My Love ฉันเกลียดเธอ! KangBow

“อาหารเช้าได้แล้วคะ คุณหนู” 
“ป้า ไปเรียกยัยนั่นมานี่สิ”
“ค่ะ”
 
“นายมีอะไร”
“ฉันอิ่มละ”
“แล้วมาบอกฉันทำไม”
“ข้าวมันเหลือฉันกินไม่หมด”
“แล้วไง?”
“ฉันก็นึกสงสารงะนะ กินซะสิ”
“กินอะไร?”
“ข้าวเหลือฉันไง! กิน!”
“ฉันไม่กิน!”
“แต่…ฉันอยากให้เธอกิน!”
“แต่! ฉันไม่กิน”
“นี่! กล้ามาต่อรองกับฉันเหรอ! กิน”
“ก็ฉันไม่หิว!!”  แล้วอยู่ๆหมอนั่นก็ลุกขึ้นพรวด พร้อมกับย่างเท้าเข้ามาหาฉัน
“กินนิดกินหน่อย มันไม่ตายหรอก!” แล้วหมอนั่นก็เหวี่ยงฉันไปยังโซฟา ไม่หนำซ้ำมันนั่งแล้วกดทับฉันอีก ก่อนที่มันจะหยิบข้าวในจานมายัดใส่ปากฉัน
“ฉัน ไอ้ อิน!!!”
“กลืนไปสิ กลืนนน!!!”.
“ไม่เอา!! ออกไปนะ ฉันหนักก” ไม่รอช้ามันหยิบข้าวมายัดใส่ปากฉันอีก กะจะให้ฉันกระฮักตายเลยหรือยังไง
“กลืนลงไป!” มันพูดพร้อมกับใช้มือของมันปิดปากฉันไว้แน่น ไม่ให้คายออก
“ถ้าไม่กลืน เธอจะโดนหนักกว่านี้ กลืนนนน!!”  ฉันก็ไม่รอช้ากัดเข้าที่มือของเขา จนเขาปล่อยออก ฉันก็รีบวิ่งไปคายมันออกก่อนที่จะกลืนลงไป
“โว๊ยยย! เดี๋ยวเธอตายแน่!!”  รีบวิ่งไปจับตัวโบว์ ก่อนที่จะลากออกไปในสวน
“นาย!!  จะทำอะไร! ปล่ออยยยย” ผลึ่กกก!  ร่างของฉันถูกผลักให้นอนลงไป  แล้วหมอนั่นก็วิ่งไปหยิบสายยางก่อนที่จะเปิดน้ำมาฉีดใส่ฉัน
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด!! ณ ตอนนี้ฉันเปียกชุ่มไปทั้งร่าง
“เป็นไง สนุกมั้ยล๊า!! ลุกขึ้น!! มานี่”  ก้มลงกระชากแขนอันเรียวเล็กของเธอ ก่อนจะดึงลอยขึ้นมา
“ฉันจะถามเธออีกครั้ง ว่าจำฉันได้มั้ย!! ตอบมา”
“ฉันบอกว่าไม่รู้ไง!”
“เธอต้องรู้!! พูดออกมาสิ!” หมอนั่นบีบแขนฉันแรงขึ้น
“ก็บอกว่าไม่!”  ครู่หนึ่งฉันก็เห็นน้ำตาหมอนั่นไหลออกมา แล้วแรงที่ไหนก็ไม่รู้ผลักฉันล้มลงไปอย่างแรง ก่อนที่เขาจะเดินเข้าบ้านไป ทิ้งให้ฉันเปียกโชกทั้งตัว
 
“คุณหนู จะไปไหนคะ!” “ไปเที่ยวคับ”
“เดี๋ยวคุณท่าน ก็โวยวายอีกหรอกคะ”
“ป้าบอกไปด้วยว่าไม่ต้องรอทานข้าว ผมไม่กิน!”
 
18.00 น. คุณท่านกลับมาบ้าน
“ไอ้กั้ง! หายหัวไปไหนอีกแล้วเนี่ย”  พ่อมาถึงก็โวยวาย
“ออกไปตั้งแต่เย็นๆแล้วคะ”
“คงจะไปดื่ม อีกละสิ! เหนื่อยจริงๆ”
“ท่านคะ โบว์มีเรื่องอะไรจะถามหน่อย”
“งั้น เดี๋ยวเราไปนั่งทานข้าว แล้วคุยไปด้วยดีกว่าจ่ะ”
“โอเคคะ”
 
“มีอะไรจะถามว่ามาจ่ะ?”
“เอ่ออ…นายกั้งเขาเป็นอะไรรึเปล่าคะ?”
“55 อันนี้ป๋าก็ไม่ได้ถามเหมือนกัน เกือบเดือนแล้วมันเป็นอะไรของมันก็ไม่รู้”
“จะเป็นไปได้มั้ยคะ ว่าเขาอาจจะโดนผู้หญิงทิ้งหรือยังไง?”
“ป๋าว่าค่อยไปถามมันเองดีกว่ามั้ย”
“ไม่เอาหรอกคะ ไม่กล้าถาม ถ้าเกิดฆ่าโบว์ขึ้นมาจะทำไง ดูน่ากลัวยังไงก็ไม่รู้”
“ช่างเถอะ ทานข้าวกันดีกว่า”
 
23.03 น.  กั้งกลับมาบ้าน  ในขณะที่โบว์หลบดูอยู่
“เข้าไปถามเลยดีมั้ย หรือจะเอาไงดี”  โบว์กระซิบกับตัวเอง
“คนบ้านนี้ หายหัวไปไหนกันหมดละเนี่ย!! ฮู๊!!”
“นายกั้ง!”  แล้วจู่ๆฉันเกิดบ้าอะไรขึ้นมา วิ่งเข้าไปขวางหน้าหมอนั่นเฉยเลย
“ทำไม! วันนี้ไม่นอนกับพ่อฉันเหรอ!”
“อ่อ! หรืออยากมาดื่มกับฉันได้!”   แล้วเขาก็เดินไปหยิบแชมเปนมาหลายต่อหลายขวด
“นั่งลงสิ!”
 
เม้นๆ หน่อย