Angelic Wars นางฟ้า...เขาเป็นอย่างนี้เหรอ

'ถ้าอย่างนั้น... ความรักที่พี่สาวรู้สึกก็คือแบบเดียวกัน... หนูน่ะไม่อยากจะมีความรักอีกแล้ว!!'
ริกะย้อนนึกถึงเหตุการณ์ตอนที่มิคาสะพาน้องสาวเธอดิ่งลงทะเลไปด้วยกัน เธอได้ยินโยโซระพูดอะไรบางอย่างออกมาตอนที่กำลังจะตกกระแทกพื้นน้ำ ก่อนจะหายไปอย่างไร้ร่องรอย

"นี่เธอคิดจะมาเกาะบ้านฉันกินหรือไงน่ะ..!?"
ซึ่งในขณะนี้มีข้อพิพากษ์ที่ร้ายแรงกว่านั้นมาให้พวกเธอต้องสะสาง เรื่องที่ฮานามิย้ายเข้ามาอยู่ที่บ้านนี้ไงล่ะ...

"ฉันยอมให้เธอมาอาศัยอยู่ที่นี่ก็จริง แต่ขอร้องล่ะ! อย่าก่อความวุ่นวายให้ฉันเลย!!"
ขณะนี้ภายในบ้านของฮิซาชิได้เปลี่ยนไปจนเหมือนกับสภาพบ้านเมืองในช่วงสงครามไม่มีผิด ตั้งแต่ที่สาวน้อยฮานามิเข้ามาอยู่ในบ้านของเขา ของทุกอย่างในบ้านก็เริ่มพังไปทีละชิ้นๆ...

และเมื่อความอัดอั้นที่เด็กหนุ่มสะสมเอาไว้พุ่งขึ้นถึงขีดสุด เขาก็ปลดปล่อยมันออกมาหลังจากที่ทนเก็บมันไว้นานถึง... 2นาที!
"โว้ย!!! ออกไปเล่นข้างนอกเลย!!!!"

ฮิซาชิไล่พวกเธอออกมานอกบ้านด้วยอารมณ์ที่ไม่น่าจะลดลงได้ง่ายๆ สาวๆแองเจลอยด์จึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเดินเล่นรอให้ฮิซาชิสงบลง
ในตอนนั้นเอง... ริกะก็พูดอะไรบางอย่างกับเพื่อนสาวของเธอ

"โทษนะถ้ามันทำให้ลำบากใจน่ะ... แต่ฉันอยากรู้จริงๆ..."
"มีอะไรงั้นเหรอ..."
เมื่อฮานามิตอบกลับมาแล้ว เธอก็ยิงคำถามนั้นใส่เพื่อนของเธอทันที...

"ความรักคือ...อะไรเหรอ?"

คำถามนี้ทำให้สาวน้อยที่อารมณ์ดีจนถึงเมื่อครู่หุบยิ้มลง... ก่อนจะหันไปใช้ความคิดอย่างเคร่งเครียด
"เอ่อ... คุณเนพติสท์..."
ริกะสะกิดใต้วงแขนเธอทันทีเมื่อเห็นว่าเธอกำลังจ้องไปข้างหน้าตาไม่กระพริบ
"อ๊ะ! โทษทีๆ เธอถามว่าความรักคืออะไรใช่ไหม..."
เมื่อเห็นเพื่อนที่ตั้งคำถามนี้ให้เธอทำหน้าผิดหวัง ฮานามิก็เข้าใจเหตุผลที่เธอถามคำถามนี้กับเธออย่างรวดเร็ว

"เรื่องของโยโซระใช่ไหมล่ะ..." อย่างที่คิด เธอเห็นริกะสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะก้มหน้าลงไปใหม่
"พูดตรงๆเลยนะ... ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน"

มันเป็นคำถามที่ยากมาก ถึงคำตอบของมันจะแค่สั้นๆ... แต่ผู้ตอบก็ต้องอธิบายให้ได้ด้วยว่า
"ทำไมถึงเป็นความรัก" และ "ทำไมถึงกล้ายืนยันอย่างนั้น"
ไม่เช่นนั้นคำตอบนั้นก็ถือว่าเป็นโมฆะ...

พวกเธอเดินไปใช้ความคิดไปเรื่อยๆจนมาถึงสนามเด็กเล่น ไม่รู้เพราะพวกเธอตั้งใจจะมาหรือเพราะขามันพาไปเอง แต่พวกเธอก็เดินมาจนได้...
"ที่นี่... ที่ฮิซาชิเจอกับโยโซระครั้งแรก... ตอนนั้นเธอน่าจะจัดการเจ้านั้นได้ง่ายๆซะด้วยซ้ำ ไม่เห็นจำเป็นต้องตีซี้ไปเล่นด้วยเลยนี่นา..."

ระหว่างที่พวกเธอกำลังใช้ความคิดเพลินๆอยู่นั่นเอง พวกเธอก็ได้รับคำตอบหลากหลายเกี่ยวกับคำถามที่ริกะเอ่ยขึ้นเมื่อก่อนหน้านี้จนเต็มกระเป๋า...
"จะว่าไปแล้ว... แองเจลอยด์อย่างพวกเราไม่มีโปรแกรมสำหรับเอาไว้รักใครเลยนี่นา... ทำไมคุณถึงไม่ติดตั้งระบบนี้ให้พวกเราล่ะคะ"
แองเจลอยด์สาวพยายามซักไซ้นางฟ้าผู้สร้างเธอขึ้นมา แววตาอ้อนวอนของริกะนั้นทำให้ฮานามิต้องยอมบอกคำตอบ...

"ความรักคือการให้... คือการเสียสละ... คือการเข้าใจ... ไม่ว่าคำนิยามความรักจะเป็นยังไง มันก็มีจุดร่วมเดียวกันอยู่... จุดนั้นแหละที่อาจจะเป็นสิ่งที่มอบพลังอันแข็งแกร่งมากให้กับแองเจลอยด์... หรือบางครั้งมันก็เป็นสิ่งที่ตัดทอนพลังของพวกเธออย่างมหาศาลด้วยเช่นกัน"
เมื่อได้ยินที่นางฟ้าเดินดินกล่าวออกมา ถึงริกะจะเฉิ่มแค่ไหน...เธอก็เข้าใจสิ่งที่ฮานามิจะสื่อได้ไม่ยาก

"การให้แองเจลอยด์มีความรักน่ะ ถ้าพวกเธอเอาไปใช้เพื่อปกป้องคนที่เธอรักละก็... มันจะทำให้แองเจลอยด์คนนั้นแข็งแกร่งขึ้นมาก แต่ในขณะเดียวกัน... ถ้าคนที่พวกนั้นต้องสู้ด้วยคือคนที่เธอรักล่ะ! เธอจะตัดใจสู้กับเขาได้เหรอ..."

ได้ยินดังนั้นริกะก็เข้าใจทันทีว่าทำไมเธอถึงไม่ติดตั้งระบบความรักให้พวกเธอแม้แต่คนเดียว... และเหตุผลที่โยโซระไม่จัดการฮิซาชิทันทีที่เจอ
"แต่ฉันว่านะ... โยโซระน่ะไม่ได้ชอบฮิซาชิคุงหรอก!"
ฮานามิพูดเรื่องชวนงงนี้ออกมา มันจะเป็นไปได้ยังไงกัน ถ้าหากโยโซระไม่ได้รักฮิซาชิแล้ว... ทำไมเธอถึงไม่ยอมจัดการเขาซะทีล่ะ

"จริงๆแล้ว... ในใจเด็กคนนั้น... ลึกๆในใจอาจจะแค่ต้องการได้รับความรักจากใครสักคนก็ได้..!"
"เด็กคนนั้นน่ะ... ไม่ยอมรับใครเลยนอกจากฉัน! เพราะงั้นหากไม่มีฉันอยู่เคียงข้างละก็...เธอต้องเหงามากแน่ๆ"

"ฉันไม่เข้าใจ... ถ้าอย่างนั้นทำไมโยโซระถึงไม่เข้ามาสนิทสนมกับเธอเหมือนเมื่อก่อน... ทำไมถึงเข้าไปสนิทกับฮิซาชิแทนล่ะ!"
ริกะไม่ค่อยเข้าใจเหตุผลที่ไม่แน่ไม่นอนของน้องสาวของเธอเลย แต่ฮานามิกลับเข้าใจอย่างง่ายดาย หรือนี่คือความสามารถในการเข้าใจของคนเป็นแม่...

"เด็กคนนั้นอาจจะแค่เข้าไปหาฮิซาชิคุงเพียงเพื่อคลายเหงาเท่านั้น แต่เพราะฮิซาชิไปทำอะไรบางอย่างให้เด็กคนนั้นมีความสุขก็ได้... เพราะงั้นหัวใจของเธอถึงได้ผูกพันอยู่กับฮิซาชิไงล่ะ!"

บางอย่าง...ที่ทำให้เธอมีความสุข...เหรอ! หรือว่าจะ..!!!

"แล้วเจอกันพรุ่งนี้นะ! แล้วอย่าลืมมอบความรักให้กับคนที่รักเธอด้วยล่ะ!" ริกะนึกขึ้นได้ถึงเรื่องที่แอบได้ยินที่มิคาสะกับฮิซาชิคุยกันเรื่องที่เขาได้เจอกับโยโซระ
"แต่จงมอบหัวใจให้คนที่เธอรักที่สุด...เพียงคนเดียวเท่านั้นนะ!!"

นอกจากนั้นในวันต่อมาฮิซาชิยังจูงมือพาเธอไปหาอะไรสนุกๆทำกันทั่วเมือง แล้วยังให้รองเท้าเธอใส่ด้วย นอกจากนั้น...
"แต่จงมอบหัวใจให้คนที่เธอรักที่สุด...เพียงคนเดียวเท่านั้นนะ!!"

เพียงแค่นี้ก็เพียงพอแล้วที่จะให้เด็กหญิงผู้ไม่เคยได้สัมผัสกับความรักได้มีความสุข ไม่แน่นะ... บางทีโยโซระอาจจะรู้สึกกับฮิซาชิแบบนั้นด้วยก็ได้ เป็นความรู้สึกแบบเดียวกับที่พวกเธอรู้สึกกับเขา...

เมื่อตกเย็น พวกเธอก็กลับเข้าบ้านฮิซาชิ เป็นจังหวะเหมาะที่เด็กหนุ่มปล่อยวางอารมณ์ลงได้พอดี พวกเธอจึงเข้าไปในบ้านได้โดยปราศจากปัญหา
"เอาเถอะ... คราวหลังอย่างทำอย่างนี้อีกนะ เข้าใจแล้วใช่ไหม..!"
ริกะยิ้มอย่างมีความสุขหลังจากที่ฮิซาชิยอมให้อภัยฮานามิเรื่องที่เธอทำข้าวของในบ้านเสียหาย แต่ก่อนเวลาข้าวเย็น... ทั้งสองสาวก็ขึ้นไปนอนเล่นบนหลังคา

"ฉันว่าฉันพอเข้าใจเรื่องความรักขึ้นมานิดหน่อยแล้วล่ะ..." ริกะหันมามองฮานามิด้วยแววตามีความสุข แต่แฝงด้วยความเศร้า....
"เหรอ... ฉันว่าฉันก็เหมือนกัน!"

แล้วพวกเธอก็แหงนมองท้องฟ้าโดยไม่พูดอะไรกันอีกเลย แต่ถึงจะไม่บอกเป็นคำพูด...แต่บางที่สิ่งที่พวกเธอกำลังคิดอยู่นั้นอาจเป็นคำเดียวกัน...
ความรักงั้นเหรอ... ตอนนี้ฉันพอจะเข้าใจขึ้นมาบ้างแล้วล่ะ... แล้วเธอล่ะ...โยโซระ! ถ้าหากต้องมีชีวิตอยู่ไปวันๆโดยปราสจากความรักและไม่มีใครเหลียวแลละก็...มันต้องเหงาและทรมานมากแน่ๆ
ฉันสัญญาว่าสักวันหนึ่ง... ฉันจะไปช่วยเธอขึ้นมาจากความมืดมิดที่หนาวเหน็บนั่นเอง!!
.......................................

ณ ก้นมหาสมุทรอาร์คติก ขณะนี้ได้เกิดเหตุประหลาดขึ้น
"เจ็บจังเลย... ทำไมมันเจ็บอย่างนี้!" เด็กผู้หญิงตัวน้อยลืมตาขึ้นมาท่ามกลางความมืดมิดที่แสนหนาวเหน็บและทรมาน
"ฉันก็แค่อยากจะรู้ว่าความรักมันคืออะไรเท่านั้นเอง... บอกหนูหน่อยสิ พี่ชาย..."
ดวงตาทั้งสองของเธอมีบางอย่างกำลังละลายออกมาปนกับน้ำทะเลอย่างแนบเนียน เหมือนมันจะเป็น...

"จะว่าไป...ที่หนูได้รู้จากพี่ชาย ก็มีแต่เรื่องที่ความรักคือความเจ็บปวดเท่านั้นเอง..." โยโซระเบือนหน้าไปมองข้างตัวเธอช้าๆ ก่อนที่เธอจะ..!!!
"แล้วตอนนี้รู้สึกยังไงล่ะ!! เจ็บมากเลยสินะ...พี่สาว!!!"

ข้างๆตัวเธอในตอนนี้มีอควารอยด์ตัวหนึ่งกำลังดิ้นอย่างทรมาน แต่เพราะมันมืดมาก ทำให้เธอไม่สามารถเห็นหน้าสาวน้อยผู้โชคร้ายคนนั้นได้ชัด เธอกำลังดิ้นอย่างทรมานก่อนที่ทุกอย่างจะจบลง
"เอาล่ะ! หนูมอบความรักให้พี่สาวเสร็จแล้ว... รู้สึกได้เลยว่าในใจของหนูรู้สึกดีมากเลยล่ะ!!"
โยโซระค่อยๆดันตัวขึ้นจากพื้นอย่างช้าๆ บาดแผลจากแรงดันน้ำที่เธอได้รับก่อนหน้านี้กลับหายสนิท เธอแสยะยิ้มน่ากลัวมากออกมาก่อนจะแผดเสียงหัวเราะอันน่ากลัวมากออกมาจนดังไปทั่วท้องน้ำ

"เอาล่ะนะคะ! พี่ชาย... เดี๋ยวหนูจะกลับไปมอบความรักของหนูให้หมดเลย... รอหน่อยแล้วกัน!!!"