รักนี้คือนาย

ทำไมอากาศมันร้องจังเลยอะ ทั้งๆนี่มันก็ฤดูหนาวชัดๆถอดเสื้อออกดีกว่า ฉันถอดเสื้อคุมออกเหลือเสื้อก้ามตัวเดียว  ค่อยคลายร้อนหน่อยไม่งั้นนะต้องร้อนจนหายใจไม่ออกเเน่เลย

่"นี่มันอะไรของเธอนอนดิ่นทั้งคืนเลยหน้ารำคาญชะมัท ออกไปนอนข้างนอกคงจะดีกว่าถ้านอนกับยัยนี่"
เวลา 08:30 น.
"นี่เธอตื่นได้เเ้ล้ว ไปทำงาน"
"อะไรของนาย เเล้วทำไมฉันใส่เสื้อก้ามตัวเดียวเเบบนี้นายทำอะไรฉัน ฉันจะเสกให้นายเป็นควายเลยค่อยดู โออามาเล็กเป้อ"
พับบบบบบ
"เธอทำไรฉัน มออออ ทำให้ฉันกับเป็นเหมือนเดิมเดียวนี้"
"ไม่นายทำมิดีมิร้ายกับฉัน"
"ซินนี่ลิสเลอร์ไม่ได้ทำอะไรเธอสักหน่อย เธอร้อนเลยถอดเสื้อออก ลืมเเล้วหรอไง"
"หรอ...เออคือว่า....ฉันขอโทษนะ"
"ทำให้ฉันกับเป็นเหมือนสักทีเถอะ มอออออ"
"อือๆได้ เเต่ฉันลืมไปเเล้ว....."
"ก็ท่องกับไงซินนี่"
"เเล้วท่องกับว่าไงอะจำไม่ได้ ลิสเลอร์นายจำได้มั้ย"
"เฮ้นอย่าบอกนะว่าเธอ...จำไม่ได้"
"ใช่ๆๆนายเก่งจังรู้ด้วยว่าฉันจำไม่ได้"
"เฮ้ยไม่ๆๆๆๆนะ"
"ไม่เป็นไรซินนี่จำไม่ได้เเต่งฉันจำได้ เป้อเล็กมาอาโอ"
พรึ่บบบบ
"ฉันเป็นคนเหมือนเดิมเเล้ว"
"เเค่จำเวทย์ไม่ได้นิดหน่อย เเต่ตอนนี้จำได้เเล้วทีหลังไม่ต้องช่วยนะโดน่า"
"ไปทำงานได้เเล้ว"
"อือๆ เเล้วจะใส่ชุดนี้ไปเนี่ยนะ ไม่มีชุดพนักงานหรอ"
"เรื่องนั้นฉันยังไม่ได้คิด"
"งั้นฉันคิดเอง เเบบนายนะต้องใส่เเบบนี้ โอมปิ๊ง"
ปิ๊งงงงงง
ฉันเปลี่ยนเสื้อที่นายลิสเลอร์ใส่ด้วยเวทย์มนต์ของฉัน เสื้อที่ใส่เป็นเสื้อสีขาวกางเกงสีดำผ้ากันเปื้อนสีน้ำตาลออ่น ดูเเล้วก็เท่เหมือนกันนะเนี่ย
"นี่นายร้านนายชื่อไร"
"coffee love"
"หรอ งั้นก็เพิ่นตัวอักษรร้านนายลงไปนิดหน่อยก็โอเเล้ว"
เเล้วฉันก็ใช่เวทย์เสกให้มีตัวอักษรขึ้นบนเสื้อ ดูเเล้วก็เท่สุดๆไปเลยอะ
"เป็นไงนายว่า ok ป่ะ"
"อือก็โอดี ไปทำงานได้เเหละ"
"ยังไม่ไปฉันต้องเปลี่ยนฉันมั้ง รอเเปบนึงนะ โอมปิ๊ง"
ฉันใช่เวทย์เปลี่ยนเสื้อตัวเองใหม่ เสื้อที่ฉันใส่อยู่ตอนนี้สวยมากเเละก็เหมาะกับฉันที่สุด เสื้อสีชมพูกระโปงสีขาวเสื้อกันเปื้อนสีนำ้ตาลมีตัวหนังสือที่เขียนว่า coffee love
"เป็นไงชุดฉัน สวยป่ะ"
"ไปทำงานได้เเหละ"
"เเล้วโดน่าละ"
"อยู่นี่ มีอะไรให้กินบ้างอะหิวจัง"
"หน้าสงสารจังเเมวของฉันคงหิวมากสินะ"
"เดียวค่อยไปกินเเวะซื้อตามทาง ไปได้เเหละ" 
"อือ ขอบคุณจะ"
เเล้วฉันกับลิสเลอร์เเละโดน่าก็ออกเดินทางกัน ในขนาดที่นั้งรถประจำทางไปฉันก็มองตามทางไป ไฟที่ติดประดับก็ยังติดอยู่ดูเเล้วก็สวยมากบรรยากาศก็ดีดูเเล้วก็สวยมากอยากไปเดินเล่นตรงนั้นจัง เเต่ผู้หญิงคนนั้นทำไมหน้าเหมือนฉันจัง 
"นายลิสเลอร์ดูนั้นสิ คนนั้นหน้าเหมือนฉันเลย"
"ไหน ดูดิ ไม่เห็นมีเลย"
"ก็นั้นไง หายไปไหนเเล้ว..... "
ฉันหันมาเจอหน้านายลิสเลอร์ซึงห่างกับไม่ถึง สองเซน หน้าของฉันอีกนิดเดียวจะติดกับลิสเลอร์อยู่เเล้วทำไมไม่พลักออกละซินนี่พลักออกสิ ให้ตายเถอะสั่งมือไม่ได้เลยมันไม่ทำตามอะถ้าอยู่นานกว่านี้ฉันคงจูบกับนายนี่เเน่เลยทำไงดีๆ
"อะไรหรอเหมียว"
"ฉันเเค่เห็นคนหน้าตาคล้ายฉันเฉยๆไม่มีอะไรหรอก"
"เเล้วใกล้จะถึงยังอะลิสเลอร์ ฉันหิวมากเลย"
"อีกนิดเดียวป้ายหน้าก็ถึงเเล้ว"
"ซินนี่ ซินนี่"
"อะไร ใครเป็นไีร"
"เปล่าฉันเเค่เห็นเธอนั้งนิ่งๆก็เลยถาม เเล้วเธอเป็นไรหน้าเเดงจัง"
"เปล่าไม่เป็นไรสักหน่อยเธอคงหิวจนตาฟาดสินะโดน่า"
"ไม่นะฉันปกติทุกอย่าง"
"ถึงเเล้ว ลงกันเถอะ"
"อือได้"
เเล้วฉันก้เดินลงมาจากรถประจำทาง เเล้วก็เดินไปเลื่อยเพื่อไปหาอะไรกิน
"ลิสเลอร์นายดูนู้นสิ งานเทศการนี่นา ตอนเย็นถ้าทำงานเสร็จเเล้วมางานนี้กันนะ"
"เธออยากไปก็ไปดิ ฉันไม่ไป"
"ทำไมละ นายไปเถอะนะๆๆๆ"
"จะกินมั้ยข้าว"
"กินจิใครจะไม่กิน"
"เอาอะไรก็สั่งเอา"
ฉันกำลังสั่งข้าวอยู่ เเต่ในที่สุดฉันก็เห็นผู้หญิงคนนั้นอีกเเล้วเธอหน้าเหมือนฉันมากเลยไม่รู้จะอธิบายยังไง เธอเหมือนฉันทุกอย่าง เเต่เธอเลี้ยงหมาฉันเลี้ยงเเมวก็เท่านั้น เเต่เเปกจังทำไมเธอถึงหน้าเหมือฉันนะ
"นี่ซินนี่เธอสั่งเสร็จยัง"
"เสร็จเเล้ว นายไม่กินหรอ"
"ฉันก็กินกับพวกเธอนี่เเหละ"
"หรอ เเล้วจะอิ่มหรอ"
"อิ่มดิข้าวเเค่นี้อิ่มอยู่่เเล้ว"
"นี่ค่ะทั้งหมด 50 บาทค่ะ"
"ค่ะ ขอบคุณค่ะ"
ผู้หญิงคนนั้นหายไปอีกเเล้วเธอไปไหนเเล้วนะ ฉันจะรู้ให้ได้ว่าเธอคนนั้นเป็นใคร
"ซินนี่ๆไปได้เเล้ว"
"อือๆจะไปเเล้ว"
เเล้วฉันก็ขึ้นรถประจำทางต่อ เเต่หน้าเเปกทำไมเธอถึงหน้าเหมือนฉันขนาดนี้นะหรือว่าฉันจะตาฟาด คงไม่ใช่หรอกเห็นเธอตั้งสองครั้งจะตาฟาดก็ไม่หน้าใช่ เเต่หวังว่าฉันคงได้เจอเธออีก
"ซินนี่ถึงเเล้ว"
"จะ ไหนอะร้านนาย"
"ก็นั้นไง ร้านนั้น"
"นั้นอะนะ"
บอกได้คำเดียวทำไมร้านดูไม่ดึงดูดเลยนะ จืดชืดชะมัทไม่มีสีสันเลยสิ้นดี ฉันจะทำร้านนายนี่ให้เป็นร้านเค้กที่หน้าดึงดูดสุดๆเลยค่อยดูเเล้วร้านนายต้องดูโดดเด่นที่สุด อุ๋ยลืมบอกไปสภาพร้านนายนี่ สีร้านก็ออกดำเท่าเหมือนไม่ใช้ร้านเค้กเลยสักนิด เเล้วในร้านก็ดูจืดชืดมากบอกได้คำเดียวถ้าฉันเป็นลูกค้านะฉันคนนึงเเหละจะไม่เข้าาร้านนายนี่
"ซินนี่ทำไมทำหน้าเเบบนั้น"
"หน้าอะไรของเธอ หน้าฉันปกติดีโดน่า"
"หรอก็ดูเธอเหมือนทำหน้าเบื่อๆ"
"ไม่มีอะไรสักหน่อย"
"หรอ เเล้วจะกินข้าวกันยังอะ"
"โดน่ารีบเกินมั้ยงานยังไม่ทำเลย"
"อะไรอะลิสเลอร์นายจะใจร้ายเกินเเล้วนะ ฉันกับโดน่ารอไม่ไหวหรอกนะ"
"งั้นเธอก็กินก่อนเเล้วกันฉันไปจัดร้านก่อนเเหละ"
"อือ เดียวฉันมานะลิสเลอร์"
"อือ รีบๆกลับมาทำงานละ"
"รู้เเล้วหน่า"
ฉันเห็นร้านนายนี่เเล้วทนไม่ไหวขอเเต่งหน่อยเเล้วกัน รู้มั้ยค่ะว่าทำไมฉันถึงเสกเสื้อผ้าเเละของประดับบ้านต่างๆได้ก็เพราะว่าฉันเป็นคนชอบเเต่งห้องของตัวเองเสกเสื้อผ้าสวยๆมาใส่อยู่เสมอ เเละนั้นเเหละฉีนจะใช้ฝีมือในการใช้เวทย์เเต่งห้องมาเเต่งร้านขอนนายลิสเลอร์ ให้ดูดีดูโดดเด่นที่สุดไปเลย เพราะคนอย่างฉันต้องอยู่คู่กับของสวยๆเท่าั้นั้นเเหละถ้าไม่สวยฉันไม่ยุ้ง (บอกได้คำเดียวหลงตัวเองสุดๆ/ผู้เเต่ง)
"โอมานุก้า"
ปิ๊งงงงงง
ร้านของนายลิสเลอร์ค่อยดูสวยขึ้นหน่อยสภาพร้านตอนนี้ก็สวยขึ้นเยอะเลย  สีร้านตอนนี้ดูสดใสขึ้นมากๆๆๆๆเลยทีเดียว
"ซินนี่เธอทำอะไร"
"ไม่ได้ทำอะไรเเค่ตกเเต่งให้ร้านของลิสเลอร์นิดหน่อยเอง"่
"เธอทำอะไรร้านฉัน"
"ก็เเต่งร้านนิดหน่อยจะได้ดูดีขึ้น เเล้วโอปะ"
"ก็ โออยู่ไปทำงานได้เเหละ"
"อือๆๆเดียวไป"
เเล้วฉันก็เดินกับเค้าร้านไปโดนถ้าทีมีความสุข เเน่นอนมีความสุขอยู่เเล้วเพราะร้านนายนี่ดูดีขึ้นกว่าเดิม เเละอีกไม่นานฉันก็จะได้ทำงานเเล้วสินะ อยากรู้จังว่าทำงานจะสนุกมั้ย
"นี่เธอถูพื้นด้วยนะ ถูเสร็จก้เช็ดโต๊ะ เดี่ยวฉันจะไปทำงานหลังร้าน"
"อือๆได้ ไปโดน่าไปทำงานกัน เดี่ยวโดน่าเช็ดโต๊ะนะ ฉันจะถูพื้น"
"ได้เลยซินนี่"
เเล้วฉันก็ยิบไม้ถูขึ้นมา เเต่ไม่รู้หรอกนะว่าเค้าถูกันยังเเต่ฉันจะใช้วิธีของฉันไง 
"วี่นี่บู จงทำความสะอาด"
"ซินนี่เธอทำอะไร"
"ก็ทำเหมือนตอนที่อยู่ยนโลกเเม่มดไงโดน่า ก็ฉันทำไม่เป็นนี่"
"เธอทำอะไรอีกซินนี่"
"ก็เเค่ใช้เวทย์นิหน่อย กับการทำงานเล็กๆน้อยๆ"
"นี่มันโลกมนุษย์ ไม่ใช่โลกเเม่มดของเธอ"
"ไม่เป็นไรหรอกหน่าไม่มีใครเห็นหรอก"
"รีบๆทำเเล้วกัน จะเปิดร้านเเล้ว"
เเล้วนายนั้นก็เดินหลังร้านไปเหมือนเดิม รู้สึกเบื่อๆขึ้นมานิดๆเเล้วอะ เเต่ไม่เป็นไรหรอกเราจะใช้เวลาที่มีอยู่ให้สนุกกับที่นี่ให้มากที่สุด