love you my girl ผมรักเธอยัยเกิลกรุ๊ป lssb

 
        “นั่งทำอะไรคนเดียวครับ”ฉันสดุงเล็กน้อยเมื่อมีคนมาจับไหล่ ฉันหันกลับไปพบว่าเป็นพี่แอลวู แต่หน้าฉันกับพี่เค้ารู้สึกจะใกล้กันไปหน่อยฉันเลยเป็นฝ่ายถอยแล้วลุกขึ้นยืน
 
        “อะ..เอ่อแค่หนักใจนิดหน่อยคะ พี่มีอะไรรึเปล่าวค่ะถึงเดินมา”ฉันตอนนี้ที่นั่งอยู่ระเบียงที่ห้องมีเก้าอี้เป็นคู่ตั้งอยู่ บ้านนี้ฉันว่ามันสวยสะดวก แล้วเกาอี้เยอะมากมีทุกมุมว่าได้ไม่ว่าจะในห้อง ห้องข้างนอกที่เป็นทางเข้าห้อง แล้วก็นอกชานห้องข้างนอก ห้องนั่งเล่นข้างบนข้างล่าง นอกชานใหญ่ที่อยู่ชั้นสอง แล้วก็ไม่เว้นสอยทางเข้าห้องพักซึ้ง1ห้องพักข้างในก็จะมี2ห้องย่อยแต่ใหญ่
 
         “อ๋อพี่เอากีต้ามาให้เห็นว่านั่งเหม่อๆอยู่คนเดี่ยวเลยมาทัก หนักใจอะไรเล่าให้พี่ฟังได้นะ”แล้วพี่แอลวูก็นั่งลงข้างๆฉันฉันเลยนั่งตาม พี่แอลเลยเอามือมาจับหัวฉันเบาๆ 
 
          “เอ่อ..พี่เคยบ้างไหมที่ต้องเสียคนที่เรารักมากที่สุดไป”ฉันเงยหน้าถามสายตาเป็นกังวล แต่ฉันคิดว่าพี่เค้าน่าจะเป็นที่ปรึกษาฉันได้ไหนๆก็เป็นบัดดี้อยู่ห้องร่วมกันก็ไม่เชิงเพราะมันแค่มีประตูกั้งเป็นทางเชื่อม แต่ประตูมันใหญ่มากถ้าเปิดไว้มันก็เหมือนห้องเดียวกันแต่แยกเตียงไว้คนละที่
 
          “เคยสิ ตอนนั้นพี่เกลียดตัวเองมาก พี่ดีไม่พอที่เธอจะอยู่กับพี่เธอทิ้งพี่ไปท่ามกลางความล้มเหลว กว่าจะเป็นsolonite อย่างที่เห็นทุกวันนี้มันไม่ใช่ง่ายๆ ตอนที่วงเปิดตัวใหม่ๆกระแสตอบรับไม่ดีสังกัดเราไม่เคยได้กำไรคืนเลยจนกระทั่งเธอทิ้งพี่ไปตั้งแต่พวกเราเปิดตัวได้เพียงเดือนเดียว แล้วหลังจากนั้นพวกเราคิดว่า เพลง we are boy จะเป็นเพลงสุดท้ายแล้วเพราะสังกัดเราเริ่มไม่มีเงินที่จะทำมิวสิกวีดีโอ พอปล่อยมิวสิกวีดีโอออกไปมันได้รับการตอบรับหน้าเหลือเชื่อมากเวลาถ่ายทำรายการนะ ก็จะมีพวกแฟนคลับมาคอยให้กำลังใจต่างจากแต่ก่อนมากเลยละพวกเราจึงชอบเพลงนี้เป็นพิเศษมันทำให้พวกเราได้เป็นsoloniteทุกวันนี้แหละ แต่ว่าเธอคนนั้นก็ไม่กลับมาอีกเลยเธอตัดขาดจากพี่ไปแล้วพี่ทำทุกอย่างเพื่อให้เธอยอมรับแล้วกลับมาหาพี่แต่ไม่เธอไม่กลับมาอีกเลย”น้ำเสียงตอนหลังๆดูเศร้าๆลง พี่แอลวูเล่าย้อนอดีตแต่ก่อนให้ฟังโดยฉันนั่งฟังอยู่เงี่ยบๆ ความรักนี่ทำได้ทุกอย่างจริงๆพี่เค้าคงอยากได้ผู้หญิงคนนั้นกลับคืนมาสินะ
 
           “แล้วพี่ตัดใจได้แล้วหรอ”ฉันหันไปถาม การตัดใจจากใครสักคนไม่ใช่เรื่องง่ายเลยละ อาจจะต้องทำใจเป็นเดือนหรือตลอดไปเลยก็ได้
 
           “ได้แล้วละพี่ก็หันมาคิดอีกที อะไรคือสิ่งที่ทำให้เธอจากไป เธอไม่ได้รักพี่จริงๆเธอแค่ต้องการชื่อเสียง”ความรักมันต้องหวังหลายอย่างจริงๆไม่ใช่แค่จิตรใจอย่างเดียวต้องมีชื่อเสียงด้วยเป็นบางคน แต่พี่แอลวูคงจะโชคร้ายรักคนแบบนั้งไปเต็มๆ
 
           “พี่นี่เก่งจังทำใจได้ฉันทำใจมาหลายปียังทำไม่ได้สักทีเลย”ฉันนึกย้อนไปเมื่ออดีตคนรักของฉันยังอยู่กับฉัน เค้าเป็นคนเดียวที่ทำให้ฉันมีความสุขที่สุด
 
           “เธอรักเค้ามากสินะ” ที่รู้ๆฉันไม่เคยรักใครเท่าเค้าเลยละ
 
            “ใช่ค่ะ เค้าเป็นคนเดี่ยวที่ทำให้ฉันมีความสุขยิ้มได้ตลอดเวลา เพราะเค้ามั่งค่ะที่ทำให้ฉันยิ้มได้ทุกเวลา เวลาฉันยิ้มเหมือนว่าฉันได้อยู่ใกล้ๆเค้าเค้าสอนเสมอว่า เวลาเจออะไรให้ยิ้มสู้แล้วมันจะผ่านไปได้”ฉันมองไปที่ต้นดอกกุหลาบสีขาวสะอาดตาที่ตั้งอยู่บนขอบระเบียงที่ห้องฉัน ก่อนเค้าจะจากไปเค้าให้กุหลาบสีขาวกับฉัน มันคือดอกกุหลาบสีขาวดอกสุดท้ายที่เค้าให้ฉันก่อนจะจากไปแล้วไม่มีวันกลับมา
 
             “แต่…..ฉันมีความสุขได้ไม่นานเค้าก็จากฉันไป…แล้วไม่กลับมาหาฉันอีกเลย”ฉันก้มหน้าซ่อนน้ำตาเจ้ากรรมที่กำลังไหลลงมาช้าๆตามเสียงหัวใจที่แผ่วเบา
 
             “เหตุผลอะไรกันที่ทำให้เค้าจากเธอไป”พี่แอลวูลูบหัวเบาๆเมื่อเห็นฉันซึมๆ
 
              “เค้าตายแล้ว ความตายมาพรากเค้าจากฉันไป ตอนนั้นฉันกำลังไปออดิชั่นตามค่ายต่างๆแล้วมีอยู่ค่ายนึงติดต่อฉันมาให้ไปเป้นเด็กฝึก แต่อยู่ดีดีเค้าก็ล้มป่วยไปสักพักพอเค้าออกจาโรงพยาบาลมาเค้าบอกว่าเค้าจะออกมาส่งฉันเข้าสังกัด แล้วก่อนฉันจะไปเค้าบอกว่า “เราคงอยู่ด้วยกันได้เท่านี้” อีก7วันเค้าบอกว่าเค้าจะต้องจากฉันไป เค้าป่วยหมอบอกว่าอยู่ได้มากสุดแค่7วัน ฉันเรยตัดสินใจไม่ไปเป็นเด็กฝึกที่สังกัดฉันอยากอยู่กับเค้าให้ได้นานที่สุดเพียงแค่7วันฉันจะอยู่กับเค้าจนวินาทีสุดท้าย นับวันอาการเค้าก็เริ่มทรุดจากเดิมจนถึงวันสุดท้ายเค้าชวนฉันออกไปที่สวนที่ๆหนึ่งที่เงี่ยบสงบเราสองคนชอบไปนั่งเล่นด้วยกัน เค้าให้ดอกกุหลาบสีขาวกับฉันเป็นดอกกุหลาบสีที่ฉันชอบมากที่สุด แต่วันที่เค้าให้ฉันไม่รู้สึกดีใจเลยสักนิดเลยนั่นคือวันที่เราอยู่ด้วยกัน เค้าบอกว่าขอนอนหนุนตักฉันเป็นครั้งสุดท้ายแล้วเค้าก็พูดไปเรื่อยๆจนกระทั่งเค้าบอกว่า “ถ้าฉันไม่อยู่ต้องยิ้มเข้าไว้นะ ดอกกุหลาบดอกนี้อาจจะเป็นดอกสุดท้ายที่ฉันจะให้เธอได้โปรดเธอเก็บมันไว้ด้วย”เค้าเริ่มไอจนเลือดไหลออกมาฉันบอกว่าฉันจะพาเค้าไปโรงพยาบาลเพื่อจะยื้อเวลาให้เค้าอยู่ต่อ แต่เค้าบอกว่า “ไม่มีประโยชน์หรอกไม่ต้องไป”เค้าบอกขอเห็นหน้าฉันครั้งสุดท้าย แล้วเค้าก็บอกรักฉันจากนั้นเค้าก็หลับตาลงไปช้าๆตอนนั้นฉันฉันสติเสียมากเขย่าตัวแล้วเขย่าตัวอีกทั้งที่รู้ๆว่าเค้าจากฉันไปแล้ว ฉันตกใจมากกับคนบนตักฉันเค้านอนหลับบนตักฉันแล้วไม่ตื่นมาอีกเลย”ฉันเล่าความหลังพร้อมกับร้องไห้ไปพร้อมๆกันฉันอยากย้อนเวลาไปอยู่กับเค้าอยากให้เค้าอยู่กับฉันอยากให้เค้ารู้ว่าฉันได้ทำความฝันสำเร็จแล้ว
 
 
               “อย่าร้องเรยนะ ยิ่งเธอร้องเค้าจะไม่สบายใจเอา พี่รู้ว่าเค้าคงไม่อยากเห็นน้ำตาเธอเพราะเค้าหรอก”พี่แอลวูเอื้อมมือมาปาดน้ำตาที่แก้มของฉันเบาๆ น้ำตาที่ไหลไม่หยุดถูกปาดออกโดยคนตรงหน้า ทุกครั้งที่ฉันร้องไห้เค้าจะคอยเช็ดน้ำตาให้เหมือนที่พี่แอลวูกำลังทำอยู่ แต่ตอนนี้ไม่มีเค้าคนนั้นอีกแล้วไม่มี
 
              “ถ้าเธอชอบดอกกุหลาบสีขาว เดี่ยวพี่พาลงไปดูที่สวนกุหลาบในหมู่บ้านไหมเพื่อเธอจะรู้สึกดีขึ้นบ้างนะเอาไหม เพื่อจะเก็บมาไว้ที่บ้านด้วยที่นั่นเค้าให้เก็บได้ด้วยนะ”ข้างในหมู่บ้านมีสวนกุหลาบด้วยหรอ ไปสักหน่อยเพื่อจะดีขึ้นเพื่อจะทำให้รู้สึกว่าเค้ายังอยู่กับฉันคอยเอาดอกกุหลาบมาให้
 
              “ไปสิค่ะ”ฉันปาดน้ำตาพร้อมลุกขึ้นเตรียมพร้อมจะไป
 
ก๊อกๆ ก๊อกๆ มีคนมาเคาะประตูหน้าห้องฉัน เพราะถ้าให้เคาะประตูห้องใหญ่ที่เป็นห้องพักของแนกับพี่แอลวู ก็คงจะไม่ได้ยินพวกพี่เค้ามีอะไรกันนะฉันปาดน้ำตาพร้อมก้าวเดินออกไป แต่มีมือหนารั้งไว้
 
             “เธอนั่งอยู่นี่แหละ ตาบวมหมดแล้วเดี่ยวพวกนั้นมันหาว่าฉันรังแกเธอ”พี่แอลวูเดินไปเปิดประตูแทนฉัน
 
             “อ่าทำไมนายไม่ไปอยู่ห้องนายเนี่ยยี่มันห้องบีไม่ใช่หรอ”เสียงที่มาก่อนตัวของพวกพี่ๆเค้าถาม ที่รู้ว่าเป็นห้องฉันสงสัยจำรอเท้าที่ฉันวางไว้หน้าห้องได้ ส่วนอันที่ใส่มาจากหอพวกเราถอดไว้ที่ชั้นข้างล่างหมดแล้ว จะใส่ขึ้นมาก็ยังไงอยู่นะ
 
             “ก็ห้องมันเชื่อมกันทำไมฉันจะมาไม่ได้ ฉันเป็นบัดดี้ของแทบีนะเว้ยก้ต้องไปไหนมาไหนได้อยู่แล้ว”
 
             “แล้วบีไปไหนอ่า”ถ้าฉันจำเสียงไม่ผิดนี่น่าจะเป็นพี่โฮลู่แน่ๆ
 
              “ในห้องจะเข้ามารึไง เข้าก้เข้าเร็วๆเถอะ”จากนั้นก็ต่างทยอยเข้ามาในห้อง ซึ่งประตูเชื่อมเปิดไว้มันทำให้ห้องไม่เล็กมันเหมือนห้องเดียวกันมากกว่า
 
              “บีจ๋า”พี่มักเน่วิ่งเสียงหวานมาหาฉันที่ระเบียง นี่มากันหมดวงเรยรึไงเห็นห้องฉันเป็นห้องนั่งเล่นเราะ
 
              “ จ๋า”ฉันตอบรับเสียงใสต่างจากเมื่อครู่ที่ร้องไห้อยู่ นี่แหละนะต้องปรับตัวให้ทัน
 
              “พวกพี่มาทำไรที่ห้องฉันกันเยอะแยะเนี่ย” ฉันถามพร้อมมองไปรอบๆแล้วเดินเข้าไปในห้อง ดูนั่งสะเต็มห้องเชียว
 
              “ไม่มีไรทำง่า ตารางงานยังไม่มีพวกเรายังไม่เห็นพวกเธอสองคนออกมาเลยจะตามมานั่งด้วย”พี่กยูชิคตอบยิ้มตาแทบหาย
 
               “งั้นไปสวนในหมู่บ้านกันไหม หมู่บ้านนี้หรูๆมีคนอยู่ไม่มากหรอก”ก็จริงหมูบ้านนี้แพงเกินไปเลยไม่ค่อยมีใครอยู่เพราะแพงเกินไป
 
                “อ่าไปสิๆ เห็นว่าช่วงนี้ดอกไม้กำลังจะบานด้วย ไปกันเถอะ”พูดจบพี่ชานจงวิ่งนำออกไปคนแรก พวกเราปั่นจักยานกันไปตามทางมีป้ายบอกทางไปต่างๆ ข้างทางเต็มด้วยดอกไม้หลากสีสวยงามพวกเราแยกย้ายปั่นจักยานเล่นในสวนดอกไม้ของหมู่บ้าน ที่นี่สงบมากจริงๆที่นี่สวยมากๆเลย
 
                “เป็นไงชอบไหม”ฉันปั่นจักรยานช้าๆ พี่แอลวูมาเทียบข้างเราปั่นไปพร้อมกันช้าๆพร้อมชมวิวมันรู้สึกเหมือนที่เค้าเคยพาฉันมาเที่ยว ตอนที่เค้าอยู่ข้างๆฉันเพียงตอนนี้มันไม่ใช่เค้าจากไปแล้ว
 
                “ชอบมากเลยละ มันรู้สึกดีขึ้นเยอะเลยละ”ฉันค่อยๆชะลอแล้วจอดใต้ต้นไม้ต้นหนึ่งที่มีดอกเต็มต้น ข้างๆต้นไม้มีเก้าอี้อยู่
 
                “ทีนี้เธอก็ยิ้มได้เหมือนเดิมแล้ว เค้าคงจะดีใจนะที่เธอยิ้มได้แบบนี้”พี่แอลวูเลื่อนมือมายีผมฉันเบาๆ อ่ามันเหมือนความรู้สึกที่เค้าเคยทำให้กับฉันเลยพี่แอลวูเหมือนเค้ามากๆเลย
 
                 “แต่ยังไงตอนนี้เค้าก็ไม่ได้อยู่กับฉัน ไม่มีใครคอยดูแลแบบเก่าชีวิตก็คงอ้างว้าง”ฉันพูดพร้อมกอดอกทอดสายตาไปยังสวนดูอกไม้ข้างหน้า ทำไมสิ่งดีๆที่ฉันมีอยู่ต้องจากฉันไปด้วย
 
                 “เธอจะว่าอะไรไหม ถ้าพี่จะขอเป็นคนดูแลเธอไม่ให้เธออ้างว้างจะอยู่ข้างๆเธอไม่มีวันจาก เธอจะว่าอะไรไหมถ้าพี่จะขอดูแลหัวใจเธอ”ฉันหันกลับโดยอัตโนมัติ อะไรนะเมื่อกี้พี่เค้าสารภาพรักกับฉันรอเนี่ย ฉันยังคงยืนอึ้งอยู่สักพัก
 
                 “พะ..พี่”ฉันเอ่ยด้วยความตกใจอยู่บ้างตลอดมาฉันเพียงแค่คิดว่าพี่เค้ารักฉันเหมือนน้องสาว คิดว่าฉันแอบรักพี่เค้าอยู่ข้างเดียวพี่เค้านิสัยเหมือนอดีตคนรักฉันมาก หนำซ้ำทั้งนิสัยการแต่งตัวความชอบและก็หน้าตาอารมณ์ยังคลายๆกันอีกด้วย ก็ไม่แปลกที่เวลาฉันอยู่กับพี่เค้าก็มีหวั่นๆบ้าง
 
                  “พี่รักเธอนะรู้ไหม ตั้งแต่ผู้หญิงคนนั้นจากไปก็มีเธอเนี่ยแหละที่เดินเข้ามาในชีวิต”พี่เค้าจับมือฉันไปทาบอกแกร่งของเค้าข้างซ้าย ทำไมหัวใจฉันเต้นผิดปกติมันเต้นเร็วและรัวขนาดนี้
 
                   “แต่ถ้าเธอไม่ได้รักก็ไม่เป็นไร เธอรักเค้าที่สุดพี่เข้าใจ”ที่จริงณตอนนี้ฉันคิดว่าพี่แอลวูคือคนที่ฉันรักไปแล้วเมื่อฉันได้ยินคำว่ารักจากปากเค้า แล้วพี่แอลวูค่อยๆปล่อยมือแล้วค่อยเดินออกไป แต่ฉันกลับไปสวมกอดด้านหลังเหมือนไม่อยากให้ไปเพราะรักมั่งถึงทำให้ฉันทำแบบนี้
 
                    “ฉันก็รักพี่ ฉันคิดมาตลอดว่าความรู้สึกที่มีแค่ความพูกพันตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าฉันรักพี่”พี่เค้าค่อยๆแกะอ้อมกอดออกเบามือพร้อมหันมาจับมือฉัน แล้วมองหน้า
 
                     “จริงๆหรอพี่หูฝาดใช่ไหมเธอก็รักพี่”ฉันพยักหน้าแทนคำตอบ พี่แอลวูดึงฉันเขาไปสวมกอด กอดนี้ช่างอบอุ่นฉันไม่อยากละเลย
 
                      “นายไม่ต้องห่วงฉันแล้วนะ ฉันเลือกคนที่ฉันรักและพร้อมจะดูแลฉันแล้วนายอย่าห่วงเลย”ฉันพูดตามลมไป หวังว่าเค้าคงจะรับรู้
 
                      “ฉันสัญญาว่าจะอยู่กับเธอตลอดไปไม่ว่าอะไรก็ตาม”พี่แอลวูคลายอ้อมกอดออกพร้อมจับมือฉันขึ้นมาจูบหนึ่งที
 
                      “เป็นแฟนกับพี่นะ”พี่เค้ามองตาฉันนานเท่าไหร่แล้วที่ไม่มีคนให้สายตาหวานๆแบบนี้ แต่วันนี้พี่แอลวูคือคนที่มอบสายตานั้นให้
 
                      “ตกลงค่ะ”ฉันตอบพรางยิ้มแก้มปริ พี่แอลวูหยิบของออกมาจากกระเป๋ากางเกง มันเป็นแหวน แหวนนั้นเป็นสีทอง แบบเดี่ยวกันกับของพี่แอลวู แหวนสีทองลายเหมือนยัยของตำลึงมี คำว่า love เขียนอยู่ตรงกลางบางๆ มันสวยมากๆเลยเค้าบรรจงใส่ไปในนิ้วนางข้างซ้ายของฉัน
 
                      “เธอคือคนของพี่แล้วนะ ยัยตัวเล็ก”พี่แอลวูกระซิบใกล้ๆหูพร้อมแอบขโมยหอมแก้ม ทำให้ฉันหน้าแดงถึงหูเลย><
 
                      “นายไม่ต้องห่วงนะฉันจะดูแลเธออย่างดีที่สุด”พี่แอลวูกอดฉันระดับไหล่แล้วเงยขึ้นไปพูดกับท้องฟ้า เหมือนต้องการให้ใครสักคนรับรู้ ฉันอมยิ้มในสิ่งที่พี่แอลวูพูดฉันก็หวังว่าพี่เค้าจะไม่ทำให้ฉันผิดหวังเช่นกัน
............................................................................................................มาอัพแล้วนะค่ะ บียอลอัพได้แค่นี้น้อยหน่อยน๊าทุกคนยังไงก็เม้นให้บียอลหน่อยบียอลอาจจะบกพร่องช่วยเม้นให้หน่อยแล้วจะเอาไปแก้ไขน๊า^^