ความรักที่ร้องขอ

ณ ปัจจุบัน
            “พอเถอะแกเลิกร้องได้แล้ว” แมนเดินเข้ามาปลอบฉัน
            “พวกแกแต่งงานกันแล้วแถมเมียแกก็กำลังคลอดลูกคนที่สาม เศร้าว่ะ” ตอนนี้พวกเราจบกันแล้วและภรรยาของแมนที่ฉันพูดถึงก็คือแว่นแก้ว ใช่แล้ว พอจบสองคนนี้ก็แต่งงานและมีลูกทันที แถมเป็นลูกแฝดอีกต่างหาก
            “แกก็อคติกับผู้ชายไปทั่ว แล้วแกจะเศร้าทำไมว่ะ” ไอ้แมนผลักหัวฉัน
            “ก็ผู้ชายมันเห็นแกตัวนิ โชคดีนะที่แกไม่ใช้ผู้ชายเต็มตัวไม่งั้น...”
            “ไอ้เวร ฉันผู้ชายแมนสมชื่อเว้ย ไม่งั้นฉันจะได้ลูกชายถึงสามคนเลยหรือไงว่ะ”
            “เอ่อ เชื้อป๊าแกดีมากกว่าเว้ย” ฉันทะเละกับมันโดยไม่อายสายตาครอบครัวของแมนและแว่นแก้วเลย
            “สองคนเลิกเล่นแล้วไปดูแว่นแก้วได้แล้ว” แม่แว่นแก้วปรามเราสองคนแล้วพวกเราก็อพยพไปหาแว่นแก้วที่ห้องพักฟื้น
            “เป็นยังไงบ้างที่รัก” เมื่อเข้ามาในห้องแมนก็ตรงดิ่งไปหาแว่นแก้วที่นอนยิ้มรออยู่
            “เหนื่อยนิดหน่อย” แว่นแก้วยิ้มตอบแล้วมองหน้าทุกคน
            “ดีใจด้วยนะเพื่อน” ฉันเดินเข้าไปกุมมือเพื่อนแล้วแสดงความดีใจอย่างสุดซึ้ง
            “ขอบใจจ๊ะ”
            “หมดเวลาเยี่ยมแล้วค่ะ พรุ่งนี้ค่อยมาเยี่ยมใหม่นะค่ะ” พยาบาลสาวสวยเดินเข้ามาบอกหมดเวลาเยี่ยม
            “ไปก่อนนะ พรุ่งนี้ฉันจะมาใหม่” ฉันบอกลาแว่นแก้ม ส่วนแมนก็หอมแก้มแว่นแก้วจุ๊บแล้วจุ๊บเล่าจนทำให้พ่อแว่นแก้วต้องลากคอเสื้อออกมาแทน
            “คุณพ่อครับ ผมคิดถึงเมีย ผมอยากแสดงความรักมันผิดตรงไหนครับ” แมนทำเสียงเสียดายที่ไม่ได้ชื่นใจเมียอย่างที่ต้องการ
            “เองอยากตายหรือไงว่ะเห็นอยู่ว่าลูกข้าเหนื่อยยังจะไปเจอะแจะอีก” คุณพ่อของแว่นแก้วก็ไม่ยอม ตวาดเสียงดังด้วยความโกรธที่ลูกเขยไม่ยอมให้ลูกสาวสุดที่รักของท่านพักผ่อน
            “พอเลยทั้งสองคน แยกย้ายกลับบ้านได้แล้ว” คุณแม่ของทั้งสองฝ่ายจับแยกทั้งสองคนออกทันทีก่อนที่จะเกิดวางมวยกันอีก
            “งั้นหนูลาก่อนนะค่ะ” ฉันได้จังหวะเลยขอตัวกลับ
            “เดี๋ยวฉันไปส่ง” แมนเสนอตัวจะไปส่งฉัน
            “ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันต้องไปซื้อของอีก” ฉันบอกอย่างเกรงใจ เพราะแมนมันจะชอบมาเป็นสารถีให้ฉันอยู่บ่อยๆ จนบางทีคนอื่นคิดว่ามันเป็นแฟนฉันมากกว่า
            “งั้นเจอกันพรุ่งนี้” และเราก็แยกย้ายกัน
 
            ตอนนี้ฉันยังไม่กลับบ้านอย่างที่บอกถูกคนหรอก ฉันมานั่งปล่อยอารมณ์ที่ไนท์คลับของรุ่นพี่ที่คณะ เวลาฉันกลุ้มๆฉันก็จะมานั่งที่นี้แหละเพราะเป็นที่ฉันสบายใจเมื่อได้มานั่ง บรรยากาศชิวๆสบายๆเสียงเพลงคลอเบาๆทำให้จิตฟุ้งซ่านดูสงบเครื่องดื่มของที่นี้ก็รสชาติดีสมกับบาร์เทนเดอร์ที่หาตัวได้ยาก
            “อ่าวน้องชม มานั่งคนเดียวอีกแล้ว” รุ่นพี่ชินเดินเข้ามาทักพร้อมสาวสวยข้างกาย
            “ค่ะ วันนี้คนเยอะดีนะคะ” ฉันชวนพี่เขาคุยเมื่อพี่เขานั่งข้างๆ
            “อื้อ พวกนั้นก็เพื่อนๆพี่นี้แหละ มันพึ่งกลับจากต่างประเทศเลยฉลองต้อนรับ น้องเข้าไปร่วมวงก็ได้นะ” พี่ชินชักชวน
            “ขอบคุณค่ะ แต่นั่งตรงนี้ดีกว่า”
            “งั้นพี่ไปร่วมวงก่อนนะ ออกมานานละ”
            “ค่ะ ขอให้สนุกนะค่ะ”
            “ขอนั่งด้วยได้ไม” พี่ชินเดินออกไปได้สักพักก็มีแขกที่ไม่ได้รับเชิญนั่งลง
            “คุณนั่งแล้วนิค่ะ” ฉันคิดว่าคืนนี้คงพอแค่นี้แหละ
            “แล้วคุณจะลุกไปไหน รังเกียจผมหรอ” เสียงของเขาดังใกล้หูของฉันและพอฉันหันไปก็ต้องเจอกับกลิ่นแอลกอฮอร์ที่ลอยมากับลม
            “คุณจะทำอะไรนะ” ฉันผลักเขาออกไปจากตัวทันที
            “ขอโทษที่ทำให้คุณตกใจ แต่ผมก็แค่ไม่อยากทำให้คุณหมดสนุก” ฉันว่าเขาต้องเมาแล้วแน่ๆเลย
            “ฉันสนุกมากค่ะ แต่ฉันคิดว่าฉันควรกลับแล้ว” ฉันตอบไปอย่างใจเย็นเมื่อเห็นเขานั่งอย่าสงบ
            “เด็กอนามัยจัง พึ่งจะสี่ทุ่มเอง” เขายกมือดูนาฬิกา
“ค่ะ ฉันเด็กอนามัย” ฉันไม่อยากเสวนากับเขาไปมากกว่านี้ สายตาและน้ำเสียงของเขามันดึงดูดฉันเหลือเกิน
            “คุณดื่มแต่พั้นซ์หรอ อยากลองชิมนี้ไม” เขายังหาเรื่องคุยไม่สนใจว่าฉันที่เริ่มจะอึดอัด
            “ไม่ละค่ะ ขอบคุณ” ฉันคว้ากระเป๋าแล้วเตรียมออกเดินแต่ก็ต้องถูกคว้าข้อมือไว้
            “คุณไม่ได้รังเกียจผม งั้นนั่งเป็นเพื่อนผมสักครู่ได้ไม”
            “...”
            “คิดนานจัง ผมไม่ทำอะไรคุณหรอก ผมแค่อยากมีเพื่อน คือผมพึ่งมาประเทศไทยนะ” เขาคงเห็นว่าฉันไม่คิดจะนั่งเป็นเพื่อนเขา เขาก็เลยสาธยายต่างๆนาๆ
            “ก็แค่แปบเดียวเอง”
            “ก็ได้” ถ้าเขาไม่ทำหน้าสงสารฉันคงเดินออกไปจากตรงนี้แล้ว
            “คุณทำงานอะไรหรอ” เมื่อนั่งได้สักพักเขาก็เริ่มชวนคุย
            “ขอไม่ตอบได้ไม” ฉันถามเขากลับ
            “ดูท่าคุณจะไม่ตอบอะไรผม งั้นผมจะตอบคำถามคุณเอง โอเคมั้ย” เหมือนเขาจะรู้
            “ผมมาเที่ยวเมืองไทยได้สองสามวัน” เขาเล่าโดยที่ตาก็มองไปที่กลุ่มเพื่อนๆพี่ชิน
            “คุณพูดไทยชัดนะค่ะ”
            “ฮ่าๆๆ ผมพูดมากไปหรอ”
            “เปล่าค่ะ ฉันชมจากใจ คือฉันเคยเห็นคนต่างชาติพูดไทยหรือแม้แต่คนไทยที่ไปเรียนที่ต่างประเทศยังพูดไทยไม่ค่อยชัดเลย”
            “ขอบคุณครับ แม่ผมสอนมาดีนะ” เขายิ้มๆ แต่ยิ่งเห็นเขายิ้มฉันยิ่งรู้สึกแปลกๆ
            “คุณโอเคไมครับ” เขาถาม
            “ค่ะฉันโอเค” แค่รู้สึกมีนนิดๆ ไม่รู้ว่ามึนรอยยิ้มหรือว่ามึนแอลกอฮอร์
            “เหมือนคุณจะไม่ไหว ผมว่าเรากลับกันดีกว่านะครับ”
            “อ่าว โจชัว นายมานั่งอยู่นี่นี้เองตามหาซะทั่ว” เสียงพี่ชินนิ แต่ฉันรู้สึกหนักๆตา
            “ชมๆ เธอจะมานอนแบบนี้ไม่ได้นะ” พี่ชินเขย่าตัวฉันแรงๆ
            “ไม่ไหวแล้วพี่ชิน คืนนี้ขอนอนนี้ก่อนนะ” ฉันตอบเสียงอ้อแอ้
            “ไม่ได้เว้ย ไอ้แมนก็ไม่อยู่” พี่ชินบ่นหนักเหมือนว่าฉันเป็นตัวปัญหาที่จะทำให้พี่เขาลำบาก
            “คืนเดียวเองน่ะๆๆ” ฉันลุกขึ้นกอดคออ้อนพี่ชิน
            “เอาแล้วไง นายยืนเฉยทำไร ช่วยฉันก่อนสิ” พี่ชินหันไปสั่งโจชัวให้ช่วยเอามือปลาหมึกของฉันออกจากตัวพี่ชิน
            “ชมอยู่เฉยๆได้ไม” พี่ชินกับโจชัวพยายามเอามือที่เกาะหนึบออกจากตัวพี่ชิน
            “โอ้ว เธอเป็นตุ๊กแกแน่เลยเนี่ย” และในที่สุดก็ออก
            “ชมขอนอนนี้คืนน่ะพี่ชิน ชมขี้เกียจกลับ” ฉันเพ้อไปเรื่อยไม่สนว่าตอนนี้ตัวเองได้ไปเกาะอีกคนเข้าแล้ว
            “นายจะเอาไง” โจชัวถามเพื่อน
            “เดี๋ยวแฟนฉันจะมานะสิ แถมเพื่อนๆก็ดูถ้าจะดึก” พี่ชินตอบอย่างเหนื่อยๆ
            “งั้นนายเอาที่อยู่มาเดี๋ยวฉันไปส่งเอง” โจชัวสรุป
            “ไหนๆนายก็จะกลับอยู่แล้ว ฝากยัยชมด้วยแล้วกัน”
            “พี่ชิน” ฉันก็ยังเพ้อไม่สนใจเลยว่าอนาคตข้างหน้าจะเป็นอย่างไร