ยัยคุณหนูหวานใจนายจอมโหด

        โรงเรียนเมเกอรี่ วิทยา....
       ฉันและพี่เดินเข้ามาในโรงเรียนด้วยกันเพื่อตรงไปยังห้องเรียนของเราสองคน(หลังจากวันนั้นพ่อก็จัดการย้ายข้าวของมาอยู่บ้านหลังใหม่ข้างๆบ้านของพี่ฉันทันที เหมือนกันวางแผนกันมาแล้วงั้นแหละ-_-;)
        โรงเรียนนี้ดูจากสภาพแวดล้อมก็ใช้ได้ ใหญ่พอดูอยู่ แต่นักเรียนของที่นี่จะเป็นยังไงนั้นฉันก็ยังไม่รู้ ซึ่งพี่ฉันก็เคยบ่นให้ฟังว่าเด็กโรงเรียนนี้โดยเฉพาะห้องที่ประจำชั้นอยู่ดื้อมากๆ แถมการเรียนก็ไม่เอาไหน เวลามีเด็กใหม่เข้ามาจะถูกกลั่นแกลงจนไม่สามารถอยู่ในโรงเรียนนี้ได้ นอกจากฉันล่ะกันล่ะ คอยดูนะฉันจะต้องอยู่ที่มี่ให้นานจนเบื่อหน้ากันเลย(เพราะบัตรคอน')
        และฉันก็ยังขอพี่อีกด้วยว่าความสำพันธ์ที่เราเป็นพี่น้องกันให้เก็บเป็ฯความรัก ถ้าเรื่องนี้นักเรียนรู็ว่าฉันเป็นลูกคุณครูแน่นอนล่ะว่าไม่มีใครกล้ามาหยามกับฉันแหงๆ แบบนี้มันก็มีส่วนทำให้ฉันอยู่ที่นี่ได้นาน ฉะนั้นฉันจึงขอให้ไม่มีใครรู้ดีกว่า เพื่อความทัดเทียมกัน
        ในที่สุดเราก็เดินมาถึงห้องจนได่ พี่ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่อยู่หน้าประตูก่อนเข้าไป (มันจะอะไรขนาดนั้น-o-;)ฉันก็เดินตามเข้าไปบ้าง นักเรียนทุกคนที่กำลังเล่นบ้าเล่นบอ คุยกันเสียงดังก็ต้องหยุดชะงักกัน พี่ฉันเดินไปที่หน้าห้องและแนะนำฉัน
        "อ่า..นี้เด็กใหม่ ที่จะมาอยู่ร่วมห้องกับเรานะ อ่ะแนะนำตัวสิ"พี่ฉันว่า ฉันจึงเก้าไปยืนหน้าห้อง
        "ฉัน ทวิลนี ธงลินดา ค่ะ หรือเรียกชื่อเล่นก็ได้ว่า ซอลญ่า"ฉันพูดแค่นี้พลางก้มหัวให้เพื่อนๆ
        "งั้นเธอ ไปนั่งใกล้เบลก็กัน"พี่ฉันผายมือไปทางโต๊เรียนหลังห้องริมหน้าต่างที่มีที่ว่าง และมีหญิงสาวคนนึ่งนั่งอยู่ข้างๆ ฉันจึงเดินๆไปนั้งด้วย เราไม่ได้คุยอะไรกัน เบลมองหน้าฉันเราสบตากันก่อนแวบนึงและเธอก็กลับมาสนใจหนังสือเธอต่อ 
         ยังเหลือเวลาอีกเยอะเลย ไปห้องน้ำก่อนดีกว่า....
 
         ห้องน้ำ....
         เมื่อฉันทำธุระเสร็จฉันจึงเดินออกมาจากห้องน้ำ แต่ดันมียัยสามสาวติ๊งต๊อง(น่าจะอยู่ห้องเดียวกัน)มายืนแก๊กท่าขวางฉํนไว้อยู่
         "ขอทางหน่อย"ฉันไม่อยากมีเรื่องจึงขอทางดีๆ
         "หึ ไม่อยากรู้จักพวกเราหรอ"ฉันไม่เห็นอยาก-.-"พวกเรา แก๊งสามสาว ฉันเกซ มินนี่ และแพรววา"ยัยสามคนนั้นพูดชื่อของตัวเองพลางแก๊กท่าใหม่ทีละคน
         ยัยปัญญาอ่อนเอ้ย! -[]-
         "และอีกอย่างนึง ฉันอยากจะเตือนเธอว่าห้ามยุ่งกับบลูเบส"ยัยคนกลางเดินออกมาม้วนผมตัวเองและพูดขึ้น
         ใครฟ่ะ บลูเบส!
          "นั่นนาฬิกานั้นปี2007.."ฉันเห็นนาฬิกาในข้อมือของยัยมินนี่จึงพูดขึ้น"...แต่เป็นของปลอม"ฉันพูดแค่นี้และเดินชนใหล่ยัยพวกนี้ออกไปจากห้องน้ำ ทิ้งให้ยัยจินนี้เจ็บใจอยู่อย่างงั้น  
          ฉันเดินกลับมาที่ห้องเรียน และเห็นพวกนักเรียนพากันลงเงินอีกฝ่ายก็จดๆบัญชีมันไว้ใสสมุด บางคนก็เอ่ยว่า 1วัน 3วัน 5วัน ฯลฯ และชูแบงค์มาให้นายคนนึงจดมันไว้ ในหัวข้อ'เด็กใหม่ จะอยู่ได้กี่วัน'
          ชิ! ไอ้พวกนี้ดูถูกฉันเกินไปแล้วนะ!
           ฉันเดินมาถึงจุดดนั้น ทุกคนหันมามองฉัน และหันมาลงเงินพนันต่อ
           เหลือเวลาเรียนอีก10นาที ไปที่อื่นก่อนดีกว่า...
 
          โรงยิม....
          ฉันเดินมาแถวๆโรงยิม ซึ่งตอนนี้ในโรงเรียนนักเรียนทุกคนเริ่มทยอยขึ้นชั้นเรียนกันหมดแล้ว และทันใดนั้นเองฉันก็เห็นลูกแมวอยูบนหลังคาโรงยิม ฉันจึงเดินเข้าไปหามัน
           "โอ๋ ลูกแมวน้อยน่าสงสารจัง เหมียวๆๆ"ฉันยีนแหงนหน้าเรียกมัน ใครกันนะใจร้ายใจดำเอามันขึ้นไปบนนั้น "รออยู่ตรงนี้นะ! เดี๋ยวฉันจะช่วยแกเอง"
           ฉันเดินออกไปหาเก้าอี้สูงๆ และเดินกลับมากับเก้าอี้ตัวนึงมันคือเก้าอี้สำหรับที่ให้ธรรมการนั่งในการแข่งขัน ประเภททีมอ่ะแหละซึ่งมันยาวพอตัวเลย ฉันปีนมันขึ้นไปและเอื้อมมือสุดแขนเพื่อหยิบลูกแมวนั้น แต่ฉัันดันเกิดมาไม่สูงอ่ะสิ(หรือเตี้ยอ่ะแหละ-o-;)ทำให้เอื้อมมือไม่ถึงมัน 
            "ให้ฉันช่วยมั้ย"เสียงชายคนนึงพูดขึ้น ชายคนนั้นหัวเกรียนๆหน่อยๆ จมูกโด่ง ดวงตาคมคายและขนตาเป็นแพรเลย ตัดกับคิ้วที่กระดกขึ้นและตกลงได้องศา และข้างนึงมีรอยคิ้วบากด้วย ถึงสองรอย ยิ่งทำให้มีเสน่ห์และเท่ห์ยิ่งกว่าใคร รวมๆแล้วหมอนี่เทห์ชะมัด จะหน้าโหดๆไปหน่อยเท่านั้นเอง ตรงหน้าอกมีป้ายชื่อว่า' เช มูชิน' เค้าแหงนหน้าขึ้นมาถามฉัน
            แหงนหน้า หรอ??
            แหงนหน้า!!!!!o[]O
            "หยุดนะ! ก้มหน้าเดี๋ยวนี้ ถ้านายเงยหน้าขึ้น นายตายแน่"ฉันขู่ เพราะวันนี้ฉันใส่กระโปรงนะเฟ้ย ถ้าแหงนหน้าขึ้นมาก็เห็น กกน.ฉันหมดสิ ฉันยิ่งอยู่ที่สูงอยู่ด้วย หมอนั้นก้มหน้าลงทันทีและหัวเราะให้กับมัน ก่อนที่จะเดินหนีฉันไป
            อะไรหมอนี่??