love you my girl ผมรักเธอยัยเกิลกรุ๊ป lssb

“อะแฮ่มๆ…จะรักกันอีกนานไหมครับ นี่ก็เย็นแล้วผมหิวข้าวแร้ววววว”พี่กยูชิคโพล่ออกมาทำหน้าเหมือนเด็กงอแง น่าหยิกซะไม่มี แต่ยังไงคนข้างๆฉันก็หน้าหยิกกว่าเยอะ><(ไม่ค่อยเห่ออะ)

 

“ไอ่แอลวูแกคว้าไปก่อนฉันซะได้ เซงเรยฉัน”พี่ซองยูตอบหน้ายุ่งๆ พวกพี่ๆเค้าเห็นฉันเป็นเพรชโบราณหายากรึยังไง ถึงอยากจะได้ตัวฉันขนาดนั้น

 

“อ่าใครดีใครได้ตางหาก คนเนี่ยของฉันพวกแกไปไกลๆเลยไป บีกลับกันเถอะป่ะ”พี่แอลวูหันไปแขวะพร้อมดึงฉันไปโอบ แล้วหันมาพูดกับฉันยิ้มๆต่อ ฉันจึงพยักหน้าแล้วก็กลับไปหาจักรยานที่ขี่มาพร้อมขี่มันออกไปพร้อมๆกับแฟนหนุ่มคนใหม่ของฉันโดยไม่สนเสียข้างหลัง

 

“ไม่รอกันเลยนะเว้ยยย ชิ” เสียงพี่โฮลู่ตะโกนตามหลังมาพร้อมกับเสียงปั่นจักรยานที่ปั่นตามกันมาติดๆ ฉันยังคงปั่นไปพร้อมๆกับหวานใจคนใหม่ของฉันเหมือนเดิม ไม่นานก็ถึงบ้านที่เราพึ่งย้ายมาอยู่

 

“อ่า นี่ฉันหิวจักทำไรกินดีอ่า”เมื่อพวกเราย่างก้าวมาในบ้าน ผู้เป็นพี่ออกเสียงโอดโอยเพราะกระเพราะเริ่มเรียกร้องอาหาร

 

“เอาหน่าโอป้าไปรอฉันเลยเดี่ยวฉันจะทำให้”ฉันพูดพร้อมชี้มือให้พวกพี่ๆไปนั่งรอ เอ่อทำอะไรดีละ อ่ากิมจิก็ได้

 

“แทบีเดี่ยวพี่ช่วยน๊า”พี่มักเน่หน้าหวานเดินตามมาในห้องครัว จะมาช่วยฉันถ้าเป็นชานจงโอป้าก็โอเคอยู่น่าจะช่วยได้

 

“โอเคค๊า เชิญตามสบายเลย”ไม่นานนักฉันกับพี่ชานจงก็ทำเสร็จอ่ามันน่าทานเหมือนกันนะเนี่ยย ภูมิใจๆ

 

“เอ๊…แอลวูโอป้า”ฉันสดุงเล็กน้อยเมื่อมีของใครคนนึงมากอดจากข้างหลังแล้วเอาคางเกยที่ไหลฉัน

 

“ไม่แล้วแหละค่ะ เสร็จหมดแล้ว”ฉันพูดพร้อมเก็บของต่างๆในครัวโดยที่อีกคนยังคงกอดไว้อยู่

 

“ม่ะพี่ช่วยยกไปให้”

 

“โอเค ถือดีๆละเดี่ยวจะอดกินกันหมด”ฉันหันไปบอกคนที่กำลังจะถืออาหารไปวาง

 

“ยังไงก็ต้องได้กินหน่า น่ากินขนาดนี้”

 

“อาหารมันน่ากินยุแล้วละ”

 

“แต่คนน่ากินกว่า น่ารักขนาดนี้”พี่แอลวูฉวยโอกาศตอนฉันเผลอหอมแก้มไปหนึ่งฟอด ให้เดาตอนนี้หน้าฉันคงจะแดงแซงมะเขื่อเทศแน่ๆเลยอั๊ยย><

 

“อะแฮ่มๆ..ผมยังยืนอยู่ตรงนี้นะฮะ ถ้าจะหวานกันแถวนี้ ช่วยเห็นใจผมหน่อยฮะมันจะอ้วกออกมาเป็นน้ำตาลแล้วฮะ”พี่ชานจงหันมาแขวะเบาๆ

 

“เงี่ยบไปเลยไอ่มักเน่ ไม่ต้องมาแขวะ”พี่แอลวูพูดแล้วเดินออกไปพร้อมกับอาหารฝีมือของฉันกับพี่มักเน่ ถ้าใครถุยมันออกมาแม่จะจับยัดให้หมดถ้วยเลยนิ หลังจากนั้นฉันก็เดินออกไป มือนี้เป็นมือแรกที่ฉันนั่งทานข้าวกับพวกพี่เค้า มันทำให้นึกถึงG.Danceยังไงก็ไม่รู้

 

“เอ่อ พรุ่งนี้พวกเราต้องไปซ้อมเต้นครึ่งวันนะ ตั้งแต่7โมงนะ เช้าหน่อยแต่ก็เอาเถอะจะได้ไปคุยเรื่องเพลง ”พี่กยูชิคบอกรายการที่ต้องไปซ้อมพรุ่งนี้ ได้ตารางแล้วหรอนั่นปล่อยให้ฉันนั่งงงอีกละ

 

“พี่ได้ตารางของวงแล้วหรอ”พี่ดงคิมที่นั่งไม่ใกล้ไม่ไกลถามออกมา

 

“ได้แล้วพี่มินวูพึ่งให้หลังจากซ้อมวันนั้นทั้งวันก็ว่าง งานไม่หนักจนเกินไป”ว่างทั้งเกือบทั้งวันก็ดีสิจะได้มีเวลาว่างพักเฮ้อออออ พอทุกคนอิ่มก้คุยกันสักพักแล้วขึ้นห้องใครห้องมันแยดย้ายเพราะเริ่มดึกแล้ว

 

“จร๊เอ๋….นอนยังเอ่ย”พี่แอลวูโผล่หัวมาที่ประตูทางเชื่อม ฉันที่นั่งอยู่ที่โซฟาจึงชะโงกหน้ามาดู

 

“ยังเรยค่ะ มีอะไรเปล่าวเนี่ย”ฉันถามงง พี่แอลวูเดินมานั่งที่โซฟา นั่งข้างๆฉัน

 

“เปล่าวแค่จะมาดูว่านอนรึยัง ฝันดีนะจุ๊ฟ”พี่แอลวูจับหน้าฝากฉันไปจูบ เบาๆแล้ววิ่งกลับห้องของตัวเอง อ่าพี่เค้าทำฉันหน้าแดงอีกแล้วฉันมองแหวนในนิ้วที่เค้าพึ่งสวมให้ฉันไปเมื่อไม่นานนี้

 

“ฉันเชื่อพี่ได้จริงๆใช่ไหม”ฉันนั่งพูดพร้อมก้มมองแหวน มันคงเป็นวันที่มีความสุขเหมือนฉันได้เค้าคนนั้นกลับคืนมาอีกครั้งหวังว่าครั้งนี้ฉันคงจะไม่ต้องเสียเค้าไปอีกแล้ว

 

“ตื่นได้แล้วครับเจ้าหญิงแห่งกรุงโซล”ฉันที่กำลังอยู่ในหวงนิทรา ลืมตาขึ้นมาเพราะรู้สึกว่ามีอะไรมาสัมพัสแก้มของฉัน พอฉันลืมตามาก็เห็นเจ้าของใบหน้าอันหล่อเหลา จมูกโดงเป็นสัน ตาที่มีสเน่ห์บวกกับคิ้วที่เรียงสวย หวกที่ดูได้รูปเข้ากับหน้า ตอนนี้กำลังนั่งยิ้มแป้นอยู่ข้างเตียงฉัน

 

 

“ตื่นนานแล้วหรอค่ะ”ฉันค่อยขยี้ตาที่ยังคงงัวเงียอยู่เบาๆ

 

“พึ่งตื่นครับตื่นเสร็จก็เลยมาปลุกเราเนี่ยแหละตื่นได้แล้วยัยตัวเล็ก”พี่แอลวูฉวยโอกาสหอมแก้มฉันอีกครั้ง พร้อมกับลูบหัว

 

“ไปอาบน้ำได้แล้วจะได้ทานข้าวแล้วก็ไปกัน”พี่แอลวูหอมแก้มฉันอีกครั้งพร้อมเดินกลับเข้าไปในห้อง ปล่อยให้ฉันนั่งหน้าแดงอยู่ที่เตียงแต่เช้า  พอพวกเราจัดการทานข้าวเรียบร้อยก็มีรถพร้อมผู้จัดการมารับเราไปซ้อม ที่ตึกซ้อมเฉพาะโปรเจ็คของพวกเราแปดคน

 

ไม่นานก็ถึงตึกของโปรเจ็คที่มีเพียงครูพวกพี่ๆทีมงานไม่มีไอดอลอื่นมาวุ่นวายอยู่ในตึกแห่งนี้

 

“โอ๊ยยยย….”ฉันล้มลงไปในขณะที่กำลังซ้อมเต้น พี่ซองยูเต้นพลาดเลยเซมาหาฉันที่กำลังเต้นอยู่ข้าง ด้วยความสูงของพี่ซองยูทำให้พี่เค้าก้าวได้ไกลแล้วเซมาโดนฉันส่วนฉันก็ล้มไปตามระเบียบพร้อมกับพี่ซองยูที่กลิ้งกันลงมาทั้งคู่

 

“เฮ้ยย แทบี เป็นอะไรมากไหม”พี่แอลวูกับเมมเบอร์ทุกคนหยุดเต้นแล้วเดินมุ่งมาที่ฉัน ที่กำลังกลิ้งอยู่กับพื้นกับพี่ซองจง

 

“อ่าฉันขอโทดน๊าเธอลุกไหวไหม”พี่ซองยูค่อยลุกขึ้นแล้วหันมามองฉันที่นอนกลิ้งอยู่ข้างล่าง

 

“ดูท่าจะลุกไม่ขึ้นแน่ร้องเสียงหลงขนาดนั้น”พี่แอลวูพูดจบก็เข้าแซกตัวเข้ามาช้อนตัวอุ้มฉันไปนั่งที่โซฟาที่ห้องซ้อมเต้น

 

“เจ็บไหม”อยากจะบอกว่าเจ้บที่สุดเลย ทำไมมันเจ็บขนาดนี้เนี่ย

 

“โอ้ยยยยยยย อย่าฉันเจ็บบบบบโอป้าปล่อยๆๆๆ”ฉันเริ่มดิ้นเพราะความเจ็บปวดที่ข้อเท้าที่เจ้บมากมาย

 

“มาเดี่ยวฉันประคบน้ำแข็งให้ดีกว่า เพราะรู้ว่ายังไงเธอคนไม่ยอมไปให้หมอดูแน่ๆ”พี่กยูชิคเดินหยิบก้อนน้ำแข็งที่หุ่มผ้าไว้มาก่อนที่ จะประคบลงไปที่ข้อเท้ามันเย็นสุดๆเลย><คราวหลังฉันจะไม่เผลอล้มอีกเด็จขาดฉันคงตั้งหลักไม่ดีพี่ซองยูเลยพาฉันล้มได้

 

“โอป้าเบาๆสิๆแนทั้งเย็นทั้งปวดเลยนะ ขาฉันนะ”ฉันพูดพร้อมตีไหล่พี่กยูชิคไปให้เค้าทำเบาๆ นี่ขาฉันนะไม่ใช่ไม้หน้า3ที่จะขักถูๆได้

 

“โอ้ยยยเธอก้อย่าตีฉันสิ มือเธอมันหนักมากรู้ตัวไหม”ก็จริงมือฉันหนักเวลาเรียนเทวันโด้หรือยูโดมันต้องใช้แรงมากเรยมืออาจจะหนักไปบ้าง

 

“เอาเป้นว่าวันนี้พอแค่นี้เถอะ เต้นต่อคงไม่ได้แล้วละยังไงก็พาน้องกลับไปด้วยรุไหมอย่างแกล้งน้องละ ครูไปละ”ครูพูดพร้อมเดินออกไปนอกห้อง โอ้ยปวดจังเอ่อแต่ก็ดีขึ้นแล้วอ่าคงเดินได้บ้างแล้วหล่ะมั้ง

 

“ฉันว่ากลับเถอะ ขาก็ไม่ได้เจ็บมากแล้ว”ฉันพูดพร้อมค่อยๆลุกขึ้นช้าพร้อมเดินไประหว่าทางก็มีพี่แอลวูคอยประคองตลอดถ้าจะประคองขนาดนี้อุ้มฉันไปเลยยังจะดีกว่า

 

“ฮยองฮะ บีแค่ขาแพลงไม่ได้ขาหักฮะ ถ้าอย่างนั้นอุ้มไปเลยไวกว่าไหมฮะฮยอง”พี่ชานจงสงสายตาแขวะๆมาหาพรางประชดที่พี่แอลูวูทำตัวติดกับฉันอย่างกับปลาตั้งโก๋

 

“ไอ่นี้พูดเป็นรางแต่ก็ดี อุ้มไปง่ายกว่า”พี่แอลวูไปพูดเปล่าวพร้อมช้อนร่างฉันขึ้นเอ่อแต่เวลาอุ้มระวังขาฉันมันจะไปเตะคนอื่นเอาน๊าโอป้า ฉันในผู้หญิงก็ถือว่าตัวสูงฉันเกือบจะสูงถึงพวกโอป้าแล้ว

 

“โอ้ยยยอุ้มดูคนข้างๆบ้างดิว่ะ ขาเธอจะยาวไปไหนบีจะสูงแซงฉันอยู่แล้ว”พี่ยอลอูถอยหลังไปเพราะกลัวว่าเท้าอันยาวๆของฉันจะเตะก้านคอเข้า  ไม่นานก็ถึงรถแล้วเฮ้อกว่าจะถึง

 

“งั้นพวกเราก็ไปทานข้าวกันก่อน เธอไหวไหมบี”พี่ผู้จัดการหันมาถาม เรื่องแค่นี้จิ๊บๆอยู่แล้วฉันกระดูกเกือบหักยังเคย

 

“ไหวอยู่แล้วค่ะแค่นี้จิ๊บๆ”ฉันบอกพร้อมส่งยิ้มให้ผู้จัดการนั่นก็ทำให้ผู้จัดการเชื่อใจ  พอมาถึงร้านอาหารแห่งหนึ่งฉันก็เดินได้คล่องกว่าเดิม ดีจะได้ไม่ต้องอุ้มกันอีก ที่ตึกไม่เท่าไหร่ที่นี่คนเยอะฉันอาย พวกเรามาที่นี่ไม่ค่อยมีใครจำได้เพราะแต่งตัวค่อนข้างมิดชิดแล้วก็เลือกที่นั่งที่ปลอดสายตาผู้คน

 

“อ่าอิ่มแล้วพวกนายก็ไปรอที่รถเถอะเดี่ยวทางนี้ฉันจัดการเอง”พี่ผู้จัดการบอกหลังจากทานกันอิ่ม โห่ผู้จัดการวงนี้นี่ดีสุดยอด หลังจากนั้นก็ค่อยๆทยอยขึ้นรถไปตอนนี้ฉันเดินอยู่กับพี่แอลวูเรากำลังจะไปขึ้นรถแต่ว่า มีผู้หญิงคนนึงเดินมาชนฉันสะก่อนทำให้ล้มลงงไปข้อเท้าที่ไม่หายดีก็เริ่มปวดขึ้มาเล็กน้อย

 

“ขอโทดค่ะๆพอดีฉันมองไม่เห็นจริงๆ”ผู้หญิงคนนั้นค่อยเก้บของแล้วพยุงฉันขึ้นมา แล้วเธอก็เงยหน้าขึ้น

 

“นะ….นี่ คุณแทบีนิค่ะ ฉันชอบคุณมากๆเลยหล่ะค่ะ คุณสวยกว่าในทีวีเยอะเลยนะค่ะ ฉันไม่ผิดหวังเลยจริงๆ”ผู้หญิงคนนั้นพูดพรางจับมือฉันเธอคงเป็นแฟนคลับฉันสินะ

 

“แต่เอ๊ะ….นี่นายแอลวู แอลวูจริงๆด้วย”พี่แอลวูดูเหมือนจะอึ้งๆนี่มันยังไงกันเนี่ย

 

“นายรู้ไหมว่าฉันกลับมาจากอเมริกาเพราะคิดถึงนายโดยเฉพาะเลยนะ”ผู้หญิงคนนั้นพูดพร้อมกระโดดกอดเข้าหาพร้อมหอมแก้มพี่แอลวู ภาพนั้นมันทำให้ฉันเจ็บจี๊ด

 

“นายคงคิดถึงแนเหมือนกันใช่ไหมฉันกลับมาแล้ววนะ ต่อไปนี้เราก็รักกันได้เหมือนเดิมแล้วนะ”รักกันได้เหมือนเดิมนี่มันหมายความว่ายังไง นี่แฟนเก่าของพี่แอลวูหรอเค้าสองคนยังรักกันอยู่หรอ แล้วฉันละฉันเข้ามาเกี่ยวอะไรด้วย ฉันเริ่มถอยหลังช้าๆพร้อมกับน้ำตาที่กำลังจะไหลลงมา พี่แอลวูที่พยายามที่จะสะบัดผู้หญิงคนนั้นออกเหลือบหันมามองฉัน

 

“นี่คุณปล่อยผม”พี่แอลวูยังคงดันเธอออกจากตัว

 

“นี่ฉันคิดถึงคุณนะรู้ไหม ฉันรู้ว่าคุณก็คิดถึงฉันแล้วก็ยังรักฉันด้วย”ไม่ ไม่จริงฉันทนฟังไม่ได้แล้ว ฉันพยายามวิ่งออกไปจากตรงนั้นภาพบาดตาที่เหมือนมีดมาทิ้มหัวใจ บวกกับขาที่เจ็บแล้วทำให้วิ่งไม่ถนัดทำให้ล้มลง แหวนที่เค้าใส่ให่มันหลุดออกจากนิ้ว น้ำตาที่ซ้อนไว้เริ่มไหลออกมา ฉันเก็บแหวนวงนั้นมาใส่อีกรอบ

 

“อ่าวบีเป็นอะไรไปเนี่ยเดินช้าๆสิมาพี่ช่วย”พี่โฮลู่ที่มาเห็นพอดี ถ้าพี่โฮลู่ไม่มาตอนนี้ฉันอาจจะนั่งจมปลักลลุกไม่ขึ้นแน่ๆเพราะความเจ็บ เจ็บทั้งกายเจ็บทั้งใจ ฉันรีบปาดน้ำตาออกก่อนที่พี่โฮลู่จะเห็นพี่โฮลู่ค่อยช้อนตัวฉันขึ้น ฉันได้แต่เกาะไหล่พี่เค้าแล้วเอาหน้าหันเข้ากับแผงอกที่อบอุ่นมันพอที่จะส่อนเสียงสะอื้นได้บ้าง ฉันอยากไปจากตรงนี้เร็วๆฉันทำได้เพียงเอามือเกาะไหล่พี่โฮลู่ แต่ฉันได้ยินเสียงเท้าฉันคิดว่าต้องเป็นเค้าเค้าที่ทำให้ฉันเจ็บแน่ๆแต่โชคดีถึงรถก่อนฉันจึงเข้าไปนั่งและหลับตาเพราะไม่อยากที่จะลืมตาดูหน้าเค้าได้ ฮึก!ฉันต้องกลับมาเจอความเจ็บปวดอีกแล้วสินะ แนเกลียดความรู้สึกแบบนี้ที่สุด ฮือๆๆ 

.........................................................................................................อ่ามาอัพอีกแล้วนะค่ะ ยังไงก็เม้นหน่อยน๊าค๊าา นางเอกที่น่าสงสารใกล้จะพบกับความเจ็บเจียนตายแล้วแต่รออีกหน่อยน๊าแล้วบียอลจะมาอัพ เม้นให้กำลังใจหน่อยน๊าติให้สุดๆไปเลยยบีจะได้เอาไปแก้ไขหรือถ้าไม่ติก็ให้กำลังใจหน่อยน๊า วันนี้บีมาอัพดึกยังไงก็ ชัลจาโยฝันดีนะค่ะนัมยอล^^