Sorry..I'm not bad boy! ที่รักครับผมไม่ใช่อันธพาล

ตึกตัก ตึกตัก

ดวงตาสีฟ้าคมสนิทที่มีเสน่ห์คู่นั้นทำให้ฉันละสายตาจากสิ่งอยู่เบื้องหน้าไม่ได้เลย ร่างกายเหมือนถูกเขาแผดเผาจนฉันรู้สึกขยับไม่ไหว สัมผัสที่อบอุ่นตรงต้นแขนมันทำให้ร่างของฉันถูกเขาตรึงไว้ แต่ฉันก็ผละจากเขา เมื่อสติที่หายไปชั่วขณะหนึ่งได้กลับมาแล้ว

"โทษที เจ็บรึเปล่า"เขาคลายมือที่ตรึงร่างฉันไว้ สายตาที่อ่อนโยนของเขามีผลกับฉันตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้

"ฉันไม่เป็นไรค่ะ เอ่อ.." ฉันเหลือบไปเห็นกระป๋องต้องสงสัยในมือเขา แล้วค่อยๆเค้นเสียงออกมาอีกครั้ง “คือ..เอ่อ ขอโทษนะ เอ่อ.."

" อ่อเกือบลืมไปเลย..เธอจะชดใช้ยังไงที่มาทำใบหน้าหล่อๆของฉันมีรอยช้ำ?"

สายตาที่อ่อนโยนของเขาเปลี่ยนเป็นสายตาที่จ้องจะฉีกฉันเป็นชิ้นๆ

"หูหนวกรึไง กล้าดียังไงมาปาของหนักๆแบบนี้ใส่ฉัน! "

"คือฉัน.."

"เธอจะชดใช้ยังไง แต่ว่าใบหน้าที่มีค่าของฉันเธอจะชดใช้ไหวเหรอ!"

ความรู้สึกหลงใหลเมื่อห้านาทีที่แล้วผุดหายไปจากใจฉัน และระเหยกลายเป็นไอออกนอกโลกไปไกลแล้วละคะ-*- ความจริงการมองคนจากภายนอกมากเกินไปก็เป็นเรื่องที่ไม่ดีเอาซะเลยนะคะโดยเฉพาะกับผู้ชายคนที่อยู่ตรงหน้าของฉัน เห็นภายนอกเขาดูดีหล่อแค่ไหนแต่คุณอย่าเข้าใจว่านิสัยของเขาจะดีเหมือนหน้าตานะค่ะ

ฉันมองเขาด้วยสายตาเบื่อหน่าย ก่อนที่จะเบี่ยงตัวหลบร่างสูงของเขาแล้วเดินผ่านเขาอย่างไม่ใยดี

"นี่! จะไปไหน"ร่างสูงคว้าข้อมือฉันไว้เมื่อรู้ว่าฉันไม่สนใจในคำพูดของเขา

"โว้ย! ปล่อยนะ!"

"วะ! ยัยเซ่อคิดหนีแบบนั้น ไม่มีปัญญาจ่ายค่าเสียหายรึไง!"

"ไปสะกดคำว่า’ให้เกียรติผู้หญิง’ ให้ได้แล้วค่อยมาเรียกร้องอะไรจากฉัน!"ฉันสะบัดมือเขาออก

"นี่เธอปาของใส่ฉันแล้วยังกล้าว่าฉันอีกเหรอ?!"

"โว้ย! ก็แค่ไอ้คนบ้าหลงตัวเอง หน้าตาไม่ได้ดีเลิศอะไรขนาดที่ฉันจะปริปากว่านายไม่ได้นี่ ต่อให้บนโลกนี้มีผู้ชายคือนายคนเดียว ฉันก็จะยอมขึ้นคานเป็นโสดจนวันตาย!!"ด้วยความโกรธที่มีอยู่สุดพลัง ฉันจึงกราดด่าคนตรงหน้าอย่างไม่เกรงใจอะไรทั้งนั้น ให้ตายสิเสียเวลาตั้งแต่ตอนที่1ไปกับการจ้องมองดวงตาของคนหลงตัวเองนี่นะ ฉันคงประสาทไปแล้ว!

“...”เขาดูเหมือนจะอึ้งกับถ้อยคำรุนแรงจากปากของฉัน เป็นไงละ! เห็นฉันเซ่อๆซ่าๆแต่ถ้าฉันเดือดละก็นะ เซ่อซ่าแบบฉันนี่แหละจะยัดรองเท้าแตะให้ตาบ้าที่หลงตัวเองคนนี้กินจนลืมรสชาติรองเท้าไม่ได้อีกนาน วะฮ่ะฮ่า!

“เฮอะ!”ฉันเดินกระแทกไหล่เขา โดยฉันหวังให้เขากระเด็นไปไกลๆหรือล้มจนเดี้ยงลุกขึ้นมายืนไม่ไหวเลยด้วยซ้ำ แต่แค่ฉันสามารถหลุดจากคนบ้าคนหลงตัวเองแบบนั้นได้ก็เป็นบุญแล้วละนะ-__- เอาเป็นว่าตอนนี้ฉันจะรีบกลับไปหาพี่ฮัลแล้วจะให้แก๊งอันธพาลของเขามายำตาบ้าที่กล้ามาดูถูกคนอย่างฉัน(เดือดพล่านเนื่องจากถูกคนหล่อพูดจาทิ่มแทง)

            ฉันเดินออกมาไกลจากคนบ้าหลงตัวเองนั้นจนหลงทาง ฉันไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน มองไปก็เห็นแต่ผู้คนที่เดินสวนกันอย่างวุ่นวาย นี่ก็เย็นแล้วสงสัยจะเป็นเวลากลับบ้านของพวกเขาละนะ อากาศที่นี้ก็เย็นสบายไม่ค่อยร้อนเท่าไหร่ฉันจึงเดินได้เรื่อยๆอย่างไม่มีปัญหาอะไร  แต่ก็มีนะ ปัญหานะ มีอยู่เรื่องนึง คือฉันรู้สึกว่าปวดหัวตุบๆขึ้นมานิดๆแล้วงะ หรือเป็นเพราะฉันสระผมแล้วไม่ยอมเป่าให้แห้งตั้งแต่เมื่อคืนนะ ตอนนี้ท้องฟ้าเริ่มมืดลงทุกที แต่ฉันยังไม่เจอพวกที่อยู่ในแก๊งพี่ฮัลหรือแม้แต่ตัวของพี่ฮัลเองเลย ฉันคิดว่าถ้านานกว่านี้ฉันคงจะต้องเดินไปเรื่อยๆจนกว่าจะมีใครมาเจอฉัน บางทีฉันไม่ควรหนีออกมาแบบนี้เลยนะ.. อ๊ะจริงสิ! ทำไมฉันไม่โทรหาพี่ฮัลนะ - -*

            ฉันล้วงหาโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋าเป้ใบโปรด แต่หาเท่าไหร่ก็ไม่เห็นจะเจอวี่แววโทรศัพท์ที่รักเลยสักนิด จะทำยังไงดีละฉันจะใช้ชีวิตอยู่ต่อไปอย่างไร หรือว่านิยายเรื่องนี้จะจบไม่สวยซะแล้ว นางเอกต้องอาภัพ ตายด้วยอาการที่ปวดหัวตุบๆ นี่หรือหนาวเหน็บและอดตายกันนะ โฮกกกกไม่เอานะ ไม่เอาTTOTT

           แลมบอร์กินีสีขาวคันหนึ่งขับปาดหน้าฉัน จนสติของฉันแทบจะหลุดออกมา นี่มันเรื่องบ้าอะไรอีกเนี่ย ทั้งแก๊งอันธพาลของพี่ชาย อีตาบ้าหลงตัวเอง ตัวฉันเดินหลงทางและโทรศัพท์หาย มันยังซวยไม่พออีกใช่ไหมหา! นี่วันมหาโคตรซวยของฉันเลย ฉันจะจดจำวันนี้ไว้ในประวัติศาสตร์ชีวิตเลยให้ตายสิ

 “เอวาซังสินะ..” เจ้าเสียงทุ่มต่ำลดกระจกแลมบอร์กินีคันหรูลงมา ใบหน้าที่ไม่คุ้นเคยนั่นจ้องมาที่ฉันเหมือนกับกำลังจะจับผิดอะไรบ้าง

“..คุณรู้ชื่อฉันได้ยัง..”

ฉันยังไม่ทันได้พูดให้จบประโยค ก็โดนคนในรถสวนคำถามมาอย่างรวดเร็ว

“ทำไมมาอยู่ที่นี่! รู้ไหมว่ามันอันตรายแค่ไหน! รีบขึ้นมาเดี่ยวนี้!!”

“เดี่ยวสิ คุณเป็นใครฉันยังไม่รู้เลย ทำไมฉันต้อง..”

“หุบปาก!แล้วขึ้นมาซะ ถ้าเธอไม่ใช่น้องสาวชิกิฉันก็คงไม่มาวุ่นวายกับเธอหรอก!!”

 “ชิกิ ?” ฉันเอียงหน้ามองเขาอย่างไม่เข้าใจ น้องสาวชิกิ? คือฉันมีพี่ชายแค่คนเดียวแล้วพี่ชายฉันก็ชื่อฮัลไม่ใช่ชิกิ ฮัลกับชิกิไม่มีความหมายหรืออะไรที่เหมือนกันเลยสักนิดเลยนี่หน่า

“เออลืมไป ฮัลสินะ ไอ้ฮัลมันให้มาตาม!”ต้นเสียงยังคงเร่งเร้าให้ฉันขึ้นรถคันหรูนั่น “รีบขึ้นมาสักที เรื่องมากจริง!!”

 “ขึ้นก็ได้ค่ะ-_-;;”

ฉันก้าวขึ้นรถคันหรูตรงหน้า และไม่ลืมที่จะซักไซ้ปัญหาที่คาใจเรื่องรถคันหรูนี่

“ฉันเพิ่งรู้ว่าเป็นพวกมาเฟียจะรวยขนาดนี้..”

“เธอมองพวกฉันในแงร้ายจังนะ แล้วเลิกเรียกอะไรเลวร้ายแบบนั้นกับพวกฉันสักทีได้ไหมเนี่ย-_-*”

“นายไปปล้นรถใครมารึเปล่าอ๊ะ?O.O”

“-_-* ไม่ได้ฟังที่พูดเลยใช่ไหมเนี่ย”เขากุมขมับ สายตาอาฆาตส่งมาเป็นระยะๆ ไม่เว้นว่าง

“แฮะๆ ว่าแต่นายชื่ออะไรละ”ฉันเปลี่ยนเรื่องคุย ก่อนที่ตัวเองจะถูกฆ่าจากคนข้างๆโดยไม่รู้ตัวT_T

“สึบาสะ..”

            เสียงในรถเงียบลงเมื่อสิ้นสุดบทสนทนา ทั้งฉันละสึบาสะก็เงียบทั้งคู่เนื่องจากรังสีอาฆาตที่น่ากลัวของเขายังแผ่มาหาฉันไม่หยุด ถ้าเขาเป็นอีตาบ้าหลงตัวเองปานนี้ฉันด่าเขาจนตัวหดเป็นมดไปแล้วละ! แต่สายตาอาฆาตของนายสึบามันน่ากลัวที่สุดในสามโลกเลยละค่ะ ยิ่งเวลามาอยู่สองคนในรถที่เปิดแอร์เย็นๆ รู้สึกเหมือนกำลังจะถูกฆ่าห่อหมกยังไงชอบกล

            ฉันละสายตาหันไปมองคอนโดสูงละลิ่ว ทางเข้าคอนโดฯที่ประดับไปด้วยโคมไฟหรูหราและแวววาวมาก ต้นไม้ที่ถูกจัดเรียงอย่างเป็นระเบียบ และน้ำพุที่อลังการ ฉันเห็นแต่อะไรที่ดูอลังการ และดูแพงมากด้วยตลอดทางนั่นแหละ ว่าแต่เขาพาฉันมาคอนโดทำไมละเนี่ย หรือว่า...

“เอ๊ะ! จะขืนใจฉันเหรอ”

“อย่าบ้าน่า ประสาทจนจำคอนโดฯที่พี่ชายที่แสนดีของเธอซื้อให้ไม่ได้เลยรึไง”

เขาซื้อให้ฉันตอนไหนกัน ทำไมไม่เห็นรู้เรื่องเลยอ๊ะ! นี่เขาจะปิดบังฉันทุกเรื่องกันเลยรึไงนะ พี่บ้า!TOT

“จะนอนบนรถเรอะ! วันนี้พี่ชายเธอมีแข่งฉันต้องเอารถไปให้มันและฉันไม่ได้ว่างทั้งวันนะ”

“แข่งอะไรอ๊ะ?”

“อย่าถามมาก รีบๆลงไปเถอะน่า-_-“ต้นเสียงโบกมือไล่ฉันลงจากรถคันหรูก่อนที่จะโยนกุญแจมาให้ฉัน “อย่าเซ่อซ่าไขผิดห้องละกัน...”

            ฉันยืนมองแลมบอร์กินีที่เร่งเครื่องแล่นออกไปจากบริเวณทางเดินเข้าคอนโด ฉันก้าวเท้าไปตามทางเดินที่ถูกประดับอย่างหรูหราให้ดูเวอร์จนฉันไม่กล้าจะเดินเหยียบแม้แต่พื้นหญ้าด้วยซ้ำ อาการปวดหัวตุบๆนั่นมันกำเริบอีกแล้วจนไม่ได้สังเกตว่าตัวเองกำลังเดินชนลิฟต์แก้วใสที่อยู่เบื้องหน้าไม่กี่เซนติเมตร คนในลิฟต์ดูเหมือนจะตกใจจนรีบกดปุ่มเปิดให้ฉันแทบไม่ทัน เขาคงคิดว่าฉันจะโดนหนีบแล้วตัวเองจะเดือดร้อนสินะ

“เอ่อ..ห้องนี้อะค่ะชั้นไหนก็ไม่รู้”ฉันยื่นกุณแจที่มีป้ายแขวนเลขห้องไปให้ผู้หญิงที่ยื่นใกล้ปุ่มกดลิฟต์ เธอพยักหน้าและใช้นิ้วเรียวยาวสวยๆของเธอกดเลข 50 นี่ฉันอยู่ชั้น50หรอ-o- !

“คุณไม่น่าใช่คนมาอยู่ใหม่เลยนะค่ะ คุณอยู่ชั้นวีไอพีของคอนโดที่นี่เลยนี่หน่า..”

“เอ่อฉันก็ไม่รู้เหมือนกันนะค่ะ ฉันก็ไม่เข้าใจหลายๆอย่างเหมือนกัน-_-“

“งั้นฉันขอตัวก่อนนะค่ะ พักผ่อนให้มากๆนะค่ะจะได้หายป่วยไวๆ^_^”เสียงใสโบกมือลาฉันก่อนที่จะก้าวเท้าเรียวยาวของเธอออกจาตัวลิฟต์ไป และไม่นานนักตัวเลขที่เผยในจอสีดำก็แสดงเลข 50 เตือนให้ฉันรีบก้าวเท้าออกจากลิฟต์อย่างรวดเร็ว

 to be continue...