My Love ฉันเกลียดเธอ! KangBow

เช้าวันรุ่งขึ้น
ฉันเดินมาขวางหน้านายนั่นก่อนจะถาม “ไหนบอกว่าจะไม่กลับมาแล้วไง!?”
“คนรักฉันอยู่ที่นี่! จะให้ฉันไปไหน!”  นายนั่นพูดพร้อมกับทำหน้าเย็นชาใส่ฉันอยู่ตลอด
“เอออ…ฉันลืมบอกไปว่าอีกไม่กี่วันเควินจะเข้ามาดูแลฉันที่บ้านนี้” ฉันแกล้งพูดไปพร้อมกับมองหน้านายนั่น เพราะตอนนี้สายตาของมันเบิกตากว้าง
“ก็ดีแล้วนิ! เขาจะได้ปกป้องเธอได้!ไม่เหมิอนฉันที่…” นายนั่นพูดไม่ทันจบฉันก็ขัดขึ้น
“ไม่เหมือนกับนายที่ทั้งเลว แล้วยังทำให้ฉันเสียลูกไปอีกคน!”
“ใช่! ฉันมันเลว!จะขอโทษยังไง เธอก็ไม่มีวันจะยกโทษให้!”
“สำนึกตัวเองได้แล้วนิ ว่าฉันจะไม่มีวันให้อภัยนายเด็ดขาด!”
“ฉันก็ควรจะอยู่ห่างๆ เพราะมีไอ้หมอนั่นมาดูแลเธออีกไม่กี่วัน”
“ใช่แล้ว! เคจะมาดูแลฉันตลอดไป จนเราทั้งสองคนก็รักกัน แล้วก็แต่งงานกันในที่สุด สมบูรณ์แบบ”
“และนายก็กรุณาอย่าเข้ามาขัดขวางความรักของฉันกับเค ล่ะ” ฉันทำหน้ายิ้มแหยะประชดนายนั่นก่อนจะหันหลังก้าวจะเดิน แต่หมอนั่นกลับโมโหกระชากเรียวแขนของฉันกลับมา
“ได้! ฉันจะอยู่ห่างๆ!เธอ!” หมอนั่นบีบแขนฉันก่อนที่มันจะเลื่อนมือมากระชากใบหน้าของฉันเข้ามาประทะกับใบหน้าอันหล่อเหลาของมันพร้อมกับกดจูบริมฝีปากอันชมพูของฉันซึ่งแสดงให้เห็นว่าอารมณ์ของมันโกรธเอามาก
ปึก!! มือฉันปัดเข้าไปเต็มหน้านายนั่นเต็มแรง
“อย่ามาทำเรื่องเลวๆแบบนี้กับฉันอีก!” แล้วฉันก็วิ่งร้องไห้ออกไป
 
“หนูโบว์จะออกไปไหนค่ะ?”
“โบว์จะออกไปเที่ยวค่ะ อยู่แต่ในบ้านมันอึดอัด”
“แล้วจะไปกับใครค่ะ?”
“โบว์เรียกแท็กซี่ไปเองก็ได้ค่ะ”
“งั้นระวังตัวด้วยน่ะ” แล้วฉันก็เดินออกไป พร้อมกับนายนั่นที่เดินตามหลังฉันมาติดๆ ตัวฉันรีบก้าวเท้าเดินเร็วขึ้นอีก
“จะไปไหน?” ฉันไม่ตอบอะไร ก่อนจะวิ่งออกไปกลางถนน
“เดี๋ยวฉันพาไป” นายนั่นตะโกนหาฉันแต่ฉันยังเดินต่อไป
“ระวังรถด้วย!”
“ฉันดูแลตัวเองได้ ออกไปไกลๆ”
“นายนั่นเดินรุกมาหาฉัน”
“รถมาเต็มถนนไม่เห็นรึไง!” นายนั่นตวาดใส่หน้าฉัน
“ชีวิตฉันไม่เกี่ยวกับนาย!”
“ก็ฉันเป็นห่วงเธอไง!” นายนั่นตวาดฉันอีก ก่อนที่ฉันจะตนไม่ไหวผลักนายนั่นล้มไปกลางถนน เป็นจังหวะที่รถแล่นมาอย่างโดยเร็ว
เยี๊ยกกกกกก!! เสียงล้อรถที่พยายามเบรกหลบตัวนายนั่นทำให้ฉันตกใจอย่างหนัก
แล้วคนขับก็เปิดกระจกลง
“นี่!อย่ามาเล่นกันกลางถนนเส๊! รถชนใครจะรับผิดชอบ! นี่ก็โตกันแล้วสมองงะมีมั้ย!!”
“ขอโทษคับ” นายนั่นหันหน้ามาหาฉันก่อนที่มันจะดึงตัวฉันเข้ามากอดอย่างแน่น ซึ่งร่างของฉันสัมผัสได้กับการกอด เพราะตอนนี้นายนั่นกอดฉันอย่าอ่อนโยนไม่เหมือนเมื่อก่อนที่มันเอาแต่เหวี่ยงฉุดกระชากฉันตลอด
“เธอไม่ให้อภัยฉันไม่ว่า ฉันยอมให้เธอแกล้งฉันแบบนี้ด่าฉันพูดกับฉันก็ยังดี” ฉันผลักตัวนายนั่นออกไปก่อนจะเดินข้ามถนนไปหยุดที่ประตูบ้าน
“ฉันรักเธอน่ะโบว์!” ฉันที่เดินหันหลังให้มันก็หยุดชะงัก เมื่อได้ยินเสียงนายนั่นตะโกนข้ามถนนมา
คร่งง ครึ่งงง เสียงแห่งน้ำตาของฉันไหลหยดลงกับพื้น แล้วฉันก็ไม่หันหน้ากลับไปมองนายนั่นแม้แต่นิดเดียว ก่อนจะเดินเข้าบ้านไป
 
“วันนี้ดูเศร้าๆอีกแล้วน่ะ” ป้าเอ่ยขึ้นเพราะตอนนี้ฉันที่นั่งเหม่อลอยคิดแต่เรื่องนายนั่น
“โบว์จะต้องเกลียดนายนั่น นายนั่นทำเลวกับโบว์ไว้เยอะ!”
“หมายถึงคุณหนูนะหรอ?”
“ โบว์ควรทำไงดีงะ?”
“คุณหนูสำนึกผิดแล้ว ถ้าหนูให้อภัยเขาไปอะไรอาจจะดีขึ้นก็ได้นะป้าว่า”
“แต่….”
“อย่าโกหกตัวเอง..”
“แต่นายนั่น…”
“ป้ารู้นะว่าหนูงะอยากให้อภัยคุณหนูนานล่ะ เพราะกลัวเสียฟอร์มใช่มั้ยล๊า!!”
“ฟอร์มอะไรกันป้า” ฉันพูดพร้อมกับหลบหน้าป้า
“เชื่อป้าน่ะ”
“ค ค ค่ะ” ฉันตอบรับป้าด้วยน้ำเสียงที่ขาดๆหายๆ
“ไปบอกคุณหนูเลยสิ” ฉันรีบลุกจากเก้าอี้ก่อนจะรีบเดินตามหานายนั่น แต่มองไปทางไหนก็ไม่เห็นนายนั่นเลย
“นายกั้ง! นายอยู่ไหนงะ?”
 
กั้งขับรถมาจอดที่บ้านหลังนั่นพร้อมกับเห็นรถพ่ออยู่
“อ้าว!คุณหนู มาที่นี่ได้ไงครับ” คนขับรถเอ่ยขึ้น
 “พ่ออยู่ไหน?”
“คุณท่านเข้าไปพักใหญ่แล้วครับ ยังไม่ออกมาเลย”
“งั้นเดี๋ยวผมเข้าไปเอง!” ชายหนุ่มทำสีหน้าโกรธเคืองก่อนจะเดินบุกเข้าไปในบ้าน
แพร้งงงงงง! ฉากรูปถ่ายหล่นลงก่อนที่เขาจะหยิบขึ้นมาดู ก่อนจะเบิกตากว้างเพราะเมียน้อยของพ่อเขาในตอนนี้ก็คือแม่เลี้ยงของโบว์นั่นเอง
“นี่มัน…..”  ผลึ่กกกชายหนุ่มกว้างรูปถ่ายนั่นทิ้งก่อนจะเดินเข้าไปตามหาพ่อของเขาทุกห้อง
“พ่อ! พ่อ อยู่ไหน”
“ช่วยย ด้วยยย… กั้ง! ช่วยพ่อด้วย” กั้งตกใจเมื่อได้ยินเสียงพ่อของตัวเองร้อง
“พ่ออยู่ไหนงะ? พ่อ!”  ปึง! เท้าถีบเข้าที่ประตูก่อนจะเปิดออก
“พ่ออออ!”  ภาพที่เห็นตรงหน้าคือ ตอนนี้พ่อนอนจมอยู่ในกองเลือดพร้อมกับมีดที่ปักอยู่ไม่ไกลจากหัวใจ
“พ่อ! ใครเป็นคนทำแบบนี้”
“ฉันไม่ไหวแล้ว…” พ่อที่ตอนนี้พูดไปเสียงขาดๆหายๆ
“ผมจะพาพ่อไปโรงพยาบาล” น้ำตาของผู้เป็นลูกไหลหยดไปทั่วใบหน้า
“ไม่ต้อง”
“ผมจะพาพ่อไปโรงพยาบาล” เขาพูดพร้อมกับรีบพยุงพ่อให้ลุกขึ้น
“พอเถอะ…พ่อไม่ไหวแล้ว…”
“ไม่น่ะ แม่ยังรอพ่ออยู่” แล้วมือของพ่อก็ค่อยยกขึ้นมาเช็ดปาดน้ำตาให้กับลูกชายก่อนที่มือนั้นจะร่วงลงไปอย่างไร้เรียวแรง
“พ่ออออออออ!!”  น้ำตาของลูกผู้ชายไหลหยดลงใบหน้าของผู้เป็นพ่อที่ตอนนี้ได้หมดลมหายใจไปเสียแล้ว…..
“ฮึกกกก อืออออ” เป็นเวลานานแสนนายที่ชายหนุ่มยังคงนอนร้องไห้อยู่กับพ่อของเขาที่ตอนนี้ได้จากลาโลกไปแล้ว
“คุณท่านนน! คุณหนูคุณท่านเป็นอะไรครับ?รีบพาไปโรงพยาบาลเถอะ” ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นก่อนจะเปล่งสายตาอันคับแค้นพร้อมกับมือที่กำแน่น
“รีบพาคุณท่านไปโรงพยาบาลเถอะ”
“คุณพ่อ! ตายแล้ว! ได้ยินม่ะ!!”
“ไม่จริงง ไม่จริงง!ใครเป็นคนทำแบบนี้! ไม่จริง!” ชายหนุ่มลุกขึ้นก่อนจะเดินไปเก็บรูปนั้นมาอีกครั้ง
“อยากรู้นักใช่มั้ยใครเป็นคนฆ่าพ่อฉัน!” แพร้งงงงงง! อีพวกสองแม่ลูกนี่ไง!
“นี่มันคุณหนูโบว์นิครับ!”
“ใช่!!”
 
อ่านแล้วเม้นให้เค้าด้วยน๊า