรรมแปลกๆของเธอ

จนเมื่อถึงตอนเย็น ผู้คนเริ่มคับคั่งแล้วเพราะแต่ละคนมาร่วมกิจกรรมวันทานาบาตะกันที่ศาลเจ้าที่ปลายบันไดท้ายซุ้มร้านค้า
"ไม่ไหวแล้ว... ยังไงก็ขายได้กำไรมานิดเดียวเอง..." ท่าทางแบบนี้ ยอมแพ้แล้วสินะ...
"งั้นเหรอ... ฉันขอนับก่อนก็แล้วกัน" สาวน้อยคนนั้นคุกเข่าลงก่อนจะหยิบเงินที่ฮิซาชิแบ่งไว้เป็นส่วนของกำไรขึ้นมานับ
"2ร้อย... 3ร้อย... โอ้โห!! นายได้กำไรตั้ง6หมื่น3ร้อยเลยนี่นา" นี่นายอารมณ์ดีขนาดนี้เลยเหรอ นายลืมเรื่องที่นายเศร้าตอนต้นเรื่องไปแล้วรึไง...
"ทีนี้รู้หรือยังว่าแค่นี้ฉันก็ทำได้ เพราะฉันบอกเธอแล้วไงว่าฉันจะทำกำไรให้ทะลุเลย..." เสียงนายหอบแล้วนะ
เมื่อขายไปเรื่อยๆ ฮิซาชิก็เริ่มถูกข้าศึกบุกโจมตีประตูเมือง แต่เพราะผู้คนที่หลั่งไหลเข้ามาที่งานเทศกาลเพิ่มมากขึ้น ทำให้เขาต้องยอมฝากร้านให้สาวน้อยผู้นำมาซึ่งความพินาศแก่บ้านของเขาอย่างช่วยไม่ได้

หลังจากที่เขาปลีกตัวออกจากร้านนั้นได้ สาวน้อยคนนั้นก็เข้ามาเดินคุยกับเขาจนกว่าจะถึงห้องน้ำ
"นายนี่ไม่ได้เปลี่ยนไปเลยนะ ตั้งแต่เมื่อก่อนแล้ว..." เธอเปิดเรื่องคุยราวกับรู้จักเด็กหนุ่มคนนี้มาก่อน
"ตั้งแต่ตอนไหนเหรอ... ฉันจำไม่ได้แล้วว่าเคยเจอกับเธอตั้งแต่เมื่อไหร่"
ฮิซาชิจ้องตาเธอแบบเป็นคนไม่รู้จัก แต่จริงๆแล้ว... ในแววตาของเขานั้นบอกว่าเขายังจำเธอได้

"นาย... แน่ใจนะว่าจำฉันไม่ได้" สาวน้อยผมดำถามย้อน ทำให้ฮิซาชิต้องยอมเลิกแกล้งทำเป็นไม่รู้จัก เขายื่นหน้าเข้าไปกระซิบข้างหูเธอ ราวกับไม่อยากให้ใครได้ยิน
ฮิซาชิมองกลับไปยังพวกมิคาสะที่มีความสุขกับงานเทศกาลยามเย็น แววตาของเขาราวกับกังวลกับเรื่องนี้มาก

"ยังไงก็ตาม อย่าให้ยัยพวกนั้นรู้จักเธอเลยนะ ไม่งั้นได้ยุ่งแน่... อาคาริ"