Sorry..I'm not bad boy! ที่รักครับผมไม่ใช่อันธพาล

           กระจกบานใหญ่ในห้องนอนของเขา สะท้อนภาพร่างฉันที่ใส่เสื้อยืดสีดำตัวใหญ่ แต่ว่านี่ไม่ใช่เสื้อตัวที่ฉันใส่เมื่อวาน! ฉันดึงคอเสื้อที่กว้างนั้นแล้วก้มดูว่าชุดชั้นในตัวโปรดถูกปลดไปรึยัง แต่ก็พบว่า..
“ฉันเปลี่ยนเสื้อให้เธอเอง อีกสองชิ้นในตัวเธอฉันไม่ได้ถอดหรอกนะเดี่ยวสายตาฉันเสีย”
          เห็นไหมละค่ะ! ฉันบอกว่าผู้ชายคนนี้ปากเสียเป็นที่สุด ถือวิสาสะเปลี่ยนเสื้อชาวบ้านยังไม่พอ ยังมาวิจารณ์ผู้เสียหายอย่างฉันอีก แย่ใช่ไหมละค่ะบอกแล้วว่าฉันไม่ใส่ใจผู้ชายคนนี้สักนิด แต่อย่างน้อยเขาไม่ได้ล่วงเกินฉัน งั้นคงมีความดีเหลืออยู่สัก1%แหละนะ
          ฉันหันไปมองร่างสูงด้วยตาขวางๆ ก่อนที่จะสะบัดบ๊อบใส่อีตานี่แล้วเดินไปหยิบกุญแจห้องของฉันบนโต๊ะในห้องรับแขกของเขา แล้วเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นเพื่อที่จะก้าวออกจากห้องอีตานี่ให้เร็วๆ เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้!
“จะไปทั้งๆที่ไม่ขอบคุณเลยรึไง...”ร่างสูงที่ยืนพิงตู้หนังสืออยู่ ส่งเสียงเรียกร้องความสนใจจากฉัน
“- -^“
“เฮ้! ยัยนี่ ฉันเช็ดตัวเธอเฝ้าเธอทั้งคืนจะขอบคุณหน่อยก็ไม่มีใครว่าหรอกนะ”เขาเดินตามฉันจนตอนนี้ฉันเดินเลยห้องรับแขกมาจนเกือบถึงหน้าประตูแล้ว เดินตามเฉยๆจะไม่ว่าอะไรเลย มือของเขายังดึงร่างของฉันให้หันไปหาเขาอีกต่างหาก
“เอ๊ะ!”
“ฟู่ววว”ร่างสูงก้มหน้าลงต่ำ ริมฝีปากของเขาตอนนี้อยู่ในระดับเดียวกับหน้าผากของฉัน ลมอุ่นๆที่ออกจากริมฝีปากของเขาโดนหน้าผากฉันจนผมหน้าม้ากระจัดกระจาย ปลิ้วตามแรงลม ฉันไม่เข้าใจสิ่งที่ผู้ชายคนนี้ทำอยู่เลยสักนิด-_-*
 “ตัวเธอยังร้อนอยู่เลยนะ อย่าลืมกินยาซะละ..”
“นายยุ่งไรด้วย..” ฉันเร่งเสียงต่ำลง  “หรือจะให้ฉันชดใช้อะไรนายรึเปล่า”
“ได้ใช้แน่ หลังจากที่เธอหายดีน่ะนะ”ร่างสูงเดินนำหน้าฉัน มือเรียวยาวของเขาเอื้อมไปเปิดประตู ก่อนที่รอยยิ้มและกระแสแรงอาฆาตจะส่งหนุนมาเป็นระยะๆ
“ขอบใจ..ว่าแต่นายชื่ออะไรเหรอ”ฉันเงยหน้ามองดวงตาที่มีเสน่ห์คู่นั่น ต้องยอมรับว่ามีเสน่ห์จริงๆ ถึงแม้ว่าฉันจะไปด่าเขาเข้า แต่จะให้มองหน้าเฉยๆเดี่ยวจะโดนหาว่าเป็นโรคจิตฉันก็แค่ถามชื่อเขาตามมารยาทเท่านั้นแหละนะ
“คริสติน ยินดีที่ได้รู้จักนะ เอวา^_^”
เขารู้ชื่อฉัน ! เขารู้ได้ยังไงกัน
"แปลกใจจัง ที่เธอไม่ถามถึงเจ้านี่.."
         ในมือของคริสตินถือโทรศัพท์มือถือสีชมพูหวานแวว ฉันรู้ดีว่านั่นมันไม่ใช่ของเขา อาการนิ่งของฉันหายไปทันที ที่ชื่อของผู้ชายคนสำคัญโชว์ขึ้นบนหน้าจอโทรศัพท์
'Incoming call... P.Han'
ปิ้บปิ้บ
โทรศัพท์ยังคงส่งเสียงต่อไป แต่อีตาบ้าคริสตินก็ไม่ยอมคืนโทรศัพท์กับฉันสักที
"ใครโทรมาน้า น่าเสียดายจังสายจะตัดแล้วสิน้า^^"
ฉันละเกลียดอีตานี่จริง ยิ่งเวลาทำหน้าตาแบบนั้น  อยากจะกระโดนขย่ำคอขาวๆนั่นชะมัด-*-
"ต้องการอะไรกันแน่!"
"..สนใจฉันรึยังล่ะ"
อะไรของเขานะ! สนใจบ้าบออะไรฉันไม่เข้าใจเลยโว้ย- -;;; หมอนี่ท่าจะประสาทแฮะ
"เฮ้ หูหนวกใช่ไหมเนี่ย"
"เปล่าย่ะ เอาคืนมาสักทีเถอะน่าลีลาจริง- -"
"ทำหน้าแบบนั้นแปลว่าจะไม่เอาเจ้านี่คืนสินะ"มือเรียวยาวของคริสตินเอือมมาคว้าลูกบิด เขาค่อยๆดึงประตูเข้าทีละนิด
"เอาสิ!"ฉันดึงลูกบิดจากอีกด้านหนึ่งของประตู รอยยิ้มเจ้าเล่ห์เผยบนใบหน้าของคริสติน
"เธอมาเป็นผู้หญิงของฉันสิ แล้วฉันจะคืนเจ้านี่ให้"
"บ้ารึไง! ฉันไม่มีทางที่จะ..”
"ว้า เจ้านั่นโทรมาอีกแล้ว… ผู้ชายคนสำคัญของเธอคงจะโมโหน่าดูถ้ารู้ว่าเธออยู่กับผู้ชาย^^"
         ร่างสูงยิ้มเยาะ สายตาที่ยียวนของเขาทำฉันปั่นป่วนไปหมด ตอนนี้ความคิดของฉันโดนอีตานี่ปั่นจนมั่วไปหมดในหัวของฉันมันขาวโพลงจนตอนนี้คิดอะไรไม่ออกแล้ว!
“ว่าไงละ^____^”ร่างสูงเร่งเร้า
“..ฉะฉัน”
“เธอก็รู้คำตอบอยู่แล้ว...” คริสตินแสยะยิ้ม “ยังไงเธอก็ไม่มีทางเลือก..”
“มีสิ!”
“ช่วยไม่ได้นะ ฉันไม่อยากที่จะทำเรื่องโหดร้ายแบบนี้กับเธอ..”คริสตินกดหน้าจอโทรศัพท์ก่อนที่จะกรอกเสียงทุ่มต่ำและกวนประสาทของเขาลงไป
“ยะ หยุด..”
          ฉันกำลังจะแย่งโทรศัพท์มาจากเขา แต่มืออีกข้างที่ว่างอยู่ของคริสตินก็ปิดปากฉันไว้จนแน่นสนิท ฉันกัดจนมีเลือดไหลซิบๆมาตรงปลายลิ้นแต่ร่างสูงก็ยังนิ่งเหมือนไม่มีอะไรที่จะทำอะไรเขาได้แล้วในตอนนี้
“ช่วยโทรมาทีหลังนะ ตอนนี้เรากำลังมีความสุขอีกอย่างเอวาคงไม่มีแรงที่จะพูดอะไรออกแล้วละนะ”
“เอาอืนอาอะไอ้อ้า!(เอาคืนมานะไอ้บ้า)”
“เสียงยัยนี่นะหรอ ไม่มีอะไรมากแต่ตอนนี้ฉันเริ่มจะไม่ไหวละ บาย...”สายตาเจ้าเล่ห์ของคริสตินถูกเผยออกมาโดยไม่มีการปกปิดใดๆ ในหัวของฉันตอนนี้ไม่มีอะไรมากนอกจากอีตานี่คงเป็นพวกชอบปั่นหัวคนอื่นเล่น แต่การที่ฉันไปต่อว่าเขาก็ไม่เห็นจะยิ่งใหญ่อะไรจนต้องหาเรื่องฉันถึงขนาดนี้! ถ้าอีตานี่ไม่ประสาทก็คงจะบ้าไปแล้ว! บ้าไปแล้วจริงๆนั่นแหละ
“อ๊อยอัน!(ปล่อยฉัน)”
“อ้าวอึดอัดเหรอ..” คริสตินดึงมือเขากลับ ก่อนที่แววตาสีฟ้าจะไปสะดุดกับรอยเลือดที่มือขาวๆของเขา
“..เอาโทรศัพท์ฉันคืนมา!”
“กล้าดีนี่!” ร่างสูงแสยะยิ้มก่อนที่จะเลียรอยเลือดนั่น แววตาที่เจ้าเล่ห์ถูกส่งมาที่ฉัน “ฉันอยากให้เธอชิม ความรู้สึกหวานนุ่มเหมือนกันนะ^^”
         เลือดที่ไหนมันหวานกันยะแล้วไอ้นุ่มนั่นมันคืออะไรอะ ตาบ้านี่ดูเหมือนพวกโรคจิตมากกว่าคนบ้าแล้วละค่ะ ตอนนี้สติฉันไม่รู้ร่วงหายไปไหนแล้วละฉันรู้แค่ว่าตอนนี้โทรศัพท์ค่อยเก็บเงินแล้วซื้อใหม่ก็ได้แต่ถ้าฉันยังอยู่ที่ห้องนี่ อีกไม่นานคงต้องสูญเสียของสำคัญหลายๆอย่างเลยแหละTT
“เฮ้ คิดหนีหรอ”คริสตินคว้าแขนฉัน แรงที่ถูกฉุดทำให้ตัวฉันเซไถลไปแปะกับแผ่นอกที่กว้างใหญ่ของเขา แววตาที่มีเสน่ห์จ้องมองลึกเข้ามาในตาฉัน คริสตินจับใบหน้าฉันให้นิ่งเพราะร่างที่ขยับหนีจากการจับกุมของเขาทำให้เขาลำบากที่จะฉวยโอกาสจากฉันไงละ! นอกจากเรื่องอื่นอีตานี่ก็ไม่มีเรื่องสิ้นคิดที่ไหนอีกแล้วละ
"ยะอย่า!"
"วะ!จะหวงอะไรหนักหนา ก็แค่จูบ"
          แค่จูบ? รู้สึกเหมือนอะไรบางอย่างในใจมันของฉันมันขาดผึงเลยละค่ะตอนนี้หัวของฉันไม่ได้ขาวโพลงแล้ว แต่มีคำว่าเกลียดคนที่ชื่อคริสตินเต็มหัว เต็มไปหมดเลยละ ถึงฉันจะไม่เคยจูบกับใครก็ตาม แต่ฉันก็รู้ดีกว่าจูบมันสำคัญและมีความหมายที่จะสื่อถึงกัน แต่การกระทำของคริสตินทำให้ฉันรู้สึกไม่อยากจะใกล้ชิดกับตัวเขาด้วยซ้ำ ฉันผลักคนที่โอบร่างฉันอยู่สุดแรงก่อนที่จะเหวี่ยงหมัดของฉันไปให้เขา ดูเหมือนแรงของฉันที่ถูกส่งไปก็น่าจะเยอะพอตัว เพราะร่างสูงของคริสตินถึงกับเซถลาตั้งตัวไม่อยู่ และนั่นทำให้โทรศัพท์สีชมพูที่อยู่ในมือของเขาร่วงลงพรมอย่างรวดเร็ว
"แค่จูบงั้นเหรอคริสติน....นายเป็นผู้ชายที่แย่ที่สุดในสายตาฉัน!"ฉันคว้าโทรศัพท์ที่ตกอยู่ก่อนที่จะวิ่งเร็วออกจากห้องของคริสติน ฉันรู้สึกถึงปัญหาที่จะตามมาทีหลังในไม่ช้า พี่ฮัลไม่ใช่คนใจเย็นยิ่งน้องสาวของเขาทำตัวใจแตกแบบนี้ฉันไม่อยากคิดเลยว่าตัวเองต้องเจอกับอะไรบ้าง
 
to be continue....