Sorry..I'm not bad boy! ที่รักครับผมไม่ใช่อันธพาล

“อะไรนะ!”ฉันไม่อยากเชื่อกับหูตัวเอง สิ่งที่คนตรงหน้าพูดออกมาหน้าตาเฉย  ฉันถึงต้องถามย้ำอีกรอบให้แน่ใจในสิ่งที่เขาพูดได้หน้าตาเฉย แถมยังทำตัวราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“พรุ่งนี้เช้า เราจะไปโตเกียว”
แววตาสีน้ำตาลอ่อนของร่างสูงที่กำลังพับเสื้อผ้าของฉันอย่างเรียบร้อย ปรายสายตามามองฉันครู่หนึ่ง ก่อนที่จะตั้งใจพับผ้าของฉันและเก็บลงในกระเป๋าเดินทางใบโตนั้นด้วยท่าทางเยือกเย็น
“นี่พี่รู้ตัวไหมพูดอะไรออกมานะ! ฉันพูดญี่ปุ่นไม่เป็นแล้วฉันก็..”
“เงียบน่า ก็เคยเรียนไปบ้างแล้วไม่ใช่เหรอตอนเด็กนะ ”
“นี่! อย่าเอาแต่ใจสิ..” ฉันลดเสียงต่ำลง “พี่จะไปญี่ปุ่นทำไม?”
“มีเรื่องที่พี่ต้องรับผิดชอบไงละ..”เขาลากกระเป๋าเดินทางออกจากห้องนอนของฉัน ทิ้งความมึนงงไว้หลังจากเสียงประตูปิดลง
กริ่ง..กริ่งงง!
“ฮะฮัลโหล..”ฉันกรอกเสียงใสไปในโทรศัพท์มือถือ
(อ่า เอวาใช่ไหมครับ)  ปลายสายหรี่เสียงลงเล็กน้อย (พี่แคนนอนจำได้ไหม?)
พะพี่แคนนอนงั้นหรอ.. กรี๊ดดดดด! คนที่ฉันเฝ้ารอเขาโทรมาหาฉันเป็นเวลายาวนานเขาได้โทรหาฉันแล้ว
“เอวาเองค่ะ!”
(พรุ่งนี้ช็อคโกแลตเดย์ เราแลกช็อคโกแลตกันนะ?)
เรื่องจริงใช่ไหมเนี้ย! นี่พี่แคนนอนคนที่ฉันแอบชอบเขาโทรมาหาฉันแล้วยังชวนฉันแลกช็อคโกแลตด้วยอ่า  ให้ตายสิ! นี่มันวันดีแท้ๆเลยนะเนี่ย เอวาแกกำลังจะสมหวังแล้ว เอวา><
(ฟังอยู่รึเปล่า เอวา?) ปลายเสียงทุ่มต่ำดังขึ้นเรียกสติของฉันกลับคืน
“ค่ะ ฟังอยู่ ดะ..”เดี่ยวนะ...
‘พรุ่งนี้เช้า เราจะไปโตเกียว’
ทำไมไอ้ประโยคนี่มันดูคุ้นๆนะ เอ๋!ใช่แล้วละ! พรุ่งนี้ฉันต้องไปโตเกียวค่า ลืมไปสนิทเลยแฮะ แต่ว่าเรื่องนี้มันเป็นเรื่องที่อาจเกิดครั้งเดียวในชีวิตเลยนะ ผู้ชายมาชวนแลกช็อคโกแลต
(เอวา?)
“ฉันติดธุระนะค่ะ ต้องขอโทษด้วยนะค่ะ..”
ปิ๊บ..!
            ฉันวางสายลงทั้งๆที่ในใจแล้วอยากคุยต่อ แต่ฉันคิดว่าต่อให้คุยต่อก็ไม่มีประโยชน์อะไรอยู่ดี ในเมื่อพรุ่งนี้ฉันก็ไม่ได้เจอเขาต่อให้คุยไปก็คงสร้างแต่ความวุ่นวายในใจของฉันอยู่นั่นแหละ..
            ตกลงนี่มันเรื่องอะไรกัน เรื่องรับผิดชอบนั่น ทั้งๆที่ฉันไม่มีความจำเป็นอะไรที่ต้องไปญี่ปุ่น ไอ้เรื่องรับผิดชอบไรนั่นมันเกี่ยวอะไรกับฉันละ นี่ฉันก็เหลืออะไรที่อยากจะทำให้ประเทศไทยที่ฉันรักนะ! ทำไมพี่ชายถึงทำเหมือนทุกอย่างมันง่ายดายแบบนั้นละ ยิ่งคิดยิ่งปวดหัว ฉันทิ้งตัวลงนอนพยายามลืมเรื่องที่คาใจกับการที่ต้องไปญี่ปุ่นนั่น ทำไมฉันต้องมาเจออะไรแบบนี้!
 
           วันนี้เป็นวันที่พิเศษสำหรับนักเรียนหญิงในโรงเรียนวิคทอเรียที่ฉัน’เอวา คาร์ลอส’คนนี้เรียนอยู่  ทำไมวันนี้เป็นวันสำคัญนะเหรอ ก็วันนี้เป็นวันช็อคโกแลตเดย์ ที่เรียกช็อคโกแลตก็เพราะว่าวันนี้ เป็นวันที่นักเรียนชายหญิงจะแลกช็อคโกแลตในวันวาเลนไทน์ทุกๆปี โรงเรียนเลยจัดวันที่สานสัมพันธ์นักเรียนภายในโรงเรียน แต่ไม่ใช่ว่าจะสนับสนุนเรื่องรักใคร่หรอกนะ  มีการแลกช็อคโกแลตระหว่างเพื่อน หรือกระทั่งครูและผู้อาวุโสในโรงเรียน ..
          ทั้งๆที่วันนี้ฉันอยากจะเอาช็อคโกแลตไปให้พี่แคนนอนแท้ๆ แต่เพราะอีตาพี่ชายบ้านี่ทำให้พลาดโอกาสดีๆแบบนี้! แล้วเหตุผลที่ฟังไม่ขึ้นนั่นมันทำให้ฉันต้องออกจากโรงเรียนกะทันหันแล้วย้ายไปเรียนที่ญี่ปุ่นแทน รับผิดชอบอะไรนั่นถ้าไปถึงแล้วเป็นเรื่องไร้สาระฉันคิดว่าคงต้องขอเงินพี่ชายแล้วกลับไทยอย่างราบรื่นแน่นอนค่ะ^_^
“เอวา พี่อาจกังวลเรื่องการเดินทางไปญี่ปุ่นไปหน่อยขอโทษที่พี่ลืมถามความรู้สึกของเธอนะ”
“ใช่ค่ะ วันนี้วันสำคัญซะด้วย...”ฉันหันหน้าหลบสายตาของพี่ฮัลมองฉันด้วยสายตารู้สึกผิด
“ไม่เอาน่า มันสำคัญกว่าเรื่องของเธอเยอะรู้ไหม”
“ไม่รู้แหละ ถ้าไปถึงแล้วเรื่องที่พี่บอกสำคัญหนักหนามันเป็นเรื่องไร้สาระ..ฉันคิดว่าฉันคงต้องกลับกรุงเทพ”
“เฮ้อ..”พี่ฮัลถอนหายใจเฮือกใหญ่ มือที่อบอุ่นของเขาลูบหัวฉันเบาๆ เขาคิดว่าลูบหัวแบบนี้จะทำให้ฉันยกโทษให้เขารึไงนะ!
“เอวาพี่คงไม่ได้บอกเธอเรื่องในอดีตของพี่ ก่อนที่ลีอาจะรับพวกเรามาเป็นลูกบุตรธรรมสินะ...”
           ฉันหันไปมองประโยคที่ดึงดูดความสนใจจากฉันได้เป็นอย่างดี นั่นสินะอดีตของพี่ฮัลที่ฉันไม่เคยรู้มาก่อน ทั้งๆที่ฉันความจำเสื่อมเพราะเรื่องบางอย่างที่เกิดขึ้นในอดีตแต่ก็ไม่สงสัยอะไรกลับปล่อยและทิ้งมันไปแบบนั้น ลีอาคือผู้หญิงคนเดียวที่ฉันรู้สึกว่าเป็นคนที่จริงใจกับฉัน เธอทำให้ฉันเด็กที่จิตใจหดหู่คนนี้เปลี่ยนไปอย่างง่ายดาย ทั้งๆที่ฉันไม่รู้ตัวเองด้วยซ้ำว่ามีพ่อแม่รึเปล่า แต่เธอกับทำกับฉันเหมือนเป็นลูกแท้ๆของเธอ แต่ก็น่าเสียดายที่เธอก็จากเราไปรวดเร็วเหมือนกัน
“ยอมฟังแล้วสินะ..”คนตรงหน้ายิ้มทันทีเมื่อเห็นฉันหันไปมองเขาเป็นระยะๆ
“ถ้าเหตุผลของพี่มันไม่ไร้สาระ ฉันก็จะฟัง”
“ชิบุยะในคืนวันที่หิมะตก ผู้ชายกับผู้หญิงพวกนั้นคิดว่าฉันคงตายในไม่ช้าด้วยโรคร้ายที่พวกเขาไม่สามารถหาเงินจำนวนมากมารักษาตัวฉันได้  พวกมันเอาร่างของฉันในวัยสามขวบ นั่นไปทิ้งไว้ในย่านที่มีแต่พวกแย้งกี้..มันคงคิดว่าฉันจะตายแต่มันคิดผิด” พี่ฮัลลดสายตาลดต่ำลง เขามองมือของฉันที่กุมมือเขาไว้อย่างแน่นหนา
“พอเถอะนะ ฉันทนเห็นแววตาที่เจ็บปวดนั้นไม่ไหว”
“เอวาพี่ไม่..”
          ฉันโผกอดคนตรงหน้าโดยไม่ต้องรอให้เขาพูดต่อ แววตาที่เผยความเจ็บปวดนั่น เขาคงแบกรับอะไรมาโดยลำพังตลอด คงมีหลายเรื่องที่เป็นความลับที่ไม่อยากเล่าให้ใครฟัง และฉันก็ไม่อยากฝืนให้เขาต้องเจ็บปวดแบบนี้ด้วย..
 
กรุงโตเกียว ประเทศญี่ปุ่น  ในย่านมืดของชิบุยะ..
          ท่ามกลางผู้ชายป่าเถื่อนหลายสิบชีวิต ฉันยืนรับลมหายใจเป่ารดนี่ ตัวฉันเองไม่กล้าที่จะเงยหน้ามองใครสักคนด้วยซ้ำข้างหลังพี่ฮัลไม่ได้ปกป้องฉันได้เลยสักนิดเดียว ฉันเงยหน้ามองผู้ชายที่อยู่ใกล้ตัวฉัน พร้อมส่งสายตาบอกเขาว่าฉันกำลังจะตายเพราะโดนลมหายใจเป่ารดแบบนี้ เขากลับยักคิ้วให้ยังกับฉันเป็นเพื่อนเขายังไงปานนั้น- -;;
"แกอย่าส่งสายตาให้เอวาแบบนั้นอีกนะเว้ย!"พี่ฮัลจ้องไปที่ผู้ชายคนนั้น แววตาที่ไม่คุ้นเคยนั้น แปลกไปจริงๆ
"พี่ฮัล.."ฉันกระตุกแขนเสื้อพี่ฮัลเบาๆ "อ่า โทษทีตกใจรึเปล่า?"
"ไม่..นี่ที่ไหนเหรอค่ะ"ฉันปล่อยมือที่กระตุกแขนเสื้อเขาอยู่
"ชิบุยะ แถบที่พี่คุม.."
"ไม่เข้าใจเลยสักนิด"
"รับผิดชอบไงละเอวา.."พี่ฮัลจูงมือฉันเขาเดินนำไปเรื่อยๆ ผู้คนที่ยืนอออยู่เมื่อเห็นพี่ฮัลก็หลบไปสองข้างทาง ยังมีเรื่องที่ฉันยังไม่รู้อีกเยอะสินะ
"พวกงั่ง!ฉันชิกิ และนี่ก็เอวาน้องสาวฉันถ้ามันหน้าไหนหัวขี้เลื่อยจำฉันไม่ได้ ก็เอาหัวโขกกำแพงซะ!"พี่ฮัลตะโกนบอกพวกผู้ชายป่าเถื่อนพวกนั้น
"เพิ่งมาถึงก็ทำตัวใจร้อนเหมือนเดิมเลยนะ.."เสียงจากผู้ชายคนหนึ่งที่ยืนพิงกำแพงเขามองมาที่ฉัน ทำให้ฉันรู้สึกแปลกๆชอบกล
"ชิบ!แกยังไม่ตายอีกไงวะ"
"ก็อยู่รอแกมาคุมไงวะ นานโขเชียววะ หรือเดี่ยวนี้ติดนิสัยผู้หญิงขี้กลัวไง?"
"ปากดีชะมัด หมอนั้น.."ฉันพูดเบาๆแต่ไม่คิดว่าเขาจะได้ยินที่ฉันพูด
"หึ"คนที่พิงกำแพงกระตุกยิ้ม แววตาที่น่ากลัวนั่นจ้องมาที่ฉัน มันทำให้ฉันผงะเล็กน้อย แต่คนที่อยู่ข้างๆฉันเขาไม่คิดแบบนั้น
"ถึงแกจะเป็นเพื่อนรัก แต่มาทำให้เอวาตกใจแบบนี้คงเตรียมใจมาก่อนแล้วสินะ.."
"หึ ซัดกับแกสักดอกก็น่าสนุกดีเหมือนกัน"
             พี่ฮัลผลักฉันไปข้างหลังจนตัวฉันล้มลงเนื่องจากตั้งหลังไม่ทัน สองคนนั่นพุ่งเข้าหาและหมัดหนักๆของทั้งสองคนก็ได้ฝากไว้บนใบหน้าของแต่ละฝ่าย การแลกหมัดของพวกเขาเป็นที่ดึงดูดสายตาของพวกอันธพาลพวกนี้เป็นอย่างมาก ให้ตายสิฉันไม่เคยคาดคิดเลยนะว่าคนอย่างฉันต้องมาเจอเรื่องอะไรแบบนี้ คิดถึงเมืองไทยชะมัด!
 
"ฉันเกลียดพวกแย้งกี้!"
            หลังจากที่เดินออกมาจากที่แย่ๆแบบนั้นได้สักพัก ฉันเตะกระป๋องน้ำที่อยู่ตรงหน้าหวังให้กระเด็นไปไกลๆ แต่ผลที่ได้จากการระบายอารมณ์นั่นก็คือ..
"เจ็บ! ใครปาอะไรมาวะ!"ผู้ชายรูปร่างสันทัดใบหน้าชมพูแดงระเรื่อ ตัดผมสีดำสนิทของเขา สายตาที่คมสนิททอดสายตามองหาคนที่ปาของหนักๆนั่นมาโดนเขา เขากวาดสายตาไปทั่วจนไปหยุดที่ผู้หญิงที่กำลังหลบเขาอยู่ สายตาคมสนิทค่อยๆรี่ตาลงเมื่อรู้ว่าเหยื่อของเขาไม่ทันรู้ตัวว่ากำลังจะโดนขย้ำเข้าแล้ว เขาหยิบกระป๋องที่อยู่ตรงปลายเท้า  ร่างสูงสาวเท้าอย่างรวดเร็วไปหาเหยื่อที่ซ่อนตัวอยู่นั้น
"...เสร็จฉัน!"
             แขนแข็งแรงของเขาได้กะชากร่างนั่นเข้ามาหาตัว สายตาของเขาถูกผู้หญิงแปลกหน้าคนนั้นตรึงไว้ เป็นเวลาที่ยาวนานที่ในแววตาของทั้งสองร่างสะท้อนภาพของกันและกันออกมา แล้วเสียงบางอย่างก็ดังขึ้นในท่ามกลางความเงียบของสองฝ่าย
ตึกตัก ตึกตัก
   to be continue...
 
 
 
 
*แยงกี้ คือ คนที่มีนิสัยเกเร อันธพาลใช้กับผู้หญิงหรือผู้ชายก็ได้ ในการ์ตูนฉันพบเห็นใช้เรียกพวกยากูซ่านะค่ะ^^