Werewolf เผ่าพันธุ์อันตราย เจ้าชายหมาป่า

     ฉุบ!
     
 
     "ดูนั้นสิเมสเน่ ข้ายิงเจ้ากวางได้แล้ว!"เสียงดีพระทัยเอ่ยจากเจ้าชายร่างบาง พระเกศาสีเทา
 
 
พลิ้วไหวตามลมสวยงาม ใบหน้างดงามราวภาพวาดเขียน พระโอษฐ์สีแดงสดดั่งโลหิตแย้มพระ
 
 
สรวลกว้าง หันไปบอกเจ้าหญิงเมสเน่ที่ทรงยืนอยู่ไม่ไกลนัก
     
 
     "ทรงปรีชาสามารถมากเจ้าค่ะ เจ้าชายธีโอน่า"แย้มพระสรวลตอบกลับ
   
 
     "ข้าบอกแล้วนี่น่าว่าให้เรียกข้าว่าเจ้าชายก็พอ"เจ้าชายธีโอน่าทรงเดินมาหาเจ้าหญิง ก่อน
 
จะยื่นคันธนูให้แก่อำมาตย์
     
 
     "ขอประทานอภัยด้วยเจ้าค่ะ หม่อมฉันลืมเสียสนิท"
     
 
     "ข้าแค่ไม่อยากให้เจ้าดูห่างเหินเกินไป หากเรียกข้าแบบนั้นน่ะ"ร่างบางแย้มพระสรวลอย่าง
 
อ่อนโยน ก่อนจะสั่งบริวารของพระองค์ให้นำกวางกลับไปยังเมือง
   
 
     "ขอเดชะ กวางที่พระองค์ทรงให้หา หายไปแล้วพะยะคะ"บริวารนายหนึ่งรีบร้อนเข้ามากราบ
 
ทูลทันที เมื่อไม่เห็นแม่แต่สัตว์ซักชนิดที่อยู่ภายในพุ่มหญ้ารกนั้น
     
 
     "เจ้าว่าอย่างไรนะ ในเมื่อข้าเพิ่งจะ..."เจ้าชายธีโอน่ายังไม่ทันพูดจบ เสียงจากพุ่มหญ้าก็ดัง
 
ขึ้น พลางสั่นไหวอย่างรุ่นแรง
     
 
     "นั้นอะไรนะ!"ร่างบางรีบวิ่งไปกันเจ้าหญิงเมสเน่เพื่อปกป้องคู่หมั้นของตนแทบจะทันที
 
พระหัตถ์คว้ามีดคมที่เหน็บอยู่ตรงพระกฤษฎีเพื่อปกป้องร่างที่สั่นอยู่ด้านหลัง
     
 
     "พวกเจ้าเข้าไปดูสิ!"อำมาตย์สั่งบริวารที่มาด้วย ร่างชายแก่ชักดาบของตนออกมาเพื่อ
 
ปกป้องทั้งเจ้าชายธีโอน่าและเจ้าหญิงเมสเน่
     
 
     "ไม่พบอะไรเลยพะยะคะ"เมื่อบริวารกว่าสิบคนเดินเข้าไปหากแต่กลับไม่พบอะไรเลยแม้แต่
 
น้อย พุ่มหญ้าที่สั่นไหวหยุดลงทันทีอย่างน่าตกใจ
     
 
     "อ๊ากกกกก!"แทบจะทันที เสียงของบริวารดังโหยหวนก่อนที่ร่างนั้นจะถูกลากไปในป่าทึบ
 
ทั้งบริวาร อำมาตย์ แม้แต่เจ้าชายธีโอน่าก็ยังคงตะลึงหงัดกับเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นไปเมื่อครู่
     
 
     "อ๊ากกกกก!"ตามมาด้วยชายอีกร่างที่ถูกลากไป เสียงขู่กรรโชกทำให้ร่างบางนึกได้มาใน
 
ทันทีว่านี่คือเสียงอะไร
     
 
     "อำมาตย์พาเจ้าหญิงกลับไป ข้าจะอยู่สู้กับเจ้าอสูรร้ายเอง!"ร่างบางดึงข้อพระกรร่างเล็กที่
 
 
อยู่ด้านหลังก่อนจะหันไปสั่งอำมาตย์
     
 
     "พะ...พะยะคะ"
     
 
     "เจ้าชาย! ข้าไม่ไปนะ!"ร่างเล็กสั่นเทาพยายามยื่อ หากแต่กลับถูกอำมาตย์กั้นไว้เสียก่อน
 
     
     "เ้จ้าไปก่อน..."ร่างบางเอ่ยเสียงนิ่ง พระเนตรสีเขียวมรกตมองคู่หมั้นของพระองค์อย่าง
 
ปลอบพระทัย"...แล้วข้าจะตามไปทีหลัง"
     
 
     "เจ้าชาย!"ร่างบางวิ่งเข้าไปช่วยบริวารของตนในป่าทึบทันที
     
 
     ถึงแม้จะเป็นแค่บริวารแต่สำหรับพระองค์คนพวกนั้นล้วนสำคัญกันหมดทุกชีวิต...
     
 
     ภายในป่ารกทึบ รอยคราบเลือดเปื้อนหญ้าเสีเขียวขจีเสมือนใครเอาสีมาสาดระเรงอย่างไง
 
อย่างงั้น 
     
 
     "เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง ทำใจดีๆ ไว้นะ"พระองค์ทรงวิ่งไปหาบริวารนายหนึ่งที่นอนอาบเลือดที่
 
ต้นขาอย่างน่าเวทนา
     
 
     "จะ...เจ้า...ชาย"ร่างที่อยู่เบื้องหน้าของพระองค์พยายามพูดบางอย่างออกมา แต่ร่างกาย
 
บัดนี้กลับรับสภาพในการฝืนของตนไม่ไหวเสียแล้ว
     
 
     "ข้าจะช่วยเจ้า!"พระเนตรสีเขียวมรกตจ้องร่างเบื้องหน้าอย่างมีหวัง
     
 
     "หนี...ไป อ๊ากกกก"บทสนทนายังไม่จบร่างทั้งร่างก็ถูกลากเข้าป่าแทบจะทันที หากแต่
 
พระหัตถ์เรียวกลับจับเอาไว้ทัน พยายามดันร่างที่กำลังถูกลากออกมา ก่อนจะนึกได้คว้ามีดคม
 
ปาไปยังสิ่งที่หลบอยู่ในพุ่มไม้ และดูเหมือนฝีมือของพระองค์จะไม่เป็นรองใคร ร่างที่ถูกลากลอย
 
เหนือพื้นดิน ล่วงลงอย่างแรง พิษบาดแผลเหวอะหวะจนกว่าจะทนไว้ ทำให้ร่างนั้นสิ้นลมหายใจ
 
ทันที
     
 
     "ลืมตาสิ! อ๊ะ!"เสียงที่เงียบลง กลับดังขึ้นมาอีกระรอก เสียงเดินที่ใกล้เข้ามาพร้อมเสียงขู่นั้น
 
ทำให้ร่างบางหันควับตามเสียงแทบจะทันที
     
 
     "กรรร..."เสียงขู่ดังใกล้มาเรื่อยๆ จนสามารถเห็นได้ชัด 
     
 
     ...อสูรกายตัวนั้น!...