love you my girl ผมรักเธอยัยเกิลกรุ๊ป lssb

“บีแน่ใจนะว่าจะไม่ให้พี่ตาม ไปด้วยเรายิ่งไม่ค่อยสบายอยู่”พี่แอลวูที่ยังตื้อจะตามไปเฝ้าฉันที่สตูดิโอ วันนี้ฉันต้องไปถ่ายแบบให้กับนิตยสารเล่นนึง กับเพื่อนๆอีกไม่กี่คนซึ่งฉันก็ไม่รู้ว่ามีใครบ้าง

 

          “ฉันโตแล้วนะเอาไว้เลิกงานแล้วฉันจะโทรหาพี่ละกันพี่ไม่ต้องห่วงหรอก”ฉันเริ่มหันหน้าไปขอความช่วยเหลือจากพวกโอป้า ให้ช่วยพูดหน่อย

 

          “บีก็ไม่ใช่เด็กๆแล้วแกจะไปห่วงอะไร บีเค้าก็ดูแลตัวเองได้แถมข้อเท้าก็เริ่มหายดีแล้วด้วย”พี่กยูชิคช่วยพูดให้ ทำให้พี่แอลวูเริ่มอ่อนใจบ้างแล้ว

 

          “งั้นก็ได้ๆ ดูแลตัวเองด้วยนะเข้าใจเปล่าว”พี่แอลวูทำหน้าบึงนิดๆพร้อมเอามือมาโยกหัวฉันเหมือนเด็ก ในที่สุดก็ยอม

 

          “งั้นฉันไปแล้วนะพี่มินวูมารอแล้ว  พวกพี่ๆไม่มีงานต่อก็พักเถอะ”ฉันบอกพร้อมเดินไปที่รถที่ตอนนี้มาจอดรอที่หน้าบ้านแล้ว

 

          “บีมาแต่งหน้าก่อนเร็วค่อยไปเปลี่ยนชุด”พี่ๆทีมงานช่างแต่งหน้าเรียกฉันไปนั่งแต่หน้าแต่เอ๋ คนเมื่อกี้ทำไมฉันคุ้นๆหน้าจังนะ ช่างเหอะแต่งหน้าต่อดีกว่าขี้เกลียดคิด

 

          “อ่าเสร็จแล้วเอาชุดไปเปลี่ยนเลยจร๊”ฉันยิ้มให้พี่ช่างแต่งหน้าบ้างๆตามฉบับของฉัน แล้วฉันก็เดินไปหยิบชุดที่แขวนอยู่ที่เป็นชื่อฉัน พอฉันเดินเข้าไปอีกทางเพื่อจะไปเปลี่ยนชุดก็เจอกับผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งท่าทางเหมือนเคยเจอที่ไหน

 

          “อ่าวคุณแทบี คุณมาที่นี่ด้วยคุณจำฉันได้ไหมค่ะ”ผู้หญิงคนนั้นทักทายด้วยรอยยิ้มที่แจ่มใส ฉันเคยเจอเธอที่ไหนนะ อ๋อนี่มะ….มันแฟนเก่าของพี่แอววู  ทำไมพอฉันจำหน้าเธอได้แล้วรู้สึกเจ็บแปลบๆนะ ภาพที่เธอกอดเค้าก็ค่อยๆย้อนกลับมา

 

          “อ๋อคุณที่เจอกันเมื่อวานนิค่ะ เอ่อ….คุณ”

 

          “ฮยอนอา ค่ะ^^”เธอตอบพร้อมรอยยิ้ม

 

          “ค่ะยินดีที่ได้ร่วมงานนะค่ะ”ฉันยื่นมือไปจับตามมารยาท เธอจะมาดีหรือมาร้ายนะฉันชักหวั่นๆเข้าแล้วสิ

 

          “ค่ะฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะค่ะ นี่เป้นงานแรกแล้วก็อาจจะเป็นงานสุดท้าย”งานสุดท้ายหมายความว่าไง สีหน้าเธอดูเจือนๆ สวยๆอย่างเธอหน้าจะมีงานมามากมายอยู่แล้ว

 

          “อ่าวทำไมล่ะค่ะ”ฉันถามไปด้วยความงง งวย

 

          “ไม่มีอะไรหรอกค่ะงั้นฉันขอไปคุยกับพวกพี่ๆทีมงานก่อนนะค่ะขอตัวค่ะ”ฉันไม่ทันได้พูดอะไรมากเธอก็เดินออกไป งานแรกและงานสุดท้ายนี่คืออะไรกันแน่ หลังจากเปลี่ยนชุดเสร็จงานก็ดำเนินไปด้วยราบรื่น จนถึงชอตสุดท้าย พี่ตากล้องเงยหน้าพร้อมขึ้นมาตบมือ เป็นอันว่างานนี้สิ้นสุดแล้วทุกคนต่างตบมือขอบคุณกันและกันแล้วพี่ๆทีมงานแยกย้ายกันเก็บของ ส่วนฉันก็กำลังจะไปเปลี่ยนเสื้อมีมือหนึ่งดึงไว้ก่อน

 

          “เอ่ออ..คุณแทบีค่ะ หลังจากเสร็จเรียบร้อยแล้วเนี่ยฉันมีอะไรอยากจะคุยด้วยคุณช่วยไปกับฉันหน่อยได้ไหมค่ะ”ฮยอนอาขอร้องให้ฉันไปกับเธอ ฉันจึงคิดว่าไม่ขอปฎิเสธดีกว่าเพื่อเธอมีเรื่องร้อนใจจริงๆ

 

          “เสร็จแล้วค่ะ ฉันขอโทรบอกพี่ผู้จัดการก่อนนะค่ะ”หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ ฉันก็กดโทรไปหาผู้จัดการ

 

          “พี่มินวูค่ะ เดี่ยวพี่ไปบริษัตเลยก็ได้ค่ะ เดี่ยวฉันกลับเองจะแวะทานอาหารกับก่อนเพื่อนก่อน”

         

(ก็ได้แล้วพวกนั้นมันจะว่าพี่ไหมเนี่ยที่ไม่เอาเธอกลับไปด้วย)

 

“ไม่หรอกค่ะเดี่ยว บีแวะไปเอารถบีที่หอก็ได้พวกพี่ๆเค้ายังไปเอามาไว้ที่บ้านได้เลย ไม่ต้องห่วงเดี่ยวบีคุยให้เอง”

 

(อะก็ได้ๆ งั้นเดี่ยวพี่ไปบริษัตเลยละกัน กลับดีๆละ)

 

“ค่ะไม่ต้องห่วง”

 

“ไปกันเถอะค่ะคุณฮยอนอา”หลังจากนั้นฮยอนอาก้พาฉันมาที่ร้านกาแฟเราเลือกมุมเงี่ยบๆที่นึง หลังจากที่สั่งกาแฟไปแล้ว ฉันก็เริ่มเปิดประเด็น

 

“คุณฮยอนอามีเรื่องอะไรรึเปล่าวค่ะถึงชวนฉันมาด้วย”ฉันเริ่มถามสีหน้าของเธอดูเครียดๆขึ้น

 

“ไม่ต้องเรียกคุณหรอกค่ะมันดูยังไงไม่รู้”เธอตอบปัดๆเบี่ยงการเข้าเรื่อง มันคงเป็นเรื่องที่พูดยากสำหรับเธอสินะ

 

“ค่ะฮยอนอา คุณก็ไม่ต้องเรียกฉันคุณหรอกนะค่ะเรียกแทบีก้พอ เอ่อเรื่องที่คุณจะคุยคืออะไรหรอค่ะ”ฉันถามเข้าประเด็น เธอจากสีหน้าเครียดๆดูหนักใจเข้าไปอีก

 

“เอ่อ…..คุณแทบีปะ….เป็นแฟนกับ อะเอ่อ….แอลวูใช่ไหมค่ะ”เธอถามเสียงสั่นๆ เธอจะชวนมาคุยเรื่องนี้เนี่ยนะฉันไม่หน้ามาเลยจริงๆ 

 

“อะเอ่อ….ใช่ค่ะ ฮยอนอาถามทำไมหรอค่ะ”ฉันถามต่อเพื่อให้หายข้องใจ  เธอจะมาทวงคืนใช่ไหม แล้วฉันจะปล่อยให้เป็นแบบนี้หรอ

 

“คือก็….คือ….ตรงๆเลยนะค่ะ ฉันยังรักแอลวูอยู่ค่ะ ฉันรักเค้าจริงๆคุณช่วยเห็นใจฉันหน่อยนะค่ะ”อยู่ดีๆเธอก็พูดแบบนี้ออก มาฉันหูฝาดรึเปล่าวเธอกำลังขอพี่แอลวูคืนอย่างนั้นหรอ

 

“อะเอ่อ…….”ฉันได้แต่อ้ำๆอึ้งไม่คิดว่าเธอจะพูดแบบนี้

 

“ฉันรู้ค่ะว่ามันลำบากใจ ถ้าฉันจะบอกว่าฉันขอแอลวูคืน ฉันรักเค้ามากจริงๆ คุณเห็นใจฉันหน่อยได้ไหมค่ะ”เธอตอบพร้อมกับเริ่มมีหยดน้ำตาใสๆหยดลงมา

 

“คุณจะให้ฉันทำยังไงฉันก็รักเค้า”เป็นใครก็คงไม่ยอง่ายๆหรอก  ซึ่งฉันก็ไม่ยอมง่ายๆเหมือนกัน

 

“ขอร้องนะค่ะ ฉันมีเวลาไม่มาก”อะไรคือเวลาไม่มากของเธอ เวลาของเธอที่จะทวงคืนใช่ไหม

 

“เวลาไม่มาก มันหมายความว่ายังไง”ฉันถามออกไปเธอเริ่มร้องไห้อย่างเห็นได้ชัด

 

“เออ…คือถึงเวลาฉันจะบอกคุณ ถ้าฉันขอเวลาคุณให้คุณอยู่ห่างกับเค้าสักพักจะได้ไหม ถ้าเค้ารักคุณจริงฉันจะยอมแพ้ ฉันจะไม่ขอยุ้งอะไรกับคุณอีกเลย”จะให้กันง่ายๆอย่างนี้เนี่ยหรอ มันก็จริงถ้าฉันไม่ยุ้งกับเค้า ถ้าเค้ายังรักฉันเหมือนเดิมเค้าก็ต้องไม่สนใจผู้หญิงที่อื่น

 

“นะค่ะฉันขอเวลาแก้ตัวสักพักให้ฉันได้ทำแค่นิดหน่อยก้ยังดี ก่อนที่ฉันจะไม่มีโอกาสได้ขอโทษกับเค้า ฉันรักเค้าคุณเห็นใจฉันได้ไหม”เธอยังคงขอไม่เลิกเล่นขอกันอย่างนี้เลยหรอ

 

“แล้วคำว่าไม่มีโอกาสมันคืออะไร คุณเล่ามาฉันอาจจะทำอย่างนั้นให้คุณก็ได้”เริ่มใจอ่อนอีกแล้วสิยัยบี ยัยบ้าเอ้ย!

 

“ก็ได้ค่ะ ฉันกำลังจะอยู่บนโลกนี้อีกได้ไม่นาน ฉันอยากจะทำดีกับเค้าฉันอยากจะอธิบายเรื่องทั้งหมดแต่ถ้าเค้ายังรักคุณจริงฉันจะยอมปปล่อยเค้าไป ขอร้องละค่ะนี่คือช่วงเวลาสุดท้ายของฉัน นะค่ะๆฉันขอเวลาแค่1เดือนนะค่ะๆ”1เดือนหรอ เธอกำลังจะตาย ฉันเข้าใจหัวอกผู้หญิงที่กำลังสูญเสียสิ่งที่รักเพราะความตายดี แค่หนึ่งเดือนก็ดีจะได้พิสูจน์ได้สักทีว่าคนอย่างพี่แอลวูจะทำยังไง  มันก็ดีเค้ารักฉันจริงรึเปล่าว อีกอย่างฮยอนอาจะได้สบายใจในการแก้ไขตัว แต่ถ้าพี่แอลวูกลับมารักเธอละ ฉันจะทำยังไง ของอย่างนี้ไม่ลองไม่รู้ฉันจะตกลง

 

“ก็ได้ค่ะ ฉันให้เวลาคุณ1เดือนฉันจะทำตัวห่างกับเค้าฉันจะไม่ยุ้งกับเค้า แล้วถ้าเค้ารักคุณฉันจะคืนแหวนวงนี้ให้เค้า ขอให้คุณใช้ช่วงเวลานี้ให้คุ้มค่าทำให้เค้ารักคุณให้ได้”

 

“ถึงแม้ว่าคุณจะรักเค้าอย่างนั้นน่ะหรอ”

 

“ใช่ถ้าเค้ารักฉันจริงเค้าต้องไม่เปลี่ยนใจ เอาเถอะยังไงก้จะลองดูฉันเค้าใจหัวอกผู้หญิงที่ต้องเสียคนรักดีค่ะ ฉันก็รักเค้าฉันอยากรู้ว่าเค้าจะรักฉันจริงไหม ถ้าไม่ฉันก็จะเป็นฝ่ายไป ฉันสัญญาว่าภายใน1เดือนฉันจะทำตัวไม่ยุ้งกับเค้าเพื่อเปิดโอกาศให้คุณได้แก้ไขสิ่งที่ค้างคาใจ  ทำไมคุณถึงบอกว่าคุณอยู่ได้อีกไม่นานคุณเป็นโรคอะไร”ฉันถามพร้อมจ้องหน้า เผื่อว่าฉันจะมีข้ออ้างให้หัวใจเลิกยุ้งกับเค้าสักระยะเผื่อฉันจะเห็นใจเธอฮยอนอา

 

“ฉันเป็นคนร่างกายอ่อนแอฉันอยู่ได้ไม่นานฉันกำลังจะตายในอีกไม่นานนี้ฉันแค่ขอทำดีกับเค้าสักระยะแล้วฉันจะไม่ยุ้งกับเธอสองคนอีกเลย เธอสัญญาได้ไหมว่าจะไม่ยุ้งแล้วเปิดโอกาศให้ฉันได้ทำความสุขตอนนี้พอครบหนึ่งเดือนทุกอย่างจะกระจ่างฉันจะปล่อยพวกเธอสองคน แล้วฉันจะบอกอะไรบางอย่างกับเธอเมื่อถึงวันนั้นเธอจะรู้เอง เธอสัญญาได้ไหมว่าหนึ่งเดือนนี้เธอจะทำเหมือนคนปกติไม่ได้รักกัน”เธอจ้องหน้าพร้อมกับความหวังแค่หนึ่งเดือนเท่านั้นฉันจะกระจ่างทุกอย่างแล้ว ตามตรงฉันสงสารเธอแค่หนึ่งเดือนมันก้คงเพียงพอสำหรับเธอแต่สำหรับฉันมันเหมือนเป็นปี

 

“ได้ฉันสัญญาว่าฉันจะไม่ยุ้งเกี่ยวฉันจะทำเฉย เพราะฉันเห็นใจเธอฉันเลยทำก็ดีกว่าให้เธอค้างคาใจไปจนตาย เธอก็เหมือนเพื่อนฉันคนหนึ่งนะ เพียงแค่เดือนเดียวเท่านั้นนะที่ฉันจะทดสอบใจ หลังจากนั้นถือว่าจบฉันจะกลับไปเป็นเหมือนเดิม เธออย่าร้องไห้สิ”ฉันปาดน้ำตาให้เธอเบาๆ นี่ฉันจะทำตัวนางเอกอีกนานไหมเนี่ย ถึงฉันจะพูดอย่างนั้นแต่ข้างในฉันเจ็บไม่เบา ฉันสงสารเธอฉันจึงทำแบบนี้

 

“แทบี ท….ทำไมเธอ”ก่อนเธอจะเอ่ยอะไรฉันจึงสวนกลับก่อน

 

“ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว ใช้1เดือนของเธอให้เต็มที่ช่วงนี้เป็นช่วงลาพักของพวกเรามักจะไม่มีงาน เธอเจอพวกเราได้ตามบริษัติสังกัดของพวกเรา ฉันให้โอกาสเธอแล้วเธอช่วยทำมันให้เต็มที่เพื่อแลกกับความรู้สึกของฉัน นับจากพรุ่งนี้ไปเธอต้องทำให้เต็มที่แต่ถ้าครบ1เดือนเธอต้องยอมรับทุกอย่างแล้วบอกความจริง ฉันไปละขอให้โชคดี”ฉันพูดกับเธอเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะก้าวออกจากร้าน ฉันสวมแว่นกันแดดเพื่อปิดบังตาแดงก่ำของฉันที่ตอนนี้เริ่มมีน้ำใสๆเอ่อล้นขอบตาตอนนี้ภาพมัวไปหมดเพราะน้ำตากำลังจะไหลลงมา ฉันรีบเดินจ่ำอ้าวไปตึกที่ใกล้ที่สุดเพราะมันเป็นหอของพวกฉันวงG.dance  ก่อนที่จะมีใครเห็นน้ำตาสะก่อนฉันจึงรีบเดินไปที่หอ

 

“บี เป็นอะไรทำไมร้องไห้อย่างนี้”ฉันรีบวิ่งไปกอดพี่คิมยุน พร้อมซบหน้าลงไปซับน้ำตา ทุกคนในวงต่างพากันวิ่งมาหาฉัน

 

“ป…เปล่าวฉันแค่คิดถึงพวกพี่ ฮื้อๆฉันคิดถึงมากเลยนะ”ฉันแกล้งตอบไปอย่างนั้นเพราะทางวงฉันก็พอรู้บ้างแร้วว่าฉันคบกับพี่แอลวู แต่ถ้าบอกไปตรงๆฮยอนอาต้องถูกคนมองไม่ดีแน่ๆทุกคนไม่ได้มีความคิดสงสารแบบฉันสะทุกคนหรอกนะ แต่สำหรับฉันฉันเห็นใจผู้หญิงด้วยกันได้อยู่

 

“โธ่ บีฉันก็คิดถึงเธอน๊า”เพื่อนๆในวงต่างพากันกอดฉันปลอบฉันบ้างพอเวลาสมควร ฉันเลยขอกลับก่อนพี่แอลวูโทรมาหลายรอบแล้วแต่ฉันเลือกไม่รับเพื่อให้ชินว่าต่อไปคงจะทรมาณเจียนตายถ้าทำเป็นปกติกับเค้าเหมือนเดิม

“ฉันกลับก่อนน๊า ไว้ถ้ามีเวลาฉันจะมาหาพวกพี่ๆใหม่นะ”ฉันบอกลาเสร็จ ก็ตรงไปที่รถคันโปรดพร้อมขับออกไปเพื่อนที่จะกลับบ้านที่พักใหม่ของฉัน

 

“อ่าวกลับมาแล้วหรอ ทำไมกลับเองละ”พอเข้ามาถึงบ้าน พี่กยูชิคยิงคำถามใส่คนแรก

 

“อ๋อแวะคุยกับเพื่อนร่วมงานน่ะค่ะ ขอโทษนะค่ะคุยนานไปหน่อย ฉันขอตัวไปนอนก่อนนะค่ะรู้สึกปวดหัวข้าวเย้นไม่ต้องรอฉันนะค่ะฉันทานกับเพื่อนมาแล้วฉันขอตัวไปพักผ่อนก่อนนะค่ะ ง่วงไม่ไหวแล้ว”ฉันบอกพวกพี่ๆพร้อมวิ่งขึ้นไปชั้นบนแต่เอ๋ พี่แอลวูไปไหน พอถึงห้องฉันก็รีบจัดการตัวเองแล้วนอนพักผ่อน แต่ได้ยินเสียงท้าวอีกคนเดินมาใกล้เตียงคงเป็นใครไม่ได้อีกแล้ว

 

“บีทำไมไม่รับสายพี่ละ รู้ไหมว่าพี่เป็นห่วง”

 

“ขอโทษที่ไม่ได้รับนะค่ะ ฉันปิดเสียง เอ่อแต่ฉันขอนอนก่อนนะค่ะฉันง่วงไม่ไหวแล้ว”ฉันพลิกตัวกลับแล้วมุดหน้าหนีตอนนี้ฉันขอเวลาทำใจ เพื่อวันพรุ่งนี้ฉันจะไม่ลำบากใจที่ต้องเห็นเค้าเป็นพี่ชายธรรมดาๆคนนึง

 

“อ่ะงั้นพี่ขอนั่งเฝ้าเราก่อนละกันนะ”พี่แอลวูเดินอ้อมมาอีกข้าง พร้อมนั่งลงตรงข้ามกับเตียง ฉันคิดดีแล้วใช่ไหมที่ทำแบบนี้ มันจะไปยากอะไรกันแค่ทำเหมือนแค่ไม่ใช่คนรักกัน ฉันต้องทำได้ ฮยอนอาถ้าฉันไม่เห็นแก่ว่าเธอเป็นผู้หญิงที่น่าสงสารฉันจะไม่ทำแบบนี้เลย ฉันทนเห็นผู้หญิงด้วยกันที่มาอ้อนวอนขอร้องให้ช่วยแล้วฉันไม่เห็นใจไม่ได้หรอกนะ นี่แหละนะฉันจะใจอ่อนแบบนี้อีกนานไหม ถ้าความใจอ่อนของฉันมันจะทำให้ฉันลำบากใจขนาดนี้ฉันอยากจะเกลียดตัวเองจริงๆเลย

 

“หลับหรือยังเนี่ย บี บี บี”พี่แอลวูเรียกฉันแต่ฉันแกล้งไม่ตอบกลับเพื่ออยากให้เค้าออกไปจากห้องนี้ไวๆเพื่อที่ฉันจะมีเวลาทำใจ ฮยอนอาฉันขอร้องละเดือนเดียวจริงๆเถอะนะฉันขอเชื่อใจเธอสักครั้ง

 

“อ่างั้นฝันดีนะครับคนดี”พี่แอลวูก้มลงมาจูบหน้าฝากฉันเบาๆ ฉันอยากจะบอกว่าฉันรู้สึกดีไม่น้อยเลย แต่อีกไม่นานฉันก้คงต้องยับยั้งชั่งใจสะบ้างเพื่อเปิดทางให้ฮยอนอาทำไมฉันรู้สึกว่าฉันไว้ใจเธอจังฮยอนอา เธอเป็นคนแรกที่ทำให้ฉันไว้ใจได้ขนาดนี้แม้ไม่เคยรู้จักกัน บางทีฉันว่าเค้าสองคนเหมาะกันมากกว่ามันเป้นเรื่องดีนิที่เธอเปลี่ยนใจได้แล้วกลับมาหาพี่แอลวูบางที่ฉันไม่ควรเข้ามาแทรกกั้นระหว่างสองคนนี้เลย บางทีถ้าไม่มีฉันแล้วเค้าสองคนอาจจะปรับความเข้าใจแล้วใช้เวลาที่เหลืออยู่ด้วยกันมากที่สุด  บางทีฉันควรตัดใจตั้งแต่ตอนนี้เลยดีกว่า ฉันขอโทษนะพี่แอลวูฉันว่าฉันคิดอีกทีฉันควรจะเป็นคนเดินออกไป……………………………………..

.................................................................................................................เอาหล่ะมาอัพแล้วนะค่ะ มันดูงงๆเนาะบียอลว่า55 เอาหล่ะมันจะยังไงกันแน่นางเอกของเราทำไมยอมง่ายๆอย่างนี้ จะยอมหลีกทางให้จริงๆหรอ แล้วจะเป้นฝ่ายเดินออกไปใช่ไหม นางเอกเรื่องนี้คิดยังไงกันแน่ก็ต้องติดตามต่อไปนะค่ะ ฝากเม้นด้วยน๊า^^