การเดินทาง (ไกล) ของฟ้าใส

“ฉันในวันนี้นะหรือ?.... อืม นั่นซินะ”  สาวน้อยถามตัวเอง พร้อมกับรอยยิ้มเล็กๆ ที่มุมปาก

 เรื่องราวต่างๆ เกิดขึ้นเมื่อ 2 ปีก่อนหน้านี้

 ...หนึ่ง... สอง... สาม... อึ๊บ หนึ่ง... สอง... สาม... อี๊บ “ใครก็ได้!! เรียกรถพยาบาลมาที” ชายหนุ่มตะโกนบอกพร้อมกับมือที่ป๊มหัวใจไปด้วย...

“อย่าตายนะ!” ชายหนุ่มตะโกนบอก

“รถพยาบาลมารึยัง!!” ชายหนุ่มร้องเรียกอีกครั้ง

...หนึ่ง... สอง... สาม... อึ๊บ หนึ่ง... สอง... สาม... อี๊บ………….

…ภายใต้ความมืดมิด ที่ไม่ปรากฏแม้แต่แสงของหิ่งห้อง บรรยากาศที่รู้สึกได้ถึงความเวิ้งว้าง ว่างเปล่า

”ที่นี่มันที่ไหนกัน? นี่เราตายแล้วจริงๆ เหรอ” สาวน้อยนึกถามตัวเอง

ทันใดนั้นได้มีเสียงของผู้หญิงที่ค่อนข้างอายุมากกว่าสาวน้อย ตอบออกมาภายใต้ความมืดมิดนั้น ด้วยน้ำเสียงอันก้องกังวาล และหนักแน่นว่า

“เจ้าเป็นใคร?... แล้วมาทำอะไรที่นี่?...”

สิ้นเสียงคำถามนั้น สาวน้อยตกใจอย่างมาก และรู้สึกถึงความน่ากลัวที่ซ่อนอยู่ภายใต้เสียงตอบนั้นแทบจะในทันที

“เอ่อ..เอ่อ..หนูชื่อ.. หนู.. หนูชื่อฟ้าใส...ฟ้าใส..ค่ะ” สาวน้อยตอบด้วยน้ำเสียงตกใจปนกับความกลัว

“หนูไม่รู้ว่ามาที่นี่ได้ยังไง... หนูจำได้ว่าตอนนั้นหนูกำลังทำงานอยู่ที่ร้าน...เอ่อ..ร้าน...เบเกอรี่ค่ะ แล้วอยู่ๆ หนูก็รู้สึกปวดหน้าอก...แล้วก็ล้มลง..” สาวน้อยพูดต่อ

“หนูตายแล้วใช่มั้ยค่ะ...” ฟ้าใสถาม

“แล้วที่นี่มันคือที่ไหนกันค่ะ...แล้วท่านเป็นใคร!”  ฟ้าใสถามอีกครั้ง

“ข้านะรึ!...ข้าก็คือ ฟ้าใส ยังไงหล่ะ...ฮ่า ฮ่า ~ “ เสียงลึกลับตอบพร้อมกับเสียงหัวเราะ

“อะไรนะค่ะ..ฟ้าใส!..” ฟ้าใสพูดทวนอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่ทั้งตกใจและแปลกใจ

“แล้วที่นี่คือที่ไหนค่ะ…” ฟ้าใสถามอีกครั้ง แต่ก็ไม่มีเสียงตอบกลับมาแต่อย่างใด

“แล้วที่นี่คือที่ไหนค่ะ…” ฟ้าใสถามอีกครั้ง

“ที่นี่ก็คือ....” เสียงลึกลับกำลังตอบ

“ที่นี่ก็คือ.... ที่นี่ก็คือ.... ที่นี่ก็คือ....” ฟ้าใสเริ่มรู้สึกถึงเสียงที่ค่อยๆ ห่างไกลออกไปเรื่อยๆ จนเกือบจะฟังไม่รู้เรื่องว่าเสียงนั้นพูดว่าอะไร...

“อะไรนะค่ะ...หนูไม่ได้ยิน...” ฟ้าใสตะโกนบอกอย่างร้อนใจ และแล้ว....

.

.

...”เธอรู้สึกตัวแล้วครับ ปลอดภัยแล้ว” วี๊ว่อ วี๊ว่อ บุรุษพยาบาลบอก

“หนูอยู่ที่ไหนค่ะ...เอ่อ..พี่อ้วน?” ฟ้าใสถามทันที่ที่เริ่มรู้สึกตัว

“เรากำลังจะไปโรงพยาบาลกันนะ...ฟ้าใส” พี่อ้วนตอบกับฟ้าใสด้วยความรู้สึกสบายใจ

“อืม...” ฟ้าใสตอบรับด้วยความอิดโรย

“ช่วงนี้ฟ้าใสก็พักผ่อนให้หายดีก่อนก็ได้...ส่วนเรื่องงาน..เฮียเขารู้เรื่องฟ้าใสแล้ว เฮียเขาฝากพี่บอกกับฟ้าใสน่ะ..” พี่อ้วนบอกกับฟ้าใสด้วยรอยยิ้มเล็กๆ แบบให้กำลังใจไปพร้อมกัน

“ทำใจให้สบายนะ...พักผ่อนเยอะๆ ตอนนี้พี่อ้วนจะไปโรงพยาบาลกับฟ้าใสด้วย..ฟ้าใสนอนพักก่อนดีกว่านะ...” พี่อ้วนพูดกับฟ้าใส

“ค่ะ...ขอบคุณค่ะพี่อ้วน หนูทำให้พี่อ้วนต้องลำบากจริงๆ...ขอโทษนะค่ะ...” สิ้นเสียงตอบฟ้าใส สาวน้อยก็หลับตาลงพร้อมกับความรู้สึกที่ยังค้างคา และยังไม่รู้ว่า สิ่งที่เกิดขึ้นภายในความมืดมิดนั้น และเสียงที่ได้ยินมา ก่อนที่ฟ้าใสจะรู้สึกตัวนั้น คืออะไร?... มันยังคงดังก้องอยู่ในหัวฟ้าใสตลอด แม้ฟ้าใสจะหลับตาลงแล้วก็ตาม

“ที่นี่ก็คือ.... ที่นี่ก็คือ.... ที่นี่ก็คือ....ที่นี่ก็คือ.... ที่นี่ก็คือ.... ที่นี่ก็คือ....ที่นี่ก็คือ.... ที่นี่ก็คือ.... ที่นี่ก็คือ......”