รักนี้คือนาย

เวลา 18:30 นาที
"นี่ลิสเลอร์เก็บร้านเสร็จเราไปงานเทศการกันนะ"
ฉันพูดออกไปด้วยเสียงที่ออ่นวอนสุดๆเพราะอยากไป ถ้าอดไปก็คงเสียด้ายน่าดูเพราะอุส่าลงมาทั้งที เเต่ว่าจะลงมาดูงานเล่นๆ ก็ด้นตกลงสะงั้น
"นี่เธออยากไปก็ไปเเต่ฉันไม่"
"นายไปด้วยสิฉันอยากให้นายไปนะๆๆๆๆๆ "
"อือๆก็ได้ฉันจะรออยู่หน้างานสวนเธอก็เค้าไปเล่นกับโดน่าเเล้วกัน"
"อือๆก็ได้ เก็บร้านเสร็จไปเลยนะ เเต่ว่าวันนี้ลูกค้าเยอะจริงๆนะนายว่าปะ"
"อือใช่ถ้าเยอะเเบบนี้ทุกวันก็คงดีเนอะ"
"ใช่ๆถ้านายทำเค้กอร่อยลูกค้าก็คงติดใจเเละก็มาซื้อใหม่อีก เนอะโดน่า"
"ใช่ๆ รีบเก็บร้านเถอะจะได้ไปงานเทศการ"
"จะโดน่า"
เเล้วฉันก็รีบเก็บร้านให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเก็บได้ เเต่วันนี้ลูกค้าเยอะมาเลยเเต่ถือเป็นเลิกที่ดีจริงๆวันเเรกก็ลูกค้าเยอะ รีบเก็บดีกว่าอยากไปจะเเย่เเล้ว
"เสร็จเเล้ว ดีใจจังเลย"
"ไปกันเถอะซินนี่"
"จะโดน่า ลิสเลอร์เสร็จยัง"
"ยังเลย พอดีท่อน้ำมันเเตกฉันต้องซ่อมก่อน ไม่งั้นพรุ้งนี้ไม่มีน้ำใช่เเน่"
"งั้นฉันไปก่อนนะลิสเลอร์"
''อือระวังตัวด้วยนะ''
"รู้เเล้วถ้านายทำเสร็จไปรอฉันที่หน้างานนะ"
"อือ เดียวฉันตามไป"
เเล้วฉันก็อุ้มโดน่าเเล้วเดินออกจากร้านไป ด้วยลอยยิ้มที่มีความสุขอยากเรู้จังว่างานเทศการจะมีอะไรบ้างเเล้วจะสนุกเเค่ไหน เเต่ทำไมทุกคนถึงใส่เสื้อสีเเดงอกับสีเขียวนะเเต่เราทำตัวให้เหมือนคนอื่นดีกว่า เปลี่ยนตัวเองให้ใส่เสื้อเหมือนมนุษย์พวกนั้นดีกว่า
"โอปิ๊ง จงเเต่งตัวสวย"ั
"ซินนี่เธอทำอะไรอีกเเล้ว"
"เเค่เปลี่ยนเสื้อให้ตัวเองเหมือนพวกมนุษย์มพวกนั้นเอง"
"ทำไมเธอทำอะไรไม่ระวังเลยซินนี่ เธอรู้มั้ยถ้าเธอทำเเบบนี้ชีวิตเธอเหมือนอยู่ในเส้นด้ายเลยนะ ถ้าพวกอาสูรรู้เข้าเธอจะโดนปองร้ายเข้ารู้มั้ย"
"ไม่สนหหรอกยะ เเม่ฉันเป็นราชินีไม่กลัวหรอกเเค่พวกอาสูรกระจอกๆ"
ตอนนี้ชุดที่ฉันใส่สวยมากเลย เสื้อของฉันเป็นสีเเดงเเขนยาวกระโปงสีเเดงยาวปรพมาณเข่า ผ้าพันขอสีเขียวออ่น ส่วนโดน่าก็ใส่หมวกสีเขียวดูเเล้วก็น่ารักที่สุดเลย เเล้วฉันกับโดน่าก็เดินไปเลื่อนๆ
"โอ๊ย เจ็บนะยะ"
"ฉันก็เจ็บยะ"
ฉันเดินอยู่ดีๆผู้หญิงคนนี้มาจากไหนก็ไม่รู้ วิ่งเข้ามาชนฉันบ้าที่สุด
"ซินนี่เธอเป็นไรเปล่า"
"ไม่เป็นไรหรอกโดน่า วิ่งเข้ามาชนฉันเเล้วก็ไม่ขอโทษเสียมารายาดที่สุด"
"เธอนั้นเเหละที่เสียมารายาด"
"เเ้ล้วทำเธอหน้าเหมือนฉัน"
"เเล้วฉันจะรู้มั้ยละถามอะไรโง่ๆ"
เธอคนนั้นพูดตะคอกใส่ฉันอย่างเเรงเเล้วพักฉันก็วิ่งออกไป
"เธอเดียวก่อน เธอชื่ออะไร"
ฉันยังไม่ทันพูดจบผู้หญิงคนนั้นก็หายไปกับความมืด ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครกันทำไมถึงหน้าเหมือนฉันเเล้วทำไมต้องตะคอกใส่ฉันด้วยทั้งๆที่ฉันก็ไม่ได้ผิดอะไรเเล้วเค้าจะรีบไปไหนกันนะ
"โดน่าเธอว่าเเปกมั้ยที่ผู้หญิงคนนั้นหน้าเหมือนฉัน"
"เเปกดิ เเต่ว่าคงเป็นเพราะคนบนโลกมนุษย์อาจเหมือนคนบนโลกเเม่มดก็ได้"
"หรอ เเต่ยังไงก็ยังสงสัยอยู่ดี เเเต่หัวฉันที่ชนเมื่อกี้เจ็บชะมัทเลย"
"ไปกันเถอะเดียวลิสเลอร์มาเเล้วจะอดเข้าไปในงานกันเถอะ"
เเล้วฉันก้เดินเข้าไปในงานต่อ ในงานมาตันสนต้นใหญ่ตั้งอยู่ตรงกลางงาน ต้นสนตบเเต่งไปด้วยลูกไฟสีเยอะเเยะมากมาย ในงานเปิดเพลงคริสมาสมีคนร้องประสานเสียงกันไพเราะมาก มีคนเเต่งตัวเป็นซานตาครอสเต็มไปหมด ดูเเล้วก็สวยมากมีการให้ของขวัญกันเเละกัน พวกที่ใส่ชุดสีเขียวก็คงเเต่งตัวเป็นเอ๊วสินะ เเต่ดูๆไปก็น่ารักดี เเล้วฉันเเต่ตัวเป็นอะไรเนี่ย 
"สวยจังเลยเนอะโดน่า"
"อือใช่ๆรีบเข้าไปกันเถอะ อยากเข้าไปดูข้างในจะเเย่เเล้ว"
"อือๆไปกันเถอะ สวยมากๆเลยอะ มีซานต้าด้วย"
"เธอรู้จักว่าซานต้าด้วยหรอเเล้วเธอรู้ได้ไง"
"ก็เข้าไปในห้อมสมุดของโรงเรียนไง มันมีเรื่องเกี่ยวกับโลกมนุษย์อยู่ ฉันถึงได้อยากมาที่นี่เพราะหนังสือเล่มนั้นไง"
"หรอ เเล้วสนุกปะ"
"สนุกมากเลย มันบรรยาดได้เเบบเห็นภาพ"
ในขาดที่ฉันพูดอยู่ก็มีคุณลุงซานต้าวิ่งมาเเล้วก็หัวเราะ
"โฮๆๆๆๆๆ อีหนูเอานี้ไปสิ ลุงให้ เเล้วมันจะพิกชีวิตเจ้าเมื่อเจ้าอายุ 18 โฮๆๆๆ"
ลุงคนนั้นให้ถุงผ้าเล็กๆให้ฉัน เเต่ฉันไม่รู้หรอกนะว่าคืออะไรในถุงเเต่ก็รับๆไว้เถอะ
"อะไรหรอกค่ะ คุณลุง"
ฉันถามออกไปด้วยความสงสัยอย่างมาก
"ได้เวลาเเล้วลุงไปก่อนนะ"
"คุณลุงค่ะ คุณลุง"
อะไรกันทำไมวันนี้มีเเต่คนวิ่งหนีฉันเเล้วในถุงนี้คืออะไร แปกชะมัทเลย
"ซินนี่ในถุงมีอะไรหรอ"
"ไม่รู้สิเเต่มีเเสงออกมาด้วย"
"เธอก็ลองเปิดดูสิฉันก็อยากรู้เหมือนกัน"
"ได้เลย"
เเล้วฉันก็ค่อยๆเปิดถุงนั้นที่คึณลุงให้ มันค่อยๆสว่างขึ้นเลื่อยๆจนฉันเปิดถุผ้านั้นจนสุด มันเป็นเเหวนลูกเเก้วข้างในลูกเเก้วเป็นรูปหัวใจสองดวงอีกดวงเป็นสีดำอีกดวงสีขาว
"เฮ้ยนี้มันเเหวนนี่หน่าซินนี่"
"ใช่เลยโดน่าเเหวนวงนี้สวยมากเลยเเถมยังมีเเสงอีกด้วย"
"ใส่เลยสิซินนี่"
"อือได้เลย"
หลังจากที่ฉันพูดจบฉันก็ไม่รอช้าฉันหยิบเเหวนขึ้นมาใส่ที่นิ้วนางข้างซ้าย มันสว่างมากจนฉันเเทบมองไม่เห็น
"ซินนี่มันสว่างมากเลยเธอดูสิ"
"มันสว่างมากเลยอะโดน่าส่วางจนฉันมองเเทบไม่เห็นเลย"
พอฉันพูดกับโดน่าจบเเสงนั้นก็เริ่งหายไปจนฉันมองเห็น
"มันหายไปเเล้ว ซินนี่"
"อือๆใช้ฉันตกใจเเทบเเย่เลย"
"ซินนี่ ซินนี่"
มีเสียงตะโกนขึ้นในขนาดที่ฉันพูดกับโดน่า
"ลิสเลอร์หรอ"
"เธอไปอยู่ไหนมาฉันเป็นห่วงเเทบเเย่ เมื่อกี้เธอวิ่งชนฉันเเล้วก็วิ่งหายไป"
"บ้าหน่าฉันอยู้ตรงนี้กับโดน่าเเล้วจะไปได้ไง เธอคงเจอฝาเเฝดันเเล้วเเหละ"
"จริงดิ โดน่าจริงหรอ"
"อือใช้ เมื่อกี้ฉันกับซินนี่ยังยืนคุยกับคุณลุงอยู่เลย"
"นายมีเเหวนเหมือนฉันเลยลิสเลอร์"
"ไหนเเหวงนี่หรอเมื่อกี้มีคุณลุงที่ใส่ชุดซานต้ามาให้ ฉันก็เลยใส่เล่นๆเเต่พอใส่ไปมันกับถอดไม่ได้สะงั้น"
"นายได้เหมือนฉันเลย มันมีเเสงด้วยนะ"
"มันก็เเค่เเหวนหรอกเด็กชั้งมันเถอะ กลับบ้านได้เเหละ"
"เเต่ฉันเห็นจริงๆนะ"
"อย่าคิดมากเลยกลับบ้านกันเถอะ"
เเล้วลิสเลอร์ก็จับมือฉัน เเต่ยังไงก็ยังสงสัยอยู่ดีเเหละ
*หน้าเบื่อหน่อยนะค่ะเเต่เริ่มตอนห้าเมื่อไรจะสนุกขึ้นเเน่ เเต่ถ้าไม่สนุกก็ขอโทษด้วยวิจารณ์กันเยอะๆนะค่ะ*