แผนรักมัดใจยัยสะเอิง

        ตอนเป็นนักเรียนฉันก็คิดว่านะการเข้าเรียนมหา’ลัย เนี่ยเป็นเรื่องที่ยากที่สุดแล้วแต่พอได้มาเป็น

เฟรชชี่ น้องปี1เป็นเรื่องยากยิ่งกว่า -_-“  มันเป็นเรื่องที่เหน็ดเหนื่อยมากสำหรับฉันเพราะไหนจะต้อง

เข้ากิจกรรมของมหา’ลัย  เข้าห้องซ้อมเชียร์ โดนรุ่นพี่รับน้องต่างๆนานา แล้วไหนจะต้องเรียนอีกT๐T

แต่ตอนนี้สาว ‘สะเอิง’คนนี้ก็สามารถฝ่าฝันวันวานอันโหดร้ายนั้นมาได้ Y_Y แต่ถึงยังไงวันวานเหล่านั้น

บางครั้งในก็ทำให้ฉันมีความสุขมีความทรงจำดีๆมีมิตรภาพดีๆระหว่างเพื่อนและรุ่นพี่

เรียกได้ว่ารวมความสนุกเศร้าเคล้าน้ำตาเลยล่ะ^__^แล้ววันนี้ก็เป็นวันที่ฉันรอคอยมันมานานแสนนานนั่นก็

คือวันสอบวันสุดท้ายของการเป็นเด็กปี1 นั่นเอง^๐^พอฉันสอบวิชานี้เสร็จฉันก็จะขับรถกลับลำปาง เมืองรถม้า

บ้านเกิดของฉันสักที  >_<หลังจากที่ดั้งด้นมาเรียนถึงเมืองนครพิงค์ (หรือ เชียงใหม่ นั่นแหละ ) 

ซึ่งตอนนั้นฉันดีใจมากเลยล่ะที่เอ็นท์ติดที่นี่^^เพราะเป็นมหา’ลัยที่ฉันฝันเอาไว้แถมยังติดคณะ

ที่ฉันอยากเรียนอีกด้วย>_< แล้วในวันข้างหน้าอ่ะนะเด็กๆก็เรียกฉันว่า ‘ครูสะเอิง’ หรือ‘ครูเอิง’ อิอิ^^

มันเป็นความฝันของฉันค่ะที่อยากเป็นแม่พิมพ์ของชาติแถมคุณอุดมกับคุณผกากรองก็

คุณพ่อกับคุณแม่ของฉันเองแหละค่ะท่านสนับสนุนให้ฉันเรียนในวิชาชีพนี้ด้วย

เพราะคุณพ่อของฉันท่านก็เป็นพ่อพิมพ์ของชาติเหมือนกันค่ะ

         

         “เอิง สอบเสร็จไปฉลองด้วยกันมั้ย” ข้าวเหนียวซึ่งเป็นเพื่อนร่วมก๊วนของฉันที่พึ่งรู้จักกันตอนมาเรียน ปี1
ถามขึ้นหลังจากที่ฉันและกลุ่มเพื่อนๆร่วมก๊วนเดินออกมาจากห้องสอบ                                                                                              

        “ใช่ๆ ไปด้วยกันนะเอิง นะๆ *o*”ยัยแฝดสองพี่น้องชื่อปรายและปรางก็สนับสนุนด้วยเต็มที่(--)
ก๊วนกลุ่มของฉันมาแบบแพ็คคู่ค่ะ มีกันอยู่แค่4คนที่สนิทกันก็คือมีฉัน ยัยข้าวเหนียว  ยัยฝาแฝดปรางและปราย                                                                                    
        

        “เอาเป็นโอกาสหน้านะๆ เพื่อนๆที่รักขา  ตอนนี้เอิงอยากกลับลำปางมากกว่าเอิงคิดถึงบ้างจ๊ะY_Y”ฉันบอกพร้อมกับส่งยิ้มให้พวกเพื่อนๆ ฉันรู้สึกโชคดีจริงๆที่ได้เจอเพื่อนดีๆเพราะว่าการมาอยู่มหา’ลัยเนี่ยเหมือนเป็นการเริ่มต้นหาเพื่อนใหม่ซึ่งมันยากมากที่จะต้องปรับตัวให้เข้ากับเพื่อนๆแต่ละคนให้ได้ T๐T พูดแล้วก็คิดถึงเพื่อนเก่ากลุ่ม ‘สายแข็ง’จัง อ้อ กลุ่มสายแข็งคือกลุ่มเพื่อนสนิทของฉันค่ะที่รู้จักกันมาตั้งแต่เรียนสมัยอนุบาลแล้ว ปิดเทอมนี้คงต้องนัดเจอกันสักหน่อยล่ะ^O^   

     เมืองรถม้า

        ฮี่ กลับๆ                                                                                                                   

     ตอนนี้ฉันกลับมาอยู่ที่บ้านได้ประมาณหนึ่งอาทิตย์แล้วค่ะด้วยความที่คุณพ่อของฉันท่านต้องไปรับราชการครู

ที่เชียงรายและคุณแม่ก็ต้องติดตามไปดูและท่าแถมยังไปลงทุนทำรีสอร์ตกับคุณน้าพิชชาที่เป็นเพื่อนสนิทอีก

บ้านของฉันเลยไม่มีคนดูแล แถมสมาชิกทุกคนในครอบครัวยังลงความเห็นพร้อมกันว่าจะไม่จ้างให้แม่บ้านมา

ทำความสะอาดบ้าน   ทำให้หนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมาฉันต้องกลายร่างมาเป็น ‘นางซิน’ นั่งทำความสะอาดบ้านทั้งหลัง

แถมยังต้องรดน้ำต้นไมเพรวนดินตัดกิ่งไม้ที่แห้งตายคาต้นด้วย เฮ้ย!เหนื่อยที่สุดแต่ก็มีความสุขที่ได้กลับบ้าน

^_^  และเช้าของวันนี้ฉันก็พึ่งได้รับโทรศัพท์จากคุณผกากรอง เอ่อ… คุณแม่ของฉันเองค่ะ

ซึ่งเป็นการโทรมาครั้งที่สอง หลังจากที่ฉันกลับมาอยู่ที่บ้านเพราะว่าคุณแม่และคุณพ่อ

ท่านทั้งสองขึ้นดอยไปสอนหนังสือให้กับเด็กๆแล้วที่นู้นก็ไม่มีสัญญาณเลยทำให้ขาดการติดต่อ
                                                                                                                            

            ‘แม่โทรมาแล้ว แม่โทรมาแล้ว แม่โทรมาแล้ว แม่เราโทรมา’

เสียงโทรศัพท์ฉันเองค่ะตั้งเพื่อนแม่โดยเฉพาะ                        

 
              “สวัสดีค่ะแม่”

                                                                                                                                                                              
             (จ๊ะลูกสาวเป็นไงบ้างทำงานบ้านเสร็จหมดรึยังจ๊ะลูก)                                                                                                          

 
           “ค่ะแม่เรียบร้อยหมดแล้วค่ะ…เหลือแต่ห้องนอนสำหรับแขกที่เอิงคิดว่าไม่น่าจะทำความสะอาดเพราะไม่มีใครใช้”  


             (เหนื่อยหน่อยนะลูก…แต่ก็ดีกว่าจ้างคนมาดูแลสมัยนี้ไว้ใจใครได้ที่ไหน)


              “แล้วเมื่อไหร่คุณพ่อกับคุณแม่จะกลับมาล่ะค่ะ เอิงคิดถึงY๐Y”


            (ช่วงนี้พ่อเค้าสนุกกับการขึ้นดอยกับกลุ่มเพื่อนๆไปสอนหนังสือให้กับเด็กๆน่ะลูก
และแม่ก็ยังต้องช่วยน้าพิชชาดูแลรีสอร์ต)

             “เอิงอยากไปหาพ่อกับแม่ที่นู้นจังค่ะ”T๐T ฉันได้ยินกิจกรรมที่พวกท่านทำแล้วยิ่งอยากไปร่วมด้วย

             (เหงามั้ยลูกอยู่บ้านคนเดียว) แม่ถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง

             “ก็เหงานิดหน่อยค่ะแต่เอิงแค่อยากให้อยู่ได้กันพร้อมหน้าพร้อมตามากกว่าค่ะ”

           (อดทนหน่อยนะลูกนี่ไงว่างๆแม่ก็โทรมาคุยกับลูกตลอดแต่เผอิญช่วงนี้พ่อกับแม่
ไม่ว่างเลย…แถมเดือนหน้าเป็นช่วงเทศกาลสงกรานต์อีกที่รีสอร์ตมีทัวร์มาลงเยอะมาก
ตอนนี้ก็ให้พ่อกับอานทีเข้ามาช่วยกันวางแผนต้อนรับทัวร์แล้วก็แยกกันดูแลระบบงานด้วย)TxT
อ้อ ‘อานที’ ที่พูดถึงเนี่ยสามีของน้าพิชชาค่ะ หล่อมาก*_*

           “ค่ะแม่…ฝากบอกน้าพิชชาและอานทีด้วยนะคะว่าเอิงคิดถึง”

            (ได้จ๊ะ…นี่เอิงแม่เกือบลืมบอกลูกแน่ะ)

            “อะไรเหรอค่ะ” ฉันถามอย่างสงสัย กลัวว่าแม่จะบอกว่าเงินค่าขนมเดือนหน้าจะหักไว้ครึ่งหนึ่งเพราะปิดเทอมแล้ว

            (คือ…หลายชายของน้าพิชชาน่ะจ๊ะ)

             “ที่ชื่อ ‘กำปง’ อะไรนั่นน่ะเหรอค่ะ”

             (จ๊ะ…ชื่อ ‘กำปอ’ ค่ะลูก) -_-!! แค่จำได้ว่ามี ‘กำ’นำหน้าชื่อก็ดีแล้วค่ะแม่ขา
หน้าตาของนายคนนั้นเป็นยังไงลูกคนนี้ยังไม่เคยเห็นเลยค่ะ

            “แล้วมีอะไรเหรอค่ะแม่”สงสัยมากค่ะ-_-ฉันไม่เคยเจอหมอนั่นเลยรู้เพียงแต่ว่าเป็นหลานชายของ     น้าพิชชาที่พึ่งย้ายมาอยู่ที่เชียงรายด้วยตอนที่ปีที่แล้ว ไอ้ที่ได้รู้จักชื่อเนี่ยก็เพราะคุณแม่ของฉันนั่นแหละ
เวลาโทรมาหาฉันต้องคอยเล่าให้ฟังว่าหมอนั่นเป็นเด็กดีอย่างนู้นอย่างนี้ เรียนเก่งแบบนี้ 
โอ๊ยๆ เยอะแยะมากมาย ฟังแล้วหมั่นไส้ปนอิจฉา

               (พ่อกับแม่อยากให้เอิงสอนงานบ้านให้ ‘กำปอ’น่ะจ๊ะ)

               "แม่ค่ะ...ละทำไมถึงต้องสอนงานบ้านด้วยอ่ะน้องเค้าทำไม่เป้นเหรอค่ะ" ฉันถามอย่างสงสัย
งั้นน้องคนนี้ก็คงอยู่สัก ประถมหรือ มอต้นแหละนะเพราะให้สอนงานบ้าน 

                "ใช่จ๊ะลูก เพราะตอนนี้เค้ากำลังจะเข้ามหา’ลัยแล้วแต่ยังทำงานบ้านไม่เป็นสักอย่างเลย แถมพ่อกับแม่ก็เป็นห่วงอีกที่เอิงต้องอยู่บ้านคนเดียวก็เลยปรึกษากับน้าพิชชาและอานทีว่าจะให้ ‘กำปอ’ไปอยู่เป็นเพื่อนแล้วให้เอิงช่วยสอนงานบ้านให้ด้วย)O_O อะไรนะ!  ‘สอนงานบ้าน’=[]=ให้เด็กที่พึ่งจอ มอ 6!!!! 

                “เออ…แน่ใจเหรอค่ะว่าจะให้เอิงสอน”ฉันไม่ถนัดอะไรแบบนี้เลยแถมอายุห่างกันแค่ไม่กี่ปีเองละแบบนี้แล้วใครจะเชื่อฟังกันล่ะเห้ย! ให้ตายสิ(__)!

                (จ้า…ทุกคนเห็นด้วยหมด อย่าลืมสิลูกมีประสบการณ์การอยู่มหา’ลัยตั้ง 1 ปีเชียวนะ
และที่สำคัญพ่อกับแม่ก็เป็นห่วงเพราะลูกอยู่บ้านคนเดียวแถมลูกจะได้ไม่เหงาด้วยไง…ดีออก^^) แม่ลืมไปรึเปล่าคะว่าหมอนั่นเป็นผู้ชาย--!!

             “เอิงว่ามันไม่ดีมั้งค่ะแม่ที่จะให้เค้ามาอยู่บ้านของเรา” ใช่สิ!มันไม่งามเป็นผู้หญิงต้องรักนวลสงวนตัว^^

               (ไม่ดียังไงล่ะเอิง…ไหนลองบอกแม่ซิ)

                “ก็แม่ค่ะ…เค้าเป็นผู้ชายนะคะและเอิงเองก็เป็นผู้หญิงอยู่บ้านหลังเดียวกันแบบนี้มันดูไม่ดีนะคะแม่
เดี๋ยวบ้านข้างๆเค้าเห็นก็หาว่าลูกสาวของแม่ใจแตกหรอก”ฉันอ้างเหตุผลต่างๆนานา-_-^เพื่อนบง เพื่อนบ้าน
อะไรเนี่ยอยากจะบอกว่าฉันไม่ค่อยจะรู้จัก คลุกคลี อะไรเลยทุกวันนี้ดีหน่อยที่หมู่บ้านนี้เป็นหมู่บ้านจัดสรร
มีพี่ยามมาเดินตรวจทุกชั่วโมง^^นั่นทำให้พ่และแม่วางใจทิ้งบ้านไปทำงานที่เชียงรายแล้วให้ฉันไปเรียนที่เชียงใหม่>.<

                   (อ้อ…เรื่องนั้นไม่เป็นไรหรอกจะลูก ‘กำปอ’ไว้ใจได้แม่รู้จักเค้าดีจะให้พ่อ น้าพิชชา
และอานที ยืนยันอีกเสียงก็ได้จ๊ะ)

                    “แต่แม่ค่ะ…เอิง” โอ๊ย!ทำไมเวลาฉันกำลังจะได้มีความสุขได้พักผ่อนสักทีเนี่ย
มันต้องมีเรื่องตลอดเวลาTxT

                    (เอาน่าลูก…คิดว่าช่วยน้าพิชชา งั้นตกลงตามนี้นะจ๊ะเดี๋ยวแม่จะได้ไปบอก ‘ตากำปอ’
ให้จัดเสื้อผ้าแล้วพรุ่งนี้คงสักประมาณตอนบ่ายเค้าคงจะถึงบ้านเราเพราะตากำปอจับขับรถไปเอง
ยังไงหนูก็ดูแลเค้าด้วยนะลูก) โอ้!! ไม่จริงYxY ใช่มั้ยคะแม่

                    “แต่แม่ค่ะ…ที่นู้นก็มีแม่บ้านของรีสอร์ตก็ให้เค้าช่วยสอนก็ได้หนิค่ะ”ทำไมต้องเป็นฉันToT

                    (ลูกเหมาะสมที่จะเป็นคนสอนที่สุดแล้วจ๊ะ แม่คงต้องขอวางสายแล้วล่ะจ๊ะงานเยอะมากเลย
ไว้ค่อยคุยกันใหม่นะลูก )

                     “แต่…แม่ค่ะ”

                      “ตู๊ด ตู๊ด”แม่วางสายแล้ว  นี่มันอะไรกัน!!!

****************************************************************

ดีค่ะ พึ่งลองแต่งเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกยังไงช่วยคอมเม้นให้หน่อยนะคะ ขอบคุณมากค่ะ