Angelic Wars นางฟ้า...เขาเป็นอย่างนี้เหรอ

"ก็เพราะฉันชอบ โคริคาวะ ฮิซาชิ น่ะสิ!"

คำพูดนี้ดังก้องอยู่ในหัวมิคาสะตลอดเวลา ฟังจากเสียงแล้ว เธอรู้จักผู้หญิงคนนั้นดี เธอชื่อ ฮานามิ เรียนอยู่ชั้นปีสามเช่นเดียวกับฮิซาชิ แต่อยู่คนละห้องกัน ที่เธอรู้จักฮานามิเพราะสาวน้อยผมน้ำเงินดำคนนั้นเคยไปที่ร้านอาหารที่พวกเธอทำงานเก็บเงินช่วงปิดเทอมหน้าร้อนนั้นเป็นประจำจนกลายเป็นลูกค้าขาประจำที่คุ้นหูคุ้นตาเป็นอย่างดี

"โคริคาวะคุง..." เพื่อนของฮิซาชิชื่อ'สึรุกิ'เดินเข้ามาทักเพื่อนชายของเขาอย่างอารมณ์ดี แต่ประเด็นที่เขาจะคุยนั้นไม่ใช่เรื่องดีแน่นอน "มาเข้าชมรมของฉันซะดีๆ"
"ม่าย!!!!"

ฮิซาชิรู้ดีว่าเนื้อในของชมรมนั้นมันเป็นยังไง ถึงจะตั้งชื่อชมรมซะหรูหราว่า"ชมรมวิจัยสิ่งมีชีวิต" มันก็ฟังดูน่าสนใจดี แต่เนื้อหาข้างในน่ะ...
"ไร้สาระ!!!"
"งั้นฉันจะไม่ฝืนใจนาย..." สึรุกิรู้ใจฮิซาชิดี เพราะงั้นเขาจึงเตรียมของมาล่อใจตั้งแต่แรก
"แต่น้องสาวนายจะเป็นยังไงฉันไม่รู้ด้วยนะ..."

"ก็ช่างมันสิ!" ฮิซาชิตอบกลับอย่างไม่ลังเล ท่าทางสองคนนี้จะมีความสัมพันธ์พิลึกๆนะ

"งั้นเรามาดวลปืนสั้นกัน ถ้าฉันแพ้... ฉันจะไม่มาตื้อนายอีก!"

ฮิซาชิหูผึ่งทันที เจ้าสึรุกิดันมาท้าดวลปืนสั้นที่เขาถนัดที่สุดเนี่ยนะ นายนี่มันโง่แท้ๆ... นายนี่มันโง่เกินบรรยาย!!!

และในช่วงเที่ยงวันนั้นในบริเวณสนามหน้าโรงเรียน ตามปกติจะมีนักเรียนจะมาเล่นฟุตบอลกันในช่วงพักเที่ยง แต่วันนี้กลับถูกแทนที่ด้วยมหกรรมดวลปืนตัดสินชะตากรรมทางช้างเผือกระหว่างสึรุกิกับฮิซาชิ มีนักเรียนกับอาจารย์มายืนดูกับอย่างคับคั่ง

"พยายามเข้านะคะ พี่ฮิซาชิ!!" เอาล่ะเว้ย! กำลังใจเพิ่มขึ้นมาเต็มเปี่ยมแล้ว!!

"สู้เขาไม่ได้ก็ตายท่าเท่ๆนะ ฮิซาชิ!!" ยัยบักห่านเอ๊ย..! กำลังใจตรูไปหมดเลย!!

หลังจากนั้นไม่นานเสียงเชียร์ เสียงพูดคุยก็เงียบสนิท สายตาทุกคู่จับจ้องไปยังศึกตัดสินชะตาทางช้างเผือกระหว่างโงกุนกับเบจิต้าที่อยู่กลางสนามเป็นจุดๆเดียว ทันทีที่ลมพัดใบไม้ตกลงมายังกลางสนาม ทั้งคู่ก็ชักปืนออกมาอย่างรวดเร็ว

"ฮิซาชิ! ไอ้นี่เรียกว่าปืนสั้นได้หรือเปล่า..." ว่าแล้วสึรุกิก็หยิบปืนออกมา แต่ที่เขาหยิบออกมานั้น...

ไอ้เห็ดเข็มทอง!! ไอ้พวกบ้านทำเหมืองทอง!!! บ้านปู่บ้านย่าเอ็งเรียกไอบักห่านนั่นว่า"ปืนสั้น"หรือไงฟะ!! ว่าแล้วสึรุกิก็ชักปืน M134 กราดใส่ฮิซาชิอย่างหอมปากหอมคอ ฝนกระสุนนับร้อยนัดได้สอยกระสุนปืนสั้น7นัดของฮิซาชิร่วงลงสู่พื้นราวกับใบไม้ในฤดูใบไม้ร่วง... ซึ่งชีวิตของเด็กหนุ่มตัวน้อยๆก็จะตามลูกปืนไปด้วย

"เอจิส! กางได้!!" ฉันอยากจะพูดคำนี้จริงๆเลย!!!!

กิริ กิริ มาเด๊!!!!!!!!! (เสียงร้องอันน่าอนาถของเด็กหนุ่มคนหนึ่ง...)

และหลังจากนั้นเป็นเวลาเดือนกว่าๆ ฮิซาชิก็ถูกลากเข้าห้องชมรมพร้อมๆกับพวกมิคาสะทั้งสามที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่โดยไม่สามารถขัดขืนได้ เหตุการณ์ทุกอย่างเหล่านี้ได้ผ่านสายตาที่เป็นประกายของฮานามิทุกวัน

จนกระทั่ง.... ครึ่งเดือนหลังจากนั้น!

"ขอรบกวนด้วยนะคะ..." เสียงสาวน้อยที่คุ้นหูมิคาสะอย่างดีดังขึ้นมาจากประตูที่เปิดอยู่ ใบหน้าของสาวน้อยคนนั้นติดตรึงอยู่ในความทรงจำของสาวน้อยมิคาสะที่นอนฟุบลงกับโต๊ะเป็นอย่างดีอย่างดี
"ฟูจิซากิ ฮานามิค่ะ..." สาวน้อยคนนั้นพูดด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม ก่อนจะยื่นกระดาษสีขาวออกมาให้สึรุกิรับไปพิจารณา...
"ขอสมัครเข้าชมรมวิจัยสิ่งมีชีวิตค่ะ!!"

........................................................

และในวันต่อมานั้นเอง สมาชิกชมรมกังป๋วยทุกคนก็ได้เปิดการประชุมช่วงเช้าขึ้นที่บ้านของเด็กหนุ่มผู้มีชื่อว่า"ฮิซาชิ" ด้วยเหตุผลที่ว่า... บ้านของฮานามินั้นเป็นม่าเรือประมงนั่นเอง!!
"เมื่อกี้... นายว่าอะไรนะ!" ฮิซาชิต้องการคำยืนยันในหน้าที่ที่เขาเพิ่งได้รับมาหมาดๆ ซึ่งเขาต้องการให้มันผิดซะเหลือเกิน...
"ฉันบอกนายว่า ให้นายแนะนำชมรมนี้ให้สมาชิกใหม่รู้จักไง!!"

ฮิซาชิกลุ้มใจมากกับสิ่งที่เขาควรจะทำต่อจากนี้ เขาหนักใจเรื่องที่ฮานามิมาสมัครเข้าชมรมเมื่อวานนี้มาก เขาต้องการให้เธอรีบออกไปจากชมรมนี้โดยเร็วที่สุด...ก่อนที่จะเกิดอะไรไม่ดีขึ้น

"เอ่อ... คุณฮานามิครับ!" ฮิซาชิเปิดการสนทนาอย่างไม่รอช้า "ทำไมเธอถึงอยากเข้าชมรมนี้ล่ะ..."
หลังจากที่เด็กหนุ่มผู้อ่อนเดียงสายิงคำถามใส่แกะน้อยผู้บริสุทธิ์แล้ว ฮานามิก็หน้าแดงขึ้นมาโดยไม่ทราบสาเหตุ เนื่องจากเธอจะให้เขารู้จุดประสงค์จริงๆของเธอไม่ได้จึงดำเนินการใช้สีข้างเข้าไถทันที...

"ก็เพราะ...ชมรมนี้มันน่าสนใจ...ไม่ใช่เหรอ" คำตอบนี้ดูไม่เนียนเท่าไหร่ แต่ก็พอให้เด็กหนุ่มเชื่อได้ล่ะนะ...

"น่าสนใจงั้นเหรอ..." ฮิซาชิเริ่มพยายามโน้มน้าวให้สาวน้อยรู้สึกแย่กับชมรมนี้ แต่ก็นะ...
"ชมรมที่มีรุ่นน้องไม่เอาถ่าน2คน ยัยเฉิ่มไร้กาลเทศะ กับเจ้าบ้าที่เอาแต่เพ้อถึงสิ่งมีชีวิตชนิดใหม่ที่ไม่มีอยู่จริงเนี่ยนะ!!"
ถ้านายบอกไม่มีอยู่จริง... แล้วสามสาวที่อาศัยอยู่บ้านเดียวกับนายเขาเรียกว่าอะไรล่ะครับ..!

"แล้วมันผิดเหรอ.." เสียงเด็กหนุ่มอีกคนทำให้ฮิซาชิรู้สึกเสียวประตูหลังขึ้นมา "การเพ้อฝันก็สามารถกลายเป็นเส้นทางสู่การค้นพบที่ยิ่งใหญ่ก็ได้เหมือนกันนะ..."

"เมื่อก่อนที่มนุษย์ยังเดินทางไปไหนต่อไหนด้วยการเดินเท้า มีคนกลุ่มนึงที่คิดว่าจะมีการเดินทางที่สะดวกกว่านี้ เลยมีการประดิษฐ์รถที่ใช้สัตว์เทียมทำให้สะดวกในการเดินทาง จนกลายมาเป็นรถยนต์ที่มีใช้กันเกลื่อนในตอนนี้"

นั่น! เพ้อกันไปใหญ่แล้ว!!
"หรือการที่นักวิทยาศาสตร์ที่จินตนาการถึงพลังงานที่มีอยู่ในอะตอม ก็มีการศึกษาค้นคว้า...จนกลายมาเป็นพลังงานที่ใช้อำนวยความสะดวกต่างๆอย่างพวกไมโครเวฟ หรือพลังงานไฟฟ้าที่ให้พวกนายใช้กันจนทุกวันนี้ แล้วนายยังจะบอกว่าความเพ้อฝันเป็นเรื่องไร้สาระอยู่อีกเหรอ..." (มันเกี่ยวกันตรงไหนฟะ!!!)

"แล้วผม... สึรุกิ โคตะ ผู้ที่มีพลังจินตนาการอันแสนบริสุทธิ์สูงที่สุดในชมรมนี้ จะนำชมรมวิจัยสิ่งมีชีวิตนี้ไปสู่ความสำเร็จที่สูงที่สุดด้วยความเพ้อฝันอันบริสุทธิ์นี้ด้วยเช่นกันเช่นกัน!!"

แปะ แปะ แปะ x 10กว่าๆ (ถึงจะไม่รู้เรื่องแต่ก็ปรบมือให้เขาหน่อยแล้วกัน)

เชอะ! ความบริสุทธิ์อย่างงั้นเหรอ... จริงสิ!!

ฮิซาชิได้โอกาสดำเนินการตามแผนต่อไปทันที...

'นี่...ฮานามิคุงๆ' ฮิซาชิเริ่มแผนด้วยการพาฮานามิออกไป แต่เพื่อความไม่ประมาท...
'มิคาสะๆ...' เขาดึงมิคาสะเข้ามามีส่วนร่วมในแผนการนี้ด้วย 'อย่าให้ใครออกไปจากห้องนี้ได้แม้แต่ก้าวเดียวนะ!'

ว่าแล้วเขาก็พาฮานามิขึ้นไปยังห้องนอนทันที... ในห้องนอนของมิคาสะ!

"นี่นายจะทำอะไรน่ะ!" ที่จริงฮานามิร้องเสียงดังกว่านี้อีก แต่ฮิซาชิขอร้องให้เธอเบาเสียงลงเอง
"เจ้าสึรุกิบอกไว้ว่าความบริสุทธิ์จำเป็นต่อชมรมนี้ใช่ไหม..." เขาเริ่มเกริ่นถึงแผนการยิบย่อยของเขา
"มันก็ใช่...ล่ะมั้ง"

"งั้นเธอก็พิสูจน์สิ!" เขาควานหาของในตู้เสื้อผ้าอย่างรีบร้อน แล้วเขาก็หยิบของบางอย่างที่ไม่น่าจะมาอยู่ในนั้นได้ออกมาอย่างรวดเร็วแล้วชูมันขึ้นฟ้า...

หลังจากที่ได้เห็นเจ้าสิ่งนั้น... ฮานามิก็หน้าแดงแจ๋ เธอออกอาการคล้ายๆกับจะเป็นลม แต่โชคดีที่เธอสามารถยันตัวเองไว้ได้
"ว่ากันว่า สิ่งที่ใช้แทนความบริสุทธิ์ก็คือสีขาว... ใช่ไหม!" ฮานามิพยักหน้าเห็นด้วย เหมือนเธอจะไม่รู้ว่าเด้กหนุ่มตรงหน้าของเธอจะคิดอะไรอยู่...

"และเมื่อพูดถึงสีขาว ก็ต้องเจ้านี่..." เขาชูสิ่งที่เขาต้องการหาขึ้นมาสูงมาก จนฮานามิทำอะไรไม่ถูก สิ่งที่เขาหยิบขึ้นมาก็คือ... หมาแพนดี้สีขาวของใครก็ไม่รู้ และหลังจากที่ฮิซาชิชูมันขึ้นมาให้สาวน้อยคู่สนทนาของเขาได้เห็นเต็มสองลูกตาและอีกสองร้อยล้านรูขุมขนแล้ว เขาก็ดำเนินการทำอะไรบางอย่าง...

"อา... ความบริสุทธิ์สีขาวที่ขาวสะอาด แพนดี้สีขาวที่แสนสะอาด และช่าง...หอมหวล"

ซื้ด...! อา...! (ซึ่งก็ไม่ได้เกรงใจสาวน้อยและผู้อ่านที่กำลังดูอยู่เล้ย...)

"ทีนี้...ตาเธอแล้ว!" เขายื่นเจ้าของพรรค์นั้นให้ฮานามิ ทำเอาสาวน้อยคนนั้นอึ้งไปพักใหญ่
"แสดงความบริสุทธิ์ของเธอออกมาให้เห็นหน่อยเซ่!"

ฮานามิทำท่างทางพะอืดพะอม นั่นแหละ! ยอมแพ้ไปซะ พูดออกมาเลยว่าฉันทำไม่ได้แล้วขอออกจากชมรมนี้ไปเลย!!

อันที่จริง ถ้าเป็นผู้หญิงปกติ เธอได้กระหน่ำตบฮิซาชิตั้งแต่ตอนที่เขาหยิบ"โซฟีแบบกระชับ"นั่นขึ้นมาแล้ว แต่ฮานามิน่ะต่างกัน... เธออายมากที่ฮิซาชิแสดงท่าทีที่แสนอัปยศนั้นออกมาต่อหน้าเธอ แถมยังยื่นมาให้เธอทำอีก อันที่จริงเธอจะไม่ทำก็ได้ แต่ถ้าเธอไม่ทำ...เธอก็จะไม่ได้มีโอกาสพูดคุยกับเขาอีกเลย!

"เอาล่ะ! พูดออกมาเลย" ฮิซาชิยิ้มกระหยิ่มในชัยชนะที่แสนจะง่ายดายนี้ "พูดออกมาเลยสิว่าฉันทำไม่ได้แล้วออกจากชมรมงี่เง่าพรรค์นี้ไปเลย!"

และเมื่อการตัดสินใจอันยาวนานนั้นจบลง... ฮานามิก็เลือกที่จะ...!!!