My Love ฉันเกลียดเธอ! KangBow
เขียนโดย 
Kangbow_only
วันที่ 3 พฤษภาคม พ.ศ. 2556 เวลา 13.08 น.
แก้ไขเมื่อ 3 พฤษภาคม พ.ศ. 2556 13.27 น. โดย เจ้าของนิยาย
17) นายนั่นไม่พูดกับฉัน
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความมามันกันต่อเลย วันนี้มาอัพให้ 3 ตอนรวด
ทุกคนกลับบ้านกันหมด เหลือป้าที่นอนเฝ้าโบว์อยู่ที่โรงพยาบาล
“ป้ารู้หมดแล้ว โบว์คงไม่ต้องบอกล่ะ”
“แล้วทำไม ถึงไม่บอกป้าหรือบอกคุณท่าน”
“แล้วป้าจะให้โบว์บอกไงล่ะค่ะ นายนั่นมีหวังจับโบว์ฆ่าซะก่อน!แน่”
“คุณหนูของป้าคงไม่กล้าทำแบบนั้นหรอก!”
“หึ! ไอ้ที่นายนั่นทำกับโบว์นี่ก็เหมือนฆ่า!แล้วละค่ะ” แล้วป้าก็นิ่งเงียบไป
“ป้ากลับบ้านก่อนก็ได้ค่ะ โบว์อยู่คนเดียวได้” แล้วฉันก็ผลิกตัวเองหันไปฝั่งอื่น ก่อนที่น้ำตาฉันจะไหลรินออกมาหยดที่นอนอีก
วันรุ่งขึ้น หมออนุญาตให้โบว์กลับบ้านได้
“หมอห้ามคุณทำอะไรที่หนักๆ หรือจับยกอะไรหนักๆนะครับ เพราะเดี๋ยวอาจจะทำให้คุณปวดท้องได้”
“ขอบคุณค่ะคุณหมอ”
“งั้น หมอขอตัวนะครับ”
“งั้นกลับบ้านกันเถอะ”
ถึงบ้าน
“ป๋า ลาอาจารย์ที่โรงเรียนให้หนูแล้วน่ะ”
“ที่จริงไม่ต้องก็ได้ค่ะ โบว์ไปไหวอยู่แล้ว”
“แต่หมอสั่งไว้แล้วน่ะ เชื่อป๋าให้หายดีก่อนแล้วค่อยไปโรงเรียน โอเคน่ะ”
“งั้นก็ได้ค่ะขอบคุณ คุณท่านมากน่ะค่ะที่ช่วยโบว์ตลอด”
“ต่อไปนี้ไม่ต้องเรียกป๋าว่าคุณท่านน่ะ เรียกว่าพ่อดีกว่า”
“พ่อหรอ? โบว์ไม่กล้าหรอกค่ะ มันสูงไปสำหรับโบว์”
“เอาน๊า ไม่เป็นไรหรอก ไหนลองเรียกสิ”
“เอ่อออ…ค่ะ พ่อ”
“หึ หึ นั้นไง เรียกได้แล้ว 555” ฉันเห็นคุณท่านหัวเราะ ฉันก็พลอยยิ้มมีความสุขไปด้วย ก่อนที่ความคิดของฉันจะวูบเข้ามา แล้วส่องสายตาไปทั่วบ้านเพื่อหานายนั่น ว่ามันหายไปไหน
“กลับมาแล้วหรอ คับพ่อ”
“ใช่! อย่าลืมล่ะ ว่าฉันคุยอะไรกับแกไว้! กรุณาทำตามด้วย” แล้วฉันก็เดินเข้าบ้านก่อนจะเห็นนายนั่นก้มหน้าก้มตาไม่เหลียวมองฉันแม้แต่นิดเดียว
“มาทานข้าวกันดีกว่า ได้ข่าวว่ามื้อนี้มีแต่อาหารอร่อยๆ”
“ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ คุณท่าน” ป้าน้อมเอ่ยขึ้น
“มาทานข้าวสิ ไอ้กั้ง!” นายนั่นเดินมาใกล้โต๊ะ ก่อนจะเห็นเก้าอี้ว่างที่อยู่ข้างฉันตัวนึง แต่นายนั่นกลับเดินไปนั่งให้ไกลจากฉัน
“คุณหนูทำไมไม่นั่ง ใกล้หนูโบว์ล่ะค่ะ?”
“นั่งไกลๆก็ดีแล้วล่ะป้า โบว์จะได้ปลอดภัยไร้อันตราย!”
“ผมเพิ่งนึกได้ว่านัดเพื่อนทานข้าวเอาไว้ข้างนอก ผมขอตัวน่ะครับ” แล้วนายนั่นก็เดินออกไปโดยที่ไม่เหลียวมองใครเลยแม้แต่นิดเดียว
“เรามาทานข้าวกันเถอะมา”
ดึกๆ กั้งก็กลับมาถึงบ้าน สภาพนี่เมามาเหมือนเดิม
“นั่งลงที่โซฟาก่อนค่ะ” แพตตี้ประคองกั้งเข้ามาในบ้านก่อนจะวางลงบนโซฟา
“เดี๋ยวแพตไปส่งที่ห้องดีกว่าค่ะ”
“ไม่ต้องแล้วแพต กลับไปเถอะเดี๋ยวพ่อมาเห็นก็เป็นเรื่องอีก” ชายหนุ่มพูดน้ำเสียงที่ไม่ค่อยรู้เรื่องเพราะยังคงเมามึนอยู่
“เอางั้นเหรอค่ะงั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยเจอกันอีกนะค่ะบ๊ายบายยยค้า จุ๊บบๆ” แพตตี้ยื่นปากอมชมพูของเขาเข้ามายังริมฝีปากของชายหนุ่มก่อนที่เธอจะประทับจูบอย่างแผ่วเบา
ฉันที่หลบแอบมองนายนั่นอยู่จู่ๆน้ำตามันก็ไหลรินออกมา
“ฉันไม่เหลือใครอีกแล้ว!!” แล้วนายนั่นก็ลุกขึ้นก่อนจะล้มลุกคลุกครานขึ้นบันไดอย่างทุลักทุเล
เช้าวันรุ่งขึ้น
เควินมาเยี่ยมโบว์ที่บ้าน
“อ้าว เค! เข้ามานั่งก่อนสิ”
“นี่! เป็นไงบ้าง หายดียัง?”
“ฉันไม่ตายง่ายๆหรอกย๊ะ!”
“ฉันซื้อขนมมาฝาก”
ในบ้าน ชายหนุ่มเปิดประตูออกมาจากห้อง
“คุณหนูค่ะ เดินลงระวังๆหน่อยนะ ป้าเพิ่งทำความสะอาดเมื่อกี้ มันคงยังลื่นๆอยู่”
“ครับ!”
“นั่งก่อนสิเค เดี๋ยวฉันไปเอาน้ำมาให้”
“อะคับป๋ม”
กั้งเมื่อเห็นเควินนั่งอยู่ที่โซฟาก็รีบหันหลังกลับขึ้นบันได
“เออ…เค ฉันมีอะไรจะให้นายรอแป๊ปน่ะ!” ฉันรีบวิ่งขึ้นบันไดก่อนจะเห็นหมอนั่นเดินอยู่ด้วยก็ชะงัก ก่อนที่เท้าข้างขวาของฉันมันกลับลื่น
กรี๊ดดดดดดด!! ขวับ! นายนั่นหันหลังกลับมาก่อนจะยื่นมือมาจับมือฉันไว้
“เอ้ยยยโบว์ระวัง!” เควินลุกจากโซฟาก่อนจะวิ่งมาหาฉัน
ณ ตอนนี้นายนั่นยังคงจับมือฉันไว้อย่างแน่นไม่มีปล่อย
ผลึ่ก! เควินวิ่งเข้ามาหาฉันก่อนที่จะผลักมือนายนั่นออกจากมือฉัน
“อย่าเอามือสารเลวของแก มาแตะต้องแฟนฉัน!” แล้วเคก็รีบประคองฉันลงมาจากบันได
“โบว์เป็นไรมั้ย?”
“ฉันไม่เป็นไรหรอก!”
“ไปนั่งที่โซฟาก่อนดีกว่าไป” แล้วฉันก็หันหลังกลับไปมองนายนั่น แต่กลับไม่เห็นนายนั่นแล้ว
“เดินระวังหน่อยสิ เกิดพลาดขึ้นมาจะเป็นไง”
“ฉันรีบไปหน่อยงะโทษนะที่ต้องทำให้ตกใจ!”
“คราวหลังอย่ารีบแบบนี้อีกน่ะ”
“อือออ”
2 สัปดาห์ผ่านมา นายนั่นไม่แม้แต่จะเข้ามายุ่งกับฉันไม่พูดกับฉันแม้แต่นิดเดียว
“คิดอะไรอยู่ค่ะเนี่ย?” ป้าซึ่งพูดขึ้นทำให้ฉันต้องสะดุ้งตกใจ
“เปล่าค่ะ ไม่ได้คิดอะไร”
“พ่อไปทำงานล่ะน่ะ”
“ค้า”
“ไอ้กั้ง! จะไปไหนแต่เช้า!”
“ไปเที่ยวคับ!”
“ไปเที่ยวไหนแต่เช้า!”
“ไปก็ดีแล้วนิค่ะพ่อ ไปทั้งวันยิ่งดีหรือไม่ต้องกลับมาอีกก็ยิ่งดี โบว์จะได้ไม่ต้องเห็นหน้านายนี่!” ฉันพูดออกไปทั้งๆที่ไม่อยากพูดหรอกน่ะ
“เห็นมั้ย! อยู่บ้านก็รกสายตาเปล่าๆ นี่ถ้าผมไม่กลับมาคงจะดีกว่านี้! งั้นผมไปน่ะ” แล้วนายนั่นก็เดินออกไปไม่เหลือบเหลียวมองฉันแม้แต่นิดเดียว
กั้งขับรถออกไป เช่นเดียวกับพ่อที่กำลังไปทำงานด้วย
“นี่! บริษัท มันไม่ใช่ทางนี้นิ แล้วพ่อไปไหน?” กั้งตัดสินใจขับรถตามพ่อไปอย่างห่างๆ
จนมาถึงบ้านหลังหนึ่งพ่อก็ลงจากรถแล้วเดินเข้าบ้านไป
“ที่นี่มันบ้านใครกัน?”
สักพัก พ่อก็เดินออกมาก่อนจะนั่งรถไป
“ต้องรู้ให้ได้ว่าที่นี่บ้านใคร” ชายหนุ่มรีบลงจากรถ ก่อนจะเดินเข้าไปในบ้านหลังนั้น
20.00 น.
“ป้าว่าวันนี้หนูโบว์ก็พูดกับคุณหนูแรงไปนะค่ะ”
“ก็โบว์ไม่ชอบขี้หน้านายนั่น โบว์เกลียดมันนิป้า”
“แน่ใจเหรอว่าเกลียด อย่าโกหกป้านะ แค่ป้าดูป้าก็รู้ล่ะ”
กลับถึงบ้าน
“พ่อกลับมายังครับป้า?!”
“คุณหนูถามดีๆสิค่ะ อย่าตวาดป้า”
“โว๊ยยย!!” ฉันกับป้าสะดุ้งเฮือกเมื่อเห็นนายนั่นท่าทางเหมือนกับโกรธก่อนจะเดินเข้าไปในห้องครัว
“พ่ออ! พ่อ!! พ่ออ!!”
“นี่! แกเรียกฉันทำไม?”
“เช้าทุกเช้า วันทุกวัน พ่อไปไหนมาบ้าง??”
“นี่!แกหมายความว่าไง?”
“คงไม่ใช่ไปหาเมียน้อยหรอกน่ะ?!” พ่อเปลี่ยนสีหน้าเมื่อได้ยินลูกชายของตัวเองพูดคำนี้ขึ้นมา
“ไปเอาเรื่องอะไรมาพูด!”
“หรือพ่อจะบอกว่าผมพูดผิด?”
“แกพูดถูก!! แล้วแกมีสิทธิ์อะไรมาบังคับมาตวาดฉัน!”
“แล้วแม่!ผมล่ะ! พ่อเก็บไปไว้ไหน!”
“แม่แกหมดประโยนช์ไปจากฉันตั้งนานล่ะ!!”
“พ่อพูดแบบนี้ได้ไง!!”
“ก็แม่แกอยากทำตัวให้ฉันเบื่อ!ทำไม!”
“ก็เพราะว่าพ่อ! เป็นแบบนี้ไง! แม่ถึงอยู่ไม่ได้!”
ฟึ่บบบ! แล้วมือหนาๆของพ่อก็ตบเข้าที่หน้าลูกชายไปเต็มแรง! ป้ากับโบว์ที่ยืนฟังอยู่ใกล้ๆต่างก็กลัวกันตัวสั่นไปหมด
“อย่าคิดมาบังอาจขึ้นเสียงสั่งสอนฉัน ระวัง!แกจะไม่มีที่ซุกหัวนอน!”
“หึ! ถ้าไปหาเช้าเย็นแบบนี้ พามานอนที่บ้านเลยสิครับ จะได้ไม่เหนื่อย!!”
“นี่! แกหุบปากน่ะ!” แล้วเขาก็ไม่ฟังพ่ออีกก่อนจะขึ้นห้องไปโดยเร็ว
ฝากตามกันต่อเด้อ
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
