การเดินทาง (ไกล) ของฟ้าใส

“เจ้าเป็นใคร?... แล้วมาทำอะไรที่นี่?...” สิ้นเสียงคำถามนั้น สาวน้อยตกใจอย่างมาก และรู้สึกถึงความน่ากลัวที่ซ่อนอยู่ภายใต้เสียงตอบนั้นแทบจะในทันที
“เอ่อ..เอ่อ..หนูชื่อ.. หนู.. หนูชื่อฟ้าใส...ฟ้าใส..ค่ะ” สาวน้อยตอบด้วยน้ำเสียงตกใจปนกับความกลัว
“หนูไม่รู้ว่ามาที่นี่ได้ยังไง... หนูจำได้ว่าตอนนั้นหนูกำลังทำงานอยู่ที่ร้าน...เอ่อ..ร้าน...เบเกอรี่ค่ะ แล้วอยู่ๆ หนูก็รู้สึกปวดหน้าอก...แล้วก็ล้มลง..” สาวน้อยพูดต่อ
“หนูตายแล้วใช่มั้ยค่ะ...” ฟ้าใสถาม
“แล้วที่นี่มันคือที่ไหนกันค่ะ...แล้วท่านเป็นใคร!”  ฟ้าใสถามอีกครั้ง
“ข้านะรึ!...ข้าก็คือ ฟ้าใส ยังไงหล่ะ...ฮ่า ฮ่า ~ “ เสียงลึกลับตอบพร้อมกับเสียงหัวเราะ
“อะไรนะค่ะ..ฟ้าใส!..” ฟ้าใสพูดทวนอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่ทั้งตกใจและแปลกใจ
“แล้วที่นี่คือที่ไหนค่ะ…” ฟ้าใสถามอีกครั้ง แต่ก็ไม่มีเสียงตอบกลับมาแต่อย่างใด
“แล้วที่นี่คือที่ไหนค่ะ…” ฟ้าใสถามอีกครั้ง
“ที่นี่ก็คือ....” เสียงลึกลับกำลังตอบ
“ที่นี่ก็คือ.... ที่นี่ก็คือ.... ที่นี่ก็คือ....” ฟ้าใสเริ่มรู้สึกถึงเสียงที่ค่อยๆ ห่างไกลออกไปเรื่อยๆ จนเกือบจะฟังไม่รู้เรื่องว่าเสียงนั้นพูดว่าอะไร...
“อะไรนะค่ะ...หนูไม่ได้ยิน...” ฟ้าใสตะโกนบอกอย่างร้อนใจ
และแล้ว....
แอ้ด...ปึง  เสียงปิดประตูดังขึ้น
“...เป็นยังไงบ้างฟ้าใส...วันนี้เป็นยังไงบ้าง อาการดีขึ้นบ้างมั้ย” พี่อ้วนทักทายฟ้าใสขณะปิดประตูห้องพักคนไข้
ฟ้าใสตกใจสะดุ้งตื่นทันที และทักทายพี่อ้วน
 “สวัสดีค่ะพี่อ้วน....ดีขึ้นมากแล้วค่ะ...มาคนเดียวเหรอค่ะ?...”  ฟ้าใสทักทายตอบและตอบคำถาม
“เปล่าหรอก มากับเฮียน่ะ...แต่ตอนนี้เฮียเขากำลังคุยกับหมออยู่...พี่ก็เลยขึ้นมาหาฟ้าใสก่อน...” พี่อ้วนบอก 
“ฟ้าใสทำให้เฮียกับพี่อ้วนเดือดร้อนแท้ๆ เลย”  ฟ้าใสพูดด้วยความละอายใจ
“อย่าคิดแบบนั้นนะ..ฟ้าใส นี่ถ้าเฮียรู้เข้า เขาคงจะเสียใจนะ...” พี่อ้วนพูดเสริม
“ฟ้าใสกำพร้าพ่อแม่มาแต่เด็ก เข้ามาทำงานกับเฮียที่ร้านก็หลายปีแล้ว...จริงๆ แล้วเฮียแกก็ไม่มีลูก บอกตามตรงนะ พี่อ้วนทำงานกับเฮียมาตั้งแต่เริ่มเปิดร้าน นี่ก็ผ่านมาสิบกว่าปีแล้ว พี่อ้วนรู้ดีว่า เฮียน่ะ รักฟ้าใสเหมือนลูกตัวเองคนหนึ่งเลยนะ” พี่อ้วนพูดปลอบฟ้าใส
“.....” ฟ้าใสนิ่งเงียบพูดอะไรไม่ออก ได้แต่น้ำตาเล็ดออกมา แต่ก็พยายามกลั้นความรู้สึกนั้นไว้
“ขอบคุณทุกๆ คนมาก..นะค่ะ” ฟ้าใสพูดกับพี่อ้วน
“แล้วอย่าพูดแบบนั้นให้เฮียเขาได้ยินได้หล่ะ...รู้มั้ย...” พี่อ้วนพูดเสริมเพื่อให้กำลังใจ ในขณะที่ฟ้าใสแอบเช็ดน้ำตาเพื่อไม่ให้พี่อ้วนเห็น
“...พี่อ้วนค่ะ!...เอ่อ...” ฟ้าใสเรียกพี่อ้วน 
“ว่าไง...ฟ้าใส มีอะไรเหรอ?” พี่อ้วนตอบรับขณะที่กำลังชงกาแฟให้ตัวเองอยู่
“เอ่อ...จะบอกยังไงดีหล่ะ...” ฟ้าใสลังเล
“เอ้า...ตกลงว่าวันนี้จะได้รู้เรื่องกันมั้ยเนี่ย...มีอะไรก็บอกมา...ฮ่า ฮ่า” พี่อ้วนถามฟ้าใส
“ค่ะ...เอ่อ...ถ้าเมื่อวานนี้....” ในขณะที่ฟ้าใสกำลังถามพี่อ้วนอยู่นั้น
แอ๊ด...ปึง  เสียงปิดประตูดังขึ้น
“เป็นยังไงบ้างฟ้าใส...ดูดีแล้วนี่น่ะ..” ชายแปลกหน้าที่เข้ามาในห้องทักทายฟ้าใส
พี่อ้วนและฟ้าใสจึงต้องหันไปทักทายตอบกับชายแปลกหน้าทันที
“สวัสดีค่ะ...เฮีย...หนูไม่เป็นอะไรมากแล้วค่ะ...” ฟ้าใสตอบกลับด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม และดีใจที่ได้พบกับเฮียเจ้าของร้านเบเกอรี่
“มาแล้วเหรอครับ...คุยกับหมอแล้วเป็นยังไงบ้างครับ” พี่อ้วนพูดถามเฮียเจ้าของร้านต่อ
“อืม..ไม่เป็นไรแล้วหล่ะ...ไม่ต้องกังวลกันมากนัก...” เฮียเจ้าของร้านตอบคำถามของพี่อ้วน
“ขอบคุณมากนะค่ะ...เฮีย หนูทำให้....” ฟ้าใสหยุดพูดต่อ
ขณะที่เพิ่งนึกได้ถึงสิ่งที่จะได้คุยกันกับพี่อ้วนก่อนหน้านี้
“กลับไปที่ร้านแล้ว ฟ้าใสจะตั้งใจทำงานค่ะ...” ฟ้าใสเปลี่ยนคำพูดทันที
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ...เอาให้หายดีซะก่อนเถอะ..ฟ้าใส” เฮียเจ้าของร้านพูดเสริม
“เออ..นี่..เมื่อกี้ฟ้าใสจะถามอะไรพี่อ้วนเหรอ...” พี่อ้วนถามฟ้าใสต่อ
“เอ่อ...ไม่เป็นไรค่ะ.” ฟ้าใสตอบปฏิเสธ
“เหรอ..” พี่อ้วนตอบรับ
 “งั้นเดี๋ยวเฮียกับพี่อ้วนต้องไปธุระกันต่อ...ฟ้าใสพักผ่อนเถอะ” เฮียเจ้าของร้านบอกกับฟ้าใส
“ถ้ามีอะไรให้ช่วยก็บอกพยาบาลเลยนะ..เฮียบอกกับหมอไว้แล้ว” เฮียเจ้าของร้านพูดเสริม
“ค่ะ...เฮีย..ขอบคุณมากๆ นะค่ะ พี่อ้วนด้วยค่ะ” ฟ้าใสบอกกับคนทั้ง 2
“สวัสดีค่ะ...” ฟ้าใสยกมือไหว้พร้อมกับบอกลงคนทั้ง 2 ทันที
 
หลังจากทั้งพี่อ้วนและเฮียเจ้าของร้านกลับออกไปแล้ว ทำให้ฟ้าใสรู้สึกว่า สิ่งที่ตนเองได้ประสบมานั้น จะสามารถหาคำตอบได้จากที่ไหน ครั้นแล้วก็ได้แต่คิดไปเองว่า มันคือนรกใช่มั้ย หรือว่ามันคือสวรรค์กันแน่ แล้วเสียงนั้น แล้วก็ชื่อนั้นอีก ทำไมชื่อเหมือนตนเองคือ “ฟ้าใส”
“โอ๊ย...ยิ่งคิด ก็ยิ่งปวดหัว” ฟ้าใสบ่นกับตัวเอง