Werewolf เผ่าพันธุ์อันตราย เจ้าชายหมาป่า

     ฉุบ!

     

 

     "ดูนั้นสิเมสเน่ ข้ายิงเจ้ากวางได้แล้ว!"เสียงดีพระทัยเอ่ยจากเจ้าชายร่างบาง พระเกศาสีเทา

 

 

พลิ้วไหวตามลมสวยงาม ใบหน้างดงามราวภาพวาดเขียน พระโอษฐ์สีแดงสดดั่งโลหิตแย้มพระ

 

 

สรวลกว้าง หันไปบอกเจ้าหญิงเมสเน่ที่ทรงยืนอยู่ไม่ไกลนัก

     

 

     "ทรงปรีชาสามารถมากเจ้าค่ะ เจ้าชายธีโอน่า"แย้มพระสรวลตอบกลับ

   

 

     "ข้าบอกแล้วนี่น่าว่าให้เรียกข้าว่าเจ้าชายก็พอ"เจ้าชายธีโอน่าทรงเดินมาหาเจ้าหญิง ก่อน

 

จะยื่นคันธนูให้แก่อำมาตย์

     

 

     "ขอประทานอภัยด้วยเจ้าค่ะ หม่อมฉันลืมเสียสนิท"

     

 

     "ข้าแค่ไม่อยากให้เจ้าดูห่างเหินเกินไป หากเรียกข้าแบบนั้นน่ะ"ร่างบางแย้มพระสรวลอย่าง

 

อ่อนโยน ก่อนจะสั่งบริวารของพระองค์ให้นำกวางกลับไปยังเมือง

   

 

     "ขอเดชะ กวางที่พระองค์ทรงให้หา หายไปแล้วพะยะคะ"บริวารนายหนึ่งรีบร้อนเข้ามากราบ

 

ทูลทันที เมื่อไม่เห็นแม่แต่สัตว์ซักชนิดที่อยู่ภายในพุ่มหญ้ารกนั้น

     

 

     "เจ้าว่าอย่างไรนะ ในเมื่อข้าเพิ่งจะ..."เจ้าชายธีโอน่ายังไม่ทันพูดจบ เสียงจากพุ่มหญ้าก็ดัง

 

ขึ้น พลางสั่นไหวอย่างรุ่นแรง

     

 

     "นั้นอะไรนะ!"ร่างบางรีบวิ่งไปกันเจ้าหญิงเมสเน่เพื่อปกป้องคู่หมั้นของตนแทบจะทันที

 

พระหัตถ์คว้ามีดคมที่เหน็บอยู่ตรงพระกฤษฎีเพื่อปกป้องร่างที่สั่นอยู่ด้านหลัง

     

 

     "พวกเจ้าเข้าไปดูสิ!"อำมาตย์สั่งบริวารที่มาด้วย ร่างชายแก่ชักดาบของตนออกมาเพื่อ

 

ปกป้องทั้งเจ้าชายธีโอน่าและเจ้าหญิงเมสเน่

     

 

     "ไม่พบอะไรเลยพะยะคะ"เมื่อบริวารกว่าสิบคนเดินเข้าไปหากแต่กลับไม่พบอะไรเลยแม้แต่

 

น้อย พุ่มหญ้าที่สั่นไหวหยุดลงทันทีอย่างน่าตกใจ

     

 

     "อ๊ากกกกก!"แทบจะทันที เสียงของบริวารดังโหยหวนก่อนที่ร่างนั้นจะถูกลากไปในป่าทึบ

 

ทั้งบริวาร อำมาตย์ แม้แต่เจ้าชายธีโอน่าก็ยังคงตะลึงหงัดกับเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นไปเมื่อครู่

     

 

     "อ๊ากกกกก!"ตามมาด้วยชายอีกร่างที่ถูกลากไป เสียงขู่กรรโชกทำให้ร่างบางนึกได้มาใน

 

ทันทีว่านี่คือเสียงอะไร

     

 

     "อำมาตย์พาเจ้าหญิงกลับไป ข้าจะอยู่สู้กับเจ้าอสูรร้ายเอง!"ร่างบางดึงข้อพระกรร่างเล็กที่

 

 

อยู่ด้านหลังก่อนจะหันไปสั่งอำมาตย์

     

 

     "พะ...พะยะคะ"

     

 

     "เจ้าชาย! ข้าไม่ไปนะ!"ร่างเล็กสั่นเทาพยายามยื่อ หากแต่กลับถูกอำมาตย์กั้นไว้เสียก่อน

 

     

     "เ้จ้าไปก่อน..."ร่างบางเอ่ยเสียงนิ่ง พระเนตรสีเขียวมรกตมองคู่หมั้นของพระองค์อย่าง

 

ปลอบพระทัย"...แล้วข้าจะตามไปทีหลัง"

     

 

     "เจ้าชาย!"ร่างบางวิ่งเข้าไปช่วยบริวารของตนในป่าทึบทันที

     

 

     ถึงแม้จะเป็นแค่บริวารแต่สำหรับพระองค์คนพวกนั้นล้วนสำคัญกันหมดทุกชีวิต...

     

 

     ภายในป่ารกทึบ รอยคราบเลือดเปื้อนหญ้าเสีเขียวขจีเสมือนใครเอาสีมาสาดระเรงอย่างไง

 

อย่างงั้น 

     

 

     "เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง ทำใจดีๆ ไว้นะ"พระองค์ทรงวิ่งไปหาบริวารนายหนึ่งที่นอนอาบเลือดที่

 

ต้นขาอย่างน่าเวทนา

     

 

     "จะ...เจ้า...ชาย"ร่างที่อยู่เบื้องหน้าของพระองค์พยายามพูดบางอย่างออกมา แต่ร่างกาย

 

บัดนี้กลับรับสภาพในการฝืนของตนไม่ไหวเสียแล้ว

     

 

     "ข้าจะช่วยเจ้า!"พระเนตรสีเขียวมรกตจ้องร่างเบื้องหน้าอย่างมีหวัง

     

 

     "หนี...ไป อ๊ากกกก"บทสนทนายังไม่จบร่างทั้งร่างก็ถูกลากเข้าป่าแทบจะทันที หากแต่

 

พระหัตถ์เรียวกลับจับเอาไว้ทัน พยายามดันร่างที่กำลังถูกลากออกมา ก่อนจะนึกได้คว้ามีดคม

 

ปาไปยังสิ่งที่หลบอยู่ในพุ่มไม้ และดูเหมือนฝีมือของพระองค์จะไม่เป็นรองใคร ร่างที่ถูกลากลอย

 

เหนือพื้นดิน ล่วงลงอย่างแรง พิษบาดแผลเหวอะหวะจนกว่าจะทนไว้ ทำให้ร่างนั้นสิ้นลมหายใจ

 

ทันที

     

 

     "ลืมตาสิ! อ๊ะ!"เสียงที่เงียบลง กลับดังขึ้นมาอีกระรอก เสียงเดินที่ใกล้เข้ามาพร้อมเสียงขู่นั้น

 

ทำให้ร่างบางหันควับตามเสียงแทบจะทันที

     

 

     "กรรร..."เสียงขู่ดังใกล้มาเรื่อยๆ จนสามารถเห็นได้ชัด 

     

 

     ...อสูรกายตัวนั้น!...