Angelic Wars นางฟ้า...เขาเป็นอย่างนี้เหรอ

แทนที่จะรู้สึกเจ็บจากแรงระเบิด ฮิซาชิกลับไม่รู้สึกอะไรเลย หรือว่าเขาจะตายไปแล้ว...
"ลืมตาขึ้นมาสิคะ รุ่นพี่ฮิซาชิ!!"
ทันทีที่เขาลืมตาขึ้นมา เขาก็ต้องตะลึงกับสิ่งที่เขาเห็นอยู่ตรงหน้า...

มิคาสะมายืนอยู่ตรงหน้าเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ เธอกำลังกางม่านพลังสีฟ้าป้องกันกระสุนแสงของมิลันเอาไว้ แต่สิ่งที่เขาเห็นบนร่างของเธอนั้นกลับต่างออกไปจากมิคาสะคนเดิมโดยสิ้นเชิง...
สีผมและดวงตาของเธอค่อยๆเปลี่ยนจากสีส้มเป็นสีฟ้าอ่อน ชุดที่เธอใส่เปลี่ยนเป็นชุดคล้ายๆเสื้อชูชีพ และสิ่งหนึ่งที่เธอมีเหมือนกับมิลัน...มีปีกคู่หนึ่งงอกออกมาจากแผ่นหลังของเธอ!!

"ขอโทษนะคะที่ปิดบังมาตลอด..." มิคาสะพูดเสียงเศร้า "ความจริงแล้ว...หนูเป็นสิ่งมีชีวิตจากใต้ทะเล 'อควารอยด์' "

ไม่จริงน่า มิคาสะคนนั้นเนี่ยนะ! คนที่เขาเจอหน้ากันทุกวัน...พูดคุยอย่างสนุกสนานด้วยกัน...เล่นด้วยกันทุกวัน... แท้จริงแล้วเป็นสิ่งมีชีวิตไม่ระบุประเภท ไม่รู้ที่มา... ไม่มีคนรู้จัก... และไม่รู้ว่ามาดีหรือมาร้าย เขาควรจะพูดอะไรออกไปดี...

และสุดท้าย... เขาก็ตัดสินใจที่จะทำในสิ่งที่เขาไม่ได้คิดไว้ออกไป!!

เขาเดินเข้าไปแตะไหล่ของมิคาสะเบาๆ ก่อนจะลั่นวาจาศักดิ์สิทธิ์ออกไป...

"ขอบใจมากนะ... มิกะ!" เขาพูดกับเธออย่างอ่อนโยน "ถ้าไม่ได้เธอมาช่วย... ตอนนี้ฉันก็กลายเป็นอาหารปลาไปแล้วล่ะ!"

มิคาสะพยายามกลั้นน้ำตาไว้ ที่ผ่านมาเธอคิดอยู่เสมอว่าฮิซาชิจะต้องรับไม่ได้และตีตัวออกห่างเธอไปแน่ๆ...
"สำหรับฉันแล้ว...เธอเป็นเพื่อนที่สำคัญมากคนหนึ่งของฉันเลยล่ะ!!"
มิคาสะถึงกับน้ำตาคลอเลยทีเดียว สำหรับเขาแล้ว... เธอเป็นคนสำคัญขนาดนี้เลยเหรอ แล้วที่ผ่านมาทำไม...

"ทำไมล่ะคะ..." น้ำเสียงของเธอสั่นเครือ ดูท่าทางเธอจะเก็บความรู้สึกไม่เก่ง "ทำไมรุ่นพี่ถึงไม่หวาดระแวงหนูเลยล่ะคะ!"

"ไม่เห็นต้องถามเลยนี่..." ฮิซาชิยิ้มออกมาเล็กน้อย "เพราะไม่ว่าภายนอกเธอจะเป็นใคร... เธอก็ยังเป็นมิคาสะ...เป็นรุ่นน้องที่ฉันสนิทด้วยอยู่ดีนั่นล่ะ!"

ทันทีที่ได้ยินอย่างนั้น เขื่อนที่กั้นน้ำตาของเธอก็พังทลายลงจนน้ำตาไหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ทำหน้าเหมือนนางงามจักรวาลตอนได้รับรางวัลชนะเลิศ ทำให้เด็กหนุ่มดูไม่ออกว่าเธอกำลังรู้สึกอย่างไรอยู่กันแน่...

"พี่คะ!! อย่ามัวดราม่า!! หนูจะต้านไม่ไหวแล้วนะคะ!!!" ยูนะตะโกนขัดฉากดราม่าของพวกเขาสองคนในขณะที่เธอกำลังกางม่านพลังต้านกระสุนแสงของมิลันเอาไว้

"ขอโทษนะ..." มิคาสะเช็ดน้ำตาที่ไหลลงมาท่วมใบหน้าของเธอ ในขณะนี้สีหน้าของเธอเปี่ยมล้นไปด้วยความมั่นใจ "ฉันจะช่วยเธอเดี๋ยวนี้แหละ!"

มิคาสะพุ่งเข้าไปหามิลันอย่างไร้ซึ่งความลังเล
"เข้ามาสิ!" มิลันแสดงท่าทางท้าทายเธอ ซึ่งต่อให้ไม่ทำอย่างนั้น...มิคาสะก็จะพุ่งเข้ามาอยู่แล้ว

"พี่ไม่ต้องมาบอกฉันหรอก!!"

มิคาสะรวบรวมพลังสร้างกระแสไฟฟ้าที่มือขวาของเธอ พลังไฟฟ้าที่มือข้างนั้นข้างเธอได้แทรกเข้าไปในอากาศข้างๆนั้นอย่างรวดเร็วและความถี่ที่สูงมากจนเกิดเป็นเสียงดังเสียดประสาทมาก แน่นอนว่าถ้าพิจารณาในด้านการลอบสังหารแล้วถือว่าสอบตก แต่ถ้าพิจารณาเฉพาะพลังทำลายเท่านั้นแล้วก็ถือว่าพอสอบผ่าน...

"ตัดสายฟ้า..." ยูนะพูดคำนี้ออกมาเบาๆ เหมือนจะเป็นชื่อท่าของพี่สาวเธอที่เพิ่งคิดขึ้นมาสดๆ
(ว่าแต่ทำไมไม่ตั้งชื่อ"พันปักษา"ไปเลยล่ะแม่คุณ!)

"รับไปเลย! พี่!!"
หลังจากที่ประกาศศักดาเสร็จแล้ว นางฟ้าผู้ที่ปีกไร้ขนก็บุกเข้าไปจู่โจมพี่สาวของเธอที่ลอยอยู่ห่างจากจุดที่เธอยืนอยู่ราวๆ20เมตรอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นดังนั้นมิลันจึงตั้งการ์ดรับการโจมตีของเธอทันที แต่แล้วน้องสาวของเธอก็ทำให้เธอตกใจได้อีกครั้ง...

ความเร็วของมิคาสะเพิ่มขึ้นกว่าเดิมเพราะกระแสไฟฟ้าที่มือขวาได้ไปกระตุ้นการทำงานของกล้ามเนื้อแผ่นหลัง ทำให้เธอสามารถกระพือปีกบินได้เร็วขึ้น ก่อนที่ตัดสายฟ้าของเธอจะเข้าถึงตัวมิลัน เธอเห็นพี่สาวเธอยิ้มออกมาพร้อมกับกระซิบอะไรบางอย่างเบาๆ...

ตึง!!!
ตัดสายฟ้าของมิคาสะอัดเข้าช่องอกของมิลันเต็มๆ จนเธอโก่งตัวลงตามแรงกระแทกนั้น
"เก่งขึ้นมาหน่อยนี่นา..." แม้จะถูกเล่นงานเข้าที่ร่างเต็มๆ แต่แววตาของสาวน้อยที่ถูกเล่นงานกลับดูมีความสุข หรือว่าจะคิดไปเอง...
"แล้วเจอกันอีกนะ ถ้าเธอยังจำฉันได้..."

"พวกเราไม่อยากเจอเธออีก!" ยูนะออกแรงช่วยมิคาสะดันมิลันจนกระเด็นออกไปสุดสายตา ทันใดนั้นก็เกิดแสงสว่างวาบขึ้นที่ปลายขอบฟ้า

"ชนะแล้ว...ใช่ไหม!" ทั้งสองคนเหนื่อยจากการต่อสู้มาก ฮิซาชิจึงต้องรับหน้าที่แบกพวกเธอไปยังสถานีรถไฟ...

ถึงแม้ว่าเรื่องจะจบลงด้วยดี... กลับมีบางอย่างค่อยๆก่อตัวขึ้นในใจของมิคาสะ เป็นเรื่องที่ทำให้รู้สึกไม่สบายใจเอามากๆ...