รักนี้คือนาย

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด....ตู้ม

"เฮ้ยยยย เธอ"

"โอ๊ยยยย เจ็บชะมัดเลยตกลงมาได้ไงเนี่ย ปวดๆๆๆๆ"

"เธอมาจากไหน เเล้วหลังคาบ้านฉันละ"

"อย่าพึงพูดมากได้มั้ยช่วยฉันก่อนเถอะ เเล้วโดน่าละ โดน่านายอยู่ไหน"

"อยู่นี่ซินนี่"

"เเมวพูดได้ 0 O นี่มันอะไรกันเนี่ย"

"จะช่วยมั้ยเนี่ย รีบหน่อยสิ"

"ได้ๆิ เเล้วเธอมาจากไหนเนี่ย"

"ฉันชื่อซินนี่ มาจากโลกเเม่มด"

"ส่วนฉันโดน่าเป็นเเมวพูดได้"

"เเล้วเธอลงมาจากหลังคาได้ไง"

"ก็ไม่รู้อะไรตัดหน้่่าเลยตกลงมา เเต่เรื่องหลังคาไม่ต้องห่วงฉันซ่อมให้ เเ้ล้วนายชื่ออะไร"

"ชื่อลิสเลอร์ เเล้วเธอมาได้ไง"

"ก็นั้งไม้กวาดลงมา"

"ซินนี่เเล้วเราจะกลับยังไง"

"ก็นั้งไม้กวาดกับไงโดน่า"

"เเต่ว่า....ไม้กวาดมันหักเเล้วนะเเล้วอีกอย่างเธอก็ยังใช่เวทย์ซ่อมไม้กวาดไม่เป็นด้วย"

"ไม่นะงั้นก็กลับโลกเเม่มดไม่ได้ดิ เเต่ไม่เป็นไรของที่ท่านเเม่ให้มามันก็ยังอยู่"

"เเต่ว่า....มัน..."

"ไปไหนเเล้ว ไปไหน หาไม่เจอ"

"ก็มันเเตกไปเเล้วนิเเล้วมันก็ไปหล่นที่ไหนก็ไม่รู้"

"ไม่นะไม่มมมม ไม่เป็นไรใช่เวทย์สื่อสารก็ได้"

"เเต่ที่นี่มันอยู่ไกลเกินคงไม่มีสัญยานหลอกนะ"

"เเล้วฉันจะอยู่ที่ไหน อยู่กับใคร เเล้วจะ...."

"เลิกพูดมากสักทีได้มั้ย ใช้เวลาที่เธอพูดมากเนี่ยมาซ่อมหลังคาบ้านฉันก่อนมั้ย ดูสิเนี่ยหิมะมันตกลงที่บ้านฉันหมดเเล้วเนี่ยยย!!"

"รู้เเล้วน่าเลิกพูดมากสักทีเถอะเพราะเวทย์ที่ฉันจะใช้สมาธิเหมือนกันนะยะ"

"งั้นก็รีบซ่ิอมสักทีเธอนี่มันตัวป่วนจริงๆเลยวันคริสมาสบ้าบอ"

หลังจากที่นายนี้นพูดจบฉันก็เริ่มร่ายเวทย์ที่ฉันเพิ่งเรียนมาเมื่อสองวันก่อนซึ่งมันเป็นเวทย์ที่ง่ายมากๆขนาดเเม่มดตัวน้อยยังใช้ได้เลย เเล้วจะนับประสาอะไรกับเเม่มดอายุ 17 อย่างฉัน คอยดูนะฉันจะทำให้หลังคาบ้านนายหมอนี้เงาวิงค์ๆไปเลย

"ซูมาซูมามิจงกลายเป็นหลังคาบ้านด้วยเถิด"

พรึ่บบบบบบบบ

"เป็นไงละฝีมือฉันสวยละสิอึ้งละสิ ไม่ต้องชมนะฟังจนเบื่อเเหละ"

"ซินนี่เธอดูหลังคาก่อนมั้ยก่อนที่จะพูดฉันละอายเเทนเธอจริงๆเลย"

"พยูนนี่น่าเธอทำหลังคาบ้านฉันเป็นรูปพยูนหรอ"

"ใช่ที่ไหน ไหนดูสิ เออ.....คือฉันเเค่เล่นมุขหน่ะนายไม่ต้องกลัวหรอกเดี่ยวก็ร่ายใหม่ได้....มั้งนะ"

"งั้นก็รีบๆทำซะ"

"ซิม่าซิกูเดอร์ จงกลายเป็นหลังคาที่งดงาม"

ปิ๊งงงงงงงง

"ไงละฉันบอกเเล้วก็เเค่เล่นมุขของเเบบนี้กล้วยๆอึ้งกันอีกเเล้วสิ"

"ซินนี่นี่มันยิ่งกว่าหลังคาก่อนอีกนะเพราะมันคือเขาควาย"

"ไม่จริงอะๆไม่ใช่อะมันต้องมีอะไรผิดพลาดเเน่ๆเลย ฉันจะร่ายเวทย์ใหม่"

"พอเลยซินนี่เดี่ยวฉันร่ายเวทย์เอง เหมียวๆโมโอม่ากาเปียจงกลายเป็นหลังคาบ้าน"

วิงค์สสสสสสสสส

"ขอบใจนะโดน่าเเต่ทีหลังไม่ต้องหรอกเพราะฉันทำเองได้"

"เก่งจริงๆ"

"ทำเสร็จเเล้วก็เชิญออกไปจากบ้านฉันได้เเล้ว"

"นี่นายจะใจร้ายกับผู้หญิงตัวเล็กๆกับเเมวเหมียวที่เเสนน่ารักน่าเอ็นดูเเบบนี้เลยหรอ ให้ฉันกับเเมวเหมียวออกไปอยู่ข้างนอกในอากาศเย็นๆเเบบนี้เนี่ยนะนายไม่สงสารฉันกับเเมวเหมียวผู้น่ารักคนนี้หรอ....ใช่มั้ยโดน่า"

"ใช่ๆฉันกับซินนี่ไม่มีที่ไปหรอกนะ"

"ไปได้เเหละฉันฉันต้องรีบเข้านอนเพราะพรุ้งนี้ฉันต้องรีดไปเปิดร้านเเต่เช้าเเละพรุ้งนี้ก็คือวันเเรกของร้านฉันด้วย"

 พรุ้งนี่เราเปิดร้านวันเเรกเเต่ยังไม่มีพนักงานให้ยัยนี่ทำงานเเรกกับอยู่บ้านเราดีกว่า

"ฉันให้เธออยู่ก็ได้เเต่มีข้อเเรกเปลี่ยน"

"อะไรหรอ"

"เธอต้องไปเป็นพนักงานที่ร้านฉัน"

"ได้เลยเจ้าค่ะ โดน่าเรามีที่อยู่เ้เล้วดีใจมั้ย"

"ใช่ๆดีใจมากเลย"

"ฉันนอนห้องนั้นเเล้วกัน"

"เฮ้ยนั้นมันห้องฉัน"

"นายก็นอนข้างนอกสิ ใช่ๆท่านเเม่บอกว่าผู้ชายควรเสียสละให้ผู้หญิง นายไปนอนข้างนอกบ้านเลยก็ได้นะ"

"เฮ้ยจะบ้าหรอไงใครจะไปนอนตากอากาศหนาวเเบบนั้นได้"

"นายก็นอนที่ห้องน้ำเเล้วกัน เย็นสบายเเต่หนาวหน่อยนะนายก็เปิดเครื่องทำน้ำอุ่นก็เเล้วกัน"

"เธอจะบ้าหรอไงหะ ใครจะไปนอนในห้องน้ำเธอคนเดียวเเล้วกัน"

"งั้นนายก็นอนบนโซฟาก็ได้นี่"

"งั้นเดี่ยวฉันนอนเตียงเเล้วเธอนอนพื้นข้างล่างในห้องก็เเล้งกันเดี่ยวฉันปูที่นอนให้"

"ไม่ฉันจะนอนบนเตียงนายตั้งหากนอนบนพื้น"

ในที่สุดฉันก็ต้องมานอนบนเตียงกับนายเเต่มีหมอนข้างกั้นไว้อยู่ ที่เเค่นี้ฉันนอนดิ่นไม่ได้เลยอะเเคบมากเลย ไม่รู้นะว่านายนี่นอนดิ่นหรือถีบฉันรึเปล่าก็ไม่รู้ฉันยิ่งเป็นคนตื่นง่ายอยู่ด้วยเเต่ก็ไม่เป็นไรหรอกยังไงก็ต้องรองนอนดูเเต่ถ้านายนี่คิดจะทำไรฉันละก็ฉันจะเสกนายให้เป็นควายเลยค่อยดู