My Love ฉันเกลียดเธอ! KangBow
เขียนโดย 
Kangbow_only
วันที่ 3 พฤษภาคม พ.ศ. 2556 เวลา 13.08 น.
แก้ไขเมื่อ 3 พฤษภาคม พ.ศ. 2556 13.27 น. โดย เจ้าของนิยาย
16) ความเลวของฉัน!
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความอีก 1 ตอนสำหรับวันนี้
เช้าวันรุ่งขึ้น
“เมื่อคืนแกเมามาอีกใช่มั้ย!!”
“ก็แล้วทำไม! พ่ออย่ายุ่งได้ม่ะ!”
“แล้วถ้าฉันไม่มาเห็นเมื่อคืน หนูโบว์เขาจะเป็นยังไงห๊ะ!!”
“ผมหิวแล้วขอตัวไปทานข้าวก่อน!”
“เย็นนี้ฉันกลับมา ต้องคุยกันให้รู้เรื่อง”
“น้อม!ฝากหนูโบว์ด้วย! ฉันจะไปทำงานละ”
“ค่ะคุณท่าน”
“ป้าว่าคุณหนูทำเกินไปแล้วน่ะ” เขานั่งทานข้าวไม่พูดอะไรทั้งนั้น
“คุณหนูไปขอโทษเขาเถอะ”
“ป้า! ขนาดจะให้ผมไปกราบเท้าเขายังไม่ให้อภัยเลย! ผมไม่กินล่ะ!”
“ไหนคุณหนูบอกรักเขาไง!”
“ไม่มีประโยชน์หรอกป้า มันสายไปแล้ว!เพราะว่าผมเลวเกินไป”
“ถ้าคุณหนูไปขอโทษหรือทำตัวดีกับเขา ป้าว่าเขาอาจจะใจอ่อนก็ได้น่ะ”
“หึ! ไม่มีวันหรอก!”
“เอ๊อออ!!”
ในห้องโบว์
ฉันได้แต่นอนบิดเนื้อบิดตัวอยู่บนเตียงเพราะปวดท้องเหมือนไส้จะขาด
“ช่วยย ด้วยย…” ฉันพยายามดึงตัวเองลงจากเตียงก่อนจะค่อยๆลุกขึ้นเพื่อเปิดประตูห้อง
“ช่วยด้วยยยยยย” ฉันค่อยๆเดินออกมาจับราวบันได แล้วค่อยๆก้าวขาเดินลงไป แล้วนายนั่นก็เดินมาพอดี
“ช่วยฉันนนด้วยยย….” แล้วตัวฉันก็อ่อนแรงก่อนที่มือของฉันจะหลุด
“ระวังงงง!” นายนั่นตะโกนดังลั่นพร้อมกับจะวิ่งไปรับตัวฉัน แต่มันสายไปแล้วเพราะตัวฉันนั้นกลับหมดสติก่อนจะล้มตกลงมาจากบันไดหลายต่อหลายขั้น
“เกิดอะไรขึ้นค่ะ” ป้าที่เห็นก็ตกอกตกใจกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น นายนั่นวิ่งมาประคองตัวฉัน
“โบว์หมดสติไปแล้วงะป้า!!” ชายหนุ่มตกใจยิ่งอีกเมื่อเห็นเลือดที่ไหลออกมาตามร่องขาของผู้หญิงที่นอนหมดสติแน่นิ่ง
“ผมจะรีบพาโบว์ไปโรงพยายาบาล” เขาจัดการช้อนตัวผู้หญิงตัวเล็กอุ้มขึ้นก่อนจะพาวิ่งขึ้นไปบนรถ
“เร็วๆเถอะค่ะ”
ถึง โรงพยาบาล
“คุณหนูค่ะ รีบๆเถอะ” ไม่รอช้าเขาก็อุ้มเธอเข้าไปในโรงพยาบาลอย่างเร็ว
“คุณหมอช่วยด้วยคับ!” ชายหนุ่มพูดไปบวกกับน้ำตาที่ซึมไหลไม่หยุด
“เชิญทางนี้เลยค่ะ”
“ป้า โบว์จะเป็นไรมั้ย!”
“ป้าก็ไม่รู้เหมือนกัน! แต่คุณหนูของป้าทำดีที่สุดแล้วค่ะ” ป้ายกมือขึ้นก่อนจะเช็ดน้ำตาให้
สักพักคุณหมอก็ออกมา
“โบว์เป็นไงบ้างคับหมอ?”
“ปลอดภัยแล้วคับ” เขายิ้มออกทันทีเมื่อได้ยินคุณหมอพูด
“คุณเป็นพ่อของเด็กรึเปล่าครับ?” เขาชะงักพร้อมกับป้าที่ยืนฟังอย่างตั้งใจ
“คุณหมอถามแบบนี้? หมายความว่าไงคับ?”
“คือ คนไข้ตั้งครรภ์ได้เดือนกว่าแล้วนะครับ” ชายหนุ่มเบิกตากว้างเมื่อได้ยินคุณหมอพูดเช่นเดียวกับป้า
“แต่หมอก็เสียใจด้วยที่ไม่สามารถช่วยลูกของคุณไว้ได้”
“ขอบคุณมากคับ”
“งั้นหมอขอตัวนะครับ”
“โบว์ท้องหรอ?ตั้งแต่เมื่อไหร่!”
“คนไข้ฟื้นแล้วค่ะเชิญเข้าไปเยี่ยมได้เลยค่ะ”
ในห้อง
ครึก! ฉันได้ยินเสียงประตูเปิดออกก็รีบหันไปดู
“ป้า!” ป้าเมื่อเห็นฉันก็รีบวิ่งเข้ามากอดฉันโดยเร็ว
“หนูไม่เป็นไรแล้วนะ ปลอดภัยแล้ว” ป้าปลอบพร้อมกับลูบหัวฉันอย่างเอ็นดู
ครึกก! เสียงปิดประตูดังขึ้นอีกครั้ง
“ถ้าไม่ได้คุณหนูสุดหล่อของป้าช่วยไว้ หนูคงแย่แล้ว” นายนั่นเดินเข้ามาหาฉันเรื่อยๆ ก่อนที่มันจะยื่นมือมาจับมือฉัน
วึ่บบบ!! ฉันรีบปัดมือนายนั่นออกโดยเร็ว พร้อมกับหลบหน้าหนีไปฝั่งอื่น
“แล้วววว…” ฉันเลื่อนมือลงมาจับท้องตัวเองไว้
“ลูกของโบว์ล่ะป้า? ลูกปลอดภัยใช่มั้ย?”
“คุณหมอบอกว่า หนูแท้งค่ะ” สิ้นคำที่ป้าพูดน้ำตาของฉันก็ไหลหลั่งออกมาอย่างหนัก
“แท้ง..เหรอ?”
“ป้าอยากจะรู้ว่าใครคือพ่อของเด็ก? หนูบอกป้าได้มั้ย?”
“ไม่มีประโยชน์หรอกค่ะยังไงมันก็เสียไปแล้ว….”
“แต่….”
“ถ้าป้าอยากรู้ โบว์จะบอกแค่ว่าพ่อของลูกโบว์ต้องไม่ใช่คนเลว!” ฉันเหยียดสายตาไปมองนายนั่น
“หรือจะเป็นคุณหนูของป้าน่ะ”
“เขาไม่มีคุณสมบัติแม้แต่นิดเดียว!เชิญออกไปจากห้องฉันได้ล่ะ!”
“งั้นป้าไม่รบกวนล่ะ”
“โบว์ไม่ได้ไล่ป้าค่ะ คนนอกที่โบว์ไม่ได้เชิญให้เข้ามาก็กรุณาออกไปด้วย!”
“งั้นผมขอตัวก่อนนะป้า! ผมไปรอด้านนอกก็ได้”
ปึง! นายนั่นเปิดประตูออกไป
น้ำตาของฉันไหลหยดลงมาอีก
“ป้ารู้นะว่าคุณหนูคือพ่อของเด็ก”
“ถึงยังไงโบว์ก็ไม่มีวันให้อภัยนายนั่นเด็ดขาดค่ะ ไม่มีวัน!”
“แต่ป้าว่าคุณหนูเขารู้สึกผิดแล้วนะค่ะยกโทษให้เขาเถอะ”
“ป้าไม่รู้หรอกว่านายนั่นมันทำเรื่องเลวๆอะไรกับโบว์ไว้บ้าง”
“ป้าไม่รู้หรอกแต่คุณหนูคงจะสำนึกผิดแล้ว”
“ป้าเลิกพูดถึงนายนี่ได้มั้ยค่ะ โบว์จะนอนล่ะ”
“งั้นนอนเถอะ เดี๋ยวป้าจะเฝ้าหนูอยู่ที่โซฟาตรงนี้นะ”
นอกห้อง
เควินที่ทราบเรื่องทั้งหมดก็รีบเดินเข้ามาหากั้ง
“แก!ทำอะไรกับโบว์ไว้บ้าง!ห๊ะ!!” เควินกระชากปกเสื้อนายกั้งขึ้นมา
“ฉันผิดเอง!ฉันเลว! พอใจยัง!ปล่อยมือแกออกไป!”
“ฉันรู้หมดแล้วล่ะเรื่องทั้งหมด เมื่อคืนโบว์เล่าให้ฉันฟังหมดแล้ว”
“ก็ดีแล้วนิ ไปแจ้งความจับฉันสิ” เควินปล่อยมือออกจากปกเสื้อเขาก่อนจะเปิดประตูเข้ามาหาโบว์ในห้อง
แล้วพ่อก็มาเยี่ยมโบว์ที่โรงพยาบาล
“ไอ้กั้ง! แกเข้าไปหาหนูโบว์กับฉันไป” แล้วพ่อก็ลากตัวชายหนุ่มเข้ามาในห้อง
“สวัสดีค่ะ คุณท่าน”
“ดีจ่ะ โชคดีน่ะที่ไม่เป็นไรมาก”
“ค่ะ โบว์ไม่เป็นไร”
“ป๋าเสียใจด้วยน่ะเรื่องลูก”
“คุณท่านรู้ได้ไงค่ะ?”
“เมื่อกี้ถามหมอมาเรียบร้อยแล้วแต่ป๋าอยากรู้ว่าใครคือพ่อของเด็ก!” ฉันที่ได้ยินคุณท่านถามก็รีบหลบหน้าหนีเพราะเหนื่อยที่จะตอบ
“โบว์คงจะตอบยากคับ เพราะพ่อของลูกเธอมันเลวเกินกว่าที่จะเป็นพ่อคนได้!”
“นี่!เค พูดอะไรของนาย เกรงใจคุณท่านบ้าง”
“จะเกรงใจทำไมงะโบว์ เธอก็บอกไปสิว่าไอ้หมอนี่เป็นพ่อของเด็ก!” เควินพูดพร้อมกับหันหน้าไปมองนายกั้ง
“ไอ้กั้งหรอ?” พ่อถามอย่างตกอกตกใจ!
“นี่!ขนาดพ่อมันยังไม่รู้เลย!”
“เค นี่ฉันบอกให้นายหยุดไง!”
“ผมจะบอกให้รู้น่ะว่าลูกชายของคุณงะเลวถึงกับจับโบว์ไปขังไว้ในห้อง! แล้วยังข่มขืนเหมือนกับไม่ใช่คน!”
“หยุด!ซะทีเถอะ!” ทุกคนต่างชะงักและตกใจ
“แล้วก็รู้ไว้ด้วยว่าที่ฉันไม่ไปแจ้งความจับแกเข้าคุก ก็เพราะโบว์ขอร้องฉันไว้!”
“คงไม่ต้องสงสัยนะ ว่าทำไมโบว์ถึงไม่แจ้งความจับไอ้หมอนี่! ก็เพราะโบว์รักมึงไง!” แล้วนายนั่นหันมามองหน้าฉัน
“เชิญออกไปจากห้องได้แล้วค่ะโบว์เหนื่อย!”
ฝากตามกันต่อน๊า เม้นนนๆ
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
