Sorry..I'm not bad boy! ที่รักครับผมไม่ใช่อันธพาล

‘VIP 502’

           ฉันมองตัวเลขที่สลักบนป้ายไม้หน้าห้องคอนโดฯสูงละลิ่วสลับกับป้ายที่แขวนอยู่กับกุญแจ มันเป็นตัวเลขเดียวกันงั้นก็แปลว่าฉันมาถูกห้องแล้ว เมื่อมั่นใจ ฉันก็ไม่รอช้าที่จะไขห้องสุดหรูนี่เพื่อเข้าไปพักผ่อนจากการรับศึกหนักเกือบทั้งวัน! แต่ทว่ามันไขไม่ออกTOT ฉันทั้งทุบกุญแจทุบลูกบิดทุบประตู แต่ก็ไม่มีผลใดๆแสดงออกมาว่ามันจะเปิดเลย นี่ยังซวยไม่พออีกรึไงนะ!

 “เฮ้ย!จะงัดห้องรึไง!”เสียงจากคนในห้องเปิดประตูออกมา ฉันรู้สึกคุ้นเคยกับเสียงนั้นดี และดวงตาสีฟ้าที่มีเสน่ห์คู่นั่นฉันก็จำได้ขึ้นใจ เขาก็คือคนที่ฉันไปกราดด่าเมื่อตอนเย็น นี่เพราะโลกกลมหรือเพราะฉันดวงซวยกันแน่!อีตานี่ถึงตามมาหลอกหลอนฉันได้ทุกที่ทุกเวลายังกะยูโร่ คัสตาร์ดเค้ก

“TOT”

“อ้าวไง? ในที่สุดก็มาชดใช้ค่าเสียหายสินะ” เขากระชากร่างของฉันจนปลิวเข้าไปในห้องหรูสะอาดสะอ้านของเขา แต่นี่มันห้องของเขาเหรอ แล้วกุญแจนี่มันอะไรกันละ!?

“ปล่อยช้านนน ปล่อยT^T”

“อะไรก็เธอทำหน้าฉันช้ำแบบนี้เองนี่หน่า! นี่ก็มาชดใช้ไม่ใช่เหรอ”

          ชดใช้อะไรกันนนT[]T! ฉันจะกลับห้องด้วยความสันติสุข ฉันกำลังจะสงบสุขแล้วนะ ทำไมตาบ้านี่ต้องตามมาราวีฉันด้วย ก็นี่มันห้องฉันไม่ใช่เหรอ ก็ยัยผู้หญิงนั่นบอกว่าฉันเป็นวีไอพีไรนั่นอยู่เลยไม่ใช่เรอะ แล้วทำไมถึงมาเจออีตาบ้านี่ได้ละ!

“อะไรของนาย นี่มันของฉัน นายนั่นแหละมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกัน!”ฉันสะบัดแขน ดิ้นไปดิ้นมาจนรู้สึกว่าจะหมดแรงแล้ว แต่อีตาบ้าหลงตัวเองก็ไม่ยอมปล่อยฉันเลย

“วะ! นี่มันห้องของฉัน ทำไมเธอดื้อด้านแบบนี้!วันนี้ฉันออกไปไหนไม่ได้ก็เพราะเธอนั่นแหละ เจ้าพวกนั้นคงหงุดหงิดเป็นบ้าที่รู้ว่าฉันไม่ยอมไปขยี้รถพวกมัน”โอ๊ย! มันเรื่องของนายสิ ฉันไปเกี่ยวอะไรด้วยอ๊ะ อีตาบ้าหลงตัวเอง

“...ฉันจะให้พี่ชายตามมาชดใช้ทีหลัง ฉันยอมแล้ว ฉันคงเข้าห้องผิดเองปล่อยฉันไปเถอะTTOTT”

“ไม่ได้! ทีตอนที่เจอกันตอนเย็นเธอยังปากดีอยู่เลยนี่หน่า ทำไมไม่ตอกหน้าฉันเหมือนตอนนั้นละ”

          เขายังคงราวีฉันไม่เลิกรา ทั้งๆที่ฉันเหนื่อยและอ่อนล้าหมดแรงที่จะไปด่ากราดเขาแล้วนะ ตาบ้าเอ๊ย! เป็นมาโซคิสรึไงชอบให้คนด่ากราดเนี่ย หรือไม่ก็เพี้ยนจนประสาทกลับแล้วมั้ง นี่มันก็ดึกแล้วนะ เมื่อไหร่ฉันจะได้พักสักที อาการปวดหัวนี่มันเริ่มกำเริบจนฉันรู้สึกทรงตัวไม่ไหวแล้วน้าTOT

“เฮ้ยนี่เธอ..”

          ร่างสูงโอบคนตรงหน้าที่เพิ่งด่ากราดเขาเมื่อตอนเย็นไว้อย่างเจ็บแสบ แต่ตอนนี้ร่างที่กำลังซบที่ไหล่เขาอยู่กลับตัวร้อนจนเขาสัมผัสได้ถึงไออุ่นที่ร้อนจนประหลาดของเธอ เขาช้อนร่างนั่นขึ้นมาอุ้มไว้ ก่อนที่จะก้าวเท้าพาผู้หญิงแสบๆคนนี้ไปที่เตียงกว้างใหญ่ในห้องนอนของเขา ทันทีที่วางร่างเธอลง สายตาของเขาก็สังเกตใบหน้าที่แดงฉ่าของเธอ เขาเอือมมือไปทาบวัดอุณหภูมิของคนตรงหน้า ก่อนที่จะสบ่ถออกมาอย่างหงุดหงิด

“ชิบ! เซ่อซ่าเข้าผิดห้อง แล้วยังมายึดเตียงฉันอีก ยัยบ้าถ้าเธอตื่นมาเมื่อไหร่จะจะเอาคืนสองเท่าเลย-_-”

        ถึงปากเขาจะว่าผู้หญิงที่นอนอยู่บนเตียงของเขา แต่ร่างสูงก็ยังไปหยิบผ้าขนหนูที่ชุบน้ำหมาดๆมาเช็ดใบหน้าของผู้หญิงที่เขาเพิ่งว่าไปเมื่อกี้อยู่ดี สายตาที่เฉียบคมมองใบหน้าอ่อนหวานตรงหน้าด้วยความรู้สึกบางอย่าง เขาได้แต่สลัดความรู้สึกนั่นแล้วทิ้งตัวลงนอนบนโซฟาในห้องนั้น และมองร่างที่นอนอยู่บนเตียงเป็นระยะๆ  ก่อนที่จะผล็อยหลับไปโดยไม่รู้ตัว

[Special 1 : Christine Story]

           Rove night แก๊งใหญ่ที่คุมแถบในชิบุยะบางส่วน แต่ก็ส่วนใหญ่แหละนะ ผมเป็นที่หนึ่งของชิบุยะ และเป็นหัวหน้าแก๊งที่ใครๆก็ต้องรู้จักชื่อของผม ‘คริสติน แห่ง Rove night โดยปกติพวกพ้องของผมและตัวผมเองก็ไม่ค่อยไปข่มขี่ใครหรือไปตระเวนทำร้ายคนเป็นกิจวัตรประจำวันหรอกนะ แต่พวกที่อยากเป็นที่หนึ่งในชิบุยะชอบมาอวดดีท้าผม แล้วก็พวกที่มือซนใจกล้าฝากรอยช้ำบนใบหน้าของผมเท่านั้น มันก็อดไม่ได้ที่จะฝากความเจ็บปวดกลับคืนไปแหละนะ ยังมีอยู่คนนึงถ้าผมเจอมันเมื่อไหร่ผมจะเหวี่ยงหมัดใส่มันทันที มันก็คือ’ชิกิ แห่ง Vogues’ ไอ้คนอวดดีที่วางท่ากับผม! สามปีที่แล้วที่มันกล้าหักหน้าผมด้วยคำพูดขี้ขลาดของมันว่าไว้ว่าการต่อสู้ยังไม่จบ แล้วก็เดินหนีออกไปซะดื้อๆ ทั้งที่ผมยังไม่รู้เลยว่าผมกับมันใครเป็นที่หนึ่งชิบุยะ แต่มันกลับเดินหนีผม! คิดแล้วก็หงุดหงิดชะมัดคนขี้ขลาดแบบนั้นเป็นหัวหน้าVogues เหอะ! ใครเลือกมันกัน บางทีมันอาจเป่ายิงชุบชนะแล้วได้เป็นมากกว่ามั้ง

ผมกวาดสายตามองไปทั่วเมื่อเห็นพวกพ้องสามสี่คนนอนกระอั่กเลือดอยู่หน้าประตูบริเวณที่ตั้งRove night นี่มันเรื่องบ้าอะไรอีกวะ!

"...ไอ้พวกบ้านั่น"

"พวกVogues?"

"ใช่ พวกมันบอกว่าพวกเราจับตัวน้องสาวของไอ้ชิกิไป"

น้องสาวชิกิ! เรื่องไร้สาระอีกแล้ว ผมเริ่มทนไม่ไหวแล้ว ดี! ผมจะขยี้น้องสาวมันให้สมกับที่มันชอบโยนเรื่องเลวๆ ให้สักหน่อยก็แล้วกัน ไม่มีผู้หญิงหน้าไหนกล้าปฏิเสธผมอยู่แล้ว รวมถึงผู้หญิงคนสำคัญของชิกิด้วย

"เพราะผู้หญิงของพวกมันเสล่อเดินล่อนอยู่บนแถบเรานะสิ"ไคริพิงประตูสายตาหงุดหงิดของไคริบ่งบอกให้ผมรีบจัดการเรื่องไร้สาระนี่ให้จบไป

          ไม่ต้องรอให้ใครพูดต่อ ผมก็เร่งฝีเท้าหายัยตัววุ่นนั่นจะได้จบเรื่องนี้สักที! ผมกำลังกวาดสายตาหายัยนั่นอยู่แท้ๆ ของหนักๆก็ปลิ้วมาแปะหน้าผม จนหน้าผากของผมมีรอยช้ำสีแดงเด่นขึ้น ยัยตัวแสบที่กล้าทำแบบนี้กับผม เธอหลบอยู่ไม่ไกลจากตัวผมเท่าไหร่หนัก ทันทีที่ผมคว้าตัวได้ ผมก็ขู่ให้ยัยนี่รับผิดชอบรอยช้ำบนใบหน้าทำมาหากินของผม แต่ยัยนี่กลับกราดคำด่าถล่มใส่ผมแถมยังกล้าปฏิเสธผู้ชายอย่างผมอีกด้วย! ผมทึ้งในความกล้าหาญของยัยนี่จริงๆ ดูเหมือนเพราะอารมณ์โกรธของยัยนี่ถึงทิ้งโทรศัพท์สีชมพูไว้เป็นหลักฐานให้ตามตัวได้ง่ายๆสักหน่อย คนที่กล้าปฏิเสธผมไม่มีใครรอดไปอย่างสงบสุขได้หรอกนะ!

          ดูเหมือนโชคจะเข้าข้างผู้ชายหน้าตาดีแบบผมนะ เพราะยัยบ้าที่เพิ่งปากดีกับผมดันมางัดห้องผมซะงั้น แถมยัยนี่ยังพูดได้เต็มปากว่านี่นะห้องของเธอไม่ใช่ห้องของผมซะหน่อย พอผมขู่นิดหน่อยยัยนี่ก็บอกเข้าห้องผิด ทั้งๆที่ชั้น50มันมีอยู่แค่สองห้องเนี่ยนะ? ให้มันได้แบบนี้สิ! ขืนมีผู้หญิงแบบยัยนี่อีกสักร้อยคนผมคงปวดหัวตายแหง! คิดแล้วก็ปวดหัวชะมัดเลย ยัยนี่อยู่ดีๆก็หลับไปเฉยผมก็เลยต้องเสียสละเตียงของผมให้ยัยนี่นอนอย่างสุขสบาย ผมต้องมาลำบากเช็ดตัวให้ยัยนี่แถมยังต้องมานั่งเฝ้าอีก ถึงผมจะเป็นคนไม่ดีขนาดไหนแต่ผู้หญิงที่ไข้สูงขนาดนั้นผมก็ทำอะไรไม่ลงอยู่แล้ว ขณะที่ผมกำลังนั่งคิดอะไรเพลินๆ ผมก็เผลอหลับไปเพราะเหนื่อยที่สู้รบกับยัยนี่ทุกครั้งที่เจอกัน-_-

“นะหนาวจัง..”เสียงครวญคราญจากร่างที่นอนอยู่บนเตียงดังขึ้น ปลุกผมให้ตื่นจากการหลับใหล

จะใครซะอีกละ ยัยบ้าที่ยึดเตียงผมไปยังไงละ! ให้ตายสิให้ผมนอนบนโซฟายังไม่พอ ยังส่งเสียงปลุกผมให้ตื่นอีก ตกลงผมจะก่อกวนยัยนี่หรือว่ายัยนี่จะก่อกวนผมกันแน่ - -* ผู้หญิงที่กล้าปฏิเสธผมแล้วยังมาก่อปัญหาให้ผม คงมีแค่ยัยนี่คนเดียวแหละนะ

“พะพะพี่ฮัล หนาว..”

“โว้ย ยุ่งยากจริง!”ผมสบ่ถอย่างหงุดหงิดก่อนที่จะลุกไปหยิบผ้าห่มในตู้มาสองสามผืนคลุมร่างที่นอนขดตัวอยู่บนเตียง ยัยนี่ไม่นอนเฉย ยังมือซนดึงผมลงไปนอนด้วย วะ! คิดจะก่อเรื่องไปถึงเมื่อไหร่กัน- -*

            ผมไม่ใช่ผู้ชายที่ไร้ความรู้สึกนะ แถมยัยบ้านี่ยังหน้าตาน่ารักจิ้มลิ้มซะด้วย ตอนนี้ใบหน้าใสของเธอซุกไซบนซอกคอของผม สงสัยคิดว่าผมเป็นตุ๊กตาไม่ก็หมอนข้างมั้ง ถึงกอดผมซะแน่นจนผมอึดอัดจะตายแล้ว! อึดอัดเนี่ยไม่ใช่เพราะอะไรหรอกนะ ก็เพราะยัยนี่ตัวนุ่มนิ่มตัวก็ยังอุ่นๆอยู่เลย ลมหายใจที่เป่ารดซอกคอผมอีก ผมจะคลั่งตายแล้วนะ กล้าดียังไงถึงปั่นหัวผมแบบนี้ ทั้งๆที่เพิ่งเจอกันไม่กี่ครั้งแต่ใจผมก็เต้นจังหวะแปลกๆจนผมสับสนกับตัวเอง คอยดูถ้าตื่นเมื่อไหร่ผมจะเอาคืนจนจดจำผมไว้จนตายเลย!

 [Special 1 : Christine Story End.]

           สัมผัสอุ่นๆที่หน้าผากทำให้ฉันต้องเบิกตากว้างเพื่อมองบางสิ่งที่ปลุกฉันจากภวังค์การหลับใหล ตรงหน้าฉันเห็นดวงตาสีฟ้าที่จ้องมองมาที่ฉัน เขาดูจะตกใจกับการตื่นของฉันเล็กน้อย และไม่นานนักแววตาเจ้าเล่ห์ของอีตาบ้าหลงตัวเองก็กลับมาอีกครั้ง เขายักคิ้วให้ฉันก่อนที่จะไล่มองฉันตั้งแต่ศีรษะจนไปถึงเท้า เขาดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมเหนือศีรษะ ก่อนที่ร่างสูงจะค่อยๆคืบคลานคร่อมร่างของฉันไว้ในอาณัติของเขา นี่ฉันอยู่ใต้ผ้าห่มกับอีตาบ้าหลงตัวเอง! TOT! ไม่ได้นะฉันไม่มีทางเสียความบริสุทธิให้ตานี่แน่นอน แล้วฉันมาเพ้ออะไรตั้งนานแสนนานละเนี่ย ฉันกำลังตกอยู่ในช่วงเวลาวิกฤษ์อยู่นะ

            ริมฝีปากที่ค่อยๆเขยิบเข้ามาใกล้ใบหน้าฉันเรื่อยๆ  ฉันพยายามสุดแรงที่จะย้ายหน้าตัวเองไปทางซ้ายและขวาเพื่อหลบหลีกริมฝีปากสุดอันตรายของเขา กลิ่นบุหรี่เล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากนั่นทำให้ฉันกลั้นหายใจสุดฤทธิ์ ท่าทางที่ฉันกลั้นหายใจจนทำให้ผู้ชายตรงหน้าหลุดปล่อยขำชุดใหญ่ออกมา เสียมารยาทชะมัด! - -*

“หน้าเธอตลกเป็นบ้า ฮ่าๆๆ”เขาค่อยๆลุกจากตัวฉัน ดูเหมือนฉันจะรอดพ้นจากอีตานี่แล้วละนะ

“นายสิ! อยากจะเป็นมะเร็งมากรึไง ถึงสูบจนกลิ่นบุหรี่ติดปากขนาดนี้!”

“วะ! นอกจากก่อปัญหาให้ฉันแล้วยังมาจุ้นจ้านชีวิตฉันอีก!”

“ฉะฉันทำอะไรให้นาย!” ฉันเด้งตัวขึ้นก่อนที่จะกลิ้งลงจากเตียงกว้างใหญ่นี่ “ฉันไม่สนเรื่องของนายอยู่แล้ว! และฉันก็จะกลับห้องฉันด้วย”

“เฮ้!เดี่ยว”

        ชิ!คิดว่าคนอย่างฉันอยากยุ่งยากกับชีวิตเขามากรึไงนะ หลงตัวเองเป็นบ้าคนอะไรก็ไม่รู้ ถึงจะหน้าตาดีก็เถอะนะแต่ฉันนะไม่ได้สนใจคนที่ปากร้ายกับผู้หญิงอย่างเขาหรอกให้ตายสิ ! 

to be continue..