Angelic Wars นางฟ้า...เขาเป็นอย่างนี้เหรอ

"เธออยากให้มันลงเอยอย่างนี้จริงๆเหรอ!! ฮานามิ!!!"
เสียงฮิซาชิดังขึ้นมาแทรกระหว่างความตึงเครียดของการต่อสู้จนบรรยากาศพอผ่อนคลายลงบ้าง... เปล่าเลย!! มันกลับทำให้ทุกอย่างดูแย่ลงไปอีก
"รีบหนีไปซะ!! ฮิซาชิ!!" มิคาสะพยายามตะโกนไล่เขาไป "เธอคนนี้ไม่ใช่รุ่นพี่ฮานามิที่พวกเรารู้จักแล้วนะ!!!"
แต่ก็ไม่เป็นผล...ฮิซาชิยังคงสาวเท้าเข้าหาเธอต่ออย่างมุ่งมั่น เพื่อไม่ให้เกิดความสูญเสียที่เกินจะรับได้ ยูนะจึงตัดใจยิงอาร์เทมิสใส่พื้นบริเวณรอบข้างหวังจะขู่ให้เขากลัวและรีบหนีไป

ท่ามกลางกลุ่มควันที่เกิดจากแรงระเบิด แทนที่พวกเธอจะได้เห็นสิ่งที่พวกเธอต้องการ... แทนที่ฮิซาชิจะหนีไป เขากลับดันตัวเองเดินไปหาเนฟติสท์อย่างไม่ลดละ จนทั้งสามคนเริ่มไม่เข้าใจสิ่งที่ทำให้เขาต้องทำถึงขนาดนี้...
"ทำไมกัน..." มิคาสะเริ่มต่อมน้ำตารั่ว "ทำไมถึงไม่ยอมเข้าใจสถานการณ์..."
"ว่านายจะถูกเนพติสท์ฆ่าเอานะ!!!!"

"ขอถามเธออีกครั้งนะ... ฮานามิ!" ฮิซาชิยังคงเอ่ยปากถามนางฟ้าที่ลอยอยู่ตรงหน้าเขาต่อ "เธออยากจะให้มันลงเอยแบบนี้จริงๆเหรอ..."
แต่คราวนี้... เนฟติสท์เตรียมสะสมลูกอากาศเพื่อสังหารเขาทันที!!
"อย่างนั้นแหละ เนฟติสท์!!" ชายปริศนาผู้เป็นเจ้านายของเหล่าแองเจลอยด์พูดอย่างพอใจ "จัดการเจ้ามนุษย์ต่ำชั้นที่ยัยแองเจลอยด์อ่อนปวกเปียกตรงหน้าเธอจัดการไม่ได้นั่นซะเลย!!"
"หนวกหูจริง!!" เสียงผู้หญิงดังขึ้นมาอย่างขุ่นเคืองจากกลุ่มมิคาสะ "ที่ฉันไม่ฆ่าเขา...ไม่ใช่เพราะว่าฉันฆ่าเขาไม่ได้!!"
"ถ้าอย่างนั้นทำไมล่ะ..." เสียงชายผู้นั้นยังคงตั้งคำถามกับอดีตข้ารับใช้ของมันต่อ
"นั่นสินะ...มันก็เพราะเหตุผลเดียวกับที่คุณเนพติสท์เคยมีตอนอยู่บนโลกนั่นแหละ..."
พวกเธอรู้สึกได้ว่าริกะเริ่มจะเอาจริงขึ้นมาแล้ว พลังของเธอแข็งแกร่งกว่าเหล่าอควารอยด์ซะอีก!
"ก็เพราะฉันเริ่มจะชอบเจ้านั่น...ตกหลุมรักเจ้ามนุษย์ต่ำชั้นคนนั้นแล้วน่ะเซ่!!!!"

จะเพราะว่าตาฝาดหรืออะไรก็ไม่รู้ พวกเธอเห็นเนฟติสท์น้ำตาไหลออกมา และเมื่อฮานามิเปิดช่องว่างให้แล้ว จึงกลายเป็นจังหวะงามให้มิคาสะบุกเข้าไปใช้ตัดสายฟ้าจู่โจมใส่อย่างง่ายๆ การโจมตีของเธอถูกปีกข้างหนึ่งของเนฟติสท์อย่างจังโดยไม่มีการตอบโต้ใดๆจากเธอเลย อาจเป็นเพราะเนฟติสท์เองก็ไม่อยากทำร้ายพวกเธอเหมือนกัน...

"ตอนนี้แหละ!!!"
พวกมิคาสะได้โอกาสกระหน่ำจู่โจมใส่นางฟ้าผู้ทำลายล้างซึ่งไม่ยอมตอบโต้ใดๆอย่างต่อเนื่องจนสะบักสะบอม แต่พวกเธอก็ยังโจมตีใส่เธอต่อไปอย่างไม่พักหายใจ
"ทำไมกัน..." เสียงชายคนนั้นเริ่มหงุดหงิดมาก "ทำไมถึงไม่ยอมตอบโต้เลย เนฟติสท์!!"
"ก็เพราะฉัน... รวมทั้งเนพติสท์ด้วย... พวกเราไม่ใช่แองเจลอยด์ของแกอีกต่อไปแล้ว!!"

"พวกเราไม่มีวันกลับไปฟังคำสั่งโสโครกของแกอีกแล้ว!!!!!"

แต่เมื่อพวกเธอระดมโจมตีใส่ต่อไปได้อีกสักพัก เนพติสท์ก็เหมือนสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่าง เธอกางม่านพายุขึ้นป้องกันการโจมตีทั้งหมดของทั้งสามคน หรือว่าเธอจะเริ่มทำการตอบโต้แล้ว!!
"ทุกคน..." เป็นครั้งแรกที่เนฟติสท์... ฮานามิพูดออกมา "รีบหนีไปซะ!"
"จะบอกว่า เธอจะกลับไปเชื่อฟังไอ้เศษครี่บินได้อย่างเจ้านั่นงั้นเหรอ!!"
"ไม่ใช่นะ..." น้ำตาของฮานามิเอ่อล้นออกมา "ในร่างกายฉัน...มีระเบิดทำลายล้างสูงอยู่นะ!"
พูดจบม่านพายุของเธอก็มีพลังรุนแรงขึ้นไปอีก ถ้าเป็นแบบนี้ละก็..!!

"ถ้าทำแบบนี้...แรงระเบิดจะเหลือเพียง1ใน3 ตอนนี้รีบพาฮิซาชิคุงหนีไปเร็ว!!"
"แย่ล่ะสิ..." ยูนะเปิดระบบสแกนร่างกายเธออย่างไม่รอช้า ระบบของเธอพบอะไรบางอย่างรูปร่างคล้ายเหรียญขนาดพอดีมือกำลังดูดกลืนพลังงานของฮานามิเข้าไป
"อย่าพูดอย่างนั้น!... พวกเราช่วยเธอได้!!"
"ไม่มีทางหรอก... ไม่มีอะไรหยุดเจ้านี้ได้หรอก!" ฮานามิดูมีสีหน้าเศร้ามาก "ต่อให้พวกเธอจะฆ่าฉันก็ตาม..."
ดวงตาทั้งสองข้างของฮานามิเริ่มมีน้ำใสๆไหลรินลงมาไม่มีหยุด เธอเตรียมใจพร้อมที่จะจากโลกนี้ไปแล้ว...
"นี่แหละคือ... ชะตากรรมที่ไม่อาจหลีกหนีได้ของพวกเรา!"

"อย่ามาพูดบ้าๆนะ!! ฮานามิ" ฮิซาชิเริ่มหมดความอดทนกับคำพูดเห็นแก่ได้ของพวกเธอทุกคน เขากระแทกเสียงใส่หน้าเธออย่างจังจนสะดุ้งเฮือก
"ชะตากรรมบ้าๆแบบนั้นมันมีที่ไหนกัน!!"
"ฮิซาชิคุง..."
"มันก็จริงอยู่... ที่คนเราไม่อาจหนีชะตากรรมที่ถูกลิขิตไว้พ้น!! แต่ว่านะ..! ชะตากรรมแบบไหนที่เราไม่ชอบ... เราก็ไม่จำเป็นที่จะต้องไปยอมรับมัน!!"

เมื่อได้ยินดังนั้น ทุกคนในที่นั้นก็น้ำตาคลอเบ้าอย่างเห็นได้ชัด เหมือนต่อมรับอารมณ์ของพวกเธอเริ่มจะฉีกออกแล้ว...
"ที่แท้พวกมนุษย์เป็นอย่างนี้นี่เอง..." อควารอยด์ทั้งสองยิ้มทั้งน้ำตา "ได้มีอิสระเต็มที่ในการใช้ชีวิต... ไม่จำเป็นต้องทำตามคำสั่งใคร..."
"มิคาสะ จากนี้ไปเป็นคำสั่ง..."

"พาฉันไปหาฮานามิ!!"

ถึงมิคาสะจะไม่อยากเชื่อหูของตัวเอง แต่ก็ยอมพาเขาไปแต่โดยดี เธอกางเอจิสกั้นเพื่อไม่ให้ถูกแรงลมจากม่านพายุฉีกร่างเป็นชิ้นๆ หลังจากที่ออกแรงต้านแรงกระแทกนั้นไว้จนเอจิสเกือบจะสลายไป พวกเธอก็เข้ามาถึงใจกลางจนได้...
"ทำไมกัน..." เมื่อได้เห็นความพยายามอันเกินความสามารถของตัวเองดังนั้น ฮานามิก็ถึงกับน้ำตาไหล "ทำไมนายถึงไม่ยอมหนีไป..!"
"เมื่อก่อนฉันเคยพูดไว้ใช่ไหม... ต่อให้เธอจะเป็นยังไง...ต่อให้เธอไม่เหลือใคร... ฉันจะเป็นเพื่อนกับเธอตลอดไป!!"

"เพราะงั้น... ฉันไม่มีวันทิ้งเพื่อนคนสำคัญอย่างเธอไปเด็ดขาด!!!"

ฮิซาชิกอดเธอไว้แน่น ต่อให้เธอตอนนี้จะเป็นนางฟ้า... จะเป็นแองเจลอยด์... หรือจะเป็นอะไรฉันก็ไม่สนแล้ว...
"เพราะเธอคนนี้...คือเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันยังไงล่ะ!!"

"นายไปเถอะ... ฉันไม่เป็นไรหรอก!" ฮานามิปิดเอจิสลง ทำให้มิคาสะสามารถพาเขาออกไปได้อย่างปลอดภัย
"ถึงฉันจะไม่ค่อยเชื่อใจพวกอควารอยด์สักเท่าไหร่... แต่ฉันฝากฮิซาชิให้เธอดูแลนะ... มิคาสะจัง..!"
ฮานามิได้ทำการสั่งเสียเสร็จสิ้นแล้ว สิ่งที่เธอจะพูดต่อจากนี้เรียกได้ว่าเป็นสิ่งที่เธอพูดค้างไว้ตั้งแต่ตอนที่สารภาพรักกับเด็กหนุ่มชาวมนุษย์เมื่อตอนนั้นก็ว่าได้...
"นายเป็นคนสอนให้ฉันรู้จักกับความรัก...ใช่ไหม!" ฮานามิยิ้มแบบนางงามจักรวาลตอนได้รางวัล "แล้วตอนนี้ฉันก็ได้รักนายแล้ว..."

"ฉันจะรักนายเพียงคนเดียว...ตลอดไป!!"

ทันใดนั้นร่างของฮานามิเรืองแสงสีเหลืองจ้าออกมา ฮานามิลอยขึ้นไปสูงมากแล้วแสงนั้นก็สว่างจ้ากระจายออกไปท่ามกลางกลุ่มเมฆดำที่ปกคลุมท้องฟ้าอยู่ ก่อนที่แสงนั้นจะจางหายไปพร้อมกับกลุ่มเมฆที่ปกคลุมท้องฟ้าทั่วบริเวณนั้น... รวมทั้งร่างของเธอด้วย!

"ไม่จริงใช่ไหม..." ฮิซาชิตะลึงกับสิ่งที่เขาได้เห็นเมื่อครู่ เขาไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเองเลยแม้แต่น้อย... สาวน้อยอีกสามคนที่เข้ามากันเขาออกไปก็ร้องไห้ออกมาเหมือนกัน เด็กหนุ่มคนนั้นน้ำตาไหลบ่าพร้อมส่งเสียงร้องดังก้องราวกับคนบ้า เขาพยายามจะสลัดออกจากสาวน้อยทั้งสามที่กำลังจับตัวเขาไว้แน่นอย่างสุดกำลัง

"กลับมาเซ่!!! ฮานามิ!!!!!!"