แผนรักมัดใจยัยสะเอิง

หลังจากวางโทรศัพท์ของคุณผกากรองเสร็จ ฉันก็ต้องยอมรับชะตากรรม -_-!!!
นั่นก็คือฉันต้องมานั่งทำความสะอาดห้องนอนที่ใช้ สำหรับรับแขกซึ่งบางครั้งอาจจะเป็นเพื่อนกลุ่ม’สายแข็ง’ของฉันหรือไม่ก็ญาติๆต่างจังหวัดที่มาเที่ยวY_Yและสิ่งที่ยากที่สุดของการทำงานบ้านของฉันตอนนี้ ฉันคิดไม่ตกจริงๆว่าฉันจะทำตัวยังไงกับนายกำปอ =0=!!! ไม่เคยเห็นหน้าตา ตัวจริง ไม่เคยพูดคุยกันมาก่อนเคยแค่ฟังคุณพ่อกับคุณแม่อวดสรรพคุณยกย่องความดีของหมอนี่ที่ช่วยทำงานรีสอร์ท ที่เชียงรายเท่านั้นเองW_W
      
         เอาเป็นว่าฉันจะทำตัวเป็นรุ่นพี่ที่ดี เพระแม่บอกว่าหมอนั่นกำลังจะเข้า ปี1 มหา’ลัย แสดงว่าเขาเป็นรุ่นน้องของฉัน>_< และก็พยายามเป็นครูที่ดีในการสอนงานบ้านงานเรือนละกัน ฝึกเอาไว้เผื่อปี5ฉันได้ไปฝึกสอน    อาจจะแตกต่างหน่อยที่ตรงว่าที่คุณครูคณิตศาสตร์ในอนาคตมาแต่ตอนนี้ต้องเป็นครูสอนงานบ้าน
    
        ‘ตรื้น ตรื้น’บ่ายสองโมงตรงแป๊ะ หลังจากที่ฉันนอนกลางวันที่ห้องนั่งเล่น ก็ได้ยินเสียงบีบแตรรถยนต์ที่ตอนนี้มาจอดหน้าบ้านของฉันคงจะเป็นอีตากำปง เอ๊ย กำปอ อะไรนั่นแหละ -_=<
       

        ฉันรีบวิ่งมาเปิดประตูบ้านทันทีเพราะเจ้าหมอนี่บีบแตรรถไม่ยอมหยุดเลยY_Yเดี๋ยวชาวบ้านชาวช่องเค้า     จะได้แห่กันมาบ้านคุณผกากรองกันหมดหรอกU_U จากนั้นรถToyota ยี่ห้อYaris สีดำก็เคลื่อนมาจอดในที่จอดรถข้างๆรถHonda jazz สีเหลืองของฉัน
      
       “สวัสดีครับ” ตอนนี้ตรงหน้าฉัน คือ ผู้ชายรูปร่างสูงโปร่งสูงประมาณ 180 เซน อ่ะW_W สูงกว่าฉันตั้ง      15เซน  หน้าตี๋ๆ ของหมอนี่สวยใสกว่าผู้หญิงบางคนซะอีกแถมจมูกยังโด่งเป็นสัน สวมเสื้อเชิ้ตลายสก็อต กางเกงยีนสีซีด  โอ๊ะ!!!นี่มันสเป็คผู้ชายที่ฉันชอบเลยนะ =O= อิอิ ฉันชอบผู้ชายหน้าตี๋ๆ ผิวขาว ค่ะ^O^
      
      “ดีจ๊ะ พี่ชื่อสะเอิง นะเรียกว่า พี่เอิง ก็ได้” ฉันยิ้มอย่างเป็นมิตรพร้อมกับชักชวนแขกเข้าบ้าน
      
       “ครับ เอิง  ”หมอนั่นพูดชื่อฉันพร้อมกับยักคิ้วทำท่ากวนๆ
       
       ฉึก!!!ฉันที่กำลังจะเดินนำหมอนั้นให้เข้าบ้านต้องหยุดเดินพร้องกับหันหน้ามามองหมอนี่ทันที   ตกลงจะมาไม้ไหนเนี่ย ฉันตั้งใจจะผูกมิตรกับนายนะ -_-“
     
      “ฉันอายุมากกว่านาย” ฮึ่ยๆ ของขึ้นค่ะมาอยู่บ้านคนอื่นแท้ๆ มารยาท อ่ะมีมั้ย!!!?
      
      “ละเมื่อไหร่จะพาเข้าบ้านล่ะครับ กระเป๋าหนักมากเลยแถมขับรถมาเหนื่อยๆร้อนก็ร้อน”เจ้าหมอนั่นไม่สนใจที่ฉันพูดสักนิดแต่กลับไปหยิบประเป๋าออกจากรถแล้วก็เปลี่ยนเรื่องไปเฉยๆเลย
       
      “เชิญ…..ตามสบาย” ฉันพานายกำปอเดินเข้าบ้านพรางแนะนำส่วนต่างๆของบ้านให้หมอนี่รู้จัก
      
     “นั่นห้องนอนของนาย”ฉันชี้ไปห้องซ้ายมือสุดซึ่งเป็นห้องนอนสำหรับแขกที่อยู่ตรงข้ามกับห้องนอนของฉัน
       
     “ครับ…ขอบใจเอิงมาก งั้นผมขอตัวก่อนนะ” หมอนั่นตั้งใจยั่วโมโหฉันด้วยการขึ้นเสียงสูงเน้นตรงชื่อเล่นของฉันโดยไม่มีคำว่า ‘พี่’ นำหน้าสักนิด
      
      “ตามสบาย เดี๋ยวตอนเย็นๆฉันจะไปเคาะประตูเรียก เพื่อให้อาหารนะ ^^ อุ๊ย เรียกมาทานอาหารเย็นจ๊ะ”ขอแอบด่าทีเถอะ สะใจ.>[]<. ฉันน่ะตั้งใจจะแทนตัวเองว่า ‘พี่’ แท้ๆแต่หมอนั่นก็นะอายุอ่อนกว่าฉัน ถึงจะนิดหน่อยก็เถอะ ทีอยู่มหา’ลัย ฉันยังต้องไหว้รุ่นพี่ที่แก่กว่าฉันแค่ปีเดียวเอง  แต่กรณีหมอนี่ถึงจะหน้าตาดีแต่ก็นะกวนประสาทแบบนี้ ฉันก็คงต้องขอบายจากการคลั่งไคล้แถมไม่ต้องรักษามารยาทที่พึ่งมีต่อแขกไว้ เก็บใส่ไว้ในลิ้นชักไปเลย สิ่งสำคัญที่เรียกว่ามารยาท เนี่ย!!!!!
      

      หลังจากที่เราสองคนแยกย้ายกันไปพักผ่อน จนถึงเวลาอาหารเย็น ฉันก็ให้อาหารหมอนั่น เฮ้ยเรียกหมอนั่นมาทานอาหาร แต่ระหว่างที่กำลังทานอาหารนั้นคุณนายผกากรอง ก็โทรศัพท์เข้ามาหานายกำปอนั่น ซึ่งเป็นแค่หลานชายน่ะนะ ถามนู้นถามนี่ T0T แต่กับลูกสาวไม่เห็นจะโทรมาหาเลย
    
      “คุณน้า จะคุยด้วย” หลังจากที่หมอนั่นลุกไปคุยกับแม่ของฉัน ก็เดินวกกลับมาเอาโทรศัพท์มือถือมากระแทกใส่หน้าผากฉันที่กำลังก้มๆเงยๆอยู่กับถ้วยกินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปซึ่งเป็นอาหารมื้อเย็นต้อนรับแขกของบ้าน
    
      ‘ว่าไงค่ะแม่ นึกว่าจะไม่คุยกะลูกสาวซะแล้ว’ ฉันพูดกับปรายสายด้วยน้ำเสียงงอนๆพร้อมกับชำเลืองมองเจ้าตัวก่อกวนที่ชอบทำให้ฉันอารมณ์เสียซึ่งตอนนี้กำลังก้มๆเงยๆอยู่กับถ้วยบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปของตัวเองอยู่
  
        (ทำไมเอิงถึงทำบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปให้กำปอทานล่ะ ทำไมไม่พาเค้าออกไปทานอาหารข้างนอกก็ได้หนิลูก)
    
         ‘แม่ค่ะ มันสะดวกดี แถมประหยัดด้วย’ ฉันตอบแบบใสซื่อมาก
     
         (แต่เค้าเป็นแขกนะ แถมยังเป็นวันแรกที่ไปเที่ยวบ้านเราอีกเป็นเจ้าของบ้านทำไมหนูไม่พากำปอไปหาอาหารนอกบ้านหรือไม่ก็ทำอาหารที่มันดีกว่านี้ ให้มันครบหลักโภชนาการล่ะลูก……..)แล้วฉันก็โดนสวดยับอะไรอีกมากมายกว่าแม่จะวางสายไป

           “ทำไมนายไม่บอกฉันว่าเป็นโรคกระเพาะ” ฉันเปิดประเด็นทันทีหลังจากวางสายของคุณแม่
     
          “ก็เอิงไม่ได้ถามผมหนิ” ไอ้…มันหน้าจะเป็นโรคพูดไม่ได้มากกว่า(_ _)
      
          “ปากของนายก็พูดได้ก็น่าจะบอก….ฉันจะได้ทำอาหารที่ดี มีคุณค่าทางโภชนาการให้นาย”ฉันพูดอย่างประชดประชัน เอาสั้นๆนะหมอนี่เหมือนเด็กอนามัยเลยอ่ะ ที่ต้องทานอาหารถูกหลักนอนหลับให้ตรงเวลา ดื่มนมก่อนนอนอะไรทำนองนั้น
      
          “ไม่เป็นไรหรอก ผมเป็นคนง่ายๆทานอะไร อยู่ที่ไหนยังไงก็ได้” แหมๆ อยู่ที่ไหนก็ได้เหรอ รู้แบบนี้ฉันให้นายไปอยู่ที่บ้านหลังเล็กของเจ้า’เต็ม เต็ม’ ก็ดีจะได้เฝ้าบ้านให้ฉันด้วย  อ้อ เต็ม เต็ม เป็นสุนัขที่ฉันเคยเลี้ยงไว้ค่ะแต่ตอนนี้ยกให้ญาติเอาไปเลี้ยงแล้วเพราะไม่มีคนดูแล
      
            “อย่าลืมทานยาด้วยล่ะ  ปวดท้องหรือต้องการอะไรก็บอกนะ แต่เกรงใจกันหน่อยก็ดี” ฉันบอกก่อนจะใช้ตะเกียบคืบเส้นบะหมี่คำสุดท้ายหมดถ้วย
     
           “แล้วจะเริ่มสอนงานบ้าน เมื่อไหร่เหรอ”นายกำปอเอ่ยถามหลังจากทานเข้าวสร็จ
       
           “พรุ่งนี้ ฉันจะเริ่มสอนงานบ้านให้นาย จะได้ทำเป็นเร็วๆ รีบๆไปเร็วๆ” ฉันไม่ได้ไล่นายตั้งแต่มาวันแรกเลยนะ นายกำปอ แค่บอกให้รีบๆไปแค่นั้นเอง =-=!!
     
            “ไม่ต้องมาไล่หรอก….ผมจะบอกอะไรให้ยิ่งอยากให้ไปอ่ะผมยิ่งอยากอยู่นานๆ” (O O) กว่าฉันจะสอนงานบ้านหมอนี่เสร็จฉันคงจะได้เป็นโรคประสาทแน่ๆ
       
             “เหรอ!!! เดี๋ยวก็รู้ว่าจะได้อยู่นานหรือต้องรีบกลับเชียงรายแทบไม่ทัน”=O= รู้จะสะเอิงน้อยไปซะแล้ว
      
            “ไม่ต้องมาขู่ให้กลัวหรอก” รู้ทันอีก Y^Y
      
            “แล้วคอยดูละกัน…ฉันเริ่มโมโห กับนายแล้วนะนายกำปอ” ฉันลุกขึ้นจากที่นั่งพร้อมกับเอากล่องกระดาษทิชชูที่อยู่บนโต๊ะอาหารเขวี้ยงใส่ตรงหน้าอกนายกำปอ หึหึ ถ้าฉันเอาจริงกว่านี้แม่จะเอาถ้วยใส่บะหมี่นี่แหละควบทั้งหัวเลย!!!!
      
            “O o O กลัวที่ไหนล่ะ” หมอนี่ทำหน้าตกใจยังไม่พอยังพูดเสริมต่อโมโหของฉันอีก
       
         10 นาที ต่อมา
         
            “นี่คืองานบ้าน ที่ฉันจะสอนนาย”ฉันยื่นกระดาษเอสี่ ที่เขียนด้วยลายมือของฉันให้นายกำปอ ที่ตอนนี้นอนสันหลังยาวบนโซฟาดูทีวี อย่างสบายใจโดยที่ไม่ได้คิดจะช่วยฉันล้างจาน ชาม หลังจากทานข้าวเสร็จ
       
               “อืม”  หมอนั่นพูดทั้งๆที่ไม่สนใจจะอ่านด้วยซ้ำ -_-“ แถมสายตาก็ยังอยู่ที่จอทีวี แต่ก็ฉันทำเป็นไม่สนใจพฤติกรรมเหล่านั้นของนายกำปอแล้วจึงพูดต่อไป

              “นายต้องตั้งใจเรียน ห้ามกวนประสาทฉัน พอฉันสอนเสร็จนายต้องสามารถทำเองได้ เข้าใจมั้ย” พูดจบฉันเลยสะกิดหมอนั่นที่ตอนนี้ก้ยังไม่สนใจคำพูดของฉันเช่นเคย   

               “ ^___^ ” หมอนี่เพียงแค่หันหน้ามาละยิ้มให้ฉันเท่านั้นเอง  นี่คำพูดของฉันไม่มีผลต่อต่อมสมองของนายเลยรึไงนะ - -!!
       
             "ช่วยดู ช่วยสนใจ คำพูด และกระดาษ แผ่นนี้หน่อยได้มั้ย ที่บ้านนายที่นู้นไม่มีทีวีดูรึไง” ฉันว่าอย่างเหลืออดกับหมอนี่ ฉันน่ะเป็นคนที่มีความอดทนต่ำค่ะ ย้ำ ‘ต่ำ’ มาก ฉันพร้องจะ ‘เหวี่ยง’ทุกครั้งถ้าสิ่งนั้นไม่ได้ดั่งใจ
      
             “เออ….จริงๆเลยวู้ว มีไรบ้างก็พูดมาสิฟังอยู่” หมอนั่นบ่นพร้อมกับทำหน้าเอือมระอา ตอนที่ฉันเดินไปปิดทีวี และยืนค้ำหัวนายนั่นพร้อมกับพูดภารกิจงานบ้าน จริงๆแล้วฉันตั้ใจพูดให้น้ำลายกระเด็นไปโดนหน้าหมอนั่นตั้งหลายที่แหละ
      
           “งานบ้านที่นายจะต้องทำให้สำเร็จก็คือ   กวาดบ้าน / ถูบ้าน  ,  ซักผ้า / รีดผ้า , ล้างจาน / ล้างห้องน้ำแค่นี้แหละ สำหรับเด็กที่จะไปอยู่หอพักอ่ะ  ทำได้แค่นี้ก็หรูแล้ว ถ้านายทำเป็นฉันก็จะเช็คให้ถ้าครบเมื่อไหร่เตรียมตัวย้ายออกไปโดยด่วน” พูดจบฉันก็มองหน้าหมอนั่นพร้อมกับยื่นกระดาษที่เขียนติดไว้ตรงหน้าผากนายกำปอ
         
           “ไล่กันจิง ไล่กันจัง พึ่งมาวันนี้ ยังไม่ครบวันก็ไล่กันแล้ว” หมอนั่นบ่น @_@พร้อมกับดึงกระดาษออกจากหน้าผาก
         
          “ ก็หัดทำตัวดีๆ มีมารยาทสิ ทั้งๆที่ฉันแก่กว่านาย เรียก ‘พี่’ สักคำก็ไม่มี”
         
         “ เอิง...แล้วพรุ่งนี้ต้องเริ่มเรียนงานบ้าน อันไหนก่อน” ฉันพึ่งพูดไปหยกๆว่าให้เรียก พี่ ไม่เรียกแล้วยังเปลี่ยนเรื่องเฉยเลยอ่ะ นายคนนี้
           
          “เริ่ม ซักผ้า ก่อนละกัน”ฉันตอบพรางเดินไปนั่งโซฟาอีกตัวที่อยู่ตรงข้ามกับนายกำปอ
         
         “ผมต้องตื่นกี่โมง”ที่ถามออกไปนั่นเพราะฉันต้องเตรียมตัวตื่นมาทำอาหารเช้า หรอกนะ
          
         “ทุกทีนายต้องทานข้าวเช้ากี่โมง”ฉันพูดจบหมอนั่นก็ลุกขึ้นนั่งแถมยังส่งสายตาแพรวพราวออกแนวเจ้าเล่ห์มาให้ฉันอีก
         
         “ *____* ” ฉันไม่ได้เป็นห่วงนายนะแค่ไม่อยากโดนมาบ่นเหมือนเมื่อกี้อีก
          
        “ ยิ้มทำไม ถามก็ตอบสิ ประสาทกลับรึไงนายน่ะ”ฉันพูดพร้อมกับเขวี้ยงหมอนอิงที่ใกล้มือใส่หน้านายกำปอแต่หมอนี่รับไว้ทัน

        “ทุกทีกินตอนประมาณ 8 โมงเช้าครับ”
        
        “งั้น 8 โมงเช้าเจอกันที่โตะอาหาร ทานเสร็จแล้วจะได้รีบสอนงาน ห้ามช้า เข้าใจมั้ย?”
        
        “ครับ งั้นผมไปพักผ่อนก่อนนะ”
      
        “ไปไหนก็ไป เชิญ” >__< หมอนี่ชอบทำหน้ากวนอารมณ์ฉันชะมัด
        
       “ไปนั่งในใจเอิงได้มั้ยล่ะ ไปละนอนหลับฝันดีนะครับ  พรุ่งนี้เจอกัน จุ๊บๆ” ไม่พูดเปล่ายังทำปากจู๋ ยื่นหน้ามาใกล้ฉันอีก หน้าเกลียดที่สุด =_=!!ก่อนจะเดินเข้าห้องไป
       
       “ไอ้บ้า”ฉันตะโกนได้ยินเสียงหัวเราะของหมอนั่นตอนลุกออกไป จากนั้นฉันจึงตรวจความเรียบร้อยของบ้านก่อนจะเข้าไปพักผ่อนเหมือนกัน พรุ่งนี้คงต้องเหนื่อยมากกว่านี้แน่ๆ

***********************************************************

ช่วยวิจารณ์ด้วยนะคะ