My Love ฉันเกลียดเธอ! KangBow
เขียนโดย 
Kangbow_only
วันที่ 3 พฤษภาคม พ.ศ. 2556 เวลา 13.08 น.
แก้ไขเมื่อ 3 พฤษภาคม พ.ศ. 2556 13.27 น. โดย เจ้าของนิยาย
12) อยากรู้เหรอ?ความเลวของผู้หญิงคนนั้น
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความเย็นวันนั้น ฉันเดินลงมาจากห้อง
“ทำไม! วันนี้ไม่ไปโรงเรียน” นายนั่นถามฉัน ก่อนที่ฉันจะไม่พูดและเดินเลี่ยงมันออกไป
“เน๊!!!” หมอนั่นกระชากตัวฉันเข้าไปหามัน
“เป็นใบ้!ตั้งแต่เมื่อไหร่!” แล้วมันก็ตะคอกใส่หน้าฉันอีก
“ไม่ตาย! แต่เป็นใบ้!” ฉันพยายามแกะมือนายนั่นออก
“ฉันถาม ทำไม ไม่พูด!” แล้วฉันก็ยังไม่พูดกับนายนั่น ตอนนี้ยังคงแกะมือนายนั่นออก แต่กลับไม่ออก
“อย่ารังเกียจฉันขนาดนั้นสิ ลืมไปแล้วเหรอว่าเราเป็นอะไรกัน” พูดจบนายนั่นกลับดึงฉันเข้ามากอดอีกส่วนตัวฉันพยายามดิ้น
“ตกลงจะไม่พูดกับฉัน?” แล้วฉันก็ผลักหมอนั่นออกไปแล้วฉันก็เดินหนีมัน ก่อนที่มันจะเดินตามฉันแล้วดันฉันไปติดกับผนังบ้าน
“พูดกับฉันเดี๋ยวนี้!” หมอนั่นบีบแก้มฉัน ฉันยังคงแข็งไม่พูดกับมัน
“อ๋อ! หรือต้องให้ฉันเรียกรสชาติให้ก่อน ถึงจะพูด!งั้นสิ” ฉันพยายามหลบหน้ามัน ก่อนที่มันจะโมโหกระชากใบหน้าของฉันเข้ามาจูบอย่างหนักหน่วงปนขยี้ มือของฉันพยายามผลักหน้าของมัน แต่นายนั่นยังคงจู่โจมเข้ามาหาฉัน
ฟึ่บบ!!! แล้วมือฉันก็ฟาดเข้าหน้านายนั่นอย่างหนักก่อนที่ฉันจะรีบเดินหลบมันไป
19.00 น. ได้เวลาทานอาหารเย็น
“หนูมาทานข้าวได้แล้วจ่ะ” ป้าเรียกแล้วฉันก็ไม่รอช้า รีบลุกไปทันที เช่นเดียวกับนายนั่นที่กำลังเดินลงมาจากบันได
“อีกวันพ่อก็จะกลับบ้านล่ะ คราวนี้คงตกใจน่าดู ถ้ากลับมาถึงเมียน้อยเป็นใบ้ซะแล้ว” นายนั่นพูดพร้อมกับเหยียดสายตามามองฉัน
“หมายความว่าไงคะ ใครเป็นใบ้?” ป้าน้อมถามอย่างสงสัยส่วนฉันก็นั่งหลบหน้า
“จะเป็นใครอีกละคับป้า!”
“หมายถึง หนูโบว์นะเหรอ?”
“ป้าคะ โบว์ไม่ทานละคะ ขอตัวก่อนนะ” ฉันลุกขึ้นจากโต๊ะ
“ฉันยังนั่งกินอยู่เลย จะลุกได้ไง นั่งลงเดี๋ยวนี้” นายนั่นสั่งฉันอีก
“ขอตัวนะคะ” ฉันหันไปพูดกับป้าอีกครั้ง
“ถ้าไม่กิน ฉันจะกรอกใส่ปาก! แบบนี้ชอบไม่ใช่เหรอ?” ฉันไม่ทนฟัง ก่อนจะวิ่งขึ้นบันไดเข้าห้องไปอย่างเร็ว
“ทำไม คุณหนูต้องคอยหาเรื่องหนูโบว์เขาด้วยคะ ป้าไม่เข้าใจ?”
“ผมคงจะเกลียดเขาละมั่ง!”
“แล้วทำไม?ต้องเกลียดด้วย?เขาไปทำอะไรให้”
“อยากรู้เหรอ? ความเลวของผู้หญิงคนนั้น!”
1 เดือนก่อน
“กั้งฉันมีอะไรจะบอกนาย”
“มีอะไรเหรอ?”
“นี่ พิชชี่ คู่หมั้นฉันเอง และเร็วๆนี้เราก็จะแต่งงานกันแล้ว” ตอนนั้นผมอึ้งพร้อมกับน้ำตาไหล
“นี่! มันหมายความว่าไง?”
“ก็หมายความว่า เราสองคนไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันแล้ว!” แล้วยัยนั่นก็ยื่นการ์ดแต่งงานให้ผม ก่อนที่จะยิ้มเหมือนสมเพจผม ซึ้งตอนนั้นผมโมโหมาก ก่อนที่ผมจะเข้าไปต่อยไอ้หมอนั่น พร้อมกับกระถืบมัน
“นี่! นายทำบ้าอะไร!”
“จะฆ่า!มันไง!” แล้วยัยนั่นก็เรียกลูกน้องของไอ้หมอนั่นมาจับตัวผม
“แก นี่มัน หน้าสมเพจจริงๆนะ” พิชชี่ลุกขึ้นพร้อมกับเช็ดเลือดมุมปาก
“ผู้หญิงบอกเลิกแล้ว ยังจะมายุ่งอีก!”
“กูไม่เลิก!” ผัวะ! แล้วหมัดไอ้หมอนั่นก็ซัดเข้าหน้าผมหลายต่อหลายครั้ง
“พิช! นายพอเถอะ เดี๋ยวมันจะตายซะก่อน” แล้วไอ้หมอนั่นก็จิกหัวผมก่อนจะพูดว่า
“อย่าลืม ไปงานแต่งงานของฉันละ หึ!หึ!” แล้วยัยนั่นก็ยื่นการ์ดใส่ในกระเป๋าเสื้อผม ก่อนที่จะเดินโอบกอดกับไอ้หมอนั่นอย่างมีความสุข แล้วผมก็นอนนิ่งบวกกับหน้าของผมที่ตอนนี้มันแดงช้ำปนกับน้ำตาที่ไหลไม่หยุด
แล้วสักพัก
“น้องๆ ร้านจะปิดแล้วครับ” บ๋อยมาเรียกผมที่ตอนนี้นอนเหมือนกับหมาข้างถนน
“เช้าแล้วเหรอพี่?ขอเหล้าหน่อย!” แล้วบ๋อยก็ยื่นเหล้าให้ผม ก่อนที่ผมกระดกเข้าไปจนหมดขวด
“นี่!น้อง ลุกขึ้นได้แล้ว จ่ายตังด้วย”
“เดี๋ยวสิ ผมยังหม้ายยย สนุกเลย”
“แต่นี่มันร้านจะปิดแล้วนะ!”
“ผู้หญิงคนนั้นปายยไหนนแล้วว?”
“ไอ้หมอนี่ถ้าจะบ้าละ” บ๋อยพึมพำกับตัวเอง
“ถ้าไม่ลุกพี่จะเรียก คนมาโยนออกไปด้านนอกนะ!”
“แล้วผู้หญิงคนนั้นละ ที่มากับผม?”
“ไม่รู้! ออกไปได้ละ” แล้วก็มีผู้ชายสองคนมาลากผมออกไป ก่อนจะพาผมไปทิ้งไว้ข้างรถ
“โบว์! เธออยู่ไหน?” ผมนอนอยู่ข้างรถ ก่อนจะเรียกหาผู้หญิงคนนั้นดังลั่นแล้วก็พยายามขึ้นรถ
แล้วขับออกไป จนมาถึงบ้าน ผมลงจากรถแล้วเดินโซเซมาหน้าบ้านก่อนจะล้มลงไปแล้วป้าก็พาผมเข้าไปในบ้าน
“คุณหนู เป็นอะไรคะเนี่ย?”
“ผู้หญิงคนนั้นมันทิ้งผม” แล้วผมก็ยื่นการ์ดให้ป้าดู
“หึ!หึ! หน้าสมเพจตัวเองจริงๆ” ผมหัวเราะทั้งน้ำตาก่อนจะพูด
“ผมโง่! ชะมัดเลยป้า หึ! หึ! โดนอีผู้หญิงเลวๆแบบนั้นปั่นหัวเอาทุกวัน หลอกผมทุกวัน”
“ป้า ว่าเดี๋ยวป้าจะเช็ดตัวให้ก่อนดีกว่าคะ ลุกขึ้นคะ”
“อย่าให้เจอนะ! จะจับฆ่า!ถ่วงน้ำเลย!หึ!หึ!”
“ไม่เอานะ คุณหนูลุกขึ้นเถอะคะไป” แล้วป้าก็จัดการเช็ดตัวให้ผมเสร็จ
กลับมาปัจจุบัน
“แต่ป้า ก็ไม่เข้าใจอยู่ดี?ว่าหนูโบว์ไปเกี่ยวอะไรด้วย?”
“อยากรู้เหรอ ว่ายัยนั่นเกี่ยวอะไรกับผม?” แล้วกั้งก็ยื่นรูปไปให้ป้าดู
“นี่!คือ แฟนคุณหนู?แต่ป้าว่าไม่ใช่หนูโบว์หรอก”
“จะไม่ใช่ได้ไง!เอารูปกลับมาเถอะ!” แล้วกั้งก็แย่งรูปกลับก่อนจะใส่กระเป๋า
“แต่ป้าว่าหนูโบว์เขาไม่รู้เรื่องอะไรเลยนะ?แล้วอีกอย่างเขาก็อยู่กับแม่เลี้ยงที่ยากจน”
“คงจะโดนผัวทิ้ง!ละสิ ถึงหมดตัว แล้วมาอ่อยพ่อผมไง!”
“ป้าว่าหนูโบว์ไม่ใช่คนแบบนั้นหรอก”
“ป้ายังไม่รู้จักผู้หญิงคนนี้ดีพอ ว่าจริงๆแล้วเลวขนาดไหน!”
“ป้าว่าคุณหนูหยุดเถอะ!”
“ผมไม่หยุด!” แล้วเขาก็วิ่งขึ้นห้องไป ส่วนตัวฉันตอนนี้ก็อึ้งเมื่อได้ยินที่นายนั่นพูดมาทั้งหมด
“อ้าวว!หนู มายืนอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่คะ”
“โบว์ได้ยินหมดแล้วคะ ที่นายนั่นพูด”
“แล้ว….”
“โบว์ ขอตัวแป๊ปนะคะ” ฉันเดินเลี่ยงมาจากป้าก่อนจะโทรไปหาแม่ของเธอโดยเร็ว
“ฮัลโหล! แม่”
“มึง! โทรมาทำไม!”
“แม่มีเบอร์ของพี่เบลมั้ย?” ฉันที่ไม่เคยเจอกับพี่สาวและไม่ได้ติดต่อกันเลย ก็รีบโทรขอเบอร์จากแม่
“มี! แล้วมึงจะทำไม”
“บอกโบว์หน่อย”
“แล้วทำไมกุต้องบอก มึงจะเอาไปไหน”
“โบว์ขอร้องละคะ”
สักพักฉันก็ได้เบอร์พี่เบลมา ฉันก็ไม่รอช้าที่จะโทร ก่อนจะกดโทรไปหาโดยเร็ว
“ฮัลโหล? ใครคะ?”
“ฮัลโหล พี่เบล? ใช่มั้ย?”
“แล้วนี่!แกเป็นใคร?”
“ฉันโบว์เอง!”
“ยัยโบว์เหรอ? โทรมาทำไม! จะขอตังค์ละสิท่า”
“โบว์ไม่ขออะไรทั้งนั้น! พี่เคยเป็นแฟนกับนายกั้งใช่มั้ย?”
“กั้งไหน? ฉันไม่รู้จัก!”
“แล้วทำไมพี่ต้องใช้ชื่อโบว์ด้วย!”
“ฉันไปใช้ชื่อแกตอนไหน!”
“พี่โทรไปหาไอ้นายกั้งเดี๋ยวนี้นะ!”
“แล้วแกมายุ่ง!อะไรกับชีวิตฉัน แล้วฉันก็ไม่มีอะไรจะยุ่งกับหมอนั่นแล้วด้วย!”
“แต่พี่ต้องไปบอกไอ้นายนั่นว่าจริงๆแล้วพี่ไม่ใช่โบว์!” ฉันตวาด!
“นี่!แกขึ้นเสียงกับฉันเหรอ?”
“พี่!ก็ช่วยโบว์ก่อนสิ!”
“แล้วแกเดือดร้อนอะไรด้วย แค่ใช้ชื่อแก?”
“พี่!ไม่รู้หรอกว่าไอ้หมอนั่นมันทำอะไรกับโบว์ไว้บ้าง”
“ฉันไม่รู้ แค่นี้นะ! ไม่ว่าง!” ตู๊ดดดด!!
“เดี๋ยวสิ!!” แล้วพี่ก็ตัดสายทิ้งไป
“วันนี้นัดโทรกับผู้ชายคนไหนอีกละ?” ฉันวางสายปุ๊บนายนั่นก็เดินมาแซะอีกก่อนที่ฉันจะเดินไปใกล้มัน
“นายมันเลว!”
“ฉันเลวกับคนที่เลวกับฉันเท่านั้นแหละ!”
“ถ้านายรู้ว่าฉันเป็นใคร ฉันจะไม่มีวันให้อภัยนายเด็ดขาด!”
“ฉันรู้ก็แค่ว่าเธอคือผู้หญิง!” นายนั่นพูดไม่ทันจบ
“ฉันเป็นผู้หญิงที่ทิ้งนายไป แต่งงานกับผู้ชายอื่น!ใช่ม่ะ?”
“ใช่! สมองดีขึ้นแล้วนิ”
“แต่นาย!ไม่มีสิทธิ์ที่จะทำแบบนี้กับฉัน เพราะ!ฉันไม่ใช่!” ฉันตวาดเข้าหน้ามัน
“ถ้าไม่ใช่เธอ!แล้วมันจะเป็นใคร!ห๊ะ!!หรือเธอจะบอกว่าเธอมีฝาแฝด!”
“สักวัน!นายจะต้องรู้!”
“มีญาติพี่น้องผุดขึ้นเป็นกองเลยนะ เธอนี่แต่งนิยายเก่งจริงๆ”
“ถ้านายเกลียดฉันมากทำไมไม่ฆ่าฉันเลยงะ! ยังไงฉันก็ไม่เหลืออะไรอยู่แล้วนิ!” ฉันหมอแรงนั่งลงกับพื้นก่อนที่น้ำตามันจะไหลรินออกมาด้วยซึ่งมันทำให้หมอนั่นเปลี่ยนสีหน้าของมันก่อนจะมองฉันอย่างแปลกๆ
“ฆ่า!สิ! อยู่แบบนี้มันก็เหมือนตาย!ทั้งเป็นอยู่แล้ว ชีวิตฉันไม่เหลืออะไรอีกแล้ว!ได้ยินมั้ย!!” ฉันตวาดก่อนที่หมอนั่นมันเกิดบ้าอะไรขึ้นมา มันก้มลงกระชากข้อมือฉันเกือบหลุด
“ลุกขึ้นมานี่!!”
“อยากตาย!นักใช่มั้ย!”
จะโดนอะไรอีก!! ต้องติดตามคับ 
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
