insider city โรงเรียนอลวน นักเรียนอลเวง

        เวลาผ่านมา 6 วันแล้วที่กิซส์และลุเน่ มาอยู่บ้านของลิเลน่ากับโยเซะ ซึ้งก็เหมือนจะทำให้ทั้งคู่มีความสุขดีแต่มีบางอย่างที่ทำให้เด็กผู้ชายอายุ 12ปี กับเด็กผู้หญิงอายุ 10ปี ดูไม่มีความสุขเอาเสียเลยทั้งๆที่ ได้เล่นสนุกสนานฝึกฝนร่างกายและเรียนรู้เรื่องราวต่างจากอาจารย์ทั้ง 2คน แล้วก็ดูมีความสุขตามประสาเด็กแท้ๆ แต่ลิเลน่าสังเกดุเห็นสายตาที่ ดูไร้ซึ้งความสุขเวลาที่ พวกเค้าอยู่กันตามลำพัง และเวลานอนที่ลุเน่ ก็มีน้ำตาไหลออกมา และกิซส์ที่เวลาอยู่คนเดี่ยวมักจะนั่งกอดเข่าและเงียบไป ดังนั้นเมื่อลิเลน่าเห็นดังนั้นจึงรู้สึกกลุ้มใจมาก กับอาการนั้นของพวกเขาจึงปรึกษากัน โยเซะ
      "นี้ โยเซะ! / จ๊ะ! มีอะไรเหรอ"
      "ฉันสังเกตุว่า กิซส์ และ ลุเน่ มีอาการที่น่ากังวลมาก ฉันเลยอยากมาถามความเห็นจากเธอไง"
      "อืม เธอก็สังเกตุอยู่เหรอ จ๊ะ / เธอรู้ ด้วยเหรอ! "
      "อืม แน่นอนอยู่แล้ว จ๊ะ ฉันสังเกดุมาตั้งกะพวกเขาอยู่ได้ 3 วันหละจ๊ะ"
      "อือ แล้วจะทำไงดีหละให้เด็กๆ ได้ระบายความรู้สึก หรือ บอกเรื่องที่พวกเค้าเจอมาให้เรารู้บ้าง"
      "ก็....บังคับให้บอกไง จ๊ะ! / นี้เธอกำลังคิดว่า เธอ คือครูปกครอง ไงเนี่ยพูดไม่คิดเลย!(-_-") "
      "ล้อเล่น นิดเดี่ยวเอง นะ (;p)/ จะเล่นอะไรก็ให้มันเข้าช่วงบ้างสิ ย่ะ!"
      "โทดจริงๆ นะจ๊ะ! เห็นเธอดูเครียดเลยอยากแกล้งเล่นจะได้อารมณดี ไง / รู้เแล้วน่ะ แต่หัดดูเวลาหน่อยก็ดี นะ"
      "ฉันว่าคิดเองยังจะดีกว่ามาคุยกับเธออีก นะ (-3-) /  แหม่แค่นี้เองชั่งมันเถอะ นะ"
      "อืมฉันว่า ไปขอให้พวกเขาเล่าเรื่องที่เจอมาและครอบครัวของเขา น่าจะดีที่สุดละ / เห็นด้วยเลย จ้า!"
      เมื่อลิเลน่าพูดจบจึงไปหา กิซส์และลุเน่ เพื่อที่อยากจะพวกเค้าเล้าเหตุการณ์ที่เจอมาอย่างเปิดใจเพื่อที่จะได้เป็นการช่วยบรรเทาความเศร้าทีอยู่ในใจได้บ้าง เมื่อกิซส์เล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟังลิเลน่ากับโยเซะพัง กิซส์เล่าเรื่องราวที่เค้าและน้องได้เฉชิญมาและครอบครัวไว้ว่า  
     "ผมเกิดที่ tristan (ทริสตั้น) โลกที่ห่างไกลและกันดารมากผมอยู่กับพ่อและแม่โดยที่ พ่อจะออกไปล้าสัตว์ในป่าและแม่อยู่บ้านเลี้ยงดูผมและน้องจนผมอายุได้ 6ปี พ่อก็จากไปและพวกเราต้องใช้ชีวิตอย่างยากลำบากกับครอบครัวที่ยากแค้นจนผมอายุได้ 9ปี ผมสามารถออกไปล้าสัตว์ได้และวันที่ 13 เดือมสิงหาวันนั้นอากาศแจ่มใสผมเข้าป่าไปกับน้องสาวจนเที่ยงวันท้องฟ้าก็เป็นสีแดงออกส้ม ผมสังวรใจไม่ดีจึงกลับไปที่บ้านพบว่ามีบางอย่าง คล้ายเงาดำมืดปกคลุมบ้านเอาไว้ ก็เลยวิ่งเข้าไปพบแม่....แม่ถูดเงานั้นกลืนกินและหายไปอย่างไล้ล่องลอย ผมกลัวมากจนขยับตัวไม่ได้ แล้วจู่เงาก็หายไปเหลือไว้เพียงแหวนของแม่ และผมจึงตัดสินใจจะอยู่กับน้องสาวตามลำพัง อยู่ได้แค่ปีเดียวก็ต้องหนีออกมาเพราะ พวกเซนทอร์มาบุกรุกบ้านของเราพวกมันทำลายบ้านและขโมยแหวนของแม่ ผมหนีออกมากับน้องสาวได้และเดินมาจนเจอสถานี้รถไฟจึงแอบเข้ามาและถูกไล่ลงมา และเดินมาเลื่อยๆ จนถึงที่ donnish และเจอกับ คุณทั้ง2นี้หละครับ"
 
     จากเรื่องที่กิสซ์เล่ามาทั้งลิเลน่ากับโยเซะ มึนงงมากและตกใจที่กิซส์และลุเน่เจอปัญหามากและก็อดทนมาจนทุกวันนี้ได้และไม่รู้จะพูดอะไร จึงให้เด็กทั้ง2ไปนอนเพื่อให้พวกเขา ได้สงบใจและลิเลน่ากับโยเซะจะได้ตัดสินใจว่าจะทำยังไงกับกิซส์และลุเน่ดี
     "นี้เธอคิดว่ายังหละ ลิเลน่า / ชั้นคิดว่าเราหน้า จะหาอะไรที่ทำให้พวกเค้าได้ทำและอาจจะลืมเลือนเรื่องในอดีตไปได้บ้างหละนะ"
     "งั้นให้เด็กไปเรียนที่ donnish และกันนะ / งั้นก็ตามนั้น แต่เธอดำเนินการเองและกัน ไปนอนดีกว่า ฮ้าว!"
     "อะไรเนี้ย ลิเลน่าจัง! ก็ได้ แบร่!"  
เช้าวันต่อมา............................................................................
ทุกคนในบ้านตื่นและพร้อมกับโต๊ะกินข้าวที่ถูกทำให้พอสำหลับ 4คน
      "นี้กิซส์กับลุเน่ ชั้นจะให้พวกเธอเข้าไปเรียนที่ donnish นะ / เอ่!...ก็ดีนะจ๊ะ! จะได้มีเพื่อนและรู้ถึงพลังของตนเองด้วยไง"
      "อะไรนะ!!! จะให้ผมกับลุเน่ เข้าเรียนที่ donnish / ใช่//ใช้จ๊ะ"พูดพร้อมกัน
      "มัน!...........สุดยอดไปเลย!!! เนอะๆลุเน่ / ค่ะ! อย่างที่พี่ว่า"
ลุกขึ้นตะโกนด้วยความดีใจอย่างมากและไปจับมือน้องสาวไว้
     "แล้วจะเริ่มไปวันไหน เหรอครับ! / ก็อย่างไวก็3เดือนข้างหน้า หละจ๊ะ.... (=_=)"
     "เหรอครับ (T-T) / แหม มันต้องมีอะไรนิดหน่อยนะเข้าใจ นะจ๊ะ (^v^")"
     "อ๋อ...เข้าใจและ ครับ / เข้าใจค่ะ"
ตอบด้วยอารมณ์ที่ผิดหวังอย่างแรง
     "แต่ก็ดีแล้วนี่ ที่ได้ไปโรงเรียนอาจจะช้าไปแค่เท่านั้นเอง ฮ่าๆๆๆ!"
     "ผมก็เข้าใจว่า พรุ่งไปเรียนได้เลย นี่หน้า..."
     "งั้นกินข้าวต่อเถอะจ๊ะ ดูสิเย็นหมดแล้วเดี่ยวจะไม่อร่อย นะ และก็ลิเลน่า นี้ก็จะต้องไปแล้วรีบเถอะ นะจ๊ะ เดี่ยวไปไม่ทันกันพอดี"
     "ฮือ! แย่ละ ถ้าช้ามีหวังโดนติแน่ๆ! / สู้เค้า! กินไวๆ เลยนะ ฮ่าๆๆๆ!"
     "แล้วเธอหละโยเซะ ไม่เห็นจะกินเลย / ชั้นห่อพร้อมไปกินที่โรงเรียนเลย น่ะนะ //เฮ่อ...(-_-") "
3 นาทีต่มา
     "กินเสร็จแล้ว !ไปแล้วน่ะ / เจอกันตอนเย็นนะจ๊ะ"
     "ครับโชคดีนะครับ / โชคดีค่ะ ;)"
     "อยู่บ้านดีๆนะ / นะจ๊ะ"
ตระโกนขณะออกจากบ้านไป
ความรู้สึกของเด็กหนุ่มเด็กสาว 2คนดีขึ้นและมีความหวังมาขึ้นเหมือนจุดไฟในตัวพวกเค้าทั้ง 2คน อีกครั้ง แล้วอนาคตของเค้าจะเป็นอย่างไร ชีวิตในโรงเรียน donnish จะเป็นยังไง 
to be continued