Angelic Wars นางฟ้า...เขาเป็นอย่างนี้เหรอ

"เด็กผู้หญิงผมสีน้ำตาลออกเหลือง รูปร่างเหมือนเด็กอายุประมาณ7ขวบ ไว้ผมข้างหน้าแบบเรียบๆ..."
ยูนะระบุลักษณะของแองเจลอยด์ที่เธอสแกนพบคร่าวๆ ฟังดูก็ปกติดี แต่มันกลับทำให้ริกะกับมิคาสะไม่สบายใจมาก
"ไม่จริงมั้ง..! ทำไมยัยนั่นถึงมาอยู่ที่นี่ได้..." นี่ฉันพูดอะไรผิดไปงั้นเหรอ...
"เธอแน่ใจแล้วนะ ว่าเธอระบบสแกนของเธอถูกต้องจริงๆ" พวกริกะดูกระวนกระวายมาก ราวกับว่าจะเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นในไม่ช้านี้

"ทำไมเหรอ...แองเจลอยด์ตัวนั้นมีอะไรเหรอ..." ยูนะที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรถามกลุ่มนางฟ้าที่กระวนกระวายอย่างไร้เดียงสา
"แองเจลอยด์ตัวนั้น... โยโซระน่ะ..."
เพียงได้ยินชื่อโยโซระ ยูนะก็รู้สึกแปลกๆ เหมือนเธอเคยได้ยินชื่อนั้นในบัญชีดำของอควารอยด์มาก่อน...
"โยโซระ...แองเจลอยด์ที่ว่าแข็งแกร่งที่สุดตัวนั้นน่ะนะ!!"
พอเห็นริกะพยักหน้า ยูนะก็รู้สึกกังวลขึ้นมาทันที เธอรู้สึกได้ว่าอันตรายที่สุดจะคาดเดากำลังจะบังเกิดขึ้นแล้ว!!

"นี่! ฉันมาเล่นด้วยตามสัญญาแล้วนะ!!"
ฮิซาชิไปยังสนามเด็กเล่นตามที่เขาได้สัญญากับเด็กคนนั้นไว้ แต่เขากลับไม่เจอเธอเลยแม้แต่เงา เขาจึงเดินหาเด็กคนนั้นไปทั่วสนามเด็กเป็นเวลาชั่วโมงกว่า แต่ก็หาไม่เจอสักที เขาจึงนั่งพักที่ชิงช้า...

"พี่ชายรู้หรือเปล่า... ความรักคือความเจ็บปวดนะ!"
เด็กผู้หญิงคนที่ฮิซาชิกำลังตามหาอยู่ค่อยๆเดินมาหาเขาจากด้านหลัง ในมือเธอกำลังอุ้มลูกแมวเอาไว้ แต่ดูเหมือนเธอจะไม่ได้แค่อุ้มธรรมดา... เธอกำลังบีบท้องแมวตัวนั้นอยู่ด้วย!!
"ดูสิคะ แมวตัวนี้กำลังเจ็บปวดใหญ่เลย ท่าทางมันจะเข้าใจความรักที่หนูมอบให้แล้วนะ!"
ไม่เลยสักนิด! มันพยายามดิ้นให้หลุดจากมือของเธอ แต่ด้วยพลังบีบที่แข็งแรงมากของแองเจลอยด์ มันจึงไม่สามารถสลัดให้หลุดได้จากมือมรณะของเธอได้
"อีกเดี๋ยวหนูก็จะมอบความรู้สึกนี้ให้พี่ชายด้วยนะ!!" แล้วเธอก็บีบแมวตัวนั้นแรงขึ้นไปอีก มันเริ่มส่งเสียงร้องด้วยความทรมาน ทำให้ฮิซาชิหน้าซีดเผือดในทันที

"พอได้แล้ว!" ฮิซาชิเขกหัวโยโซระอย่างแรงจนเธอปล่อยแมวตัวนั้นไป (เขายังไม่รู้ว่าเธอเป็นแองเจลอยด์ และยังไม่รู้ว่าเธออันตรายแค่ไหนด้วย...)
"แบบนั้นมันไม่ใช่ความรักหรอกนะ!!" ฮิซาชิรีบไล่แมวตัวนั้นไปไกลๆ ก่อนจะโดนเด็กสาวตรงหน้าทำอะไรอีก
"ถ้าอย่างนั้น...ความรักคืออะไรเหรอคะ" คราวนี้เด็กสาวขี้สงสัยก็เปิดประเด็นถามด้วยความอยากรู้ ซึ่งเรื่องนี้มันเร็วกว่าที่เด็ก7ขวบจะรู้จักมันซะด้วยซ้ำ!
"ถามได้ดีมาก... ฟังให้ดีนะ! ความรักก็คือ......"

บร๊ะแล้วไง! ความรักคืออะไรฟะ!! ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยมีใครมามอบความรักให้เลยสักคน แม้แต่ความรักจากพ่อแม่เรายังไม่รู้เลยว่าเป็นยังไง... แล้วตรูจะเอาอะไรไปบอกฟะ!!
เออใช่! ฮานามิ! ถ้าเป็นฮานามิละก็ต้องบอกได้แน่!! แต่เธอก็ไม่อยู่แล้วนี่นา...T^T;

"ความรักคืออะไรคะ..!" ส่วนยัยเด็กลูเซียสนี่ก็ตื้อไม่เลิก!!!
"ฉันจะแนะนำให้เธอรู้จักกับความรักเอง! ตามฉันมา!!" แล้วเขาก็จูงมือพาสาวน้อยขี้สงสัยคนนี้ไปท่องจักรวาลแห่งความรักด้วยกันที่....

กรี๊ด!!!!!!
"ดูซะ!!! ชุดชั้นในสีขาวบริสุทธิ์ที่แสดงออกถึงความรักอันบริสุทธิ์ที่แท้จริง!!" ในร้านขายเสื้อผ้าจะมีห้องสำหรับให้ลองชุดใช่ไหม...ที่นั่นแหละ!!
"นี่แหละคือความ....อู๊ฟฟฟ!!!"
ฮิซาชิถูกเตะกระเด็นออกมานอกร้านโดยท่าอัคคีสลาตันของเจ้าของเรือนร่างอันบริสุทธิ์นั้นจนคอหมุนไปอีกด้าน
เด็กหญิงก้มมองสภาพใบหน้าอันเละเทะของเด็กหนุ่มอย่างสนใจ เธอใช้ความคิดอยู่พักหนึ่งก่อนจะได้คำตอบที่สุดจะบรรเจิด...
"อ๋อ...งี้นี่เอง!!" เข้าใจเร็วจริงๆนะ "ความรักคือความเจ็บปวดนี่เอง!"
"ไม่ใช่ว้อยยยย!!!"
เมื่อเด็กหญิงไม่ยอมเปลี่ยนแนวคิด เขาจึงพาเธอไปค้นหาความรักในอีกที่หนึ่ง ซึ่งที่นั่นก็คือ....

"ไม่เอานะคะ!! ทำไมมันใหญ่ขนาดนี้ล่ะ... พี่ชาย!!"
"เถอะน่า... ส่วนใหญ่พวกผู้ชายก็จะเป็นแบบนี้แหละ... เจ็บนิดเจ็บหน่อยก็ทนๆเอาละกัน"
"แต่ว่ามัน- อ๊าย!!!"

พวกผู้ชายส่วนใหญ่จะไม่ค่อยชอบดูกีฬาของผู้หญิงเพราะมันไม่มีความดุเดือดเหมือน กับที่พวกผู้ชายแข่งกัน แต่จะมีกีฬาผู้หญิงชนิดหนึ่งที่พวกผู้ชายจะชอบดูมาก ซึ่งกีฬาชนิดนั้นก็คือ... "วอลเลย์บอล" ไงจ๊ะ!!
"ดูซะ!! หน้าอกของผู้หญิงที่กระเพื่อมขึ้นลงอย่างดุเดือดนั่น เป็นสัญลักษณ์ของความหนักแน่นและมุ่งมั่น แสดงให้เห็นถึงความศรัทธาในความรักที่มั่นคงและไม่สั่นคลอนของเจ้าตัวไงล- แอ๊ฟฟฟฟ!!!"
ยังไม่ทันพูดจบ เขาก็โดนท่าเพนกวินจักพรรดิที่3ของนักกีฬาสาวสวยกระแทกเข้ากลางแสกหน้าเต็มๆ แสดงให้เห็นถึงความรักที่รุนแรงที่ผู้หญิงมีให้กับเขา...มั้ง?

"งี้นี่เอง! ความรักคือความเจ็บปวดจริงๆสินะ!!"
"ไม่ใช่เฟ้ยยย!!!"
ไม่ไหวแน่...จะให้คนที่ไม่รู้จักความรักมาอธิบายเรื่องความรักนี่มันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้วล่ะ...

และในตอนนั้นเอง..!
'ความรักน่ะนะ...ถ้าไม่ได้ยินยอมพร้อมใจทั้งสองฝ่ายละก็...มันก็ไม่ใช่ความรักหรอกนะ'
คำพูดที่สาวน้อยฮานามิเคยพูดให้เขาฟังได้ย้อนกลับมายังสมองเขาอีกครั้ง แต่คราวนี้มันได้ทำให้เด็กหนุ่มตาสว่างทันที...

"ตามฉันมา... น้องสาว!" ฮิซาชิจูงมือโยโซระเดินไปอีกที่หนึ่งอย่างไม่รอช้า
ถึงจะไม่เข้าใจ... แต่โยโซระก็ได้แต่เดินตามเขาไปอย่างเงียบๆ เธอรู้สึกได้ถึงไออุ่นที่แผ่กระจายเข้ามาจากมือที่เด็กชายจับมือเธอไว้ มันทำให้หัวใจของเธอรู้สึกแปลกๆ... ราวกับว่า!
ระหว่างที่โยโซระกำลังหาสาเหตุของความรู้สึกแปลกๆที่ผุดขึ้นมาในใจ ฮิซาชิได้ก็พาเธอไปยังที่แห่งหนึ่ง ซึ่งก็คือ..."สระว่ายน้ำ"!!
"ที่นี่มีอะไรเหรอคะ" สาวน้อยขี้สงสัยคนนี้ถามขึ้นมาอีกครั้ง ในขณะที่เด็กหนุ่มที่กำลังจับมือพาเธอมาที่นี่กำลังยืนทำสีหน้าจริงจังอยู่ตรงหน้าห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า...หญิง!!
"อย่าออกห่างจากฉันก็แล้วกัน..!"
ว่าแล้วเขาก็เปิดประตูห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าหญิงเข้าไปอย่างไม่ลังเล (เด็กดีอย่าเลียนแบบนะ...)

ปึ้ง!!! กรี๊ดดด!!!! (ช่างกล้าเหลือเกิ๊น!!!)
"ฉันจะแสดงให้เธอเห็น...ว่าอะไรคือความรัก!!"
พูดจบเขาก็ถอดเสื้อของเขาออกจนทุกคนในนั้นเห็นจุกสวรรค์ของเขาเต็มๆสองตา...

--- การเห็นพ้องต้องกันของทั้งสองฝ่าย... การแสดงออกถึงความเขินของผู้ชาย... การตอบรับความอายของผู้หญิง... ทั้งสองฝ่ายได้เห็นเนื้อในของกันและกัน... นี่แหละคือ...ความรัก!!---

โยโซระตะลึงในสิ่งที่เธอเห็นอยู่ตรงหน้า ความรู้สึกที่เหมือนกับเวลาได้หยุดเดินไปพักหนึ่ง การแสดงออกถึงความรักของมนุษย์มันเป็นอย่างนี้นี่เอง...เหรอ!?

"ไปตายซะ!! ไอ้หื่นนี่!!!"
ตูม!!!!!
และแล้วหมัดเหล็กพิทักษ์ธรรมของหญิงสาวผู้บริสุทธิ์นับสิบหมัดถูกประเคนเข้าที่ปลายคางของเด็กหนุ่มผู้กล้าหาญเด็ดเดี่ยวคนนั้นอย่างเต็มแรงจนลอยทะลุหลังคาไป... ต่อหน้าดวงตาอันเป็นประกายของแองเจลอยด์ผู้อ่อนเดียงสาคนนั้น

ป้าบ!! ป้าบ!! ป้าบ!! x 20กว่าๆ

"ความรักก็คือความเจ็บปวดจริงๆงั้นสินะ!" ท่าทางเธอจะมีความสุขมากในคำตอบนี้ เธอตบเข้ากลางหลังของฮิซาชิที่นอนเป็นศพอยู่บนสนามหญ้านอกรั้วสระว่ายน้ำอย่างอ่อนโยนๆ แต่มันก็แรงมากสำหรับมนุษย์...
"ไม่ใช่เฟ้ย!!!!!!"
ฮิซาชิหมดความอดทนกับการยืนยันคำตอบเดิมของเธอ (วิธีของนายมันก็น่าอัดพอๆกันนั่นแหละน่า...) ทันใดนั้นเขาก็เห็นสิ่งผิดปกติบนร่างกายของเธอ...

"นี่เธอ..." ฮิซาชิเพ่งมองที่เท้าของเธอ หลังเท้าอันขาวนวลของเด็กหญิงทำให้เขารู้สึกมีอารมณ์... (อย่าคิดลามกกับเด็ก7ขวบเชียวนา... เดี๋ยวหาว่าผมไม่เตือน!)
"เดินเท้าเปล่ามาตลอดทางเลยเหรอ..!"
"....."
"เอ้านี่! ฉันให้" ฮิซาชิเก็บรองเท้าเก่าๆที่ถูกทิ้งบนพื้นบริเวณนั้นขึ้นมาปัดใบไม้กับเศษดินออกแล้วยื่นให้เธอ
"มันอาจจะสกปรกไปหน่อยนะ แต่มันก็ดีกว่าเดินเท้าเปล่านั่นแหละ" เขายื่นมันให้เด็กหญิงที่ยอมเดินเล่นกับเขาตลอดวัน ทำให้เธอรู้สึกแบบนั้นขึ้นมาอีกครั้ง...
"มันหลวมนะคะ..." ก็เล่นหยิบมาไม่ดูเลยนี่ว่ามันเป็นไซส์ผู้ใหญ่
"ไม่เป็นไรหรอก...พอเธอโตขึ้นมันก็คงพอดีเท้าเธอเองแหละ" ใช้สีข้างไถได้เก่งมาก ขอยอมรับ

ในตอนนั้นเองก้เป็นเวลาเกือบบ่ายสี่โมงแล้ว หากเขาไม่รีบกลับไปมีหวังโดนยัยบ้าพวกนั้นกระโดดถีบขาคู่แน่ๆ... ยิ่งพวกนั้นบินได้อยู่ด้วย
"งั้นฉันกลับบ้านก่อนนะ..." เมื่อเขาหันหลังกลับไป เด็กหญิงเดินเข้ามาเกาะแขนเขาไว้ ดูท่าทางเธอจะไม่อยากให้เขาไปตอนนี้
"อะไรกาน... เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยมาเจอกันอีกก็ได้นี่นา แล้วอีกอย่างนี่ก็ปิดเทอมแล้วด้วย!"
"หนูสัญญานะคะ ว่าถ้าหนูโตขึ้นแล้ว..." โยโซระเงยหน้าขึ้นพูดด้วยใบหน้าที่ดูมีความสุขมาก แต่แววตาของเธอกลับดูเศร้ายังไงก็ไม่รู้... ตั้งแต่เมื่อวานนี้แล้ว

"หนูจะใส่รองเท้าคู่นี้ให้พี่ชายดูทุกวันเลย!!"
เมื่อเห็นโยโซระยิ้มให้เขา ฮิซาชิก็ยิ้มตอบด้วยสีหน้าอบอุ่น ทำให้โยโซระยิ้มกลับมาให้เขาด้วยความรู้สึกที่ดีใจมาก (ดูเหมือนนายจะไม่เข้าใจความหมายของคำพูดเมื่อกี้สินะ!!)