Angelics War นาย...อยากจะทำแบบนี้จริงๆเหรอ

หลังเทศกาลทานาบาตะจบลง ฮิซาชิก็ได้กำไรจากการเปิดร้านไทยากิเป็นจำนวนเงินที่สูงเกือบถึงหลักแสน สาเหตุที่เป็นอย่างนั้นเพราะสูตรไทยากิต้นทุนต่ำของฮานามินั้นได้ทำให้เขาสามารถขายในราคาปกติได้กำไรมากกว่าร้านอื่นๆเป็นเท่าตัว และยิ่งกว่านั้นยังอร่อยมากด้วย ทำให้ลูกค้ารักลูกค้าหลง
แต่ถึงแม้ว่าเขาจะได้กำไรจากการเปิดร้านนั้นมากแค่ไหนก็ตาม... เขาก็ยังมีเรื่องบางอย่างที่เป็นห่วงมากอยู่ดี

"วันนี้คงต่างกับทุกๆวันเลยล่ะมั้ง..."
ฮิซาชิบ่นระหว่างแหงนหน้าดูท้องฟ้าอันสุดเอื้อมมือ เขาย้อนนึกถึงเรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้นในช่วงสองปีที่แล้วพร้อมกับถอนหายใจเฮือกใหญ่
"ในชีวิตฉันคงหาความสงบสุขได้ก็คงตอนมองดูท้องฟ้าอย่างนี้เท่าแหละมั้ง..."

"วันนี้มีนักเรียนใหม่ย้ายเข้ามาเรียนตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปอย่างที่บอกไว้เมื่อสัปดาห์ที่แล้ว เข้ามาสิ!"
ทันทีที่อาจารย์ประจำชั้นพูดจบ สาวน้อยผมดำคนหนึ่งเดินเข้ามาในห้องด้วยท่าทีเรียบเฉย ใบหน้าอันแสนน่ารักของเธอทำให้ผู้ชายทั้งห้องตาเคลิ้มไปตามๆกัน ดวงตาและสีผมดำสนิทราวสีท้องฟ้ายามราตรีทำให้เด็กหนุ่มคนนั้นช็อกไปพักใหญ่
"สวัสดีค่า ชื่ออาคาริค่ะ ยินดีที่-"

ยังไม่ทันที่สาวน้อยคนนั้นจะแนะนำตัวต่อ เด็กหนุ่มคนหนึ่งก็ตะโกนออกเสียงต่อต้านเธออย่างไม่สบอารมณ์
"เดี๋ยวสิเฟ้ย! ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ได้ฟะ!!"
ฮิซาชิเริ่มไม่พอใจกับการปรากฏตัวซ้ำแล้วซ้ำอีกของสาวน้อยคนนี้ ผิดกับเธอที่มีสีหน้ายิ้มแย้มตลอดเวลา
"ทำไมน่ะเหรอ... ก็ฉันย้ายมาอยู่โรงเรียนนี้แล้วนี่นา"

การพูดคุยอย่างสนิทสนมของทั้งสองคนทำให้เปลวเพลิงของนักเรียนชายทั้งห้องลุกโชนขึ้นมาราวกับจะเผาฮิซาชิให้กลายเป็นเถ้าถ่านไปในพริบตา

หลังจากนั้นเป็นเวลากว่า3วันที่ฮิซาชิเดินกลับบ้านกับอาคาริกันตามลำพังสองคน การกระทำของพวกเขาทำให้พวกมิคาสะที่เห็นรู้สึกอึดอัดใจ
"พวกเธอรู้สึกคุ้นๆหรือเปล่า..." ริกะเปิดประเด็นที่เคยเป็นข้อถกเถียงเมื่อสองปีก่อนขึ้นทันที
"ฉันว่าเธออย่าพูดถึงเรื่องนั้นอีกเลยจะดีกว่านะ..." เมื่อเห็นบรรยากาศคุ้นๆ มิคาสะก็รีบตัดบทเธอลง

"แต่ฉันว่าคงไม่มีอะไรหรอกมั้ง..."
"เธอนี่จะหย่อนยานเกินไปแล้วนะ ฮานามิ!" ริกะหันมาพูดกับเธออย่างเคร่งเครียด
"ถ้าหากว่าเจ้านั่นทำอะไรอย่างนั้นกับอาคาริละก็ เธอจะยอมได้งั้นเหรอ..."

ตัดมาที่ฮิซาชิกับอาคาริที่อยู่กันสองต่อสองในห้องเช่าของเธอ บนพื้นห้องเปล่าๆของห้องเช้านั้นได้ชุ่มไปด้วยเหงื่อของทั้งสองคน
"ขึ้นไปอีกนิดนึง... ตรงนั้นแหละ..." อาคาริพูดเสียงหอบ เหมือนเธอกำลังทำอะไรบางอย่างที่ผลาญพลังงานอย่างมาก
"อย่างนี้ใช่ไหม..." ฮิซาชิเองก็หอบเหมือนกัน ร่างกายของทั้งคู่หันเข้าหากันเหมือนกับ..!
"อย่างนั้นแหละ... ดันเข้าไปเลย ฮิซาชิคุง..."
"เอาล่ะนะ..." ฮิซาชิใช้แรงดัน'เจ้าสิ่งนั้น'เข้าไปหาอาคาริที่กำลังหันหน้าเข้าหาเขาทีเดียวจบ
"ว้าย! นี่นายทำอะไรของนายน่ะ!"
เสียงอาคาริร้องอย่างเจ็บปวด เธอมีน้ำตาซึมออกมาเล็กน้อย...

ในการขนของ โดยเฉพาะของที่หนักเกินแรงของผู้หญิง มันก็จำเป็นที่จะต้องให้ผู้ชายเข้ามาช่วยใช่ไหม... ก็แบบนั้นแหละ!
"ให้มันได้อย่างนี้สิ! ฮิซาชิคุง... นายดันไม่ดูเท้าฉันเลย เจ็บนะเนี่ย!"
"ขอโทษ เดี๋ยวฉันเอาอะไรมาล้างแผลให้ก่อน..."
ฮิซาชิดันตู้เสื้อผ้าเข้าที่เร็วเกินไป เขาไม่ทันมองเธอที่ออกแรงไม่สัมพันธ์กันจนขาตู้ไปทับเท้าของสาวน้อยตรงหน้า ทำให้เท้าของเธอมีเลือดซึมออกมา ฮิซาชิจึงรีบไปเอาชุดพยาบาลมาทำแผลให้เธอ

แต่ระหว่างที่ฮิซาชิกำลังค้นหายาแดงกับผ้าพันแผลอยู่นั่นเอง อาคาริก็เข้ามากอดหลังเขาเอาไว้ ทำให้เด็กหนุ่มหน้าแดงเป็นพริกแก่ทันที
"อาคาริ... นี่เธอ!"
"พวกเราไม่ได้เจอกันมานานมากแล้วนะ นายไม่คิดถึงฉันเลยเหรอ..."
สาวน้อยผมดำทำเสียงเหมือนตัวอิจฉาในละครที่กำลังอ้อนพระเอกอยู่เลย เสียงของเธอนั้นทำให้หัวใจของเด็กหนุ่มเต้นระรัวอย่างไม่เป็นจังหวะทันที

"ตอนแรกก็เหงาอยู่หรอก แต่เพราะยัยริกะกับมิล- มิคาสะนี่แหละที่ทำให้ฉันคลายเหงามาได้บ้าง"
"มิคาสะ... ฟุจิซากิ มิคาสะที่อยู่ม.4นั่นน่ะเหรอ..."
"เธอรู้จักยัยมิคาสะด้วยเหรอ..."
"วันแรกตอนที่ฉันเดินเข้ามาในสนามโรงเรียน เด็กคนนั้นก็เดินเข้ามาทักฉันทันทีเลยล่ะ..."

"งั้นเหรอ... สมเป็นยัยนั่นจริงๆ"
ฮิซาชิยิ้มที่มุมปากเล็กๆ ทำให้อาคาริเริ่มสนใจในตัวเด็กคนนั้นขึ้นมา เธอพยายามซักไซ้เพื่อนเก่าของเธอเรื่องมิคาสะอย่างไม่ยอมปล่อย
"แล้ว... นายเกี่ยวข้องอะไรกับมิคาสะคนนั้นเหรอ"

สาวน้อยตรงหน้าเขาเริ่มทำการล้วงลึกเข้าไปในเรื่องส่วนตัวของเพื่อนเก่าของเธออย่างไม่เกรงใจใดๆ ส่วนเด็กหนุ่มคนนั้นก็ยอมบอกให้สาวน้อยคนนั้นรู้โดยย่อๆ

"นั่นสินะ ถ้าเป็นไปได้ฉันก็ไม่อยากเล่านักหรอก แต่พี่สาวยัยนั่นมาฝากเธอไว้กับฉันน่ะสิ"
"แหะๆ..! แล้วนายคิดยังไงกับเด็กคนนั้นงั้นเหรอ..."
คำถามนี้ทำให้ฮิซาชินิ่งไป เขาไม่เคยคิดอะไรกับมิคาสะเกินเลยไปกว่าเพื่อนเลย จนกระทั่งเมื่อสองปีก่อน...

'แล้วก็ฮิซาชิคุง... ฉันฝากให้นายช่วยน้องสาวฉันด้วยนะ ช่วยดึงเธอกลับมาในทางที่ควรจะเป็นด้วยล่ะ!'
เขาจำเป็นต้องรักษาสัญญาที่ให้ไว้กับมิลัน ถึงเขาจะไม่เข้าใจเลยสักนิดว่าคำพูดตอนนั้นของเธอหมายความว่ายังไง แต่ตอนนี้เขาชักไม่แน่ใจกับความรู้สึกของตัวเองที่มีให้มิคาสะซะแล้ว...

แต่ระหว่างที่ฮิซาชิกำลังถามใจตัวเองอยู่นั้นเอง อาคาริก็พูดบางอย่างออกมาทำให้เขาเริ่มสงสัยในตัวเธอ
"แล้วกับคนอื่นๆอีก5คนล่ะ นายคิดยังไงกับพวกนั้น" อาคาริเริ่มล้วงลึกเข้าไปอีก ทำให้ฮิซาชิเริ่มระแวงในตัวเพื่อนเก่าของเขา
"5คน... 5คนไหนเหรอ" ฮิซาชิเริ่มออกอาการเหงื่อตก หวังว่าเธอคงไม่รู้เรื่องนั้นนะ...

แต่คำปรารถนาในวันหลังทานาบาตะก็ไม่เป็นผล... เมื่อสาวน้อยตรงหน้าได้รู้เรื่องเกี่ยวกับตัวเขาทั้งหมด
"ก็บ้านนายน่ะ ตอนนี้เป็นปรากฏการณ์รักเจ็ดเส้าแล้วไม่ใช่เหรอ..."
ไม่จริง! อาคาริรู้เรื่องยัยพวกนั้นได้ยังไง อย่าบอกนะว่า...
"ที่ฉันให้ยัยพวกนั้นมาอยู่บ้าน ก็เพราะพวกนั้นไม่มีที่ไปแล้วต่างหากล่ะ!"

เมื่อสังเกตได้ว่าฮิซาชิหลบตาเธอ ทำให้เพื่อนเก่าของเขายิ่งสนใจในตัวเขามากขึ้นไปอีก จึงเริ่มดำเนินการตามแบบฉบับที่จะทำให้เธอมีความสุขที่สุดทันที...
"แล้ว... นายคิดยังไงกับพวกนั้นล่ะ!"
"ยังจะถามอีกเหรอ... ถ้าเป็นฮานามิหรือริกะที่เคยบอกรักฉันยังพอว่า แต่ยัยโยโซระหรือฮิโรมิไม่ได้เกี่ยวอะไรด้วยเลยสักนิด!!"

เมื่อเห็นท่าทีบ่ายเบี่ยงอันแสนน่ารักของฮิซาชิแล้ว สาวน้อยตรงหน้าก็ปลดกระดุมเม็ดบนสุดของเธอออก ก่อนจะเดินเข้ามาหาฮิซาชิอย่างช้าๆ ทำให้เขาค่อยๆถอยไปติดข้างฝา

"นายน่ะมีสายตามองทะลุหัวใจคนได้นะ แต่นายกลับไม่สามารถมองทะลุจิตใจคนได้เลยสักคนเดียว..."
"เธอจะเล่นมุขอะไรอีกล่ะ..." ฮิซาชิเริ่มหน้าแดง ในขณะที่อาคาริยื่นหน้าเข้ามาใกล้เขาเรื่อยๆ จนริมฝีปากของเธอเกือบจะชนกับริมฝีปากของเขา เธอก้มตัวลงจนเห็นเนินอกบนบราของเธออย่างชัดเจน
"แล้วตอนนี้นายน่ะ..." อาคาริยื่นหน้าเข้ามาประชิดแก้มเขาแล้ว แบบนี้มีหวัง... "นายน่ะ...อ่านใจฉันได้หรือเปล่า ว่าฉันคิดยังไงกับนาย..."

ฮิซาชิได้แต่นั่งหน้าแดงจนพูดอะไรไม่ออก ขณะเดียวกันนั้น อาคาริก็เอาหน้าออกไปก่อนจะถอยไปยืนห่างจากตัวเขาหลายก้าว เธอติดกระดุมเสื้อของเธอกลับแล้วส่งยิ้มประหลาดๆให้เขา

"ช่วยไม่ได้นะ! ถ้างั้นฉันจะ... เผยความรู้สึกของทุกคนที่นายว่านั่นออกมาเอง!!"