No One หลับเป็น... ตื่นตาย

  "เช้านี้อากาศดีน่ะ" 

  น้ำพูดกับแพรวเพื่อปลอบขวัญเรื่องของโอม ...ตั้งแต่เกิดเรื่องขึ้นแพรวก็ดูหงอยซึมเศร้าไปเลย เพราะเธอรักโอมมากและไม่คิดว่าจะต้องสูญเสียเขาไปแบบนี้ แม้ว่าโอมจะเห็นแก่ตัวและเอาแต่ใจ แต่กับแพรวแล้วโอมให้ได้ทุกอย่าง

  "กินข้าวกันเถอะ" เสียงของนนท์ชวนรุ่นน้องหญิงสองคนกินข้าว ในมื้อนี้มีกันอยู่แค่ 3คน เนื่องจากโอมได้จากพวกเขาไปแล้ว และอาร์มก็บอกว่าไม่หิว จึงทำให้มื้อนี้เงียบกว่าทุกครั้ง ไม่มีใครเ่อ่ยปากพูดอะไรซักคำ ทุกคนเอาแต่ตัดข้าวใส่ปากภวนาให้มันหมดเร็วๆ เพราะไม่มีใครรู้สึกดีนักที่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น

  อีกด้าน อาร์มที่นอนขลุกตัวอยู่ในห้องกำลังคิดว่ามันเกิดอะไรขึ้น ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้ เขาพาเพื่อนๆมาตายหรือเปล่า แม้ภายให้บุคลิกที่ดูเย็นชาของอาร์ม แต่เขาก็มีความอ่อนโยนอยู่ภายในใจไม่น้อย เขาเป็นคนรักสัตว์ รักธรรมชาติ และเขามักจะเข้าไปในป่าหลังบ้านของเขาบ่อยๆ และก็โดนป้าของเขาทำโทษทุกครั้งเพราะไม่มีใครที่จะเข้าป่านั่นไปแล้วจะได้ออกมา แต่สำหรับเขาแล้วในป่านั่นมีเพื่อนๆของเขาอยู่ แต่ที่น่าแปลกคือทำไมเขาจึงไม่ตายไปเหมือนคนอื่นๆ....

......................................

  "เอ้า นี่! กินไรซักหน่อยได้มีแรง ไม่กินอะไรแบบนี้เดี๋ยวโรคกระเพาะก็ถามหาหรอก" นนท์เข้ามาหาอาร์มพร้อมกับจานข้าวในมือที่ถือมาให้อาร์ม

  "ขอบใจน่ะ" ตอนนี้อาร์มก็รู้สึกหิวไม่น้อย จึงกวาดซ่ะเกลี้ยงจาน "ฉันคิดว่าจะให้นายกับรุ่นน้องกลับกรุงเทพแล้ว"

  "เอ้า ทำไมล่ะ" นนท์สงสัย

  "ก็ที่นี่มันไม่ปลอดภัยสำหรับพวกนายน่ะสิ"

  "แล้วนายจะอยู่นี่คนเดียวน่ะเหรอ?"

  "อืม ใกล้ๆเปิดภาคเรียนแล้วฉันจะกลับไป"

  "จะบ้าเหรอ นายก็บอกเองว่ามันไม่ปลอดภัย แล้วนายจะอยู่ได้ไง"

  "ฉันอยู่ที่นี่มานาน ฉันรู้ว่าอะไรปลอดภัย อะไรไม่ปลอดภัย"

นนท์ก็เดินออกจากห้องอาร์มไปและได้ไปบอกน้ำและแพรว และทั้งสองก็เป็นห่วงอาร์มเช่นเดียวกับนนท์...

ทั้งสามจึงตัดสินใจที่จะอยู่ต่อกับอาร์ม แม้อาร์มจะพูดยังไงพวกเขาก็ไม่ยอมกลับไป อาร์มจึงต้องทำใจให้พวกเขาอยู่ แต่เขาก็ได้ตั้งกฏขึ้นมา...

"ห้ามทุกคนเข้าไปในป่านั่นอีกเด็ดขาด"

"ตอนกลางคืนห้ามทุกคนออกไปข้างนอก ให้อยู่แต่ในบ้านเท่านั้น"

"ห้ามทุกคนส่งเสียงเอะอะ โวยวายในยามวิกาล"

......................................

  ตอนนี้ก็ใกล้ค่ำแล้ว ทุกคนก็อาบน้ำกันเพื่อมาล้อมวงคุยเรื่องสนุกกัน บ้านนอกแบบนี้ไม่มีทีวี หรือแอร์อะไรทั้งนั้น แค่มีไฟฟ้าจากแผงโซล่าเซลก็ดีแล้ว จึงทำให้ทุกคนไม่มีที่ที่จะผ่อนคลาย...

  "รู้มั๊ย ตอนเด็กๆพ่อกับแม่พาฉันไปเทียวสวนสนุก ตอนนั้นฉันอยากจะเล่นเครื่องเล่นที่มันหวาดเสียวมาก แต่แม่ก็บอกว่ามันอันตรายเกินไป ฉันบอกแม่ว่าฉันขอตัวไปเข้าห้องน้ำ แต่จริงๆแล้วฉันแอบไปเล่นอยู่ พอพ่อแม่รู้ก็ตีฉันใหญ่เลย 555" แพรวเล่าเรื่องของตัวเองให้ทุกคนฟัง แล้วทุกคนก็เริ่มเล่าเรื่องของตัวเอง จนมาถึงคนสุดท้าย อาร์ม

"ตอนเด็กๆ ฉันไม่มีเพื่อนเลย มีก็แต่พวกสัตว์ที่คอยเล่นด้วยกัน ตอนที่พ่อแม่พาฉันมาอยู่กับป้าฉันรู้สึกโดดเดี่ยวมาก หมู้บ้านเล็กๆแบบนี้ไม่ค่อยมีเด็กอายุเท่าฉันมากหรอก มันจึงยากที่จะไปเล่นสนุกกับคนอื่น บางทีฉันก็แอบเข้าไปในป่านั่น..." อาร์มเงียบไปซักพัก

  "ป่าไหนเหรอค่ะรุ่นพี่" น้ำถามด้วยความอยากรู้

  "เอาล่ะ ฉันว่าพวกเธอไปนอนได้แล้ว" อาร์มตัดบทแล้วลุกขึ้นเข้าไปในห้อง

......................................

  คืนนี้ทุกคนรู้สึกดีกว่าทุกคืน เพราะได้มานั่นคุยกัน เว้นแต่อาร์มเอากำลังคิดว่าเขาพูดอะไรออกไป มันไม่ใช่สิ่งที่เขาควรจะพูด...

  ตอนนี้เวลาก็ตีสองแล้ว แต่แพรวยังนอนไม่หลับ เธอรู้สึกอึดอัดคั่นเนื้อคั่นตัว เธอลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปหลังบ้าน เหมือนว่าเธอถูกอะไรบางอย่างสั่งให้เธอทำแบบนั้น เธอเปิดประตูหลังบ้านและเดินเข้าไปในป่านั้นโดยที่เธอไม่รู้สึกตัว...

......................................

  "แพรว แพรว เธออยูในหน่ะ เล่นแบบนี้มันไม่สนุกแล้วน่ะ" เสียงของน้ำที่กำลังตามหาแพรว

  "ก๊อก ก๊อก ก๊อก" น้ำสะดุ้งโหยงด้วยความตกใจ แล้วเธอก็เดินไปเปิดประตูด้วยความกล้าๆ กลัวๆ

  "ว๊ายยยยยยยยยย ยย ยยย               ยยย ยยยยยยย!!!!"

......................................