ความรักที่ร้องขอ

ณ ปัจจุบัน

            “พอเถอะแกเลิกร้องได้แล้ว” แมนเดินเข้ามาปลอบฉัน

            “พวกแกแต่งงานกันแล้วแถมเมียแกก็กำลังคลอดลูกคนที่สาม เศร้าว่ะ” ตอนนี้พวกเราจบกันแล้วและภรรยาของแมนที่ฉันพูดถึงก็คือแว่นแก้ว ใช่แล้ว พอจบสองคนนี้ก็แต่งงานและมีลูกทันที แถมเป็นลูกแฝดอีกต่างหาก

            “แกก็อคติกับผู้ชายไปทั่ว แล้วแกจะเศร้าทำไมว่ะ” ไอ้แมนผลักหัวฉัน

            “ก็ผู้ชายมันเห็นแกตัวนิ โชคดีนะที่แกไม่ใช้ผู้ชายเต็มตัวไม่งั้น...”

            “ไอ้เวร ฉันผู้ชายแมนสมชื่อเว้ย ไม่งั้นฉันจะได้ลูกชายถึงสามคนเลยหรือไงว่ะ”

            “เอ่อ เชื้อป๊าแกดีมากกว่าเว้ย” ฉันทะเละกับมันโดยไม่อายสายตาครอบครัวของแมนและแว่นแก้วเลย

            “สองคนเลิกเล่นแล้วไปดูแว่นแก้วได้แล้ว” แม่แว่นแก้วปรามเราสองคนแล้วพวกเราก็อพยพไปหาแว่นแก้วที่ห้องพักฟื้น

            “เป็นยังไงบ้างที่รัก” เมื่อเข้ามาในห้องแมนก็ตรงดิ่งไปหาแว่นแก้วที่นอนยิ้มรออยู่

            “เหนื่อยนิดหน่อย” แว่นแก้วยิ้มตอบแล้วมองหน้าทุกคน

            “ดีใจด้วยนะเพื่อน” ฉันเดินเข้าไปกุมมือเพื่อนแล้วแสดงความดีใจอย่างสุดซึ้ง

            “ขอบใจจ๊ะ”

            “หมดเวลาเยี่ยมแล้วค่ะ พรุ่งนี้ค่อยมาเยี่ยมใหม่นะค่ะ” พยาบาลสาวสวยเดินเข้ามาบอกหมดเวลาเยี่ยม

            “ไปก่อนนะ พรุ่งนี้ฉันจะมาใหม่” ฉันบอกลาแว่นแก้ม ส่วนแมนก็หอมแก้มแว่นแก้วจุ๊บแล้วจุ๊บเล่าจนทำให้พ่อแว่นแก้วต้องลากคอเสื้อออกมาแทน

            “คุณพ่อครับ ผมคิดถึงเมีย ผมอยากแสดงความรักมันผิดตรงไหนครับ” แมนทำเสียงเสียดายที่ไม่ได้ชื่นใจเมียอย่างที่ต้องการ

            “เองอยากตายหรือไงว่ะเห็นอยู่ว่าลูกข้าเหนื่อยยังจะไปเจอะแจะอีก” คุณพ่อของแว่นแก้วก็ไม่ยอม ตวาดเสียงดังด้วยความโกรธที่ลูกเขยไม่ยอมให้ลูกสาวสุดที่รักของท่านพักผ่อน

            “พอเลยทั้งสองคน แยกย้ายกลับบ้านได้แล้ว” คุณแม่ของทั้งสองฝ่ายจับแยกทั้งสองคนออกทันทีก่อนที่จะเกิดวางมวยกันอีก

            “งั้นหนูลาก่อนนะค่ะ” ฉันได้จังหวะเลยขอตัวกลับ

            “เดี๋ยวฉันไปส่ง” แมนเสนอตัวจะไปส่งฉัน

            “ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันต้องไปซื้อของอีก” ฉันบอกอย่างเกรงใจ เพราะแมนมันจะชอบมาเป็นสารถีให้ฉันอยู่บ่อยๆ จนบางทีคนอื่นคิดว่ามันเป็นแฟนฉันมากกว่า

            “งั้นเจอกันพรุ่งนี้” และเราก็แยกย้ายกัน

            ตอนนี้ฉันยังไม่กลับบ้านอย่างที่บอกถูกคนหรอก ฉันมานั่งปล่อยอารมณ์ที่ไนท์คลับของรุ่นพี่ที่คณะ เวลาฉันกลุ้มๆฉันก็จะมานั่งที่นี้แหละเพราะเป็นที่ฉันสบายใจเมื่อได้มานั่ง บรรยากาศชิวๆสบายๆเสียงเพลงคลอเบาๆทำให้จิตฟุ้งซ่านดูสงบเครื่องดื่มของที่นี้ก็รสชาติดีสมกับบาร์เทนเดอร์ที่หาตัวได้ยาก

            “อ่าวน้องชม มานั่งคนเดียวอีกแล้ว” รุ่นพี่ชินเดินเข้ามาทักพร้อมสาวสวยข้างกาย

            “ค่ะ วันนี้คนเยอะดีนะคะ” ฉันชวนพี่เขาคุยเมื่อพี่เขานั่งข้างๆ

            “อื้อ พวกนั้นก็เพื่อนๆพี่นี้แหละ มันพึ่งกลับจากต่างประเทศเลยฉลองต้อนรับ น้องเข้าไปร่วมวงก็ได้นะ” พี่ชินชักชวน

            “ขอบคุณค่ะ แต่นั่งตรงนี้ดีกว่า”

            “งั้นพี่ไปร่วมวงก่อนนะ ออกมานานละ”

            “ค่ะ ขอให้สนุกนะค่ะ”

            “ขอนั่งด้วยได้ไม” พี่ชินเดินออกไปได้สักพักก็มีแขกที่ไม่ได้รับเชิญนั่งลง

            “คุณนั่งแล้วนิค่ะ” ฉันคิดว่าคืนนี้คงพอแค่นี้แหละ

            “แล้วคุณจะลุกไปไหน รังเกียจผมหรอ” เสียงของเขาดังใกล้หูของฉันและพอฉันหันไปก็ต้องเจอกับกลิ่นแอลกอฮอร์ที่ลอยมากับลม

            “คุณจะทำอะไรนะ” ฉันผลักเขาออกไปจากตัวทันที

            “ขอโทษที่ทำให้คุณตกใจ แต่ผมก็แค่ไม่อยากทำให้คุณหมดสนุก” ฉันว่าเขาต้องเมาแล้วแน่ๆเลย

            “ฉันสนุกมากค่ะ แต่ฉันคิดว่าฉันควรกลับแล้ว” ฉันตอบไปอย่างใจเย็นเมื่อเห็นเขานั่งอย่าสงบ

            “เด็กอนามัยจัง พึ่งจะสี่ทุ่มเอง” เขายกมือดูนาฬิกา

“ค่ะ ฉันเด็กอนามัย” ฉันไม่อยากเสวนากับเขาไปมากกว่านี้ สายตาและน้ำเสียงของเขามันดึงดูดฉันเหลือเกิน

            “คุณดื่มแต่พั้นซ์หรอ อยากลองชิมนี้ไม” เขายังหาเรื่องคุยไม่สนใจว่าฉันที่เริ่มจะอึดอัด

            “ไม่ละค่ะ ขอบคุณ” ฉันคว้ากระเป๋าแล้วเตรียมออกเดินแต่ก็ต้องถูกคว้าข้อมือไว้

            “คุณไม่ได้รังเกียจผม งั้นนั่งเป็นเพื่อนผมสักครู่ได้ไม”

            “...”

            “คิดนานจัง ผมไม่ทำอะไรคุณหรอก ผมแค่อยากมีเพื่อน คือผมพึ่งมาประเทศไทยนะ” เขาคงเห็นว่าฉันไม่คิดจะนั่งเป็นเพื่อนเขา เขาก็เลยสาธยายต่างๆนาๆ

            “ก็แค่แปบเดียวเอง”

            “ก็ได้” ถ้าเขาไม่ทำหน้าสงสารฉันคงเดินออกไปจากตรงนี้แล้ว

            “คุณทำงานอะไรหรอ” เมื่อนั่งได้สักพักเขาก็เริ่มชวนคุย

            “ขอไม่ตอบได้ไม” ฉันถามเขากลับ

            “ดูท่าคุณจะไม่ตอบอะไรผม งั้นผมจะตอบคำถามคุณเอง โอเคมั้ย” เหมือนเขาจะรู้

            “ผมมาเที่ยวเมืองไทยได้สองสามวัน” เขาเล่าโดยที่ตาก็มองไปที่กลุ่มเพื่อนๆพี่ชิน

            “คุณพูดไทยชัดนะค่ะ”

            “ฮ่าๆๆ ผมพูดมากไปหรอ”

            “เปล่าค่ะ ฉันชมจากใจ คือฉันเคยเห็นคนต่างชาติพูดไทยหรือแม้แต่คนไทยที่ไปเรียนที่ต่างประเทศยังพูดไทยไม่ค่อยชัดเลย”

            “ขอบคุณครับ แม่ผมสอนมาดีนะ” เขายิ้มๆ แต่ยิ่งเห็นเขายิ้มฉันยิ่งรู้สึกแปลกๆ

            “คุณโอเคไมครับ” เขาถาม

            “ค่ะฉันโอเค” แค่รู้สึกมีนนิดๆ ไม่รู้ว่ามึนรอยยิ้มหรือว่ามึนแอลกอฮอร์

            “เหมือนคุณจะไม่ไหว ผมว่าเรากลับกันดีกว่านะครับ”

            “อ่าว โจชัว นายมานั่งอยู่นี่นี้เองตามหาซะทั่ว” เสียงพี่ชินนิ แต่ฉันรู้สึกหนักๆตา

            “ชมๆ เธอจะมานอนแบบนี้ไม่ได้นะ” พี่ชินเขย่าตัวฉันแรงๆ

            “ไม่ไหวแล้วพี่ชิน คืนนี้ขอนอนนี้ก่อนนะ” ฉันตอบเสียงอ้อแอ้

            “ไม่ได้เว้ย ไอ้แมนก็ไม่อยู่” พี่ชินบ่นหนักเหมือนว่าฉันเป็นตัวปัญหาที่จะทำให้พี่เขาลำบาก

            “คืนเดียวเองน่ะๆๆ” ฉันลุกขึ้นกอดคออ้อนพี่ชิน

            “เอาแล้วไง นายยืนเฉยทำไร ช่วยฉันก่อนสิ” พี่ชินหันไปสั่งโจชัวให้ช่วยเอามือปลาหมึกของฉันออกจากตัวพี่ชิน

            “ชมอยู่เฉยๆได้ไม” พี่ชินกับโจชัวพยายามเอามือที่เกาะหนึบออกจากตัวพี่ชิน

            “โอ้ว เธอเป็นตุ๊กแกแน่เลยเนี่ย” และในที่สุดก็ออก

            “ชมขอนอนนี้คืนน่ะพี่ชิน ชมขี้เกียจกลับ” ฉันเพ้อไปเรื่อยไม่สนว่าตอนนี้ตัวเองได้ไปเกาะอีกคนเข้าแล้ว

            “นายจะเอาไง” โจชัวถามเพื่อน

            “เดี๋ยวแฟนฉันจะมานะสิ แถมเพื่อนๆก็ดูถ้าจะดึก” พี่ชินตอบอย่างเหนื่อยๆ

            “งั้นนายเอาที่อยู่มาเดี๋ยวฉันไปส่งเอง” โจชัวสรุป

            “ไหนๆนายก็จะกลับอยู่แล้ว ฝากยัยชมด้วยแล้วกัน”

            “พี่ชิน” ฉันก็ยังเพ้อไม่สนใจเลยว่าอนาคตข้างหน้าจะเป็นอย่างไร