Angelic Wars นางฟ้า...เขาเป็นอย่างนี้เหรอ

"ฮานามิ..!"
พวกเธอไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง ก็ตอนนั้นเห็นกันจะๆว่าเธอโดนโปรแกรมระเบิดตัวเองหายไปต่อหน้าต่อตาเลยนี่นา แล้วทำไมเธอถึงยังอยู่ที่นี่ได้... เว้นแต่ว่าเธอจะเป็น..!?

"ตอนนั้นเธอไม่ได้ระเบิดตัวเองไปหรอกเหรอ..."
"อะไรกัน... นี่เธออยากให้ฉันระเบิดไปจริงๆงั้นหรือ... เศร้าเลยแฮะ!"
ฮานามิหัวเราะออกมาเบาๆ ราวกับว่าเรื่องที่พวกเธอเคยต่อสู้กันเป็นเพียงรูปที่วาดบนสมุดระหว่างเวลาเรียนเท่านั้น...

ในระหว่างที่สาวน้อยที่อาศัยอยู่ร่วมกับฮิซาชิทั้งสองคนกำลังรำลึกความทรงจำแย่ๆที่เคยมีด้วยกันมาอยู่นั้นเอง เด็กผู้หญิงอีกคนที่อยู่ในเวทีต่อสู้กลางอากาศก็พูดแทรกขึ้นมาด้วย...
"ไม่ได้เจอกันนานนะคะ... คุณเนพติสท์!"
เสียงเด็กหญิงที่ดังขึ้นมาอย่างราบเรียบนั้นทำให้ทั้งฮานามิและนางฟ้าทั้งสองหันไปยังต้นเสียงทันที โยโซระค่อยๆบินเข้ามาหาฮานามิราวกับไม่ได้เจอกันมานาน... ซึ่งมันก็นานมากจริงๆ
"นั่นสิ... ตั้งแต่ตอนที่เธอถูกส่งไปแก้ระบบเมื่อ10ปีก่อนล่ะมั้ง ตอนนั้นรอยยิ้มของเธอสดใสกว่านี้ไม่ใช่เหรอ!"
"ของพรรค์นั้นมันไม่จำเป็นอีกต่อไปแล้วล่ะ! ทั้งรอยยิ้ม...ทั้งความรู้สึกต่างๆ หนูจะมอบความรักให้กับทุกคนเลย!!"
โยโซระตั้งท่าเตรียมต่อสู้ ทำให้ฮานามิต้องยอมตัดใจจาก"ลูกสาว"ที่ไม่ได้พบหน้ามานาน

"ไม่มีทางอื่นอีกแล้วสินะ..!"

พูดจบฮานามิก็บินออกห่างจากโยโซระแล้วใช้การโจมตีที่เธอถนัดกระหน่ำโจมตีใส่เธออย่างรุนแรง แรงอัดกระแทกที่แฝงอยู่ในกระสุนอากาศนั้นทำให้พลังทำลายของคลื่นอัดอากาศสูงขึ้นมากราวกับกระสุนหัวระเบิด
"จะทำอะไรเหรอคะ คุณเนพติสท์"
โยโซระกางเอจิสป้องกันคลื่นตัดอากาศของฮานามิอย่างแน่นหนา แต่ฮานามิก็กระหน่ำโจมตีใส่เธออย่างไม่หยุดหย่อน จนเอจิสของโยโซระเริ่มเปราะบางลง จนในที่สุด..!

"ดูท่าเธอจะถูกแก้ระบบให้เก่งขึ้นเฉพาะการโจมตีนะ การป้องกันถึงได้มีแต่ช่องโหว่แบบนี้น่ะ!"
ฮานามิตัดสินใจโจมตีขั้นสุดท้ายจัดการโยโซระด้วยน้ำมือของตนเอง เธอยิงคลื่นอัดอากาศขนาดใหญ่ใส่เอจิสของโยโซระจนแตกออก คลื่นการโจมตีของฮานามิอัดเข้าใส่เด็กน้อยภายในม่านพลังจนระเบิดขึ้นเป็นควันคลุ้งโขมง...

แต่หลังจากที่ควันระเบิดนั้นจางลง พวกเธอทั้งสามก็ไม่เห็นอะไรอยู่ตรงนั้นเลยแม้แต่เศษขนนก อาจจะเป็นเพราะพลังทำลายที่สูงมากของฮานามิ... หรือเป็นเพราะ..!
"ใครเก่งเฉพาะการจู่โจมอย่างเดียวนะ..."
ไม่จริง!! โยโซระเข้ามาอยู่ข้างหลังฮานามิตั้งแต่เมื่อไหร่ เธอจุดลูกไฟเตรียมจู่โจมใส่ผู้มีพระคุณของเธอ แต่มิคาสะก็เข้ามาขวางไว้
"อย่าลืมสิว่ายังมีฉันอยู่..."
มิคาสะกางเอจิสป้องกันฮานามิเอาไว้แล้วเข้าปะทะกับโยโซระโดยไม่ให้เธอตั้งตัวได้ เธอพยายามเข้าต่อสู้อย่างไม่ยอมรามือ แต่ก็นะ...

มิคาสะไม่สามารถต้านทานแรงที่เหนือชั้นกว่าเธอของแองเจลอยด์ที่แข็งแกร่งที่สุดได้ เธอถูกโยโซระกระชากปีกข้างหนึ่งจนขาดแล้วเตะลงมากระแทกพื้นอย่างแรง...

"มิคาสะจัง!!!"
ฮานามิโกรธมากกระหน่ำยิงกระสุนอากาศใส่โยโซระอย่างหนัก แต่ดูเหมือนโยโซระจะไม่ค่อยบาดเจ็บเท่าไหร่เลย...
"อย่าแพ้ให้กับความใจอ่อนสิคะ... คุณเนพติสท์!" โยโซระหันมามองเธอด้วยสายตาอันโหดเหี้ยม มันโหดเกินกว่าจะเป็นสายตาของเด็ก7ขวบ มันดูเหมือนกับสายตาของฆาตกรรมโรคจิตมากกว่า
"ทีนี้ถึงตาของคุณที่จะได้รับความรักจากหนูแล้วนะ..."
ฮานามิเริ่มใจเสีย เธอไม่กล้าที่จะลงมือกับคนที่เหมือนกับเป็นลูกสาวของเธอได้ลงคอ ริกะที่ทนดูไม่ได้อีกแล้วกับการกระทำอันโหดร้ายของน้องสาวตนเองก็เข้าไปสู้กับเธอ แต่ผลลัพธ์ก็เหมือนกัน...

"พี่สาวน่ะอ่อนแอลงไปเยอะเลยนะ... เพราะมนุษย์คนนั้นทำพิษหรือเปล่าเอ่ย..!"
โยโซระประเคนคำถามใส่พี่สาวเธออย่างเด็กไร้เดียงสา แต่คำถามนั้นก็เข้าทำร้ายจิตใจริกะอย่างรุนแรงจนเธอไม่มีแรงที่จะลุกขึ้นเลย...

"ฉันจะไปรู้ได้ไงกันเล่า..! จะว่าไป...เธอเองก็เหมือนกันไม่ใช่เหรอ!!"
แองเจลอยด์สาวพยายามยันตัวขึ้นมาจากพื้น แต่ทันใดนั้นเองโยโซระก็สะสมพลังลูกไฟหมายจะโจมตีใส่เธอ สายตาที่จ้องไปยังเป้าหมายนั้นดูเหมือนกับกำลังมองดูแมลงชั้นต่ำยังไงยังงั้น...
"อย่าเอาหนูไปเทียบกับพี่สาวสิคะ... ถึงเวลานอนแล้วนะ..."

"เธอเองก็เหมือนกันนั่นแหละ... โยโซระ!"
เสียงสาวน้อยอีกคนดังขึ้นมาเบาๆจากพื้นด้านล่าง มิคาสะพยายามฝืนลุกขึ้นมาทั้งๆที่เลือดจำนวนมากกำลังไหลรินออกมาจากปีกที่ขาดของเธอ
"อย่าประเมินฉันให้ต่ำนักสิ!"
มิคาสะกระโดดส่งตัวขึ้นไปหาโยโซระอย่างรวดเร็ว เธอคว้าคอโยโซระได้ก่อนใช้แรงเฮือกสุดท้ายบินไต่ระดับขึ้นไปสูงมาก ทำให้ลูกไฟที่เธอสะสมไว้สลายไปหมด

"อย่าดูถูกหนูนักจะดีกว่านะ... พี่สาวอควารอยด์!" โยโซระสะสมพลังสร้างลูกไฟที่ฝ่ามือหวังจะสลัดเธอให้หลุด
แต่แล้ว...
"ตัดสายฟ้า..."
มิคาสะสร้างกระแสไฟฟ้าที่มือข้างที่จับคอเธอไว้ช็อตโยโซระอย่างหนัก ทำให้เธอไม่สามารถสร้างลูกไฟได้ถนัดนัก และเพราะแรงกระตุ้นจากกระแสไฟฟ้านั่น ทำให้มิคาสะสามารถเร่งความเร็วในการบินขึ้นได้ แม้จะมีปีกเพียงข้างเดียวก็ตาม...

"เธอรู้อะไรไหม... โยโซระ"
"รู้อะไรเหรอคะ" เด็กน้อยไร้เดียงสายังคงถามสาวน้อยด้วยน้ำเสียงสดใสต่อไป ทั้งๆที่คนถามมิได้ใช้น้ำเสียงที่สดใสเลยแม้แต่น้อย
"ต่อให้เป็นเธอ... ถ้าฉันพาบินขึ้นไปสูงถึง1แสนเมตรละก็ มันจะเกิดอะไรขึ้นกันนะ..."


หลังจากนั้นเพียงไม่กี่วินาที ทั้งคู่ก็ขึ้นไปถึงความสูงระดับนั้น
'ระบบประมวลผล... ขัดข้อง ระบบค้นหาศัตรู...ขัดข้อง ระบบจู่โจม...ล้มเหลว ระบบรักษาตัวเอง...ไม่สามารถใช้งานได้'
เหมือนว่าระบบต่างๆในตัวมิคาสะจะเริ่มใช้การไม่ได้แล้ว... โยโซระก็เหมือนกัน!

"ทีนี้รู้หรือยัง! ที่ความสูงระดับนี้ พวกเราก็จะเข้าสู่บรรยากาศชั้นที่เรียกว่า'ไอออโนสเฟียร์' ที่นี่มันก็เหมือนกับสนามแม่เหล็กไฟฟ้าแรงสูงดีๆนี่เอง ทีนี้เธอก็ไม่สามารถใช้ความสามารถอะไรได้ ฉันก็เหมือนกัน..!"
มิคาสะได้รับผลกระทบจากชั้นสนามแม่เหล็กไฟฟ้าจนระบบต่างๆทยอยรวนจนร่างกายเริ่มไม่ตอบสนองอะไร
"ถ้าอย่างนั้น... ทำไมพี่สาวถึงต้องทำถึงขนาดนี้ด้วย... ทั้งๆที่ถ้าพี่สาวออกไปจากสนามรบเมื่อกี้ พี่ก็มีโอกาสรอดแท้ๆ!"

"ทำไมฉันถึงต้องทำแบบนี้งั้นเหรอ... ไม่รู้สินะ" มิคาสะเหลียวไปมองพื้นดินด้านล่างแล้วยิ้มออกมา รอยยิ้มของเธอดูเศร้ามาก
"ฉันเองไม่รู้หรอกว่าฉันจะทำแบบนั้ไปทำไม...ฉันรู้แค่ว่า ฉันไม่มีวันยอมให้ใครมาทำร้ายคนที่ฉันรักเด็ดขาด!!"

พูดจบมิคาสะก็พุ่งลงสู่ด้านล่างทันที คราวนี้เธอบินลงไปยังมหาสมุทรอันกว้างใหญ่ด้วยความเร็วเหนือเสียง แต่ถ้าเป็นแบบนี้ละก็...
"ร้อนจัง..." ทั้งสองคนเริ่มรู้สึกร้อนจากการเสียดสีกับชั้นบรรยากาศ หากเป็นแบบนี้ต่อไปละก็...
"จากนี้ฉันจะดิ่งลงด้วยความเร็วสูงสุด ถ้าทำแบบนี้ พวกเราก็จะลุกเป็นไฟเพราะเสียดสีกับอากาศ แล้วเมื่อตกลงไปในมหาสมุทรที่เย็นจัดละก็ ลองคิดดูสิว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น..."
มิคาสะเริ่มมีน้ำเสียงสะอื้น ถึงเธอจะเคยเตรียมใจที่จะ...ไว้แล้วก็ตาม

"พวกเราก็จะ...ถูกแรงดันที่เกิดจากการเปลี่ยนแปลงอุณหภูมิเฉียบพลันบีบอัดจนแหลกไม่เหลือเศษชิ้นส่วนให้ประกอบใหม่เลยล่ะ!!!"
พูดจบมิคาสะก็ร้องไห้ออกมา อาจจะดูขี้แยไปบ้าง แต่เธอยังไม่อยากจากฮิซาชิไปตอนนี้ ยังมีอะไรอีกหลายอย่างที่เธออยากจะทำเพื่อเขา แต่แค่นี้ก็เกินพอแล้ว...

"ทำไมล่ะคะ..." โยโซระถามขึ้นก่อนจะตกลงสู่ห้วงมหาสมุทรอันหนาวเย็น "ทำไมพี่สาวถึงต้องทำถึงขนาดนี้ด้วยล่ะ... นี่น่ะเหรอคะที่เขาเรียกว่าความรัก"
"ฉันก็ไม่รู้!!!" มิคาสะตะโกนใส่จนโยโซระเงียบไป "ฉันไม่รู้หรอกว่าความรักมันคืออะไร ฉันรู้แค่ว่า..."

"ทุกครั้งที่ฉันอยู่ใกล้ๆมนุษย์คนนั้น ทุกครั้งที่ฉันอยู่ใกล้ฮิซาชิ หัวใจฉันมันจะเจ็บขึ้นมาทุกทีเลย!! แบบนี้เขาเรียกว่าความรักด้วยหรือเปล่า!!!"

เมื่อมิคาสะพูดจบ โยโซระก็พูดอะไรบางอย่างออกมาเบาๆ ประกอบกับเสียงลมที่พวกเธอแหวกอากาศลงมาทำให้ทุกคนรอบข้างไม่ได้ยินเลย มีบางอย่างหลุดออกมาจากดวงตาของเธอ หรือบางทีอาจจะคิดไปเอง...

ฟู่มม....!!
ตูม!!!!!
ทั้งคู่ตกลงกระแทกพื้นมหาสมุทรด้วยความเร็วกว่า14มัคจนเกิดเกลียวคลื่นสูงขึ้นสู่ท้องฟ้า ราวกับว่าไม่อยากให้ทั้งสองคนต้องมาพบจุดจบเช่นนี้...
"มิคาสะ!!! โยโซระ!!!!"
ริกะพยายามบินลงไปช่วยทั้งสองคนขึ้นมาจากท้องน้ำอันมืดมิด แต่ฮานามิก็เข้ามาห้าม
"คิดจะทำอะไรน่ะ!! เธอก็รู้ไม่ใช่เหรอว่าแองเจลอยด์ว่ายน้ำไม่ได้ ขืนลงไปละก็..!!!"
"แต่เด็กคนนั้น... โยโซระกำลังร้องไห้อยู่นะ!! ฉันจะลงไป... ถึงแม้ว่าฉันจะต้องตายก็เถอะ!!!"
แต่ฮานามิก็ยังไม่ยอมปล่อยริกะไป เธอจึงยิงกระสุนอากาศใส่แองเจลอยด์ตัวนั้นจนบาดเจ็บหนัก

"จะทำอะไรน่ะ... เธอไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอ! ที่ลงไปนั่นก็เป็นแองเจลอยด์ที่เธอสร้างนะ!!"
"ฉันก็อยากจะลงไปช่วยเหมือนกันนั่นแหละ!!" น้ำตาที่ฮานามิกลั้นเอาไว้ตลอดเริ่มไหลออกมารดแก้ม เมื่อริกะเห็นสิ่งนั้นก็พูดอะไรไม่ออก
"แต่ต่อให้เป็นยูนะ... เธอก็ไม่สามารถดำลงไปได้ลึกเกิน6พันเมตรหรอก แล้วน้ำตรงนี้ลึกถึง1หมื่นเมตร แถมยังพุ่งลงมาเร็วขนาดนั้น ต่อให้รีบลงไปทันทีก็ตามไม่ทันหรอก..."

"มิคาสะ!!!! โยโซระ!!!!!"
ถึงจะรู้อยู่แล้ว... ริกะก็ยังยอมรับความจริงไม่ได้อยู่ดี เธอกอดฮานามิเอาไว้แน่นก่อนจะส่งเสียงร้องออกมาด้วยความเจ็บแค้นอย่างที่สุด...