Angelic Wars นางฟ้า...เขาเป็นอย่างนี้เหรอ

ทำไมรุ่นพี่ริกะถึงได้พูดออกมาอย่างนั้น... สองสาวไม่เข้าใจสิ่งที่ริกะพยายามจะบอกพวกเธอเลย และแล้วพวกเธอก็ได้รับคำตอบในทันที!
ร่างกายของริกะเรืองแสงสีขาวออกมาสว่างจ้า ก่อนที่ชุดนักเรียนที่เธอใส่จะค่อยๆกลายเป็นชุดเกาะอกสีเขียวอ่อน ส่วนกระโปรงนักเรียนของเธอกลายเป็นกระโปรงผ้าสีขาวขุ่นยาวพอปิดต้นขาของเธอได้ และมีบางอย่างกำลังงอกออกมาจากแผ่นหลังบางๆของเธอ มันดูคล้ายๆกับ...ปีก!

"รุ่นพี่ริกะ..." ยูนะได้แต่มองด้วยความตะลึง "เธอเป็นใครกันแน่!"

"ศัตรูคู่อาฆาตของพวกเธอทั้งหมด... ฉันถูกส่งมาเพื่อทำการค้นหา..."
น้ำเสียงของริกะเปลี่ยนไปจากเมื่อครู่ราวกับกลายเป็นคนละคน เสียงของเธอนั้นถึงจะดังไปทั่วบริเวณแต่ก็ฟังดูจำกัดเหมือนน้ำเสียงที่ไร้ความรู้สึก นางฟ้าคนนั้นค่อยๆลอยตัวขึ้นจากพื้นได้โดยไม่ต้องใช้สลิงหรือคานช่วยอะไรทั้งนั้น แววตาของเธอที่มองลงมานั้นราวกับกำลังมองสิ่งสกปรกยังไงอย่างงั้น
"...และสังหาร โคริคาวะ ฮิซาชิ!!"

และแล้วสิ่งที่มิคาสะระแวงอยู่ตลอดมาก็เป็นจริง... "พวกนั้น"เริ่มเคลื่อนไหวแล้ว!
"เดี๋ยวก่อนนะ..." ยูนะติดใจอะไรบางอย่าง "อย่าบอกนะว่า..."
"มันเป็นคำสั่งหรือไง..." มิคาสะกัดฟันอย่างแค้นเคือง "จะบอกว่า เพื่อภารกิจนี้เธอจำเป็นถึงกับต้อง..."
"ฆ่าริกะตัวจริงเพื่อปลอมตัวเป็นเธอเลยเหรอ!!!"

"ก็คงอย่างนั้น..."
เมื่อนางฟ้าผู้ไร้อารมณ์คนนั้นตอบกลับมา มิคาสะก็รู้สึกเดือดขึ้นมาทันที ที่ผ่านมานอกจากตอนที่ต่อสู้กับมิลันเมื่อสัปดาห์ก่อน... เธอก้ไม่เคยรู้สึกเจ็บแค้นมากถึงเพียงนี้
"ทำไมกัน... มันเป็นวิถีทางของพวก'แองเจลอยด์'หรือไง!!"

มิคาสะกระโดดเข้าไปหาริกะอย่างรวดเร็ว แววตาของเธอราวกับต้องการจะฆ่าริกะให้ตายเดี๋ยวนั้นไม่มีผิด
"อาร์เทมิส ยิงได้!!" ยูนะเปิดฉากยิงมิสไซล์จากปีกใส่ริกะอย่างต่อเนื่องเพื่อสนับสนุนพี่สาวเธอ แต่แล้วริกะก็เปิดระบบป้องกันตัวเอง...

"เอจิส... กางได้!" ริกะกางม่านพลังขึ้นป้องกันมิสไซล์ของยูนะเอาไว้ มันมีรูปร่างคล้ายกับม่านพลังที่มิคาสะเคยใช้ตอนที่สู้กับมิลัน แต่ต่างกันที่มันคลุมร่างริกะไว้ทั้งหมด!

"ทำไมมันต้องติดตั้งระบบนี้ให้พวกแองเจลอยด์ด้วยนะ!" ยูนะหงุดหงิดมาก เพราะมิสไซล์อาร์เทมิสของเธอไม่สามารถทะลุผ่านเอจิสของริกะได้แม้แต่ลูกเดียว

"แบบนี้มันต้องปะทะกันตรงๆแล้วล่ะ!!"
เมื่อเห็นว่าการโจมตีระยะไกลของยูนะถูกสกัดได้ทั้งหมด มิคาสะก็ตัดสินใจที่จะสู้กับเธอแบบประชิดตัว เธอพุ่งเข้าไปหาแองเจลอยด์ที่อยู่ตรงหน้าเธอพร้อมกับสร้างกระแสไฟฟ้าขึ้นที่มือขวาของเธอ พร้อมกับพุ่งเข้าไปบวกกับแองเจลอยด์ที่กำลังลอยอยู่กลางอากาศ แต่ดูเหมือนริกะจะไม่ทำการตอบโต้ใดๆเลย...มั้ง!!

ริกะรวบรวมพลังของเธอไว้บนฝ่ามือ ก่อนจะบีบให้หมุนจนกลายเป็นลูกกลมสีเขียวอ่อนราวกับท่ากระสุนวงจักรในเรื่องนารุโตะไม่มีผิด ทั้งสองพุ่งเข้าแลกหมัดกันอย่างไม่ออมมือให้กันเลยแม้แต่นิดเดียว

"รับไปเลย!!!"

ครืน...!!
พลังสูงสุดของทั้งสองเข้าปะทะกันอย่างไม่มีใครยอมใครจนเกิดแสงสีฟ้าแกมเขียวแผ่ออกมาจากจุดปะทะ ทั้งคู่ออกแรงดันมือของอีกฝ่ายพร้อมกับเร่งพลังของตัวเองขึ้นไปด้วย ที่พวกเธอต้องทำอย่างนี้เพราะทั้งคู่ต่างรู้ดีว่า... ถ้าใครผ่อนแรงลงแม้แต่นิดเดียวละก็...ได้กลายเป็นนางฟ้าปีกหักแน่ๆ!!

เมื่อมวลรวมพลังที่เข้าปะทะกันเพิ่มพลังขึ้นถึงจุดอิ่มตัว พลังของทั้งสองคนก็อัดแน่นเข้าหากันก่อนจะระเบิดเป็นลำแสงกระจายออก ทำให้ทั้งคู่กระเด็นออกไปกระแทกกับรั้วเหล็กที่กั้นดาดฟ้าอย่างรุนแรงจนรั้วนั้นเกือบจะพัง

ถึงอย่างนั้นมิคาสะก็ยังลุกขึ้นมาเตรียมจะสู้ต่อ ในตอนนี้ไรผมของเธอเริ่มมีของเหลวสีแดงสดไหลลงมาอาบหน้าผากของเธอจนกลายเป็นลูกแอ๊ปเปิ้ลแล้ว แต่เธอก็รู้ดีว่าหากเธอยอมแพ้ในตอนนี้...ฮิซาชิก็อาจจะ!!
"ฉันไม่ยอมให้เธอทำอะไรรุ่นพี่ฮิซาชิหรอกน่า!!!"
มิคาสะตั้งท่าเตรียมจะบุกเข้าหาแองเจลอยด์ตรงหน้าของเธอต่อ ในขณะที่ยูนะที่อยู่ด้วยกันได้แต่ยืนนิ่งไม่ช่วยอะไรเธอเลยตั้งแต่ที่การโจมตีของเธอถูกสกัดเอาไว้ได้หมด

แต่เรื่องราวในชีวิตย่อมพลิกผันกันได้อย่างไม่รู้ตัวนี่นะ..!
"ใจเย็นๆน่า... ฉันไม่ฆ่าเจ้ามนุษย์คนนั้นหรอกน่า... หายห่วงได้เลย!"
เมื่อเห็นอควารอยด์คู่ต่อสู้ของเธอยืนหยัดจะสู้ต่อไป ริกะก็ประกาศยอมจำนนง่สยๆอย่างนี้เลย... เดี๋ยวก่อนนะ!! ก็เธอบอกเองไม่ใช่เหรอว่าจะฆ่าเขา... แบบนี้จะให้ปักใจเชื่อได้ไง!!
"ขอบอกไว้ก่อนเลยนะ... ฉันไม่มีความจำเป็นอะไรที่จะต้องฆ่าริกะตัวจริงอะไรนั่นเลย!"

ต่อให้พูดแบบนั้นอีกสักกี่ร้อยรอบ ถ้าไม่มีหลักฐานมายืนยัน... ก็ไม่มีความหมายที่จะฟังเธอพูด!
"ก็เพราะฉันน่ะ...ถูกส่งลงมาใช้ชีวิตอยู่กับมนุษย์คนนั้น... ตั้งแต่เจ้าเด็กนั่นยังเป็นเด็กข้างถนนแล้วยังไงล่ะ!"
น้ำเสียงของริกะเริ่มมีชีวิตชีวามากขึ้น ราวกับว่าท่าทีไร้อารมณ์ที่เธอแสดงออกมาก่อนหน้านี้เป็นเพียงการแสดงกลบเกลื่อนที่มีให้เห็นบ่อยในหนังสอบสวนเวลาที่พระเอกต้องสอบปากคำเพื่อนที่ตัวเองมาช่วยให้หนีออกไปได้อย่างนั้นแหละ...

"หมายความว่ายังไง... อยู่ๆจะให้เข้าใจเรื่องแบบนี้ มันไม่มีทางเป็นไปได้อยู่แล้วล่ะ!!"
มิคาสะตบเสียงดังใส่ริกะที่กำลังคุกเข่าอยู่หน้ารั้วเหล็กฝั่งตรงข้ามกับเธอราวกับกำลังสอบปากคำผู้ร้ายอยู่ ทั้งที่เธอเองก็กำลังอยู่ในท่าเดียวกันแท้ๆ...
"ก็ฉันน่ะเติบโตมาด้วยกันกับฮิซาชิ... กับมนุษย์คนนั้นมาตั้งแต่ก่อนจะถูกเก็บมาเลี้ยงแล้วไงล่ะ!"

เติบโตมาด้วยกัน...งั้นเหรอ! งั้นก็แปลว่าเธอมีเวลาและโอกาสงามๆที่จะฆ่าเขาเยอะแยะเลยสิ แล้วทำไมเธอถึงไม่ยอมจัดการให้มันเสร็จๆไปเลยล่ะ..!

"ก็ฉันเคยบอกไปแล้วไง... ฉันน่ะตกหลุมรักความใจดีของเขาตั้งแต่แรกแล้ว!"
ริกะพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ในขณะที่อควารอยด์ทั้งสองคนที่ฟังเธออธิบายอยู่นั้นมีสีหน้าที่งุนงงมาก...

แต่พวกเธอก็พอเข้าใจว่าการเป็นเด็กข้างถนนน่ะ.... เรียกได้ว่าไม่มีเวลาเป็นห่วงคนอื่นหรอก ตัวเองจำเป็นต้องเอาตัวเองให้รอดไว้ก่อน... ต่อให้ต้องแย่งชิงอาหารและเขตแดนของผู้อื่นมาเป็นของตนก็ตาม!! แต่ฮิซาชิน่ะต่างกัน เขามักจะเป็นห่วงคนอื่นก่อนตัวเองเสมอ... ทุกๆครั้ง... ไม่ว่าตัวเองจะลำบาก... จะหิว... เขาก็เป็นห่วงริกะก่อนตัวเองเสมอ

"เขาก็เป็นห่วงพวกเธอเหมือนกันนะ" ริกะหันมามองมิคาสะกับยูนะอย่างเอ็นดู "เขามักจะหันมามองพวกเธออยู่ตลอดเวลา... ไม่ว่าเมื่อไหร่... หรือที่ไหนก็ตาม"

"ทำไมกันล่ะ..! ทำไมพวกมนุษย์ถึงได้ใจดีกับคนที่จะมาฆ่าตัวเองด้วยล่ะ!?"
ถึงจะลำบากใจที่ต้องให้ฮิซาชิมาเป็นห่วงอยู่เรื่อย แต่อีกด้านหนึ่งมิคาสะก็รู้สึกดีใจมาก...

"เพราะไม่ว่าจะเป็นแองเจลอยด์หรืออควารอยด์... พวกเราก็ไม่มีทางหลีกหนีชะตากรรมที่จะต้องต่อสู้ได้พ้นหรอก!!"

 .......................................................................

วันต่อมาในระหว่างที่ห้องมิคาสะต้องลงไปเรียนวิชาพละ มิคาสะได้ยินเสียงผู้หญิงสองคนคุยกันเบาๆ
"เธอคิดดีแล้วเหรอ เรื่องนั้นน่ะ..." ผู้หญิงคนหนึ่งพูดออกมาตรงทางเดินโรงเรียน
"เรื่องโคริคาวะ ฮิซาชิ ที่อยู่ห้อง3ใช่ไหม" ผู้หญิงผมสีน้ำเงินออกดำอีกคนตอบกลับอย่างรู้ใจ ใบหน้าของเธอเหมือนกับคนที่กำลังมี..!?

"ไม่เห็นเป็นไรเลย..! ก็เพราะฉันชอบเขาน่ะสิ!"