Angelic Wars นางฟ้า...เขาเป็นอย่างนี้เหรอ

"เฮ้อ! หนีพ้นซะที..."
ฮิซาชิรีบวิ่งออกจากบ้านด้วยความเร็วสูงสุดมาหลบอยู่ที่สนามเด็กเล่นมากว่าชั่วโมงแล้ว ส่วนเหตุผล...ทุกๆท่านก็คงจะรู้กันดี
"นี่ฉันต้องโดนเจ้าสิ่งมีชีวิตประหลาดพวกนั้นล้อมกรอบอย่างนี้ทุกๆวันเลยใช่ไหมเนี่ย..!!"
ฮิซาชิล้มตัวลงโล้ชิงช้าพลางคิดวิธีเอาตัวรอดจากสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุด ซึ่งระหว่างที่เขากำลังคิดหาทางหนีเพลินๆนั้นเอง เขาไม่ทันสังเกตว่ามีใครคนหนึ่งยืนอยู่ข้างหลังเขาอย่างเงียบเชียบ

ฮิซาชิรู้สึกได้ถามกระแสลมแรงที่เข้าปะทะแผ่นหลังของเขาเพียงวูบเดียวก่อนจะค่อยๆแผ่วลง ในตอนนั้นเองเขาก็รู้สึกเสียวสันหลังขึ้นมาอย่างประหลาด
"มาเล่นกันเถอะ... พี่ชาย!"
ที่ปรากฏอยู่ข้างหลังเด็กหนุ่มคนนั้นคือ... เด็กผู้หญิงอายุราวๆ7ขวบกำลังยืนอยู่ข้างหลังเขาพร้อมกับสะกิดหลังเขาเบาๆเป็นท่าทีเหมือนจะขอเล่นด้วย...
ซึ่งถึงแม้จะไม่ค่อยเต็มใจสักเท่าไหร่ แต่การเล่นกับเด็กมันก็คงดีกว่าอยู่กับสิ่งมีชีวิตไม่ระบุประเภทพวกนั้นล่ะนะ...

แล้วเขาก็อยู่เล่นกับเด็กคนนั้นเป็นเวลานานจนลืมดูไปว่าเวลามันผ่านไปนานเท่าไหร่แล้ว ซึ่งกว่าจะรู้ตัวอีกทีก็ได้ฤกษ์บอกสายันต์สวัสดิ์เป็นที่เรียบร้อย!

'ทำไมเด็กสมัยนี้มันถึงอึดกันขนาดนี้ฟะ!!'
ถึงมันจะดูแปลกมากที่เด็กผู้หญิงคนหนึ่งจะดูไม่เหนื่อยเลยทั้งๆที่เล่นกันมาตั้งแต่เที่ยงยังห้าโมง ซ้ำยังดูคึกมากขึ้นด้วย ทั้งๆที่เด็กชายม.ต้นอย่างเขาเหนื่อยสุดๆแล้วนะ!!

"โทษทีนะ... ฉันขอกลับบ้านก่อนล่ะ..!"
ฮิซาชิต้องถึงกับเผาผลาญพลังคอสโม่ในร่างเพื่อที่จะขยับริมฝีปากอันหนักอึ้งเพื่อเอ่ยปากให้เด็กหญิงที่กำลังเล่นกับเขาอยู่ให้หยุดการกระทำทั้งหมดไว้... ตามปกติถ้าเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆได้เห็นท่าทีลำบากใจของผู้อื่นแล้ว เธอน่าจะเห็นใจแล้วปล่อยเขาไปนะ...
แต่สถานการณ์กลับเลวร้ายลงไปอีกเมื่อเด็กคนนั้นไม่ยอมเลิก ซ้ำยังทำเสียงหงอยใส่เขาอีกด้วย...
"ทำไมพี่ชายถึงต้องกลับบ้านด้วย...พี่ชายไม่อยากเล่นกับหนูเหรอ.." แววตาที่เด็กคนนั้นมองมาที่เขาดูแฝงไปด้วยความเศร้า...แปลกๆยังไงไม่รู้

"ก็เพื่อกลับไปหาคนที่เรารักไงล่ะ! เธอเองก็มีเหมือนกันใช่ไหมล่ะ..!" ทำเท่ไปได้... เมื่อกี้นายยังหาทางหนีจากพวกนั้นอยู่เลยไม่ใช่เรอะ!!
"คนที่รัก... งั้นเหรอ..!" คำตอบของฮิซาชิทำให้สาวน้อยขี้เหงาคนนี้นิ่งไป เหมือนเธอจะเคยได้ยินคำพูดนี้ที่ไหนมาก่อน...เมื่อนานมาแล้ว
"แล้วเจอกันพรุ่งนี้นะ! แล้วอย่าลืมมอบความรักให้กับคนที่รักเธอด้วยล่ะ!" เขายิ้มให้เธอก่อนจะเดินจากไป
"อ๊ะ! แต่จงมอบหัวใจให้คนที่เธอรักที่สุด...เพียงคนเดียวเท่านั้นนะ!!"

"ถ้าเรา..มีคนที่รักเราอยู่...ก็ดีสินะ!" เด็กสาวผู้สงสัยในความรักนึกย้อนไปถึงเรื่องราวก่อนที่เธอจะมาเจอกับฮิซาชิ...

'โยโซระ!! ถ้าเธอทำภารกิจนี้ล้มเหลวอีกคนละก็...อย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก!!!'

"ไม่มีอะไรหรอกน่า...เจ้านายก็แค่พูดให้กำลังใจเราเท่านั้นแหละ!"
แล้วเด็กสาวคนนั้นก็สยายปีกที่เธอซ่อนไว้ใต้เสื้อหนาๆของเธอแล้วบินออกไป เพื่อกลับไปหาคนที่เธอตัดสินใจจะรัก...และคนที่คิดว่าเขารักเธอ
แต่แล้วเธอก็ได้รู้ว่าสิ่งที่เธอคิดอยู่เป็นเพียงความคิดของเด็กอมมือเท่านั้น..!!

"โยโซระ!! ฉันบอกเธอแล้วใช่ไหมว่าถ้าภารกิจไม่ลุล่วงก็อย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก!!"
เสียงผู้ชายคนหนึ่งดังก้องไปทั่วท้องฟ้า เป็นเสียงคนๆเดียวกับที่เปลี่ยนฮานามิไปเป็นแองเจลอยด์
"หนูกลับมาแล้วค่ะ... เจ้านาย"
"ทำไมแกถึงกลับมาที่นี่อีก!!" เสียงชายคนนั้นตะคอกถามเธอ
"หนูกลับมาหาคนที่หนูรัก...และคนที่รักหนู... หนูเชื่อที่พี่ชายเขาบอกค่ะ คนที่เจ้านายสั่งให้ไปจัดการไงคะ!"

ทันใดนั้น กลางท้องฟ้าก็ปรากฏปืนเลเซอร์ขนาดยักษ์ขึ้นมาตรงหน้าเธอ มันสะสมพลังงานเตรียมจะยิง...โยโซระ!!
"เอาเถอะ... ในเมื่อเธอคิดที่จะมีความรักกับคนอื่นละก็... ฉันจะบอกเองว่าความรักที่เธอปรารถนาคืออะไร!!"

ครืน....

"แองเจลอยด์น่ะ...ไม่มีวันที่จะสามารถครองรักกับมนุษย์ได้หรอกนะ!!"
เมื่อเสียงชายคนนั้นขาดไป ปืนเลเซอร์กระบอกยักษ์นั้นก็ยิงใส่โยโซระอย่างจังจนปีกข้างหนึ่งของเธอขาดกระเด็น เธอค่อยๆร่วงลงสู่พื้นดินโดยใช้ปีกที่เหลืออีกข้างของเธอช่วยประคองไม่ให้ตกลงไปเร็วนัก...

ระหว่างที่กำลังตกลงสู่พื้นดิน โยโซระก็นึกย้อนไปถึงสิ่งที่เธอได้ฟังและสัมผัสมาตลอดตั้งแต่ที่ลืมตาขึ้นมาจากแค๊ปซูลที่เก็บรักษาร่างของเธอเอาไว้จนกระทั่งได้พบกับมนุษย์ผู้ชายที่แสนใจดีคนนั้น... รวมทั้งเรื่องในตอนนี้ด้วย
'พี่ชายใจดีจังนะ... เราอยากจะอยู่กับพี่ชายให้มากกว่านี้...'
'ให้มอบความรักให้กับคนที่เรารัก...แล้วคนที่รักเราก็จะมอบความรักกลับมาให้เราสินะคะ... พี่ชาย!'
'เจ็บจังเลย... สิ่งที่เจ้านายมอบกลับมาให้เราก็คือ...ความเจ็บปวด!! งั้นเหรอ...'

เมื่อคิดได้เช่นนั้นเอง...โยโซระก็แสยะยิ้มที่น่ากลัวออกมา
"ถ้าความรักคือความเจ็บปวด... ฉันจะมอบความเจ็บปวดที่หมายถึงความรักที่เจ้านายสอนฉันให้กับทุกคนเอง!!"

"เริ่มจาก...พี่ชายที่ฉันรักที่สุดก่อนก็แล้วกัน"