รักฉันนั้น...เพื่อเธอ

 

         

 

           เมฆกับคุณคเชนทร์เดินออกมาจากห้องฝ่ายปกครองหลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง  แพรวากับเพื่อนๆ รีบเดินเข้ามาหาด้วยความอยากรู้

 

          "คุณพ่อ..เมฆ..มีอะไรหรือเปล่าคะ?"      

   

          "ไม่มีอะไรแล้วหละ จะกลับบ้านพร้อมพ่อหรือเปล่าหึเรา?"       

 

          "คุณพ่อกลับก่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวแพรกลับพร้อมเมฆค่ะคุณพ่อ"    คุณคเชนทร์พยักหน้า เพื่อนๆ แพรวายกมือไหว้คุณคเชนทร์ แล้วพากันเดินมาส่งคุณคเชนทร์ที่รถ มีตำรวจอีกคนยืนรอเปิดประตู หลังจากคุณคเชนทร์กลับไปแล้วคนอื่นๆ ก็พากันมาสุมหัวคุยกันต่อ เคนเดินไปขับรถชัฏออกมาจอดหน้าสนามบาสฯ  เมฆ ว่าน เก้าเดินไปเข็นมอเตอร์ไซด์ออกมา

 

          "..แล้วงัยต่อวะ..ตอน ผอ.เข้ามา" เคนถามอยากรู้เรื่องหลังจากนั้น

 

         "กูไม่รู้ คุณพ่อเข้าไปคุยกับท่าน ผอ. ให้กูรออยู่ข้างนอก อาจารย์เกศรากับพ่อไอ้นิติพลก็เข้าไปด้วย..กลับกันเหอะ  ฝนทำท่าจะตกแล้ว" เมฆบอก เพื่อนๆพากันแหงนมองท้องฟ้าที่เริ่มจะมีฝนตกโปรยปราย  กลุ่มเมฆหนาเริ่มก่อตัวดูมืดครึ้มอีกไม่เกินสิบนาทีคงจะตกหนัก ทุกคนเลยพากันแยกย้ายกลับบ้าน แก้มกับแอนหันไปคุยกับแพรวาแล้วเดินไปซ้อนท้ายรถมอร์เตอร์ไซด์ของว่านกับเก้าที่สตาร์ทเครื่องรออยู่    

             

          เมฆขี่มอร์เตอร์ไซด์ออกจากโรงเรียนได้ไม่ถึงห้านาทีฝนเริ่มตกแรงขึ้นเรื่อยๆ    รถสปอร์ตคันหรูเปิดไฟกระพริบรออยู่ข้างทางจนมองกระจกหลังแทบไม่เห็น

 

         "ฝนตกแรง..แพรขึ้นมาเร็วเข้า!!!" ชัฏเปิดกระจกรถตะโกนเรียกแพรวาทันทีที่เมฆขับมาถึง           

 

         "ไม่เป็นไร..แพรกลับกับเมฆได้!!"   แพรวาตะโกนตอบกอดเอวเมฆแน่นปากเริ่มสั่นหันหน้าไปอีกด้านเสื้อนักเรียนเปียกฝนจนเห็นซับในบางเฉียบ      เมฆจอดรถโยนกระเป๋าแพรวากับของตัวเองให้ชัฏแล้วหันไปบอกแพรวาที่กอดเอวเมฆแน่นทำท่าไม่ยอมไปกับชัฏ..น่าจะยังกลัวไอ้ชัฏอยู่แน่ๆ..เมฆคิด

 

         "ไปขึ้นรถไอ้ชัฏก่อนแพร ฝนตกแรงขนาดนี้แถมมีลมแรงด้วย..ให้ไอ้ชัฏไปส่งที่บ้านเดี๋ยวเมฆกลับไปเอารถที่บ้านแล้วจะตามไป...ตอนกลับบ้านคราวที่แล้วเมฆเอารถมาไว้ที่บ้านพ่อด้วย"  เมฆบอกแพรวาส่ายหน้ากอดเอวเมฆแน่นขึ้นไปอีกไม่ยอมปล่อยมือจากเอวเมฆ ชัฏนั่งอยู่ในรถมองเมฆกับแพรวาอย่างรำคาญหันไปคุยกับเคน

 

         "มึงว่าแพรดื้อมั๊ยวะ! ข้ามมาขับซิ!..เดี๋ยวกูไปลากสาวสวยนั่นมาก่อน...ทำเป็นตัวติดกันจนหน้าหมั่นไส้!!" ชัฏบอก  เคนหัวเราะก้าวข้ามมานั่งฝั่งคนขับ มองดูชัฏเปิดประตูออกไปหาแพรวา                              

        "ลงมาซะที!!..รับรองจะไปส่งให้ครบสามสิบสองแน่นอน..หรืออาจจะได้ลูกแฝดแถมไปด้วยก็ได้!"   ชัฏชะโงกหน้ามาหาแพรวา

 

        "ไอ้บ้า!" แพรวาหันมาด่าตอนชัฏอุ้มลงมาจากมอเตอร์ไซด์  คนถูกด่ายิ้มขำเมฆส่ายหน้าอย่างเบื่อหน่ายที่ชัฏชอบแหย่แพรวาอยู่ได้...น่ารำคาญจริง เห็นอะไรเป็นเล่นไปหมด..เมฆคิดก่อนตะโกนบอก ตอนแพรวาเดินตามแรงดึงของชัฏไปที่หน้ารถ

 

        "เดี๋ยวเมฆตามไป!!" เมฆตะโกนแข่งกับเสียงฟ้าร้อง มองชัฏดึงแพรวาไปนั่งข้างหน้า เมฆขมวดคิ้วสงสัย..แล้วมันจะนั่งกันยังงัย...ก่อนจะอึ้งจอดรถแล้วเดินอ้อมไปหาแพรวากับชัฏอีกด้านนึง

 

        "แพรนั่งข้างหลังก็ได้!" แพรวาบอก เมฆจอดรถเดินไปเคาะกระจก   ชัฏเปิดกระจกลงมา

 

        "อะไร!!!"

 

        "ทำไมไม่ให้แพรนั่งข้างหลัง?"

 

        "นั่งข้างหลังเบาะมันเปียก!"

 

        "เปียกให้นั่งทับกระเป๋ากูก็ได้!"

 

        "ทำไมมึงพูดมากจังวะ..กูหนักกูยังไม่บ่นเลย..ไปได้แล้วไอ้เคน!!"   ชัฏบอกกดรีโมทย์เลื่อนปิดกระจกแล้วหันไปบอกเคน เคนออกรถหันไปมองเมฆทางกระจกหลังเห็นเมฆยังยืนงงอยู่ก็หัวเราะขำ

 

         "ตัวมึงก็เปียก..มึงนั่งลงมาเบาะมันก็เปียกอยู่ดี   ต่างกันตรงไหนวะกับให้แพรนั่งข้างหลัง..ไอ้เมฆมันจะถึงบ้านหรือเปล่าวะวันนี้" เคนบอกแพรวาหันไปมองเมฆที่ยังยืนอยู่ที่เดิมทำท่าอาลัยอาวรณ์ ชัฏจับหัวแพรวาหมุนกลับมาข้างหน้าหันไปบอกเคน

 

         "ต่างซิ..แพรนั่งหลังก็เปียกเบาะสองอัน นั่งแบบนี้เปียกแค่เบาะหน้าเบาะเดียว..กูบอกให้แพรเลิกกับมันซะก็สิ้นเรื่อง..ทำเป็นเล่นตัวอยู่ได้!"    ชัฏบอก แพรวาหันมามองชัฏตาเขียวปัด...

 

         "ไอ้บ้า!"

 

         "ด่าอีกทีจูบโชว์เลยนะ..ไม่เชื่อลองดูดิ!"  

          

        .......เงียบสนิท.......

 

         "ก้นนิ่มเป็นบ้าเลยว่ะ..ไอ้เคน?"

 

         "ไอ้เชี่ยนี่!" เคนหันมาด่า

 

         "ยิ่งเปียกฝนยิ่งเซ็กซี่ว่ะ..มึงดูดิ!" ชัฏหันไปบอกเคน  เคนส่ายหน้าอย่างรำคาญ

 

         "ตัวก็หอม..หนาวเหรอ..มาชัฏช่วยเปลี่ยนเสื้อให้   เสื้อยืดข้างหลังมีอยู่ตัวนึง"

 

         "ฮึก..ฮึก..ฮึก"

 

         "ไอ้เชี่ยนี่...เลิกเล่นได้รึยัง!!"  เคนรำคาญชัฏที่นั่งแหย่แพรวาจนร้องไห้ ชัฏก้มหน้ามาหาแพรวา ก่อนจะแหกปากเสียงดังลั่นรถ         

                    

         "อ๊ากกกกกกกกก....เจ็บบบบบบบบบ..ยอมแล้วววว..ชัฏล้อเล่นนนนน!!!"

 

         "สมมมมมน้ำหน้า!"  เคนบอกมองชัฏที่พยายามจับหัวแพรวาขึ้นมาก่อนจะยกมือถูรอยฟันที่ขึ้นเป็นแผงมีเลือดซิบๆ จนคนโดนกัดหน้าหงิก    

 

         "ล้อเล่นก็ไม่ได้!!" เสียงชัฏบ่นพรึมพรำ     

 

         คุณคเชนทร์นั่งรอทานข้าวเย็นกับเด็กๆ อยู่ที่บ้านมองออกไปเห็นรถชัฏกำลังเลี้ยวเข้ามาจอดในโรงจอดรถ ไม่นานชัฏ เคนและแพรวาก็เดินตัวเปียกเข้ามาในบ้าน

 

         "รีบไปอาบน้ำไปลูก" คุณคเชนทร์บอก

 

         "ค่ะ..คุณพ่อ”  แพรวาบอกรีบวิ่งขึ้นไปข้างบน

 

         "สวัสดีครับคุณพ่อ/คุณพ่อ" ชัฏกับเคนยกมือไหว้คุณคเชนทร์

 

         "เจ้าเมฆล่ะ?"

 

         "เดี๋ยวคงตามมาครับ" เคนบอก

 

         "เจ้าชัฏไปอาบน้ำก่อนไป เปียกฝนเดี๋ยวจะเป็นหวัด"   คุณคเชนทร์บอก ยังไม่ทันที่ชัฏจะไปอาบน้ำก็ได้ยินเสียงรถวิ่งเข้ามาจอดในบ้าน

 

         เคนรีบเดินไปที่หน้าบ้านเห็นเบนซ์สปอร์ตคันสวยกำลังจอดต่อท้ายรถชัฏ

 

         "เฮ้ย! ไอ้เมฆมันกลัวน้อยหน้ามึงว่ะ..สงสัยกลัวแพรเปลี่ยนใจ"

 

         เคนบอกกอดคอชัฏที่ยืนยิ้มมองดูเมฆวิ่งเข้ามาในบ้านทั้งที่ชุดนักเรียนยังไม่ได้เปลี่ยน

 

         "แพรล่ะ?" เมฆถามทันทีที่เข้ามาในบ้าน

 

         "ขึ้นไปอาบน้ำ มึงเพิ่งซื้อรถใหม่เหรอวะ.สวยว่ะ?" เคนถาม      

      

         "เปล่า แม่กูซื้อให้หลายเดือนแล้ว แต่ไม่ได้เอามา  ลุงสมบอกจอดอยู่เฉยๆ ไม่มีคนใช้เลยให้กูเอามาใช้ที่นี่"    เมฆบอกเดินเข้าไปหาคุณคเชนทร์ที่นั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น

 

         "สวัสดีครับคุณพ่อ"

 

         "อึมม..มาแล้วเรอะ ไปอาบน้ำก่อนไป จะได้รีบมากินข้าว"    คุณคเชนทร์บอก   แพรวาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้วเดินเข้ามาให้ครัวเพราะได้ยินเสียงเคนกับชัฏคุยกันอยู่ในนั้น

 

         "ทำอะไรกันอ่ะ?"

 

         "คุณพ่อซื้อกับข้าวมาจากตลาด กำลังแกะใส่จาน เข้ามาก็ดีแล้วยกออกไปทีซิ เมื่อไหร่ป้าสำอางจะกลับ แพรรู้หรือเปล่า?"

 

         "คงอีกสองสามวัน เพราะแม่ป้าสำอางไม่สบาย"  แพรวาบอกเดินยกอาหารตามชัฏออกไป เมฆเดินออกมาจากห้องหลังจากอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว

 

         ทุกคนมาพร้อมกันทีโต๊ะอาหาร ขณะที่ทุกคนกำลังนั่งทานอาหารกันอยู่นั้น   คุณคเชนทร์ก็ถามขึ้นว่า

 

         "จะสอบอยู่อาทิตย์หน้า คิดหรือยังว่าจะไปเรียนต่อกันที่ไหน?"

 

         "ผมกับไอ้ชัฏจะไปเรียนวิศวฯ ที่กรุงเทพฯ ไอ้ชัฏกำลังติวให้อยู่ครับ" เคนบอกคุณคเชนทร์หันไปหาแพรวาที่นั่งอยู่ข้างๆ

 

         "แพรบอกคุณพ่อหรือยัง?" เคนถามแพรวาส่ายหน้า ชัฏกับเมฆเหลือบมามองแพรวา

 

         "แล้วเราล่ะ แพรวาวันก่อนไหนบอกพ่อว่าจะไปเรียนกับเจ้าชัฏเจ้าเคนไม่ใช่รึ?"

 

         "ไม่.. ไม่ไปแล้วค่ะ แพรจะไปเรียนกับเมฆ..เมฆจะไปเรียนต่อที่ไหน?" เสียงหวานใสถามขยับเก้าอี้เข้ามาหาเมฆเกาะแขนเมฆท่าทางประจบประแจง เคนเหลือบมองชัฏที่นั่งเงียบก่อนจะหันกลับมาหาเมฆและแพรวา เมฆนิ่งอึ้งไปหันมายิ้มให้แพรวาจับมือแพรวาไว้ท่าทีอ่อนโยน 

 

        "พอดีเมื่อสองอาทิตย์ก่อนคุณแม่ให้ผมไปจัดการทำเรื่องวีซ่าเรียนต่อที่อเมริกา  หลังสอบเสร็จ ผม..."  แพรวาตกใจปล่อยแขนเมฆทันทีเพราะไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อน เมฆพูดยังไม่ทันจบแพรวาก็ลุกขึ้นวิ่งหนีขึ้นห้องปิดประตูเสียงดังปัง..เมฆตกใจรีบลุกตามแพรวาไป

 

         "แพร!!.. แพร!!" เปิดประตูก่อน!"   เมฆตะโกนเรียกแพรวาอยู่นานแต่ไม่มีเสียงตอบรับ 

 

         "กูนึกอยู่แล้ว ตอนพวกเราคุยกันไอ้นี่นั่งเงียบไม่ยอมพูดอะไรเลย" เคนหันมาคุยกับชัฏเงยหน้ามองเมฆอีกครั้ง

 

         "ตอนแรกเห็นแพรวาบอกจะไปเรียนต่อกับเราทำไมถึงเปลี่ยนใจซะล่ะ?" คุณคเชนทร์ถามเสียงเรียบๆ มองหน้าชัฏกับเคน

 

         "คือ...เอ่อ..พอดี แพรกับไอ้ชัฏทะเลาะกันก็เลยงอนกัน เดี๋ยวผมพูดกับแพรเองครับคุณพ่อ" เคนบอกคุณคเชนทร์พยักหน้า    

                         

         "พ่อคิดว่าจะลาออกจากราชการกลับไปอยู่กับคุณปู่คุณย่าท่านแก่มากแล้ว   ถ้าแพรวาไปเรียนกับเคนกับชัฏก็ดี พ่อจะได้ไม่ห่วง พ่อเราเป็นยังงัยบ้าง..เคน?" คุณคเชนทร์ถามเพราะพ่อของเคนมักจะแวะมาคุยกับท่านบ่อยๆ ตอนหลังเลิกงานแต่หลายวันนี้หายหน้าหายตาไป

 

         "สบายดีครับ ท่านว่ากำลังทำเรื่องขอย้ายเข้ากระทรวง ทางกระทรวงน่าจะอนุมัติไม่เกินสามเดือนครับคุณพ่อ" เคนบอก

 

         "ดี ถ้าไปเรียนก็ไปอยู่ที่บ้านพ่อ เสาร์อาทิตย์ค่อยกลับบ้าน แพรวาจะได้มีเพื่อนด้วย บ้านพ่อเราอยู่ไกลถึงเมืองนนท์ไปมาคงลำบาก" คุณคเชนทร์บอก

 

         "ขอบคุณครับคุณพ่อ"  เคนบอกมองเมฆที่เดินคอตกลงมา ชัฏยังคงนั่งเงียบไม่พูดอะไร     

 

         "คุณพ่อครับ คือผม.."

 

         "ว่างัย..เจ้าเมฆ?"         "คือคุณพ่อให้แพรไปเรียนต่อที่เมืองนอกกับผมได้หรือเปล่าครับ?"  เมฆถาม เคนกับชัฏหันมามองหน้าเมฆอย่างคิดไม่ถึง

 

         "แพรวายังเด็กเกินไป ไปแบบนั้นพ่อไม่เห็นด้วย"

 

         "นั่นน่ะซิครับ..มึงบ้ารึเปล่าไอ้เมฆ ได้คืบจะเอาศอก  แพรเป็นผู้หญิงนะ..ไม่ใช่ผู้ชาย...จะไปอยู่แบบนั้นได้ยังงัย  เมืองไทยมีที่เรียนแยอะแยะ มึงจะไปตายห่าที่ไหนก็ไปเหอะไอ้เมฆ!" เคนบอก

 

         "คุณพ่อครับผมขอโทษ คือผมไม่ได้คิดเป็นอื่น เพียงแต่ผมเป็นห่วงแพร คือ..ผม.."  เมฆไม่รู้จะพูดยังงัย  เพราะเกิดชัฏเป็นบ้าขึ้นมาทำอะไรแบบนั้นอีกเขาจะทำยังงัย ….เมฆมองเคนกลืนไม่เข้าคายไม่ออก เคนชะงัก หันไปหาคุณคเชนทร์

 

         "เอ่อ..จริงๆ เอาไว้เรียนจบปริญญาตรีที่นี่แล้วค่อยไปเรียนต่อเมืองนอกก็ได้  คุณพ่อว่าดีมั๊ยครับ" เคนบอกเสียงอ่อยๆผิดจากเมื่อครู่    คุณคเชนทร์มองเด็กสามคนอย่างแปลกใจแต่ไม่ได้พูดอะไร ก่อนจะมีใครพูดอะไรขึ้นมาทุกคนก็หันไปทางบันไดพร้อมกัน แพรวายกกล่องใส่ของขนาดกลางลงมาโยนไว้ที่พื้นชั้นล่าง   

                           

         "เอาคืนไปให้หมด..อยากไปไหนก็ไป...แล้วไม่ต้องมาให้เห็นหน้าอีกเลยนะ!!!" เสียงแปร๋นๆ ดังขึ้นเหมือนนางมารร้าย เมฆลุกขึ้นยืน..นิ่งอึ้งอย่างตกใจ  คุณคเชนทร์ขมวดคิ้วสูบซิก้าร์มองหน้าลูกสาวที่กำลังเดินหนีขึ้นไปบนห้อง

 

         "แพรวา!!..ลงมานี่ก่อน!" เสียงเรียกเรียบสนิท  แพรวาชะงักเท้าที่กำลังก้าวขึ้นบันไดขั้นสุดท้ายหันมามองคุณคเชนทร์น้ำตาล่วงเผลาะ

 

         "ไม่เอาค่ะ..ฮึก..ฮึก"

 

         "พ่อบอกให้ลงมา!!!" เสียงดุแบบที่แพรวาไม่เคยได้ยินมาก่อน เมฆ เคนและชัฏหันมามองหน้าคุณคเชนทร์อย่างตกใจ แพรวาค่อยๆ เดินลงมาก้มน้ำนิ่งน้ำตาร่วงแหมะ

 

         "ขอโทษเมฆเขาเดี๋ยวนี้เลยนะ!!"

 

         "ไม่เอาค่ะ..ฮึก..แพรเกลียดมัน..ฮึก ฮึก!!"

 

         "ตามพ่อมาที่ห้อง!!!"

 

         เคน เมฆ และชัฏยืนแนบหูกับประตูห้องคุณคเชนทร์แต่ไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย ก่อนจะพากันสะดุ้งหันมามองหน้ากันเพราะได้ยินเสียงร้องของแพรวาดังรอดออกมา

 

         "โอ๊ย!!..ฮืออ..ฮืออ..คุณพ่อ.. แพรเจ็บ..ฮืออ..คุณพ่อแพรกลัวแล้วค่ะ ฮืออ..ฮืออ..โอ๊ย!!..ฮืออ..ฮืออ..โอ๊ย!!..อืออ..คุณพ่อ ฮือ แพรกลัวแล้วค่ะ คุณพ่ออย่าตีแพร ฮืออ"     เสียงร้องพร้อมเสียงสะอื้นดังออกมา เคนก้าวถอยหลังมาอัตโนมัติ เมฆกับชัฏยืนนิ่งเป็นหุ่น จนเวลาผ่านไปเกือบชั่วโมงเสียงในห้องเงียบไปนานแล้ว แต่สามหนุ่มยังไม่มีใครขยับ..คลิ๊ก..เสียงเปิดประตูดังออกมาเคนสะดุ้งอย่างตกใจ

 

         "คุณพ่อครับ"

 

         "ยังไม่นอนกันอีกรึ พรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียนกันไม่ใช่เรอะ..แพรวานอนหลับไปแล้ว..พ่อจะออกมาปิดประตู"

 

         "ผมปิดเรียบร้อยแล้วครับคุณพ่อ" เมฆบอก

 

         "อึมม ขอบใจไปนอนกันได้แล้ว พ่อก็จะไปนอนเหมือนกัน" คุณคเชนทร์บอกเดินกลับเข้าไปในห้อง เคนเดินเข้าไปหยิบหมอนมานอนหน้าประตูห้องคุณคเชนทร์

 

         "มึงจะนอนนี่เหรอวะ?" เมฆถาม

 

         "เออ..นอนในห้องกูคงนอนไม่หลับ..แพรเป็นยังงัยมั่งเนี่ย! ความผิดของพวกมึงนั่นแหละ ไอ้เมฆถ้ามึงบอกแพรนานกว่านี้แพรคงไม่เสียใจ..รออะไรถึงเพิ่งจะมาบอก..ไอ้ชัฏมึงก็เหมือนกันทำบ้าอะไร..ตอนแรกแพรก็จะไปเรียนกับเราอยู่แล้ว แพรเลยไม่กล้าใกล้มึงเลย..  ต่อไปนี้นะ ถ้าพวกมึงทำแพรเจ็บแม้แต่ปลายเล็บกูขอสู้ตาย!! บอกไว้ก่อนเลยนะ!! พ่อกูยังไม่เคยตีกูซักแปะนึงเลย ฮึก ฮึก!!"   เคนบอกคว่ำหน้าลงกับหมอนพร้อมเสียงสะอื้นไม่พูดอะไรอีกชัฏกับเมฆกันมามองหน้ากัน

 

         เมฆเดินไปยกกล่องที่แพรวาขนมาโยนไว้ข้างล่างเข้าไปที่ห้องนั่งเล่น ชัฏหยิบหมอนมานอนข้างเคนก่อนจะหลับตามเคนไป เมฆมองสองคนที่นอนหลับอยู่หน้าห้องคเชนทร์ไปนานแล้วแต่ตัวเองยังคงนอนไม่หลับ หยิบการ์ดวันเกิดในกล่องที่ครั้งหนึ่งเขาเคยส่งให้แพรวาขึ้นมาดู

        ...นี่แพร!!..แก่อีกปีแล้วนะ ถ้าดื้อแบบเมื่อวานอีก...    เมฆจะจับแพรโยนลงน้ำเลยคราวนี้ อ่ะ!..ตุ๊กตาหมีนี่ให้แพร..  ถ้าแพรเปิดออกมันจะบอกว่า I LOVE U....แล้วปากมันก็จะค่อยๆ...จุ๊บ! มาที่แก้มสวยๆ ของแพร

                       HAPPY BIRTHDAY จ๊ะ..คนสวย

                                        "เมฆ"

          อีกฉบับหนึ่งเขียนว่า

 

            แพร!..เมฆขอโทดดดดดดดด....!!!..ดีกันน้า!!!!!!!!

 

        เมฆนั่งอ่านการ์ดอีกหลายฉบับวนไปวนมาจมอยู่ในความคิดตัวเอง จนกระทั่งเช้าเคนตื่นขึ้นมาประมาณตีห้าเดินเข้าครัวไปตั้งหม้อข้าวในครัวแล้วก็เดินไปเข้าห้องน้ำ

 

        ชัฏรู้สึกตัวลุกขึ้นหยิบหมอนสองใบเดินเข้าไปในห้องแล้วเดินออกมานอกบ้านรับอากาศบริสุทธิ์ในตอนเช้า      เมฆเดินตามมาไม่มีใครพูดอะไร  ไม่นานคุณคเชนทร์ก็ตื่นขึ้นมาได้ยินเสียงขลุกขลักในเครัวเลยเดินเข้าไปดู

 

        "ทำอะไรนั่นเจ้าเคน"

 

        "สวัสดีครับคุณพ่อ ข้าวต้มกระดูกหมูครับ..คุณพ่อตื่นนานแล้วเหรอครับ"

 

        "อึมม..ท่าทางจะอร่อยนะ..สำอางไม่อยู่เลยไม่มีใครทำกับข้าวพ่อว่าจะออกไปดูกับข้าวที่ตลาด..งั้นคงไม่ต้องไปแล้ว"

 

        "ไม่ต้องหรอกครับคุณพ่อ ตอนเย็นเดี๋ยวผมแวะซื้อเข้ามาให้น่าจะสะดวกกว่า คุณพ่อไม่ต้องห่วง"

 

        "งั้นเดี๋ยวพ่อไปหยิบสตางค์เอามาให้นะฝากซื้อไอศครีมมาให้แพรวาด้วยนะ เผื่อกลับมาจากโรงเรียนแล้วหิว รายนั้นชอบกินขนมหวานกับไอศครีม เด็กผู้หญิง" คุณคเชนทร์บอกเดินหัวเราะออกไปนอกบ้าน  ไม่นานแพรวาก็เดินออกมาจากห้องคุณคเชนทร์เข้าไปหาเคนในครัว

 

         "อ้าว! แพรตื่นแล้วเหรอ เป็นยังงัยมั่ง?" เคนถาม   วางมือจากหม้อน้ำ เดินมาดูแพรวาที่ตาบวมเป็นปลาทอง

 

         "เจ็บหรือเปล่า?" เคนถาม ยกมือลูบหัวแพรวา แพรวาเผลอสะอื้นออกมา

 

         "ไม่เป็นไรนะ..ไปอาบน้ำซะเดี๋ยวลงมากินข้าวต้ม   เคนทำให้แพรสุดฝีมือเลย" เคนบอกอย่างเอาใจมองแพรวาเดินขึ้นไปบนห้อง ขมวดคิ้วเห็นรอยแดงสามรอยที่ปรีน่องแล้วนึกสงสาร...คงจะเจ็บน่าดู..เคนคิด  ไม่นานเคนก็หันมาเห็นชัฏก็เดินเข้ามาในครัว เสียงพูดเรียบๆ เอ่ยขึ้น

 

         "คุณพ่อรักแพรจะตาย ถ้ามึงทำอะไรบ้าๆ อีกนะเจอกูแน่..ตีแพรเมื่อวานท่านเองคงเสียใจ  ลูกสาวคนเดียวถ้าไม่รักมีแม่ใหม่ให้แพรไปนานแล้ว!!" เคนพูดกรอกหูชัฏที่นั่งเงียบไม่ได้ตอบโต้อะไร

 

         คุณคเชนทร์เดินเข้าไปห้องพระกำลังจะสวดมนต์ได้ยินเสียงดังมาจากห้องแพรวาเปิดประตูห้องแพรวาเข้าไปดู ชัฏเองก็ชะงักเพราะกำลังเดินออกมาจากห้องครัว

 

        .....อ๊วกกก...อ๊วกกกกก..

 

        "เป็นอะไรลูก?" คุณคเชนทร์เดินเข้ามาดูแพรวาในห้องน้ำ

 

        "แพรปวดหัวค่ะ คุณพ่อ ฮึก ฮึก"

 

        "ไม่ร้อง ไม่ร้อง บ้วนปากซะ เดี๋ยวกินข้าวแล้วก็กินยา.. เจ้าเคนทำข้าวต้มไว้ให้แน่ะวันนี้" คุณคเชนทร์บอกพยุงลูกสาวมานอนที่เตียงห่มผ้าให้ลูบหัวลูกสาวคนเดียวด้วยความรัก

 

        "เดี๋ยวพ่อไปดูซิว่าเจ้าเคนทำข้าวต้มเสร็จรึยัง.สงสัยวันนี้คงไปโรงเรียนไม่ได้แล้วมั๊งเนี่ย..จะอยู่บ้านยังงัยคนเดียว..วันนี้สายๆ พ่อมีประชุม ตอนบ่ายก็ต้องออกนอกพื้นที่"   คุณคเชนทร์บอกทำท่าคิดหนักมองลูกสาวที่นอนซม

 

        "คุณพ่อคะ แพรรักคุณพ่อ..คุณพ่ออย่าตีแพรอีกนะคะ ฮึก..ฮึก..แพรเจ็บ..ฮึก ฮึก" แพรวาบอกกอดเอวคุณคเชนทร์แน่นน้ำตาหยดแหมะ คุณคเชนทร์ยกมือลูบผมแพรวาเบาๆ ขมวดคิ้วมองท่าทางแปลกๆ ของลูกสาว

 

        "พ่อจะไม่ตี ถ้าลูกไม่ดื้อ เราเป็นผู้หญิงกริยาแบบนั้นมันไม่งาม ไม่น่ารัก แพรรู้ใช้มั๊ยลูก"

 

        "แพรขอโทษค่ะคุณพ่อ"

 

       "รู้ว่าผิดก็ดีแล้ว เจ้าเมฆเขาคงเสียใจที่ลูกทำแบบนั้น.. ไปขอโทษเขาซะ คนเราต้องให้เกียรติซึ่งกันและกัน ถ้าลูกไม่ได้รักเขา ไม่ได้ชอบเขาก็บอกเขาไป ลูกยังมีโอกาสที่จะเจอคนอีกเยอะ พ่อไม่เคยบังคับ ลูกโตแล้วรู้ว่าอะไรถูกอะไรผิด    อะไรที่ทำแล้วพ่อจะเสียใจ"

 

        "แพรรักคุณพ่อค่ะ"

 

        "พ่อก็รักลูก แล้วเรื่องเรียนล่ะ?"

 

        "แพรยังไม่รู้ค่ะ"

 

        "ไม่เป็นไร เดี๋ยวนี้มหาวิทยาลัยเอกชนดีๆ ก็มีเยอะแยะ  เรียนเมื่อไหร่ก็ได้ แล้วค่อยๆ   คิดกันตอนเรากลับไปอยู่กับคุณปู่คุณย่าก็แล้วกัน พ่อว่าพ่อลาออกราชการเลยดีกว่าทิ้งลูกไว้แบบนี้พ่อก็เป็นห่วงกว่าเรื่องจะอนุมัติลูกก็จบจากที่นี่พอดี"    คุณคเชนทร์บอกยกมือลูบศีรษะลูกสาวยิ้มอย่างใจดี

 

        "แพรหายแล้วค่ะ คุณพ่อ"

 

        "ป่วยการเมืองรึเรา..มีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่า..เล่าให้พ่อฟังได้นะ"

 

        "ไม่มีอะไรค่ะ แพรรักคุณพ่อค่ะ" เสียงหวานเอ่ยก้มหน้าลงมาซบลงข้างเอวคุณคเชนทร์ยิ้มมองลูกสาวคนเดียวที่ช่างอ้อนไม่ยอมโตซักที