No One หลับเป็น... ตื่นตาย

  ทุกคนเก็บข้าวของเตรียมที่จะกลับกรุงเทพ...

  พวกเขาทั้งสามคนเดินออกมาใกล้จะถึงทางออกจากหมู่บ้านแล้ว 

  "รุ่นพี่ หนูจำได้ว่าตอนเข้ามาทางมันไม่ได้เป็นแบบนี้ไม่ใช่เหรอค่ะ" น้ำถาม

  "ฉันก็ว่าน่ะ" นนท์เสริมคำพูดของน้ำ

ตอนนี้ทางที่พวกเขามามันถูกปกคลุมไปด้วยหญ้ารก แถมยังเหมือนว่ามันจะไม่มีทางสิ้นสุดอีกต่างหาก แต่พวกเขาก็จำได้ว่าตอนที่มาพวกเขาก็เดินมาจากทางนี้...

  ทุกคนเดินกันเป็นชั่วโมงแล้วแต่ก็ยังไม่ถึงซักที... หลายคนก็เริ่มเหนื่อยมากแล้วจึงนั่งพักกัน แม้ตอนนี้เป็นตอนเช้าแต่ท้องฟ้ากลับดูมืดครึ้มไปด้วยเมฆหนา ลมหนาวปลิวผ่านมาเบาๆ ทำให้น้ำรู้สึกขนลุกอย่างบอกไม่ถูก 

  "รุ่นพี่ค่ะ มันเกิดอะไรขึ้น?" น้ำถามอาร์ม แม้แต่อาร์มก็ยังไม่รู้ว่าเรื่องทั้งหมดมันเกิดขึ้นมาได้ยังไงจึงทำให้เขานิ่งเงียบไป 

  เมื่อหายเหนื่อยทุกคนก็เดินทางต่อ แต่สิ่งที่อยู่ตรงหน้าก็คือ บ้านของอาร์ม...

 "เฮ้ย มันเป็นแบบนี้ได้ไงว่ะ" นนท์โวยวาย เขารู้สึกสะอิดสะเอียนกับเรื่องนี้เต็มทีและอยากไปให้พ้นขุมนรกนี้...

  สุดท้ายพวกเขาก็ต้องอยู่ที่นั่นต่อ ต้อนนี้ทุกคนมีสีหน้าที่ปราศจากอารมณ์ เหมือนว่ารอให้ใครมาคร่าชีวิตอยู่...

...................................

ตอนนี้ก็บ่ายแล้ว ท้องฟ้าก็ยังคงมืดครึ้มอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน และยังคงมีลมหนาวพัดแผ่วๆอีกด้วย มันยิ่งทำให้ทุกคนขนลุกขึ้นไปใหญ่ เว้นแต่อาร์มเขากับลังครุ่นคิดถึงเรื่องที่เกิด และเขาต้องการที่จะรับปัญหาทั้งหมดเอาไว้เอง

... ตอนนี้ก็ใกล้ค่ำ พวกเขาก็ยังนั่งอยู่กับที่ ไม่มีใครคุยกับใคร ไม่มีใครกินอะไร ทุกคนกำลังรอให้เวลาผ่านไป...

ยิ่งใกล้ค่ำแบบนี้บรรยากาศยิ่งหน้ากลัว พวกเขาเหลือกันแค่สามคนแล้ว อยากจะหนีออกไปจากที่นี่ก็หนีออกไปไม่ได้ ทำให้เวลานี้ทุกคนไม่กล้าที่จะทิ้งใครคนใดคนหนึ่ง...

และเวลาค่ำอันมืดมิดก็มาเยือน ลมหนาวที่เย็นกว่าเดิมพัดผ่านร่างกายของสาวน้องที่กำลังภาวนา แต่เหมือนกับมันเป็นแค่คำสบถเท่านั้น มันไม่มีความหมายอะไร... ที่เธอจะทำเช่นนั้น น้ำตาที่ไหลโรยรินออกมาจากตา มันก็ยิ่งทำให้เธอดูอ่อนแอลงทุกขณะ ทำให้ทุกคนช่วยกันปลอบใจ แม้อาร์มและนนท์ก็ยังคงกลัวกับเรื่องที่เกิดขึ้น แต่เมื่อมาถึงตอนนี้แล้วมันก็คงจะอยู่ไม่ได้ หากไม่สู้ต่อไป...

  ทุกคนอาบน้ำแบบลวกๆและรีบเข้านอนกัน คืนนี้อาร์มออกมานอนกับเพื่อนๆ แต่ก็ไม่มีเสียงคุยใดๆ ทุกคนพยายามไม่ให้ตาหลับไป แต่วันนี้ทุกคนก็อิดโรย เหนื่อยล้ามามากพอแล้ว มันก็เป็นยานอนหลับชั้นดี... 

  นนท์และอาร์มหลับไปแล้ว เว้นแต่น้ำ... เขาสูญเสียเพื่อนรักทั้งสองคนไป... 

เวลาช่างผ่านไปช้าเหลือเกิน เวลาตอนนี้ก็ตี 2แล้ว แต่น้ำก็ยังไม่หลับ 

"ก๊อก ก๊อก ก๊อก" น้ำสะดุ้ง เธอได้ยินเสียงเคาะประตูหน้าบ้าน เธอกลัวสุดขีดและไม่กล้าปลุกรุ่นพี่ เธอจึงเดินไปแบบกล้าๆกลัวๆไปเปิดประตู พร้อมกับน้ำตาที่ไหนออกมาโดยไม่รู้ตัว เธอเดินไปพร้อมพวนาไป...

เมื่อถึงประตูน้ำก็จับลูกบิดประตูที่เย็นเฉียบ มันทำให้ให้ตัวสั่นไปทั้งตัว แม้น้ำจะไม่รู้ว่าคนที่เคาะประตูเป็นใคร มันก็ไม่มีประโยชน์อะไรที่เธอจะนอนอยู่เฉยๆ น้ำทำใจไว้แล้วว่าหากเธอเป็นคนต่อไป...

น้ำพยายามหมุนลูกบิดประตู แต่มันยากลำบากเหลือเกินที่จะเปิด มือหนึ่งบิดลูกบิดไป อีกมือก็ปาดน้ำตาไป...

ตอนนี้เธอหมุนลูกบิดมาสุดแล้ว เว้นแต่ดึงประตูเข้ามา เธอกล้าๆกลัวๆ แต่เธอก็รู้ดีว่าแม้อยู่ไปก็ต้องตายอยู่ดี เธอจึงตัดสินใจเปิด...

...................................

ขอโทษนะครับ ถ้าอาจหายไปนานหน่อย ตอนนี้ไวร์เตอร์เปิดเทอมแล้ว คงจะมีเวลาน้อยลง