Angelics War นาย...อยากจะทำแบบนี้จริงๆเหรอ

"ถ้าพวกเราสู้กันจริงๆ... เธอเป็นคนเดียวนั่นแหละที่จะต้องตาย!"

'ระบบแกนปีกคงรูป...ทำงานปกติ ระบบฟื้นฟูร่างกาย...ทำงานปกติ ระบบความทรงจำ...ดำเนินการกู้คืนสำเร็จ59%'

ในขณะนี้อควารอยด์ร่างเล็กกำลังดำเนินการซ่อมแซมระบบของสาวน้อยดัดแปลงที่นอนไม่ได้สติอยู่ข้างตัวเธออย่างสุดความสามารถ นี่ถ้าหากว่าริกะไม่รู้สึกสะกิดใจที่แม้ว่าพวกฮิซาชิกับอาคาริกลับลงมาจากดาดฟ้าแล้วแต่มิคาสะยังไม่ลงมาละก็... ร่างของเธอคงต้องทนความหนาวเหน็บจากสายฝนที่กระหน่ำตกลงมาอย่างไม่มีเค้าลางอย่างนั้นต่อไปแน่ๆ

"มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่... ทำไมเฉพาะความทรงจำที่เกี่ยวกับฮิซาชิเท่านั้นที่หายไป ทั้งๆที่ความทรงจำเรื่องอื่นของมิคาสะยังคงอยู่เหมือนเดิม"

ในขณะนี้มีข้อสงสัยมากมายเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับนางฟ้าผมน้ำเงินที่นอนไม่ได้สติมาเป็นเวลากว่าสามวันหลังจากที่ได้คุยกับพวกมนุษย์ที่พวกเธอตกหลุมรักอย่างไม่รู้ตัว ซึ่งข้อสันนิษฐานก็มีต่างๆนานามากมายเหนือคณานับ...

หากแต่พวกเธอไม่รู้เลยว่าสิ่งที่มิคาสะได้เจอมานั้น... เกี่ยวข้องกับความเป็นความตายของพวกเธอทุกคน!!
ในตอนนั้นเอง...สิ่งที่พวกเธอรอคอยจะให้เกิดขึ้นก็กลายเป็นจริง เปลือกตาของอควารอยด์ที่นอนอยู่บนที่นอนตรงตักของน้องสาวของเธอก็เริ่มสั่นเกร็ง ก่อนที่จะเปิดออกให้สิ่งที่อยู่ข้างในได้ออกมาพบกับแสงสลัวๆภายนอกอย่างช้าๆ...

"อึ่ก..! นี่เรา..."

"อย่าเพิ่งขยับตัวนะคะ... ร่างกายของพี่เพิ่งจะอยู่ในสภาพกึ่งตายจนถึงเมื่อครู่นี้เอง นอนพักให้ร่างกายได้ปรับคืนสภาพเดิมก่อนเถอะค่ะ..!"

แน่นอนว่าคำร้องเตือนของยูนะไม่เป็นผลเลย มิคาสะยันตัวขึ้นนั่งในท่าขัดสมาธิด้วยท่าทางทุลักทุเล เธอแสดงสีหน้าเจ็บปวดออกมาเพราะเส้นเอ็นอันอ่อนล้าที่ไม่ได้รับคำสั่งให้ขยับเลยตลอดสามวันต้องทำงานในทันทีอย่างไม่ทันตั้งตัว ทำให้เส้นประสาทของเจ้าของร่างกรีดร้องออกมาอย่างทรมาน
แต่เมื่อเห็นว่ามิคาสะฟื้นคืนสติมาได้แล้ว ทุกคนก็เริ่มระบายความสงสัยที่ค้างคาใจมานานให้สาวน้อยที่น่าจะตอบคำถามเหล่านั้นได้ช่วยชำระความค้างคาใจทั้งหมด ซึ่งก็ยากหน่อยล่ะนะ...

ในระหว่างที่ฟังคำถามที่ประเคนมาให้เธอตอบที่เยอะและเร็วยิ่งกว่าสาดน้ำใส่กองทรายแล้วนับจำนวนเม็ดทรายที่กระเด็นออกมา สาวน้อยคนนั้นก็กวาดสายตามองไปรอบๆห้องที่เธออยู่นั้นอย่างงงๆ อันที่จริงแล้วเธอมองด้วยสายตาที่เหมือนกับไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับที่นี่เลยแม้แต่น้อย...

"มีอะไรหรือเปล่าคะ... พี่มิคาสะ"
ถึงพวกเธอจะเตรียมใจรับมือกับสิ่งที่อาจจะ...หรือจะเกิดขึ้นจริงเรื่องนี้ไว้แล้ว แต่ถึงอย่างนั้นในการฝึกกับเหตุการณ์จริงนั้นต่างกันมากจนเทียบกันไม่ได้แม้แต่นิดเดียว

"ที่นี่...ที่ไหนกัน!?"
.
.

หลังจากนั้นเป็นเวลากว่าสี่ชั่วโมงที่พวกนางฟ้าคนอื่นๆพยายามจะเตือนความจำของเธอให้กลับมาเป็นปกติไวๆ ทั้งเอารูปถ่ายที่เธอมีส่วนในนั้นด้วยมาให้ดูก็ดี... หรือพาไปยังสถานที่ต่างๆที่เธอเคยไปและมีความทรงจำดีๆร่วมกันกับพวกเธอก็ดี...

ถึงอย่างนั้นช่วงความทรงจำที่ขาดหายไปของเธอมีเพียงสิ่งเดียวเท่านั้น!!

"เธอจำรูปนี้ได้หรือเปล่า..!? รูปถ่ายตอนที่เธอไปเที่ยวทะเลกับฮิซาชิคุงแล้วต้องทำงานหาเงินกลับบ้านเมื่อสองปีก่อนไงล่ะ!"

ฮานามิหยิบรูปแอบถ่ายรูปหนึ่งซึ่งเป็นตอนที่เธอไปเที่ยวชายทะเลขึ้นมาให้สาวน้อยที่ความจำขาดหายไปได้ดู ในรูปนั้นมีเด็กสาวผมสีส้มคนหนึ่งกำลังวุ่นอยู่กับการทำอาหารอยู่ในครัวเตรียมส่งต่อให้เด็กหนุ่มอีกคนที่อยู่ในรูปนำไปเสิร์ฟให้กับลูกค้าเมื่อครั้งที่เธอชวนเขาไปเที่ยวทะเลแต่ไม่มีเงินขากลับ ตอนนั้นเด็กสาวผมสีส้มคนนั้นเหลือบสายตามองแผ่นหลังของเด็กหนุ่มที่กำลังนำอาหารไปส่งลูกค้าโดยไม่ให้เขารู้ตัว

แน่นอนว่าเด็กสาวในรูปนั้นก็คือมิคาสะตอนที่ปีกยังไม่งอกและสีผมของเธอยังไม่เปลี่ยนมาเป็นสีฟ้าดังเช่นทุกวันนี้นั่นเอง... ฮานามิคิดว่าหากเป็นรูปนี้ละก็ มิคาสะคงได้ความทรงจำกลับมาทันทีแน่ๆ!!
แต่โชคชะตามักไม่เข้าข้างเราเสมอไป

เด็กสาวผมน้ำเงินผู้มีปีกคู่หนึ่งงอกขึ้นกลางหลังมองดูรูปนั้นนานมากเหมือนกับมีบางสิ่งกำลังสะกิดความทรงจำเก่าๆของเธอให้กลับคืนมา เธอเงยหน้าขึ้นจากรูปนั่นก่อนจะหันมายิ้มให้กับผู้ที่ยื่นรูปนั้นให้กับเธออย่างสดใส
"มนุษย์ผู้ชายคนนี้... ใครเหรอ!?"

แม้จะไม่มาก... แต่คำพูดของเธอนั้นทำให้พวกผู้หญิงทั้งห้าที่พยายามมาตลอดที่จะรื้อฟื้นความทรงจำที่เกี่ยวข้องกับเด็กหนุ่มคนนั้นให้กลับคืนมาถึงกับยืนไม่ติดพื้น พวกเธอทุกคนเริ่มทำสีหน้าหงุดหงิดมากก่อนจะมาลงเอยกับตัวเอง

"ความทรงจำทั้งหมดของมิคาสะ... เรื่องที่เกี่ยวข้องกับฮิซาชิคุงทั้งหมด... ถูกลบออกไปไม่มีเหลือเลยเหรอ"
"ก็ไม่แน่หรอกว่าจะไม่เหลือ... แต่บางที...ถ้าเราทำให้เหมือนกับว่าเรื่องทั้งหมดที่เธอรู้จักกับมนุษย์คนนั้นเป็นเพียงเรื่องในฝันละก็ มันอาจจะดีกว่าสำหรับเธอก็ได้..."

"นี่ๆ..! มนุษย์คนนี้สำคัญกับพวกเธอยังไงเหรอ... เพื่อนเหรอ..!? หรือว่าแฟน..!?"

"นั่นสินะ... กับแค่ความทรงจำที่สำคัญที่สุดสำหรับเธอยังลบออกไปได้... แสดงว่าต้องมีเรื่องใหญ่มากเกิดขึ้นแน่ๆ"

เมื่อตกลงกันเป็นเอกฉันท์แล้ว...พวกเธอก็ตัดสินใจที่จะไม่พูดเรื่องที่เกี่ยวกับฮิซาชิให้มิคาสะได้ยินอีกเลย
แม้ว่ามันจะเป็นไปไม่ได้ก็ตาม..!

และในตอนนั้นเอง มิคาสะก็เริ่มรู้สึกปวดที่กลางสมองอย่างรุนแรงราวกับจะระเบิดออกมา เธอส่งเสียงร้องดังลั่นจนได้ยินกันทั่วถึงแม้ว่าจะอยู่อีกฟากถนนก็ตาม...
"เป็นอะไรไป!! พี่มิคาสะ!!!"

'ระบบแกนปีก...ทำงานปกติ ระบบสั่งการสมอง...ทำงานแปรปรวน ระบบความทรงจำ...การกู้คืนสำเร็จ72%'

ในระหว่างที่ทุกคนกำลังทำอะไรไม่ถูกอยู่นั้นเอง... ปีกของมิคาสะก็ค่อยๆเรืองแสงสีฟ้าออกมาทีละนิดก่อนจะกลายเป็นแสงสว่างจ้าไปทั่งทั้งห้อง เสียงร้องของมิคาสะก็ไม่ได้เบาลงจากเดิมเลย... มันกลับยิ่งดังขึ้นกว่าเดิมจนแสบแก้วหูไปหมด

"เริ่มทำการแฮค!! ทำการแก้ไขข้อมูลระบบสั่งการสมอง..! จะเริ่มทำการแก้ไขในอีก10วินาที"

แต่ในระหว่างที่ยูนะกำลังทำการแฮคอยู่นั้นเอง แสงสีฟ้าอ่อนที่เปล่งประกายอยู่ที่มือขวาของเธอก็เริ่มมีปฏิกิริยาตอบสนอง... ราวกับว่าเธอกำลังโดนแฮคกลับ!!