love you my girl ผมรักเธอยัยเกิลกรุ๊ป lssb

          “ทำไมนายมาช้าจังเนี่ย แล้วปล่อยให้บีเดินมาคนเดี่ยวอีกถ้าฉันไม่มาเห็นก่อนปานนี้เธอก็คงนั่งล้มอยู่ตรงนั้นคนเดี่ยว นายนี่มันแฟนประสาอะไรเนี่ย”นั่นสิผมเป็นแฟนประสาอะไร  ผมรู้ว่าเธอโกรธผมเพราะว่าแฟนเก่าผมกลับมา แน่ละผมโดนหอมแก้มขนาดนั้นเป็นใครๆก็โกรธ ผมทำให้เธอเจ็บสินะผมละเกลียดตัวเองจริงๆเลย

          “นี่สงสัยจะไข้ขึ้นเพราะอากาศเปลี่ยนด้วยแน่ๆ เห็นบ่นว่าปวดหัวด้วยมาถึงก็หลับเลย”พี่โฮ่ลู่ที่นั่งข้างๆเธอขั้นเธอกับผมไว้ จับหน้าฝากเธอ

          “นี่ฉันถาจริงนะ นายทะเลาะอะไรกับบีรึเปล่าวบีถึงเดินไม่รอนายจนล้มเนี่ย”หึ เธอคงหนีผมเพราะฮยอนอาสินะ ฟ้าแกล้งตลกอะไรกับผมเนี่ยให้ผมมาเจอฮยอนอาตอนนี้ ผู้หญิงที่ชื่อฮยอนอาคือคนรักเก่าของผมเธอกลับมาและบอกว่ารักผมอีกครั้งนี่มันหมายความว่ายังไงผมต้องอธิบายให้บีเข้าใจก่อนที่บีจะเข้าใจผิด

          “เอาเป็นว่าเดี่ยวกลับไปคุยที่บ้านดีกว่าผมเหนื่อย”ผมหันไปบอกพี่โฮลู่ที่นั่งข้างๆผม และเหลือบมองไปดูบีที่กำลังอยู่ในหวงนิทรา เธอคงจะโกรธผมมากแน่ๆเลย

          “บีๆตื่นถึงบ้านแล้ว”พี่โฮลู่ที่นั่งข้างๆเธอสะกิดเธอให้ตื่น แต่เธอยังคงเงี่ยบ

          “เดี่ยวผมอุ้มเธอไปดีกว่าห้องอยู่ติดกัน”พี่โฮลู่เลยพยักหน้าแล้วหลีกทางให้ผมอุ้มเธอ แต่ว่าไปตัวเธอร้อนๆนะเนี่ยสงสัยจะไม่สบายจริงๆ

          “พาไปนอนดีกว่าตื่นมาก็เอายาแก้ปวดหัวที่อยู่ในห้องให้บีกินด้วยละเดี่ยวจะไม่หาย”พี่กยูชิคบอกพร้อมเดินเบาๆขึ้นไปนั่งกันที่ห้องโถงชั้นสองที่ชอบนั่งเล่นกันตลอด ส่วนผมก็ต้องอุ้มบีเข้าไปนอน สงสัยต้องหายาแก้ไข้แล้วละ หลังจากนั้นค่อยอธิบาย ผมวางเธอไว้กับเตียงนอนเบาๆพร้อมห่มผ้าให้ตอนนี้ตัวของเธอร้อนขึ้น ให้พักผ่อนก่อนดีกว่าค่อยคุยกัน ผมเลยเดินออกไปนั่งกับเมมเบอร์ที่ห้องโถงที่เป็นห้องนั่งเล่นของชั้นสองทุกคนจะนั่งรวมตัวกันอยู่ที่นั่น

          “ไง สรุปนายทะเลาะกันรึเปล่าวบีถึงไม่รอนาย”ผมจะอธิบายยังไงดีละเนี่ย ผมนั่งลงที่โซฟาข้างๆพี่กยูชิค ที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับโซฟาของพี่โฮลู่

          “ยังไงดีละ….คือว่าผมกับเธอเจอฮยอนอาแฟนเก่าของผม เธอมาบอกว่ายังรักผม”ตอนนี้เมมเบอร์ในห้องต่างให้ความสนใจและหันหน้ามาทางผมทุกคน แต่หน้าของทุกคนยังดูอึ้งๆปนตกใจอยู่บ้าง

          “ห้ะ!ฮยอนอากลับมาเกาหลีตั้งแต่ตอนไหนเนี่ย  เธอหนีไปแต่งงานแล้วไม่ใช่หรอ”เธอทิ้งผมไปแต่งงาน แล้วเธอยังจะบอกว่ารักผมเนี่ยนะมันยังไงกันแน่

          “ใช่เธอหนีไปแต่ง งานแล้วพอบีเห็นเธอบีน่าจะรู้แหละว่าเธอเป็นแฟนเก่าเธอเลยเดินหนีมา”ผมนั่งกุมขมับตัวเอง ปวดหัวๆจะทำยังไงต่อดีละทีนี้

          “งานเข้าแล้วไหมละไอ้แอลวูเอ่ย รอให้เธอตื่นแล้วไปอธิบายเลย”ผมว่าผมควรกลับไปหาเธอเลยดีกว่า เพื่อเธอจะตื่นแล้ว

          “ผมว่าผมไปเฝ้าเธอดีกว่า เดี่ยวตื่นมาจะไม่ยอมให้ผมเข้าไปหา”พูดจบผมก็ลุกเดินตรงมาที่ห้อง ผมเปิดเข้าไปพบว่าเธอยังคงนอนอยู่ ผมลองจับหน้าฝากเธอดูนี่ตัวเธอเริ่มร้อนทุกทีแล้วสิ ผมได้แต่นั่งจ้องหน้าเธอเธอตื่นมาเธอจะยอมมองหน้าผมไหม ผมคิดไม่ตกสักพักคนที่นอนอยู่ก็ค่อยๆขยับตัว อ่าเธอลืมตาแล้ว

          “เป็นไงบ้างเธอไข้ขึ้นแล้วนะ กินยอก่อนสิ”ผมเอามือไปอังหน้าฝากเธอ แต่เธอกลับปัดมือผม

          “พี่ไม่ต้องมายุ้งกับฉันหรอกฉันสบายดี”เธอตอบพร้อมเบี่ยงหน้าหนี ความเงี่ยบในห้องเกิดขึ้นชั่วขณะไม่ได้สิผมต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อให้เธอกลับมามองหน้าผม

          “เอ่อ…ถ้าเป็นเรื่องเมื่อกลางวันพี่ขอโทษด้วยนะ”ผมค่อยๆเอื้อมไปจับมือเธอ หวังว่าเธอคงจะมองหน้าผมบ้างนะ

          “พี่จะขอโทษฉันทำไม พี่ไม่จำเป็นต้องขอโทษฉันหรอก”เธอยังคงหันหน้าหนีผม ไม่ยอมหันมาสบตากับผม ผมจะทำยังไงดี

          “บีอย่าทำแบบนี้สิ ฟังพี่สักหน่อยนะ”จิตรใจเธอจะไม่ให้อภัยพี่เลยรึยังไง

          “จะให้บีฟังอะไรค่ะ ก็ไม่เห็นมีอะไรที่พี่ต้องอธิบายให้บีฟัง”เธอยังคงตอบหน้านิ่งเหมือนคนไม่รู้สึกอะไร  ยิ่งเธอทำนี้ผมยิ่งเกลียดตัวเอง

          “น่ะช่วยฟังพี่สักนิดเดี่ยว ถ้าบีฟังพี่พี่จะไม่กวนใจบีเรื่องนี้อีกเลย”เธอตอบพร้อมหันมาแล้วยันตัวเองพิงหัวเตียง

          “งั้นเล่ามาค่ะ บีอยากพักบีง่วง”เธอตอบพร้อมทำหน้าเฉยๆ เธอจะทำหน้าแบบนี้อีกนานไหมเนี่ย

          “คือ คนที่เราเจอเค้าเป้นแฟนเก่าพี่ก้จริง แต่เธอแต่งงานแล้วแล้วเราก็เลิกกันมานานพอสมควรแล้ว แล้วอีกอย่าเธอก็บอกว่าเธอมีลูกแล้ว เธอแค่จะกลับมาขอโทษผมที่หลายปีก่อนเธอพูดจารุนแรงแล้วทิ้งไปอย่างเยื่อใย

          “ฉันจะเชื่อพี่ได้มากแค่ไหนกันว่าพี่ไม่ได้โกหก พี่รู้ใช่ไหมว่าฉันเกลียดคนโกหกที่สุด”เธอหันมามองอย่างเค้นเอาความจริง

          “พี่พูดเรื่องจริง เธอมีลูกแล้วจริงๆเธอกลับมารักษาตัวที่เกาหลีเพราะเธอเริ่มป่วย เพราะร่างกายอ่อนแอ”เธอเป็นพวกภูมิต้านทานต่ำตั้งแต่เด็กแล้วละ ร่างกายอ่อนแอว่าไปก็น่าสงสาร

          “………………..”เธอเงี่ยบหน้าเหมือนกำลังคิดอะไรสักอย่าง

          “นะๆ เชื่อใจพี่สิพี่ไม่ใช่ผู้ชายที่หรอกลวงหรอกนะ พี่ตัดขาดจากเธอแล้วจริงๆ นะๆเชื่อพี่สิ”ผมพูดพร้อมมองหน้าเธออย่างอ้อนวอน

          “งั้นฉันจะเชื่อพี่ค่ะ”เธอพูดพร้อมคลี่ยิ้มบางๆ ผมไม่รอช้าผมคว้าเธอเข้ามากอดทันที

          “เอ๊ะๆ….แต่ถ้ามีครั้งต่อไปฉันอาจจะโกดพี่จริงๆแน่ๆ”เธอค้านผมออกมา แน่นอนมันจะต้องไม่มีครั้งต่อไป

          “แต่ว่า ทานยาสักหน่อยสิตัวเล็ก”ผมพูดพร้อมยื่นเม็ดยาพร้อมแก้วน้ำที่อยู่ข้างๆให้

          “ไม่เอามันขม ฉันไม่กินได้ไหม” เริ่มดื้อละสิ ยิ่งไม่สบายยิ่งดื้อ

          “กินสักหน่อยนะ คนเก่งนะๆ”ผมกระพิบตาเหมือนเด็กน้อยที่กำลังอ้อนให้เธอ รับรองได้ผลเธอต้องยอมแน่ เธอแพ้ผู้ชายตาหวานแบบผม^^

          “ก็ได้ๆ เฮ้ออออออ”มันได้ผล เธอถอนหายใจเฮือกใหญ่พร้อมเอาเข้าปาก เธอหลับตากลั้นใจกลืนลงไปจนมั่นใจแล้วว่าหมด

          “อี๋ๆ ขมอะ”เธอทำหน้าบูดหน้าบึ้ง เหมือนเด็กไม่ยอมกินยาเฮ้อออ เด็กหน๋อเด็ก ผมเลยหยิบน้ำข้างๆตัวผมที่เหลือกระดกเข้าปากตัวเอง แล้วผมก็รีบรั้งหน้าเธอเข้ามาใกล้พร้อมประทับจูบไปที่ปากอมชมพูน่าสัมพัสนั้น แล้วค่อยๆเอาลิ้นแตะปากอีกคนให้เผยออกพร้อมกับส่งน้ำเข้าไปในปากอีกคน เมื่อน้ำส่งเข้าไปหมดแล้วจนแน่ใจว่าเธอกลืนหมดแล้ว ผมจึงเอาลิ้นสอดเข้าไปในโพร่งปากเล็กนั่นกอบโกยความหวาน จนอีกคนเริ่มเอามือทุบประท้วงว่ากำลังขาดอากาศหายใจ ผมจึงค่อยๆถอนปากออกอย่างเสียดาย พร้อมมองหน้าอีกคนที่กำลังหน้าแดงกล่ำ

          “หายขมยังเอ่ย”ผมตอบยิ้มๆพรางลูบหัวอีกคนเธอไม่ตอบ เธอรีบมุดเข้าผ้าห่ม เวลาเขินนี่น่ารักที่สุดเลยนะ ยัยตัวเล็ก

          “งั้นพักผ่อนสะนะ ฝันดีครับผม”ผมก้มไปกระสิบข้างหูอีกคนที่อยู่ในผ้าห่มอย่างแผ่วเบา จากนั้นผมก็เดินมาที่ห้องเงี่ยบๆ ไม่ขอรบกวนเธอ ผมยังคิดไม่ตกอยู่เลยว่าอนาคตจะเป็นยังไง ฮยอนอาเธอกลับมาเพื่อจุดประสงค์อะไรกันแน่  หวังว่าเธอคงไม่ย้อนกลับมาทำร้ายฉันนะฮยอนอา