รักฉันนั้น...เพื่อเธอ

---

           เคนกับชัฏมาถึงโรงเรียนสายกว่าคนอื่นๆ เพราะหลังจากหลับไปได้ไม่นาน ชัฏรู้สึกเป็นห่วงแพรวา ลุกขึ้นมาปลุกเคนมาติวหนังสือจนถึงตีห้าเพราะนอนไม่หลับ เคนแทบอยากจะวิ่งกลับไปหาที่นอนเพราะยังไม่ถึงตีสาม  สองคนเดินเข้าห้องเคนปิดปากหาวมาตลอดทางเพราะนอนไม่เต็มตื่น  เมฆกับแพรวามาถึงห้องเรียนแล้วเห็นชัฏเดินเข้าห้องทำท่าเหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นนึกอยากจะวิ่งเข้าไปต่อยหน้ามันให้แหกแต่มาคิดอีกทีตัวเขาเองต่างหากที่เป็นคนผิด..แต่มันต้องเล่นแรงขนาดนี้เลยเหรอ.. แพรวายังขวัญเสียกับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานเงียบไปจนผิดสังเกตุจนเมฆรู้สึกเป็นห่วง เคนเข้ามาตบไหล่ทักทายเมฆ บีบไหล่แพรวาแต่ไม่ได้พูดอะไรเดินไปนั่งที่โต๊ะ ชัฏเดินผ่านไปเฉยสีหน้าเรียบสนิทนั่งลงบนโต๊ะแล้วหันมาหาแพรวา แพรวาเงยหน้าขึ้นมาพอดีสองคนสบตากัน แพรวารีบก้มหน้าหลบสายตาคมที่จ้องมองมาไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมาอีกเลย เมฆนั่งจ้องหน้าชัฏเพราะยังเคืองไม่หายแต่อีกคนทำเหมือนไม่แคร์  เพื่อนคนอื่นๆ ไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรกระทั่งหมดคาบเช้า

 

         “แพร ป่ะ!” แอนเดินมาเรียก แพรวาสะดุ้งจนแอนเองยังตกใจ เมฆบีบไหล่แพรวาปลอบใจพยักหน้าให้ลุกตาม

 

          “มีอะไรหรือเปล่าแพร!” แอนถามด้วยความเป็นห่วง

 

          “ป่ะ..เปล่า แอนจะไปไหนเหรอ?” แพรวาสงสัย คนอื่นๆ มองหน้ากัน

 

          “ไปกินข้าว เที่ยงแล้วแพร”  แอนบอก

 

          “อ๋อ..ไปซิ!” แพรวาบอกรีบลุกจากเก้าอี้อย่างรวดเร็ว

          “ไม่ต้องรีบก็ได้..แพร!” แอนบอกมองแพรวาอย่างแปลกใจ เมฆมองแพรวาด้วยความเป็นห่วง เมื่อคืนเมฆไม่ได้นอนเลยทั้งคืนเพราะแพรวาดูขวัญเสียไม่ยอมพูดจา เมฆจะปิดไฟแพรวาก็ไม่ยอมท่าทางเหม่อลอย เมฆหันไปมองชัฏกับเคน สองคนมองแพรวาเหมือนกัน ชัฏนิ่งเงียบไม่ได้พูดอะไร ลุกเดินตามคนอื่นๆ ออกไปจากห้อง

 

          “แพรจะกินอะไร..เมฆไปซื้อเองแพรอยู่นี่ก่อนนะ”

 

          “อะไร..อะไรก็ได้เมฆ.แพรไปด้วย!”

 

          “แพรนั่งอยู่นี่แหละคนเยอะ เดี๋ยวเมฆมา” เมฆบอกแพรวาพยักหน้านั่งลงที่โต๊ะริมทางเดินเมฆยิ้มให้แพรวา แล้วเดินออกไป ชัฏกับเคนเดินตามมา

 

          “แพร! กินน้ำอะไร..เคนไปซื้อให้” เคนถามแพรวาที่ยังคงก้มหน้านิ่ง หันกลับมามองชัฏที่ยืนขมวดคิ้วมองดู

 

          "แพร!”

 

          “อะไรเคน” แพรวาเงยหน้ามาถามเคน เหลือบมองชัฏน้ำเสียงติดจะสั่น

 

          “เคนถามว่าจะเอาน้ำอะไร เดี๋ยวเคนไปซื้อให้”

 

          “น้ำ...น้ำเปล่า..ขอบ ขอบใจนะเคน” แพรวาบอกก้มหน้าลงมองโต๊ะเหมือนเดิม ชัฏหันไปพยักหน้าให้เคนเดินไปซื้อข้าวก่อนแล้วนั่งลงข้างๆ แพรวา แพรวาลุกขึ้นยืนโดยอัตโนมัติ

 

          “นั่งลง” เสียงชัฏบอกไม่ได้ตวาดหรือดุแต่ฟังดูเรียบสนิท แพรวาค่อยๆ นั่งลงไปที่เดิมก้มหน้านิ่ง

 

          “เรื่องเมื่อวาน..ชัฏขอโทษ..ไม่ได้ตั้งใจทำให้แพรตกใจ..แต่ไอ้เซ่อนั่นมันกวนประสาทชะมัด..บอกให้เลิกกับมันซะ แพรก็ไม่ยอมเลิก ชัฏเลยต้องเหนื่อยออกแรงเยอะขนาดนั้น..สาบานได้...ว่าไม่ได้ตั้งใจทำให้แพรกลัว..ขอโทษนะ” ชัฏบอกน้ำเสียงราบเรียบยกมือทำท่าสาบานคอยดูฏิกิริยาตอบรับ แพรวาค่อยๆ เงยหน้ามามองเหมือนยังไม่แน่ใจแต่เห็นแววตากับคำพูดที่พูดเมื่อครู่...ไม่รู้ทำไมถึงได้เชื่อสนิทใจ

 

         “ไม่ได้ตั้งใจ..จริงๆ เหรอ?” คำถามพาซื่อจนชัฏอยากจะหัวเราะขำตัวเอง...สงสัยเรื่องไม่จบแค่นี้แน่..

 

         “หลอกง่ายจริงนะแพร...ใช่!..ชัฏไม่ได้ตั้งใจทำให้แพรกลัว..จรืงๆ เมื่อคืนก็อยากจะเป็นคนเลวเหมือนกันนะ..แต่กลัวแพรจะเกลียดชัฏแล้วไม่ยอมมองหน้า…แพร..บอกอะไรให้นะ..อย่าเชื่อใจใครง่ายๆ เพราะในโลกนี้ไม่มีหรอก..คนดี”

 

         “แต่แพรเชื่อว่าชัฏเป็นคนดี” แพรวาบอกน้ำเสียงใสซื่ออย่างมั่นใจในตัวชายหนุ่ม ชัฏมองแพรวาอย่างอึ้งๆ ก่อนทำทีเป็นหัวเราะ

 

         “ชัฏไปหาข้าวกินดีกว่า!” ชัฏบอกลุกขึ้นเดินออกไป....เป็นคนดีเหรอ..เป็นคนเลวง่ายกว่ามั๊ง..แพร!!.....

 

         หลังจากชัฏเดินออกไปได้ไม่นาน แพรวาเงยหน้าก่อนจะสะดุ้งเพราะเห็นนักเรียนชายห้าหกคนมายืนล้อมอยู่ เสียงหัวโจกดังขึ้นท่าทางแปลกใจ นิติพลเพิ่งย้ายเข้ามาเรียนที่นี่ได้เดือนกว่าๆ ทั้งๆ ที่ใกล้จะจบมัธยมปลายเหตุผลที่ย้ายมาไม่น่าจะเป็นเรื่องดีนัก

 

         “โอ๊ะ..โอ๋.. กูมาเรียนเกือบสองเดือนไม่รู้นะเนี่ยว่าที่นี่มีช้างเผือกด้วย...ช้างเผือกอยู่ในป่า หึ หึ” นิติพลจ้องมองแพรวาอย่างถูกอกถูกใจเพราะความสดใสน่ารัก ผิวแก้มใสเนียนทำให้อยากรู้ว่าจะหอมสักแค่ไหน

 

         “ไอ้พนไปเหอะ..อย่าไปยุ่งเลย!” เพื่อนในกลุ่มบอกเพราะรู้ว่าแพรวาเป็นเพื่อนนักเรียนกลุ่มเดียวกับชัฏ ที่ตอนนี้ดังกระฉ่อนไปทั้งโรงเรียนเพราะเป็นนักเรียนห้องเรียนดีแถมยังเป็นนักเรียนโอลิมปิคคนเดียวในโรงเรียน รูปหล่อพ่อรวย เพื่อนๆ ในกลุ่มก็ดังไม่แพ้กัน

 

         “ชื่ออะไรจ๊ะคนสวย” นิติพลสลัดมือเพื่อนออกยื่นหน้ามาพูดกับแพรวา นาวินนั่งทานอาหารอยู่ฝั่งตรงข้ามขมวดคิ้วมองลุกเดินข้ามาหาแพรวาดึงมือแพรวาให้ลุกขึ้น แพรวาค่อยรู้ตัวหันมาหานาวิน

 

         “ไปนั่งกับวินก่อนดีกว่า..วันนี้คนเยอะพวกนั้นยังไม่กลับมาหรอก” นาวินบอกแพรวาพยักหน้าลุกขึ้นรีบเดินตามไป นิติพลหัวเราะขำ ผลักนาวินจนเซไป นาวินกำมือแพรวาแน่นหันหน้ามามองนิติพลสีหน้าไม่พอใจ

 

          “กูเพิ่งรู้ว่าที่โรงเรียนนี้มีพวกชอบแส่!” เสียงนิติพลดังขึ้น เพชรกับเพื่อนๆ  ลุกเดินมาหานาวิน เพชรเอ่ยขึ้นเสียงเรียบๆ

 

          “โทษที..แบบนี้ตั้งใจหาเรื่องกันนี่นา” เพชรบอกผลักอกนิติพลออกไป  เพชรสนิทกับนาวินเหมือนที่เคนสนิทกับพวกชัฏและเมฆ ท่าทางไม่ยอมของเพชรทำให้นิติพลเดินเข้ามาจะเอาเรื่อง

 

          “จะทำอะไรน่ะ!” ชัฏเดินหันกลับมาเพราะไปได้ยังไม่ไกลหันมาเห็น เพชร นาวินและคนอื่นๆ หันมามองชัฏ แพรวารีบเดินมาหาชัฏ

 

          “อ๋อ..นี่เด็กมึงเหรอ?” นิติพลถาม รู้จักชัฏ..ก็แมร่งรวยจนเวอร์ ใครมั่งไม่รู้จัก

 

          “ไม่ใช่..เอ๊ะ!.หรือว่าใช่ดีล่ะ” ชัฏบอก ก้มหน้าลงมาหาแพรวาเหมือนถูกใจกับคำถามยิ้มอย่างอารมณ์ดี แพรวาแหงนหน้าขึ้นมามองยังตกใจไม่หายกอดแขนชัฏแน่น

 

          “เด็กมึง..กูไม่เอาก็ได้วะ!”

 

          “เอาน่ะไม่ได้อยู่แล้วหล่ะ!!..แต่บังเอิญกูกับมึงน่ะเหมือนกันอย่าง คือไม่ชอบพวกที่ช่างแส่!!” ชัฏบอกผลักแพรวาให้เมฆที่เพิ่งเดินมาถึงส่งปลายเท้างามๆ ถีบนิติพลจนกระเด็นออกไป

 

          “โอ๊ย!!..ไอ้..” เสียงร้องของนิติพลทำให้เพื่อนๆ รีบกรูเข้ามาช่วยแล้วพากันเดินมาหาชัฏ

 

          “เจ๋งนักเหรอมึง..รวยแล้วใหญ่นักหรืองัย!”

 

          “ไม่ใหญ่แต่ก็..เก่งพอตัว!” ชัฏบอกหัวเราะขำหันมาหาเมฆ

 

          “มันถามว่ากูใหญ่ป่าววะ..ไอ้เมฆมึงจะให้กูทำยังงัยกับมันดีวะ!!”

 

          “ไม่ต้อง!..กูเอง!” เมฆบอกเดินมาดึงคอเสื้อหนึ่งในห้าคนลากไปโยนไว้นอกโรงอาหาร เคนเดินมากอดคอชัฏมองดูเมฆโดนพวกนั้นล้อมไว้หกคน นาวินกับเพชรยืนอยู่ทั้งสองคนหันมามองหน้าชัฏอย่างไม่เข้าใจ

 

          “มึงแหย่พวกนั้นทำไมวะ??” เคนหันมาถามอย่างสงสัย แพรวาหันมามองเคนกับชัฏทำท่าเป็นห่วงเมฆ

 

          “แค่อยากให้ไอ้เมฆมันยืดเส้นยืดสาย...เดี๋ยวมันจะอกแตกตายซะก่อน..เห็นมันทำท่าอยากจะชกหน้ากูเมื่อเช้านี้!”

 

          “ไอ้เชี่ยนี่..มึงอย่าทำแบบนั้นอีกนะกูขอร้อง!” เคนบอก ชัฏก้มมองแพรวาก่อนจะหันไปหาเคน

 

          “กูขอโทษ!” ชัฏบอก เคนหันมามองไม่ได้พูดอะไรมองแพรวาที่ดูท่าทางเป็นห่วงเมฆแล้วเดินอ้อมมาหาแพรวา

 

          “ไม่ต้องห่วงหรอกแพร..ไอ้เมฆมันยอมแค่ไอ้ชัฏเท่านั้นแหละ..นั่นน่ะเห็นป่าว!!” เคนบอก แพรวารีบเดินไปหาเมฆที่เดินเช็ดปากกลับเข้ามาจูงมือแพรวาบีบแน่น

 

          “กลับห้องเหอะ!” เพื่อนๆ พากันตามมา ว่าน เก้า แก้ม แอนเดินเข้ามาหามองหน้าเคนกับชัฏเหมือนอยากจะถามว่าเกิดอะไรขึ้น สองคนยักไหล่หันไปมองหกหนุ่มที่กำลังลุกขึ้นเหมือนสมน้ำหน้า

 

               บ่ายสามโมงขณะที่ทุกคนกำลังเก็บหนังสือเตรียมตัวกลับบ้านก็ต้องชะงักเพราะได้ยินเสียงประกาศจากทางโรงเรียน                   

 

           ...นายเมฆินทร์ วรเมธากุล ขอเชิญที่ห้องฝ่ายปกครองด้วยค่ะ...นายเมฆินทร์ วรเมธากุล.. ขอเชิญที่ห้องฝ่ายปกครองด้วยค่ะ...              

    

           สิ้นเสียงประกาศจากทางโรงเรียนเพื่อนทุกคนในห้องหันมามองเมฆพร้อมกันอย่างนึกเป็นห่วงมีเคนคนเดียวที่นั่งหัวเราะเหมือนเห็นเป็นเรื่องตลก  ชัฏนั่งมองเมฆหัวเราะขำที่เมฆโดนฝ่ายปกครองเรียกพบ เมฆค่อยๆ ลุกขึ้นเดินไปตบมือเคนที่ยกขึ้นมา หันไปหยิบกระเป๋านักเรียน เคนหัวเราะหยิบกระเป๋านักเรียนเดินตามพร้อมเพื่อนๆ ในกลุ่ม

 

          "รู้สึกว่าฝ่ายปกครองจะทำงานช้าจังเลยว่ะ ไอ้เมฆ!" เคนบอก

 

         "เมฆ!" แพรวาร้องเรียกเมฆเดินมาจับแขนเมฆอย่างเป็นห่วง   เมฆยิ้มยกมือลูบหัวแพรวา

 

          "ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้นหรอกน่า แพร..มีอะไรหรอกแพร"  เมฆบอกน้ำเสียงอ่อนโยนเคนเดินมาตบหัวแพรวา           

 

          "ทำยังกะไอ้เมฆจะไปเข้าคุก..ก็แค่ทัณฑ์บนจะจบอยู่อีกวันสองวันใครจะสนกัน..แพร!" เคนบอก เมฆเดินไปท่าทางเคร่งขรึม เคนเดินไปกอดคอชัฏที่เดินตามเมฆก่อนจะหยุดยืนฟังกันอยู่หน้าห้องฝ่ายปกครอง แพรวารีบมุดเข้าไปยืนหน้าชัฏกับเคนสองคนหัวเราะขำแพรวาที่ดูจะตกอกตกใจเกินกว่าเหตุ    

                          

          "มาแล้วเหรอนายเมฆินทร์..นี่คุณนิติภูมิเป็นคุณพ่อของนายนิติพล งามหน้าจริงๆ นักเรียนโรงเรียนนี้  เธอเห็นครูเป็นหัวหลักหัวตอหรือยังงัยถึงได้มีเรื่องชกต่อยกันจนถึงขนาดต้องหามส่งโรงพยาบาล...นายนิติภูมิแขนหักต้องเข้าเฝือกดีนะที่ไม่ช้ำในตายจะจบไปเป็นโจรกันหรืองัย เฮอะ!!"  เสียงแป๋นๆ ของอาจารย์เกศราฝ่ายปกครองดังจนแสบแก้วหู เมฆยกมือไหว้พ่อของนิติพลกับอาจารย์เกศราแล้วยืนฟังนิ่งเงียบไม่พูดอะไร

 

          "ครูติดต่อคุณพ่อของเธอไม่ได้   เธอต้องให้ผู้ปกครองมาเซ็นรับรองความประพฤติและถูกลงโทษให้พักการเรียนหนึ่งเทอม......"  เสียงของครูฝ่ายปกครองดังมาเรื่อยๆ เคนกับคนอื่นๆ  ที่อยู่ข้างนอกถึงกับสะดุ้ง    

    

          "เรื่องแค่เนี้ยนะ!..สั่งพักการเรียนหนึ่งเทอม ไม่สอบสวนกันก่อนเหรอวะ ยัยครูนี่เพิ่งเข้ามายังไม่ถึงสองเดือนเลย ทำไมโหดจังวะ..แพรโทรหาคุณพ่อได้ป่าว..พ่อไอ้เมฆไปเมืองนอก..เหลือแต่แม่เลี้ยงมันคงไม่ค่อยสะดวก..ถึงมาก็ช่วยอะไรไม่ได้หรอก คุณพ่อน่าจะเวิร์คกว่า..เรื่องมันชักจะไปกันใหญ่แล้ว  แค่นี้พักการเรียนดิสไครมิเนทกันชัดๆ พ่อไอ้นิติพลมันให้เงินโรงเรียนเท่าไหร่กันวะ?"   เคนบ่นไปเรื่อยมองแพรวาที่กำลังกดโทรศัพท์หาคุณคเชนทร์.. แพรวาเดินหลบออกไปคุยโทรศัพท์ข้างนอก  เสียงเมฆดังออกมาจากประตูทำให้เคนกับเพื่อนๆ ขยับเข้าไปแนบหูฟังใกล้ๆ อีกครั้ง

 

          "สั่งพักการเรียนผม แล้วสั่งพักการเรียนนิติพลกับคนอื่นๆ  ที่ลุมยำผมด้วยหรือเปล่าครับคุณครู" เมฆถามท่าทางอวดดี

 

          "เธอจัดการซ้อมพวกนั้นจนไปหยอดน้ำข้าวต้ม  พักการเรียนครูว่าน้อยไปด้วยซ้ำสำหรับเธอ  ดีแค่ไหนที่ทางโรงเรียนไม่ไล่เธอออก นายเมฆินทร์!"

 

          "หกลุมหนึ่งเนี่ยนะครับ คุณครู!!"

 

          "แต่เธอทำเกิดกว่าเหตุ!"

 

          "ผมไม่ยอม ถ้าคุณครูจะสั่งพักการเรียนผม  คุณครูก็ต้องสั่งพักการเรียนนายนิติภูมิกับคนอื่นด้วย" เมฆบอก

 

          "ผมก็ไม่ยอมเหมือนกันครับคุณครู ถ้าลูกผมถูกพักการเรียน  ผมจะยกเลิกเงินที่สนับสนุนทางโรงเรียนทั้งหมด ไม่เชื่อก็ลองดู  เด็กเกเรแบบนี้ไม่รู้จะให้เรียนที่นี่ทำไม..ลูกผมเกือบตายอีกหน่อยเด็กนี่ก็คงได้ไปเป็นโจรแบบคุณครูว่าจริงๆ หัดเป็นนักเลงตั้งแต่ตัวแค่เนี้ย?"  พ่อของนิติพลพูดขึ้นอย่างไม่พอใจที่เห็นเมฆทำท่าทางจองหอง

          "ลูกชายของคุณลุงมันอ่อนเองแล้วมาทำเป็นซ่า! แค่นั้นผมว่ายังน้อยไปด้วยซ้ำ..."    เมฆบอกอย่างไม่ได้รู้สึกสะทกสะท้านจนอาจารย์ฝ่ายปกครองแทบจะปรี๊ดออกมาอีกรอบ

 

          "นายเมฆินทร์ มันจะเกินไปแล้วนะ!!  นี่ขนาดเธออยู่ต่อหน้าครูนะ!!"

 

          "คุณครูครับ ถ้าคุณครูยังมีความยุติธรรมอยู่บ้าง  อย่างน้อยก็น่าจะถามผมก่อนว่าเกิดอะไรขึ้น ผมรักโรงเรียนนี้  ผมรักคุณครูทุกคนที่สอนผม แล้วผมก็รักเพื่อนๆ ที่นี่ทุกคน  แค่คุณครูคนเดียวเปลี่ยนความคิดนี้ของผมไม่ได้หรอกครับ  ถ้าผมถูกพักการเรียนคนเดียว  ผมจะเอาเรื่องกับคุณครูให้ถึงที่สุด"  เมฆบอกอย่างไม่ยอมแพ้เช่นกัน

 

          "นายเมฆินทร์..มันจะเกินไปแล้วนะ....เธอ.!!!" เสียงปรี๊ดๆ   ของอาจารย์ฝ่ายปกครองดังขึ้น  ก่อนจะหยุดชะงักเพราะได้ยินเสียง..ดังมาทางประตู

 

         "มีอะไรกันครับเคุณครู!"   คุณคเชนทร์เดินเข้าไปในห้องมองเมฆก่อนจะหันไปหาอาจารย์และคุณนิติภูมิ  อาจารย์เกศราฝ่ายปกครองรีบเชิญคุณคเชนทร์เข้าไปนั่งด้านใน  คุณนิติภูมิยกมือไหว้คุณคเชนทร์ เพราะดูจากบั้งแล้วคงไม่ธรรมดา  คุณคเชนทร์ยกมือไหว้ตอบหันไปหาอาจารย์ฝ่ายปกครองที่กำลังอธิบาย

 

          "เอ่อ...คือพอดีนักเรียนมีเรื่องชกต่อยกันน่ะค่ะ  ทางโรงเรียนเลยต้องเชิญผู้ปกครองนักเรียนมา ดิฉันติดต่อคุณพ่อของนายเมฆินทร์ไม่ได้น่ะคะจะให้มารับทราบพฤติกรรมลูกชาย"            

 

          "คุณสมภพเขาไปพม่าสองอาทิตย์  เขาฝากลูกชายไว้กับผม..แล้วทะเลาะกันรุนแรงขนาดต้องเรียกพบผู้ปกครองเลยรึ?"

 

          "คือ..." อาจารย์ฝ่ายปกครองยังพูดไม่จบ  คุณนิติภูมิก็พูดแทรกขึ้นมา

 

          "คือไม่มีอะไรมากหรอกครับท่าน เด็กๆ ทะเลาะกัน  ผมว่าเลิกแล้วต่อกันไปก็แล้วกันนะครับ ผมไม่อยากให้มีเรื่องถึงขนาดต้องพักการเรียนแล้วจะเสียอนาคตของเด็กเปล่าๆ"   คุณนิติภูมิพูดหน้าตาเฉย ทำให้อาจารย์เกศราถึงกับโล่งอก

 

          "ได้ยังงัยครับคุณครู..ผิดก็ต้องว่ากันไปตามผิด  ที่นี่เป็นโรงเรียน นักเรียนควรได้รับการปลูกฝังในเรื่องที่ดี ถ้าความไม่ยุติธรรมสามารถเกิดขึ้นได้ที่โรงเรียนแล้วอนาคตของชาติจะเป็นยังงัย  ผมคิดว่าการเลือกปฏิบัติไม่ควรเกิดขึ้นในโรงเรียนแห่งนี้เพราะมันเหมือนกับเป็นการปลูกฝังค่านิยมที่เลวให้กับเด็กนักเรียนที่จะเป็นกำลังสำคัญของชาติในอนาคต  ถ้าผมผิดผมยอมรับแต่ไม่ใช่ว่าคุณครูจะมายัดเยียดความผิดให้ผมโดยที่ผมไม่ได้เป็นคนลงมือก่อน   แถมทางโรงเรียนก็ไม่ถามอะไรผมซักคำ...ผม...ยอมจบแน่!!"   เมฆบอกหยุดมองหน้าอาจารย์เกศราที่เริ่มจะนั่งไม่ติดเสียแล้ว  ก่อนเมฆจะพูดต่อ   

       

          "...นายนิติภูมิหาเรื่องเพื่อนผมก่อนแถมพูดจาหาเรื่องคนโน้นคนนี้ไปทั่วทำตัวเหมือนกับตัวเองใหญ่คับฟ้า..ถามหน่อยเถอะครับคุณครู...ว่านักเรียนแบบนี้โรงเรียนจะเก็บไว้ทำอะไร?"  เมฆบอก คุณคเชนทร์ไม่ได้พูดว่าอะไรหันไปทางอาจารย์ฝ่ายปกครองและผู้ปกครองนักเรียนที่ทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก  เหมือนอยากจะรู้ว่าทางโรงเรียนจะจัดการอย่างไร  พอดีผู้อำนวยการโรงเรียนเดินเข้ามาหาคุณคเชนทร์เพราะมีคนไปบอกท่านว่าคุณคเชนทร์มาพบคุณครูฝ่ายปกครอง