Angelics War นาย...อยากจะทำแบบนี้จริงๆเหรอ

"ฉันกับฮิซาชิคุงยังไงล่ะ... มิคาสะจัง!"

เสียงของรุ่นพี่ผู้หญิงที่ฉันรู้จักดังทะลุมาจากอีกฟากของประตูที่กั้นระหว่างบันไดขั้นสุดท้ายกับพื้นดาดฟ้าโรงเรียนออกมาอย่างเสียงดังฟังชัดทุกพยางค์ ในตอนนั้นนางฟ้าคนที่กำลังแอบฟังพวกเธอคุยกันอยู่ตลอดก็ตกใจมากเพราะมันไม่มีทางเลยที่มนุษย์ธรรมดาจะมีลางสังหรณ์สุดยอดระดับนี้ได้
แต่ต่อให้มีก็ต้องเป็นพวกเจนการต่อสู้หรือสะกดรอยถึงระดับมือสังหารจากCIAหรือFBIขึ้นไปแล้ว ถึงอย่างนั้นก็ไม่สามารถระบุตัวออกมาได้ชัดเจนขนาดนี้หรอก...

รุ่นพี่อาคาริ... ฮิซาชิ... พวกนายเป็นใครกันแน่!?

"อย่ามัวแอบฟังคำพูดขาดๆหล่นๆอยู่หลังประตูนั่นเลย... เปิดเข้ามาคุยกันดีๆเถอะ แล้วฉันจะเล่าทุกอย่างที่เธออยากรู้เอง..!"

อาคาริเริ่มทำการกดดันมิคาสะด้วยน้ำเสียงที่ราบรื่นจนเธอเริ่มรู้สึกอึดอัด เหมือนทุกอณูของอากาศที่เธอหายใจเข้าออกอยู่ในขณะนี้เต็มไปด้วยแก๊สไร้สีไร้กลิ่นที่ทำให้ผู้ที่หายใจเข้าไปรู้สึกไม่สบายใจจนต้องออกไปหาอากาศบริสุทธิ์ที่ข้างนอกประตูที่กักแก๊สไม่บริสุทธิ์นั้นเอาไว้...

หากแต่ถ้าเธอออกไปละก็...ชีวิตของเธออาจจะจบสิ้นลงในวินาทีต่อไปก็เป็นได้!!

"ไม่มีอะไรต้องกลัวหรอกน่า..! พวกเราไม่ทำอะไรเธอหรอก..."
เสียงเด็กหนุ่มอีกคนที่อยู่ในวงสนทนานั้นดังขึ้นมาเรียกเธอให้ออกไปหา เมื่อเห็นว่าน้ำเสียงของเขาฟังดูไม่มีพิษมีภัย เธอก็ลองแง้มประตูออกไป...

"ที่พูดมาทั้งหมดนั่นเรื่องจริงเหรอ...หรือว่าแค่การแสดงหลอกๆเท่านั้น!?"

สาวน้อยผมสีน้ำเงินอ่อนเดินออกมาจากประตูที่ค่อยๆเปิดออกมาอย่างช้าๆ สายตาที่จ้องมายังคู่ชายหญิงตรงหน้าดูเปลี่ยนไปจากเมื่อก่อนโดยสิ้นเชิง เป็นสายตาเดียวกับตอนที่เธอต่อสู้กับฮิโรโตะ!

"การแสดง...งั้นเหรอ ฉันไม่มีความจำเป็นที่จะต้องเอาเรื่องที่เกิดขึ้นจริงเมื่อ22ปีก่อนนี้มาล้อเล่นหรอกนะ! ยิ่งไปกว่านั้น หนึ่งในผู้ยุติสงครามนั้นก็กำลังเงี่ยหูฟังอยู่ที่อีกฟากของประตูด้วยนี่... จริงไหม!?"

ระหว่างที่เด็กหนุ่มผมดำกำลังอธิบายคำตอบของเขาอยู่นั้นเอง อควารอยด์ผู้แข็งแกร่งก็สัมผัสได้ถึงความกดดันรุนแรงที่ค่อยๆครอบงำร่างกายของเธออย่างช้าๆ มิหนำซ้ำ...มันเป็นแรงกดดันที่รุนแรงและหนักอึ้งยิ่งกว่าในการต่อสู้กับเทอร์รารอยด์เมื่อสองปีก่อนอีกด้วย!!

ในขณะนี้สิ่งที่ปรากฏขึ้นในหัวของฉันที่ต้องการจะบอกกับพวกมนุษย์รู้มากสองคนที่อยู่ตรงหน้านั้น เป็นคำถามเพียงข้อเดียวเท่านั้น!

"ทำไมกัน... ทำไมถึงต้องทำแบบนั้นด้วย!"

อควารอยด์คนนั้นพูดเสียงอ่อยมาก ในขณะที่สาวน้อยชาวมนุษย์ที่รอฟังคำถามจากฉันอยู่กลับสามารถได้ยินชัดเต็มสองรูหู
"ทำอะไรงั้นเหรอ..."

"ทำไม...ถึงต้องเอามนุษย์แรกเกิดมาทำแบบนั้นด้วย!? ทำไมถึงต้องยัดเยียดการดัดแปลงพันธุกรรมบ้าๆบอๆนั่นให้กับเด็กที่ไม่รู้ความพวกนั้นด้วย!!!"
อควารอยด์ที่เร่งเสียงขึ้นถามเริ่มกระตุกเสียงขึ้นลงอย่างไม่เป็นจังหวะ ดูเหมือนความสามารถในการเข้าใจความรู้สึกของมนุษย์ที่เธอมีจะทำพิษกับเธอซะแล้ว...

"อย่างเธอน่ะมีสิทธิ์ที่จะถามเรื่องนี้ด้วยงั้นเหรอ!!!!!"

"ถ้าเธอจะมาอย่างนั้น... ทำไมตอนนั้น... ทำไมเธอถึงไม่ยอมช่วยพวกมนุษย์ต่อสู้ล่ะ!!"

เสียงตะโกนที่แฝงไปด้วยความเศร้าของรุ่นพี่อาคาริทำให้ฉันอึ้งไปชั่วขณะ... เมื่อ22ปีก่อนมันเกิดเรื่องอะไรขึ้นอย่างนั้นเหรอ!

"เมื่อ22ปีก่อน... เผ่าพันธุ์ของพวกเราถูกไอ้บ้าที่ไหนก็ไม่รู้เข้าโจมตีตามเมืองสำคัญต่างๆทั่วโลก ก่อนที่ไฟสงครามนั้นจะเริ่มลามไปติดที่ชุมชนรองลงมา พวกมนุษย์ถูกล้างเผ่าพันธุ์ไปเรื่อยๆ ผู้คนเริ่มล้มตายอย่างรวดเร็วอย่างกับผักปลา ในตอนนั้นพวกแองเจลอยด์ อควารอยด์กับเทอร์รารอยด์เองก็ร่วมต่อสู้ด้วยเหมือนกัน..."

น้ำเสียงของอาคาริตะโกนอย่างโกรธแค้น ในขณะที่ฮิซาชิที่อยู่ข้างๆเธอกลับไม่แสดงท่าทีอะไรออกมานอกจากยืนกอดอกอยู่กับที่

"แต่อยู่ดีๆ... ระหว่างที่พวกมนุษย์ไร้พลังทำการต่อต้านศัตรูที่ไม่รู้ที่มาอย่างสุดกำลังนั้น ความช่วยเหลือจากสามเผ่าพันธุ์ที่ว่านั่นกลับขาดหายไปดื้อๆ ต่อมาถึงแม้ว่าพวกมนุษย์จะทำการขับไล่ศัตรูออกไปได้ สิ่งที่เหลืออยู่...ก็มีแต่ศพของทหารและประชาชนที่ลุกขึ้นสู้เป็นจำนวนมหาศาล เป็นจำนวนที่ไม่อาจเขียนลงในหน้าประวัติศาสตร์สงครามได้"
"ในระหว่างที่ไฟสงครามยังคงลุกโชน พวกแกกลับไปใช้ชีวิตอย่างสุขสบายเฝ้าดูพวกเราแต่ละคนๆล้มตายไปต่อหน้าต่อตาอย่างสบายอารมณ์!!! ผู้ที่สร้างพวกเรามาบอกอย่างนั้น..."

ไม่จริง! นี่มันคนละอย่างกับที่มิคาสะเคยได้ยินมาก่อนเลย... เธอจำที่มิลันเคยบอกไว้ได้ว่าระหว่างที่พวกสามเผ่าพันธุ์กำลังเตรียมการรุกขั้นสุดท้ายอยู่นั้น มีใครก็ไม่รู้บุกเข้ามาตลบหลังพวกเธอจนพินาศสิ้น

หลักฐานที่แสดงให้เห็นได้ชัดคือ... การที่มีแองเจลอยด์เหลืออยู่เพียงสองคน อควารอยด์อีกสอง และเทอร์รารอยด์เพียงหนึ่งเท่านั้น... ซึ่งต่อมาจำนวนได้เพิ่มขึ้นมาเพียงเล็กน้อยเท่านั้น และที่แย่ยิ่งไปกว่านั้น... ศัตรูที่ทำการสังหารสามเผ่าพันธุ์ที่มีจำนวนรวมกันเกือบร้อยจนเหลือเพียงหยิบมือนั้น
"บุกเดี่ยว!!!"

แต่ถึงอย่างนั้นมิคาสะกลับไม่สามารถบอกความจริงเรื่องนั้นได้ บรรยากาศในขณะนี้ไม่ว่าคำพูดใดๆของอควารอยด์ที่สาวน้อยชาวมนุษย์คนนั้นเกลียดพูดออกมานั้นไม่มีวันส่งเข้าไปข้างในจิตใจของเธอได้แน่ๆ...

"ฉันจะปล่อยให้เธอมีชีวิตอยู่ต่อไป... เพราะยังไงเธอก็เป็นคนสำคัญของฮิซาชิคุงนี่นะ จงขอบคุณฉันซะด้วย!!!"

เมื่อได้ฟังที่เธอคนนั้นระบายออกมานานแสนนาน อาคาริก็หันมาส่งสายตาอาฆาตแค้นใส่อควารอยด์ที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรกับเหตุการณ์เมื่อครั้งนั้นอย่างโกรธแค้น ดูเหมือนว่าความแค้นครั้งนี้คงไม่มีวันที่จะดับลงได้หากพวกเธอยังคงมีชีวิตอยู่...

"ต้องขอขอบคุณเธอมากนะที่จะไว้ชีวิตฉัน... ทั้งๆที่เกลียดฉันมากจนอยากจะฆ่าให้ตายไปให้พ้นๆขนาดนั้น..."

มิคาสะพอจะอ่านบรรยากาศในขณะนั้นออก เธอจึงไม่พยายามที่จะพูดอะไรที่มันจะไปกระทบกับจิตใจของพวกมนุษย์ที่อยู่ตรงหน้าเธอให้มากเกินไปนัก แต่ในขณะเดียวกันนั้นเอง... เธอก็รู้สึกได้เหมือนกันว่าอะไรบางอย่างในร่างกายของเธอเริ่มจะร้อนขึ้นมาจนครั่นเนื้อครั่นตัวไปหมด

"แต่ถ้าจะให้ฉันมีชีวิตอยู่ในขณะที่คนที่ฉันรักต้องทยอยกันล้มตายละก็... ฉันยอมตายกับพวกนั้นไปด้วยยังจะดีซะกว่า!!"

ระหว่างที่อควารอยด์สาวกำลังพูดอยู่นั้น ในใจของเธอก็รู้ดีว่าหากเธอจะต้องต่อสู้กันจริงๆ... เธอก็จำเป็นจะต้องสู้กับฮิซาชิที่เธอรักด้วยเช่นกัน และเมื่อสถานการณ์ลงเอยแบบนั้น...
"พวกเธอจะต้องตายด้วยกันทั้งคู่!!"

"เธอพูดเองนะ... รับผิดชอบคำพูดนั้นด้วยล่ะ!"
เมื่อได้พูดในสิ่งที่อยากพูดเสร็จแล้ว อาคาริก็เดินลงจากดาดฟ้าไป ในขณะที่เด็กหนุ่มอีกคนกลับเดินเข้ามาหามิคาสะแทน

"ถ้าพวกเราต้องสู้กันจริงๆ...เธอเป็นคนเดียวแหละที่จะต้องตาย!"

หลังจากนั้นฮิซาชิก็เดินลงจากดาดฟ้าด้วยอีกคน ปล่อยให้นางฟ้าคนนั้นยืนนิ่งอยู่กับที่ด้วยจิตใจที่บอบช้ำ... และในขณะนั้น ความร้อนในร่างกายของเธอก็เพิ่มขึ้นสูงมากจนไม่สามารถควบคุมได้

'ระบบแปรอารมณ์...ขัดข้อง ดำเนินการค้นหาสาเหตุความผิดปกติ... ความทรงจำทั้งหมดที่เกี่ยวข้องกับโคริคาวะ ฮิซาชิ ยืนยันทำการลบ...'

ในหัวของมิคาสะมีภาพเหตุการณ์ที่เธอกับฮิซาชิได้เจอกันครั้งแรกปรากฏขึ้นมาให้เธอเห็นเด่นชัด ก่อนที่ทุกอย่างที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าจะกลายเป็นสีดำพร้อมกับร่างของเธอที่ล้มลงไปแน่นิ่งอยู่กับพื้น!!