No One หลับเป็น... ตื่นตาย

  ตอนนี้ทั้งเนือ ทั้งผักก็หมดไปแล้ว... อาร์มอาการดีขึ้นจึงบอกว่าเดี๋ยวจะไปหาอาหารมาให้

อาร์มเดินออกไปจากบ้านซักพัก และ้วเขาก็กลับมากับเนื้อวัวในมือ เขาบอกว่าป้าที่อยู่บ้านถัดไปเขาให้มา...

  น้ำลงมือทำอาหารอย่างตั้งใจ เพราะตอนนี้เธอก็หิวมากเหมือนกัน เมื่อน้ำทำอาหารเสร็จทุกคนก็มากินข้าวกัน ยกเว้นโอมและแพรว ทั้งสองนั่งเหม่อลอยอยู่ที่หน้าบ้าน น้ำชวนพวกเข้ากินข้าวแล้วแต่ก็ถูกปฏิเศษ เมื่อทุกคนกินเสร็จนนท์ก็รับหน้าที่ล้างจาน...

............................................

  เที่ยงนี้อาร์มชวนทุกคนไปทะเลสาบกัน เป็นทะเลสาบที่อยู่ไม่ไกลจากบ้านเขามาก เขาคิดว่ามันคงจะช่วยบรรเทาความเครียดให้กับเพื่อนๆของเขาได้

  เมื่อไปถึงทะเลสาบ ทุกคนก็รู้สึกสดชื่น น้ำปูเสื่อและนั่งลงมองบรรยากาศรอบๆ รอบๆทะเลสาบแห่งนี้เป็นป่าเขียวขจีที่อุดมสมบูรณ์ ลุงของอาร์มเคยพาอาร์มมาเล่นน้ำที่นี่อยู่บ่อยๆ และจำได้ว่าห้ามออกไปนอกเขตแดน มิฉะนั้นจะเกิดอันตราย 

  อาร์มได้เตือนทุกคนให้เล่นน้ำด้วยความระมัดระวัง... โอมเดินเฉื่อยๆลงน้ำไปจนมิดหัวเป็นเวลาหลายนาที แต่ก็ไม่ได้มีใครสนใจเพราะทุกคนก็กำลังสนุกอยู่กับกิจกรรมของตนเอง ตอนนี้ก็เย็นมากแล้ว อาร์มบอกให้ทุกคนกลับบ้าน เพราะทุกคนเล่นน้ำมาหลายชั่วโมงแล้ว กลัวจะไม่สบายเอา...

  เมื่อทุกคนขึ้นจากน้ำ อาร์มก็นึกบางอย่างขึ้นได้ "แล้วโอมล่ะ?"

คำถามของอาร์มทำให้ทุกคนนิ่งเงียบกันอยู่พักใหญ่ จากนั้นทุกคนก็ออกตามหาโอมกัน แต่หาอย่างไรก็หาไม่เจอยิ่งตอนนี้เป็นเวลาโพล้เพล้ท้องฟ้าเป็นสีส้มจวนจะใกล้ค่ำแล้ว อาร์มจึงสั่งให้ทุกคนยกเลิกการค้นหาแล้วบอกว่าพรุ่งนี้จะมาหาใหม่...

  ทุกคนกลับถึงบ้านด้วยความตกใจ เว้นแต่แพรว เหมือนเธอไม่รู้สึกอะไร เธอยังคงพูดได้เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น หลังจากตอนนี้ทุกคนก็ไปอาบน้ำกัน...

............................................

  คุณลุงเคยบอกไว้ว่า... ที่ทะเลสาบนั่นห้ามอยู่คนถึงค่ำ เพราะจะไม่มีชีวิตรอดกลับมา...

อาร์มอาบน้ำเสร็จ แล้วชวนทุกคนกินข้าวกันจากกับข้าวที่เหลือจากเมื่อเช้า กับผักที่เก็บมาได้ตามทาง ทุกคนกินไปคุยกันไปแบบเงียบๆ แล้วก็แยกย้ายกัน...

  นนท์ถามอาร์มว่ามัีนเกิดอะไรขึ้น เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เกิดเรื่องราวบ้าๆนี้ขึ้น แต่คำตอบที่เขาได้รับคือ "ฉันไม่รู้" มันยิ่งทำให้นนท์เป็นห่วงทุกคนมากขึ้น...

............................................

... แสงตะวันสาดส่อง ทุกคนออกจากบ้านไปตามหาโอมที่ทะเลสาบ

'เผามัน เผามันเลย...' เสียงของผู้คนที่มาจากทางของบ้านผู้ใหญ่ ผู้คนที่นี่เชื่อและนับถือพวกผีสางกัน...

  อาร์มและเพื่อนๆ รีบวิ่งไปดู และก็ตกใจกันเพราะคนที่ถูกจับมัดแขนมัดขาไว้กับท่อนไม้คนนั้นก็คือ "โอม"

  "ปล่อยเค้าน่ะ" น้ำตะโกนบอกชาวบ้าน

  "อีหนู จะปล่อยมันได้่ยังไง มันเป็นลูกของซาตาน มันเป็นปีศาจ มันจะทำลายหมู่บ้านของพวกเรา"

  "บ้าไปแล้ว เค้าเป็นเพื่อนของหนู เค้าจะเป็นปีศาจได้ยังไง.." ไม่ทันขาดคำชาวบ้านก็เอาฝืนที่ติดไฟไปวางบนกองฟืนที่พร้อมจะติดไฟเผาร่างที่หลับไหลของโอมได้ทุกเมื่อ

  "หยุดน่ะ นี่เพื่อนชั้น อย่าทำอะไรเค้า" น้ำตะโกนออกมาพร้อมด้วยน้ำตา แม้เพื่อนๆของโอมทุกคนอยากจะช่วย แต่พวกเขาก็รู้ว่าหากเข้าไปขัดขวาง พวกเขาก็จะถูกเผาไปด้วย ทุกคนจึงทำอะไรไม่ได้นอกจากปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา...

  นนท์ได้หันไปมองหน้าแพรว เพราะเขาคิดว่าเธอคงจะเสียใจมากที่สูญเสียคนรักไป... แต่กลับกันเธอแสะยิ้มมุมปาก เหมือนว่าเธออยากให้โอมตายไป...

............................................

  ทุกคนกลับมาบ้านพร้อมกับหดหู่ ที่เห็นเพื่อนของตัวเองถูกเผาทั้งเป็นแบบนั้น... นนท์ได้เล่าทุกอย่างที่เขาเห็นบนใบหน้าของแพรวให้อาร์มฟัง...

............................................

... ตื่นเช้ามาวันนี้ อากาศช่างหนาวเหน็บ น้ำคิดว่าจะออกไปดูบรรยากาศข้างนอก แต่เธอไม่ได้เอาเสื้อกันหนาวมา เธอจึงขอยืมของนนท์...

  เธอเปิดประตู พร้อมกับร้องกรี๊ดเสียงดังลั่นบ้าน...

ร่างของแพรวที่ถูกฉีกขาด กองอยู่หน้าบ้าน เพิ่งจะเสียโอมไปวันนี้ก็ต้องเสียเพื่อนอีกคนไป...

อาร์มรีบออกมาดู เขานั่งทรุดเข่าลง พร้อมกับบอกทุกคน "เรากลับกันเถอะ"

แม้จะไม่มีเสียงตอบรับ แต่อาร์มก็รู้ว่าตอนนี้ทุกคนอยากกลับบ้าน อยากไปให้พ้นเรื่องบ้าๆนี่ซ่ะที...

............................................