Angelics War นาย...อยากจะทำแบบนี้จริงๆเหรอ

ณ สถานที่แห่งหนึ่งซึ่งเรียกได้ว่าเป็นสถานที่ผ่อนคลายอันดับต้นๆของเหล่ามนุษย์ ที่แห่งนั้นเต็มไปด้วยไอน้ำและความร้อนที่แผ่ออกมาในอากาศอย่างอ่อนโยน ที่ซึ่งเหล่ามนุษย์สามารถปลดปล่อยลิมิตความสามารถทางการคิดออกมาได้อย่างเต็มร้อย และเป็นสถานที่ที่ไม่มีสิ่งมีชีวิตอื่นกล้าย่างกรายเข้าไปหากแต่ได้รับความยินยอมจากพวกมนุษย์เท่านั้น...

แน่นอนว่าที่แห่งนั้นเต็มไปด้วยความน่าหวาดกลัวของเหล่านางฟ้าเป็นอย่างมาก เนื่องด้วยความชื้นและไอน้ำในอากาศนั้นจะแทรกเข้าไปในช่องว่างระหว่างขนปีกทำให้เริ่มบินขึ้นได้อย่างลำบาก และความร้อนจากไอน้ำและน้ำ ณ สถานที่แห่งนั้นจะลวกปีกอันแสนบอบบางของพวกเธอให้ได้รับบาดเจ็บอย่างรุนแรง



หากแต่พวกเธอทั้งหกคนก็มิได้เกรงกลัวอุปสรรคที่อยู่ตรงหน้านั้นเลย... พวกเธอเหล่านั้นคิดเพียงแค่ว่าอยากจะให้ผู้ที่ให้ที่พักอาศัยและอาหารสามมื้อโดยไม่คิดเงินสักแดงเดียวได้เห็นความเป็นมนุษย์ของพวกเธอบ้าง และหากพวกเธอไม่ยอมเข้าไปในสถานที่แห่งนั้นแล้วละก็...
พวกเธอคงจะถูกมนุษย์ใจดีคนนั้นเกลียดเอาแน่นอน!!


และเพราะฉะนั้นแล้ว..!!!




                                   ตูมมม!!! ซ่าาา!!!!....




สาวน้อยผมแดงผู้ไร้ปีกรีบกระโดดลงไปใน"อ่างอาบน้ำ"ด้วยท่าทีตื่นเต้นจนน้ำในอ่างนั้นกระเซ็นออกรอบทิศ ในขณะที่นางฟ้าคนอื่นอีกห้านางนั้นเอี้ยวตัวหลบน้ำที่กระเซ็นออกมาอย่างเอาเป็นเอาตาย เพราะหากปีกของพวกเธอถูกน้ำร้อนพวกนั้นลวกเอาก็คงจะไม่ใช่เรื่องดีเอาเสียเลย...



"พี่ยูนะคะ..!! รีบลงมาด้วยกันเถอะ... น้ำร้อนกำลังดีเลยค่า!!"

"เธอไม่จำเป็นต้องเรียกฉันว่า'พี่'หรอกนะ! แล้วอีกอย่างจะให้ฉันลงไปในน้ำร้อนๆแบบนั้นได้ยังไงกันเล่า!!"



สิ้นเสียงสาวน้อยผมฟ้าอ่อนที่ตะโกนตอบคำชักชวนของเด็กหญิงผมแดงที่เธอช่วยชีวิตไว้เมื่อสองปีก่อน เด็กผู้หญิงตัวน้อยในอ่างอาบน้ำก็ทำหน้างอนใส่เธอจนแทบจะไม่ได้ฟังคำอธิบายอื่นๆของยูนะเลย ในตอนนั้นเหล่านางฟ้าทั้งหกคนก็เข้าประจำตำแหน่งเดิมที่พวกเธอต้องอยู่ในห้องอาบน้ำเป็นที่เรียบร้อย



"เฮ้อ..! ในที่สุดก็ได้อาบน้ำซะที... ไม่นึกเลยว่าจะต้องมาใช้ความคิดหนักๆเพราะคำพูดไม่กี่คำของยัยมนุษย์คนนั้น"

"แต่เพราะคำพูดพวกนั้นของคุณอาคาริไม่ใช่เหรอ พวกเราถึงได้รู้ความในใจที่อยากจะบอกเจ้ามนุษย์จอมจุ้นจ้านคนนั้นน่ะ..."



มิคาสะกวาดสายตามองขึ้นเพดานสีขาวที่ถูกบดบังโดยกลุ่มไอน้ำที่ลอยออกมาจากอ่างอาบน้ำที่กำลังร้อนได้ที่อย่างพอเหมาะพอเจาะ เธอย้อนนึกถึงเรื่องที่ผ่านๆมาของเด็กหนุ่มที่ยอมให้พวกเธอทั้งหกคนเข้ามาอาศัยอยู่ที่บ้านหลังนี้ เขาคนนั้นได้กระทำการหลายๆอย่างโดยไม่เกรงกลัวอันตรายที่จะเกิดขึ้นกับตัวเขาเลย



ตั้งแต่การต่อสู้กับคู่ต่อสู้คนแรกไปจนถึงคนสุดท้ายของพวกเธอ ไม่มีครั้งไหนเลยที่ฮิซาชิจะไม่มีส่วนรู้เห็นในเหตุการณ์นั้นด้วย โดยเฉพาะในการต่อสู้ชี้เป็นชี้ตายระหว่างอควารอยด์กับเทอร์รารอยด์ที่เป็นการต่อสู้ครั้งล่าสุดเมื่อสองปีที่แล้ว...




แต่จะว่าไป... เรื่องที่ค้างคาใจอควารอยด์คนนั้นมาตั้งแต่การต่อสู้กับพี่สาวของเธอก็ยังไม่ถูกคลี่คลายลงเลยแม้แต่น้อย




"เธอกำลังคิดอะไรอยู่เหรอ ความเร็วมือตกแล้วนะ..!"

ริกะเอ่ยขึ้นหลังจากที่ให้มิคาสะถูหลังทำความสะอาดทุกซอกทุกมุมรวมทั้งปีกของเธอด้วย เมื่อรู้สึกว่ามือของมิคาสะเริ่มขยับช้าลงก็อดสงสัยไม่ได้...


"เปล่าหรอก..! ไม่มีอะไร..."


"แต่สีหน้าของเธอเหมือนกังวลอะไรบางอย่างอยู่นะ... มีเรื่องอะไรอย่างนั้นเหรอ มิคาสะจัง..."



ในระหว่างที่พวกเธอทั้งหกคนกำลังอาบน้ำอยู่นั้นเอง ประตูห้องอาบน้ำก็ถูกเปิดออกโดยมือของใครบางคนอย่างช้าๆ ก่อนที่เจ้าของมือจะนำร่างอันเปลือยเปล่าของเธอเข้าไปในห้องที่คลุ่งไปด้วยไอน้ำและกลิ่นสบู่แห่งนั้นด้วย...



"รุ่นพี่...อาคาริ"

มิคาสะเรียกชื่อเธอคนนั้นด้วยเสียงที่แผ่วเบาราวกับไม่อยากให้ผู้ที่ถูกเรียกชื่อนั้นได้ยิน ซึ่งภายในห้องขนาด40ตารางเมตรนั้นแล้วคงเป็นไปไม่ได้



"ทำไมเธอถึงยังอยู่ที่นี่อีกล่ะ... ปกติแค่ได้มาคุยกับฮิซาชิคุงแล้วก็กลับไม่ใช่เหรอ...."


"ฉันขอฮิซาชิคุงนอนที่นี่เองแหละ... พอดีฉันมีธุระจะคุยกับพวกเธอนิดหน่อยเท่านั้นล่ะ!"


สาวน้อยผมดำคนนั้นยื่นมือไปหยิบเก้าอี้เตี้ยที่วางอยู่ติดกับประตูห้องอาบน้ำนั้นก่อนจะเข้าไปร่วมวงสนทนากับเหล่าสมาชิกผู้หญิงทั้งหมดในบ้านราวกับรู้จักกันมานาน ทั้งๆที่เธอเพิ่งจะเคยเจอกันเป็นครั้งแรก


เมื่อไม่มีทางเลือกอื่น ริกะกับมิคาสะก็ลุกขึ้นเลื่อนเก้าอี้ที่พวกเธอนั่งอยู่ไปด้านหน้าเพื่อให้ผู้ที่เข้ามาใหม่ได้มีที่นั่งเพียงพอ ซึ่งอาคาริก็รับน้ำใจนั้นไว้แต่โดยดี ในมือของเธอเธอสบู่ก้อนที่มิคาสะลืมหยิบออกไปละเลงฟองไปบนท่อนแขนอันผอมเรียวทั้งสองข้าง แล้วจึงถูมันบนฝ่ามือให้เกิดฟองเพียงพอที่จะใช้ถูไปบนช่วงตัวได้พอดี



"เอาล่ะ... ฉันจะถูหลังของเธอให้สะอาดจนฮิซาชิคุงหลงเสน่ห์ของเธอเองนะ มิคาสะจัง..."


หลังจากที่โปรยรอยยิ้มเสร็จ สาวน้อยชาวมนุษย์ก็ละเลงฟองสีขาวบนฝ่ามือของเธอไปทั่วแผ่นหลังของอควารอยด์ที่นั่งอยู่ข้างหน้าเธอ... อันที่จริงแล้วอาคาริต่างหากที่เข้ามานั่งข้างหลังอควารอยด์คนนั้น



แต่ในตอนนั้นเอง มิคาสะรู้สึกได้ว่ามือของสาวน้อยที่อยู่ข้างหลังเธอนั้นเริ่มลูบไปบนปีกทั้งสองข้างของเธอไปจนถึงส่วนปลายของปีก ซึ่งในบริเวณนั้นมีเส้นประสาทมากระจุกตัวอยู่เป็นจำนวนมาก ทำให้เธอเริ่มส่งเสียงครางออกมาเบาๆเพื่อไม่ให้ผู้ชายที่เหลืออยู่ในบ้านได้ยินเสียงที่สามารถกระตุ้นฮอร์โมนให้คลุ้มคลั่งได้



"แต่จะว่าไปแล้ว... ปีกของเธอนี่ดูเหมือนของจริงจังเลยนะ..! เสียเงินไปเท่าไหร่ล่ะเนี่ย..."


"ปีกของพวกเราไม่ใช่ของเล่นหรือเครื่องประดับนะ มันเป็นปีกจริงๆ..!"


เมื่อได้ยินมนุษย์ผู้นั้นกล่าวถึงอวัยวะส่วนที่เพิ่มขึ้นมาจากร่างกายของมนุษย์แล้ว ฮานามิที่พยายามจับโยโซระกับยูนะลงไปในอ่างให้ได้ก็หันมาตอบคำถามนั้นให้เธอ แต่ดูเหมือนอาคาริจะไม่ค่อยประหลาดใจกับคำตอบนั้นสักเท่าไหร่...



"งั้นเหรอ..!?"

"ก็งั้นน่ะสิ! เธอเองก็รู้ใช่ไหมล่ะ...ว่าพวกเราคือแองเจลอยด์!"

"แองเจลอยด์งั้นเหรอ... มันคืออะไรล่ะ!?"



"อย่ามาทำเป็นไร้เดียงสานะ!! ตอนที่อยู่ในห้องพักครูเมื่อวานนี้เธอพูดออกมาเองไม่ใช่เหรอ!!"


เมื่อได้ยินคำยืนยันจากปากของนางฟ้าที่เธอเคยแกล้งเมื่อตอนที่ทำเวรเมื่อวานนี้ อาคาริก็รวบรวมกำลังสมองเค้นหาภาพเหตุการณ์ที่น่าจะใกล้เคียงกับเรื่องเมื่อตอนนั้นมากที่สุด จนกระทั่ง..!!



"อ๋อ..! เรื่องเมื่อตอนนั้นน่ะเหรอ... ฉันว่าพวกเธอต้องฝันไปแน่ๆเลยล่ะ!"

อาคาริยังคงปั้นรอยยิ้มขึ้นมาให้สาวน้อยที่กำลังถามเธออยู่อย่างอารมณ์ดี ในขณะที่อารมณ์ของผู้ที่ถามเธอไปนั้นเริ่มจะแปรปรวนขึ้นมาแล้ว




"อย่ามาทำไขสือนะเฟ้ย!! แองเจลอยด์อย่างพวกเราน่ะนอนไม่ได้!! แม้แต่ฝันยังทำไม่ได้เลย!!!"



"งั้นเหรอ... ถ้างั้นแองเจลอยด์อย่างพวกเธอสามคนก็น่าสงสารนะ เพราะขนาดมนุษย์เดินดินไร้พลังอย่างฉันยังฝันเป็นแท้ๆ"


ริกะที่อดทนรอคำตอบอยู่นานเมื่อได้ยินถ้อยคำกวนประสาทของมนุษย์นางนั้นแล้วก็ระเบิดออกมาอย่างโมโหที่สุด ตอนนั้นเองมิคาสะที่อยู่ใกล้ที่สุดก็ลุกขึ้นมาห้ามเธอไว้ก่อนจะจับตัวเธอกระโดดลงไปอ่างน้ำร้อนที่กำลังระเหยเป็นไอ




ระหว่างที่สถานการณ์กำลังตึงเครียดอยู่นั้นเอง ในขณะที่ผู้ที่ฟังสาวน้อยผมดำคนนั้นพูดมาตลอดเริ่มหงุดหงิดนั้น มีเธอคนเดียวที่ยังคงมีอารมณ์ดีอยู่ได้ สาวน้อยชาวมนุษย์ที่พูดจากวนประสาทคนนั้นก้าวขาลงไปในอ่างอาบน้ำที่มีผู้ใช้บริการอยู่ก่อนแล้วถึงสี่คนอย่างช้าๆ และเพราะจำนวนคนที่มากเกินไปนั้นได้ทำให้ปริมาณน้ำในอ่างเริ่มล้นออกมาข้างนอกเป็นจำนวนมาก



"งั้นฉันขอถามคำถามที่ยังค้างอยู่เมื่อตอนบ่ายนั่นก็แล้วกัน..."



อาคาริยังคงทำทองไม่รู้ร้อนยกคำถามเดิมที่เคยเปิดประเด็นเอาไว้เมื่อก่อนหน้านี้ออกมาอย่างไม่สนใจบรรยากาศรอบข้าง ในขณะนั้นเหล่านางฟ้าที่เคยถูกตั้งคำถามเดียวกันเมื่อก่อนหน้านี้ก็เริ่มสงบอาการลงอย่างช่วยไม่ได้




          "จริงๆแล้วพวกเธอ...คิดยังไงกับฮิซาชิคุงกันแน่!?"



ทีนี้บรรยากาศที่กำลังตึงเครียดอยู่นั้นก็เริ่มเปลี่ยนไปเป็นความอึมครึมอย่างบอกไม่ถูก คราวนี้หากพวกเธอยังตอบคำถามของมนุษย์ผู้นี้ไม่ได้... พวกเธอคงจะถูกตามตื๊อไปตลอดทั้งชาติแน่ๆ



"หืมม์... ว่าไง! ขอฟังคำตอบของพวกเธอหน่อยซิ..."


หลังจากที่นิ่งเงียบมานาน ในที่สุดก็มีผู้กล้าที่จะตอบคำถามของเธอแล้ว... ในสถานะที่ไม่น่าจะเป็นคำตอบสักเท่าไหร่




"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเธอด้วย... รุ่นพี่อาคาริ..."


มิคาสะก้มหน้าพูดอะไรบางอย่างที่ไม่น่าจะเกี่ยวข้องกับคำถามนั้นสักเท่าไหร่... แต่รู้ไว้ก็ดีนะ!!



"ที่ผ่านมาพวกเราใช้ชีวิตอยู่กับฮิซาชิคุง...กับมนุษย์คนนั้นอย่างมีความสุข พวกเราไม่เคยเจอมนุษย์คนไหนที่จะใจดีมากถึงขนาดนี้มาก่อนเลย... มนุษย์ที่ยอมให้ที่พักพิงแก่เรา... มนุษย์ที่เลี้ยงอาหารพวกเราโดยไม่ขอเงินค่าอาหารเลยสักแดงตลอดเวลาสิบกว่าปีมานี้... มนุษย์ที่คอยให้คำปรึกษาพวกเรามาไม่รู้กี่สิบกี่ร้อยครั้งโดยไม่ขอค่าครู..."



"พวกเราอาศัยอยู่กับมนุษย์คนนั้นโดยไม่เคยบอกให้คนอื่นรู้เรื่องในใจของพวกเราแต่ละคนเลยแม้แต่ครั้งเดียว... แต่ในเมื่อเธอมาถามพวกเราแบบนี้ก็ไม่มีความจำเป็นต้องปิดบังอะไรอีกแล้ว..!!"









"พวกเรารักมนุษย์คนนั้น!!! อยากเคียงข้างฮิซาชิในฐานะคนรัก!!! อยากครอบครองไว้เพียงผู้เดียวเท่านั้น!!!!"