ยัยคุณหนูหวานใจนายจอมโหด

       ฉันมองหมอนั้นอย่างไม่เข้าใจ แล้วกลับมาดูลูกแมวที่อยู่บนหลังคาอีกครั้งก็ต้องแปลกใจเมื่อมันไม่อยู่แล้ว จึงเดินลงมาจากบันไดและขึ้นชั้นเรียนไป

       ตอนนี้หน้าห้องเรียนเราไม่มีเด็กนักเรียนคนใดยืนออกันอยู่เลย(สงสัยคงเข้าห้องเรียนกันหมดแล้วมั้ง)เห็นแต่นักเรียนชายคนนั้นที่ฉันเจอที่โรงยิม ซึ่งฉันจำได้ว่าป้ายชื่อที่หน้าอกหมอนั้นคือ'มูชิน' ใช่แล้ว! หมอนีชื่อมูชิน

       มูชินหันหน้ามามองทางฉันมี่ยืนอยู่ใกลจากห้องเรียนนี้มิใช่น้อย ก่อนที่จะหันหน้ากลับไปและเปิดประตูเข้าห้องเรียนทันที

       อะไรของหมอนี่-_-;

      ฉันยักใหล่ให้กับความยิ่งของมูชิน ก่อนที่จะเดินตามเข้าห้องเรียนไป แต่เป็นการดีมากที่วิชาเเรกฉันเรียนกับพี่ฉัน ถ้าเป็นครูคนอื่นสอนล่ะก็คงโดนตีแล้วแหงๆที่เข้าเรียนทีหลังคนอื่นแบบนี้ ฉันเดินผ่านหน้าห้องเรียนที่มีพี่ชายฉันกำลังยืนสอนอยู่แถมยังมองฉีนอย่างไม่เข้าใจที่ทำไมฉันเพิ่งเข้ามา แต่ฉันก็ไม่สนใจหรอก ฉันเดินไปนั่งหลังห้องข้างซีน(เพิ่งนึกชื่อได้ เพราะเคยเห็นในป้ายชื่อ)

       "หาววว"ฉันหาวออกมาอย่างไม่เกรงใจใคร  

       ให้ตายสิ! นี่เพิ่งจะคาบห้าเองนะ เรียนๆไปมันรู้สึกอยากนอนเสียจริงๆ แต่ไม่ใช่แค่ฉันคนเดียวที่รู้สึกแบบนี้ เพราะทั้งห้องตอนนี้พากันฟุบลงไปกับตกกันเป็นแถว บางคนก็สลบไปเลย แต่บางคนก็พยายามจะฝืนมัน ฟุบลงไไปแล้วก็เงยหน้าขึ้นมาแล้วก็ฟุบลงไปใหม่-.-;

        ส่วนคุณครูก็ขี้เกียจที่จะบ่นมันเหลือเกิน จึงสอนไปเรื่อยๆดีกว่ามานั่งบ่นนั่งว่าให้เสียเวลาดีกว่า ถึงแม้จะไม่มีใครฟังครูเค้าก็เถอะนะ จึงทำหน้าที่ของครุไป

        พักเที่ยง....

         โรงอาหาร...

        เหล่านักเรียนทั้งหลายพากันร่าเริงกันใหญ่ เพราะคุณครูออกจากห้องเท่านั้นแหละทุกคนพากันกระโดโลดเต้นกันเสียยกใหญ่เมื่อถึงเวลาพัก

        ฉันเดินถาดอาหารเพื่อหาที่นั่งในโรงอาหารแห่งนี้ และต้องสะดุดเมื่อมี เเขนใครคนนึงยกขึ้นมากั้นฉันไว้

         ฉันหยุดชะงักและมองเขา จมูกโด่งๆหน้าขาวใสวิ้ง บวกกับทรงผมซอบประๆคอทำให้หมอนี่ดูหล่อมากกว่าใครในโรงเรียน และตรงหน้าอกก็ทีชื่อเขียนว่า'บลูเบส'ใช่แล่วหมอนี่คือคนเดียวกับที่ยัยสามสาวนั้นพูดให้ฉันห้ามยุ่ง

         "นั่งสิ"เข้าว่าพลางโบกมือไล่ให้พวกสาวๆที่นั่งอยู่ข้างขยับออก

         "ทำไมฉันต้องนั่งกับนายด้วย"ฉันว่า

         "เธอนี่แปลกคนจริง ปฏิเสธคนอย่างฉันได้ยัไง!"เขาว่าอย่างไม่เชื่อใจที่จะมีผู้หญิงมาปฏิเสธเขาได้

         "..."

         "เธอไม่รู้จักฉันหรอ ว่าฉันเป็นใคร"

         "..."

         "ฉันน่ะนะใครๆเค้าก็รู้จักกันทั่งโรงเรียน เคยได้ยินฉันร้องเพลงมั้ย หัวใจผมว่าง ม่ายมีครายนั่งจับจอง เปิดโอกาสไห้คุณณ.."ว่าแล้วบลูเบสก็เริ่มร้องเพลงขึ้น เหมือนคุณปู่จีบคุณยายยังไงยังงั้น

         "ขอโทษนะ ฉันไม่มีเศษเหรียญให้น่ะ ขอตัว.."ฉันว่าแค่นี้แล้วก็เดินถือถาดจากไป

          ฉันเดินมานั่งตรงโตีะว่างโต๊ะนึงแล้วเริ่มทานอาหารได้เมื่อท้องเริ่มร้องแล้ว...

         "ว้ายยย!!"เสียงของยัยคนหนึ่งมนแก๊งสามสาวร้องโวยวาย เพราะถาดอาหารในมือของยัยนั้นดันหล่นลงมาใส่ตัวฉัน ซึ่งมันเหมือนกับการกลั่นแกล้งกันชัดๆเลย

         "เธอทำอะไรน่ะ"ฉันลุกขึ้นโวยมั้ง พร้อมกับร่างกายตอนนี้เหนียวเหนอะน่ะไปหมดทั้งเสื้อกระโปรงนักเรียน อาหารของยัยสามสานี้อยู่บนตัวฉันหมดเลย

         "อุ้ย! ขอโทษทีนะพอดีมันคือุบัติเหตุน่ะ"ยัยมิกกี้ หรือจัชื่อออะไรก็แล้วแต่(ฉันจำไม่ได้เว้ยย)พูดพลางแสร้งทำหน้าสำนึผิดสุดๆ

         "ขอให้เป็นอุบัติเหตุก็แล้วกัน" ฉันข่มใจความโมโหของตัวเองไว้ แล้วเดินออกจากโรงอาหารทันที ทิ้งให้ยัยพวกนี้หัวเราะพอใจผลงานของตัวเอง