รักฉันนั้น...เพื่อเธอ

 

           "กูก็ไม่มีอะไรจะอธิบายเพราะกูอยู่กับแพรเท่าๆ กับที่ไอ้ชัฏมันอยู่กับแพร..มึงอยากจะคิดอะไรก็เรื่องของมึง!!!” เคนบอก มองเมฆที่หันมามองเหมือนอยากรู้คำตอบก่อนจะเดินหนีไปแล้วนึกขึ้นมาได้หันกลับมาหาเมฆอีกครั้ง

 

           “อ้อ!..เกือบลืมไป อย่าลึมคำพูดมึงซะล่ะ แล้ว...อย่า..เ..สือ..ก...ทำเป็นหมาหวงก้างก็แล้วกัน” เคนบอกเดินตามชัฏกับแพรวาออกมา  ว่าน แอน แก้มและเก้าเดินมาหาเมฆที่ยืนอึ้งมองตามสามคนอย่างสับสน 

 

           “กูว่าน่าจะมีอะไรเข้าใจผิดกันเพราะวันศุกร์ที่ผ่านมาไอ้เคนกับไอ้ชัฏมันนัดสาวจะไปดูหนัง มึงรู้จักจิ๊บกับฝ้ายห้องหกหรือเปล่า..กูเห็นสองคนนั้นมาหาไอ้เคนกับไอ้ชัฏที่ห้องวันนั้นแล้วชวนกันไปดูหนัง ไอ้สองคนนั้นมันยังชวนพวกกูไปด้วยเลย แต่พวกกูไม่ว่าง ไอ้เคนถามไอ้ชัฏว่าเมื่อไหร่มึงจะกลับมา..ไอ้ชัฏมันบอกไม่รู้โทรหามึงแล้วมึงไม่รับสาย มันสองคนเลยพาแพรไปดูหนังกับพวกมันด้วย..แค่นั้นที่กูรู้” เก้าบอก เมฆอึ้งไปกับเรื่องที่ได้ยินขมวดคิ้วคิดหาคำตอบ คนอื่นๆ พยักหน้าเห็นด้วยกับเก้า ว่านเดินมากอดคอเมฆแล้วพากันเดินออกมาจากโรงอาหารท่ามกลางสายตาที่อยากรู้อยากเห็นของนักเรียนทั้งโรงอาหาร จิ๊บกับฝ้ายหันมามองหน้ากันท่าทางสะใจ

 

           เมฆเดินเข้ามาในห้องเห็นชัฏนอนคว่ำหน้าอยู่บนโต๊ะ แพรวานั่งวาดรูปเงยหน้าขึ้นมามองเมฆ ก่อนจะก้มหน้าลงวาดรูปต่อไม่พูดอะไร เคนกับเพื่อนๆ ในห้องมองเมฆเดินไปหาชัฏ พากันหันมามองหน้ากันสงสัยว่าเมฆจะทำอะไร

 

           “ไอ้ชัฏ..กูขอโทษ!” เมฆบอกสีหน้าสำนึกผิด ชัฏเงยหน้าขึ้นมาตาแดงเหมือนคนนอนยังไม่เต็มตื่นเพราะเพิ่งจะหลับไปได้ไม่นาน เหยียดยิ้มมองเมฆแต่ไม่พูดอะไร  

 

           “หนายย...ให้อาจารย์ดูหน่อยซิ!” เสียงทุ้มนุ่มน่าฟังเอ่ยขึ้นดึงรูปที่แพรวากำลังวาดมาดูทำเหมือนเมฆเป็นอากาศธาตุ

 

           “ไม่ได้เรื่อง!!..มานี่อาจารย์จะสอนให้”  เสียงบอกเหมือนต่อว่าแต่ฟังดูอ่อนโยนนัก ชัฏเอื้อมมือมาจับมือแพรวาที่กำดินสออยู่มาแล้วค่อยๆ ลากเส้นวาดรูปท่าทางเหมือนจิตรกรเอกระดับโลก ไม่ถึงห้านาทีภาพที่วาดออกมาทำให้แพรวาถึงกับตะลึงหันมามองหน้าชัฏอย่างคิดไม่ถึง 

 

           “โห..สวยจังเลยอ่ะ ชัฏทำได้ยังงัย” แพรวาบอกมองภาพในมืออย่างชื่นชม ภาพวาดทีเห็นเป็นภาพนักเรียนหญิงชายสองคนจับมือกันวาดรูปเป็นรูปเหมือนของแพรวากับชัฏนั่นเอง

 

          “นี่แค่เด็กๆ ..มีอีกหลายอย่างที่แพรยังไม่เคย..เห็น...เดี๋ยวชัฏจะค่อยๆ สอนแพรเอง..” ชัฏบอกน้ำเสียงเนิบๆ เมฆขมวดคิ้วรู้สึกแปลกๆ  ชัฏเหลือบมองเมฆรอยยิ้มหยันเหยียดก่อนจะหันมาพูดกับแพรวาที่นั่งยิ้มหัดวาดรูปเหมือนเรียนแบบภาพเมื่อครู่อีกครั้ง

 

          “..แต่ที่แน่ๆ...เราตกลงกันไว้ว่าจะไปเรียนวิศวะด้วยกันที่กรุงเทพฯ.. แพรต้องการอาจารย์สอนพิเศษ...ชัฏจะไปช่วยติวให้..แบบ..ตัว..ต่อ..ตัว.. โชคดีจังที่วันนี้คุณพ่อไม่อยู่ คืนนี้ชัฏจะไปค้างที่บ้านด้วย..ตกลงตามนี้นะ” น้ำเสียงจากที่เนิบๆ เปลี่ยนเป็นเสียงหวานเหมือนหนุ่มเริ่มมีรัก มือมือเรียวยาวยกขึ้นมาขมวดผมแพรวาเล่นเหมือนคนว่างงาน ยื่นหน้ามาคุยกับแพรวาดวงตาหวานฉ่ำเหมือนอยากจะกินแพรวาทั้งตัว แพรวาชะงักมือที่กำลังวาดรูปขมวดคิ้วหันมามองหน้าชัฏจนแทบจะจูบกัน รู้สึกได้ถึงลมหายใจของอีกฝ่าย แพรวายื่นมือมาผลักหน้าชัฏออกแล้วหัวเราะขำไม่รู้ว่าสองหนุ่มกำลังเล่นเกมส์อะไรกันอยู่ ชัฏขยิบตาหัวเราะอย่างขี้เล่น

 

 

         "ดีจังเลย..แพรจะได้ไม่ต้องอยู่คนเดียว วันนี้ป้าสำอางไม่อยู่ด้วย" แพรวาบอกยิ้มให้ชัฏดวงตาใสซื่อจนชัฏนึกสงสาร..เมฆยังยืนอยู่ที่เดิมจ้องแพรวาอย่างคิดไม่ถึงว่าแพรวาจะให้ชัฏไปค้างที่บ้านด้วย

 

          "แต่มีข้อแม้นะ..ถ้าชัฏไปค้างด้วยแพรจะต้องว่านอนสอนง่ายแล้วก็....” ชัฏค่อยๆ ชะโงกหน้าเข้ามาหาแพรวาทำท่าเหมือนเป็นเจ้าของสาวน้อยตรงหน้ากระซิบข้างหู แพรวาเงี่ยหูฟังหันมามองชัฏตาแป๋ว..ยกมือเกาหัวยิกๆ เพราะไม่รู้ว่าชัฏพูดอะไร..ชัฏอมยิ้มขำ...ก็ไม่ได้พูดอะไรจะได้ยินได้งัย.. ตาสวยเหมือนกวาง..เอ๊ะ!..หรือว่าเหมือนกระต่าย..จมูกก็โด่งน่ากินจริง.. ปากนี่แดงยังกะลูกตำลึง.. ผิวใสยังกะเด็ก.ผมก็สวยแถมหอมอีกตะหาก..จับปล้ำซะเลยดีมั๊ยน้า..อย่างเก่งก็แค่โดนยิงกระโหลก..หรือว่าจะพาหนี..มีเมียตั้งแต่สิบแปด..เอ่อ..เข้าท่าดีแฮะ...ชัฏคิดเพลินๆ นิ้วยังคงพันเกี่ยวเส้นผมหนาเล่น แพรวาเหลือบมองเมฆบ้าง เคนบ้าง เพื่อนคนอื่นที่พากันหันมามองอย่างรอลุ้นเพราะไม่รู้ว่าสองคนนี้เล่นเกมส์อะไรกันอยู่ แพรวาหันกลับมาหาชัฏ

 

          “ชัฏยิ้มอะไร?” เสียงหวานถามทำหน้างง เมฆกำมือแน่นพยายามระงับความโกรธที่กำลังก่อตัวอยู่ในขณะนี้

 

          “ไอ้ชัฏ!” เสียงเรียกอย่างพยายามเตือนสติตัวเองว่าอย่าวู่วาม

 

          “อะไร!!” เสียงถามห้วนไม่ได้หันมามอง

 

          “ขอคุยด้วยหน่อย”  

 

          “กูยุ่งอยู่...ไม่เห็นหรืองัย!” ชัฏขมวดคิ้วหันมาบอกเสียงเรียบ เมฆนึกอย่างโมโห..ยุ่งห่าอะไร..กูไม่เห็นมึงทำอะไรเลย..มึงจะจับทำไมนัก..ยัยเซ่อนั่นก็ปล่อยให้จับอยู่ได้ ไม่มีปัญญาทำอะไรเลยรึงัย..เมฆคิดก่อนจะหันไปที่ประตูเพราะพอดีอาจารย์เดินเข้ามาในห้อง เมฆเลยต้องเดินกลับไปนั่งกับเคน ระหว่างที่อาจารย์ประวิทย์กำลังสอนวิชาฟิสิกส์อยู่นั้น อาจารย์เขียนโจทย์บนกระดานห้าข้อแล้ว หันมาถามนักเรียนว่าใครสามารถทำโจทย์บนกระดานได้ ห้องทั้งห้องเงียบกริบ ชัฏหันไปกระซิบข้างๆ หูแพรวา เมฆหันมามองทันที เห็นชัฏยกมือขึ้น

 

         “ว่างัย เด็กคณิตโอลิมปิค อย่างลองวิทยาศาสตร์บ้างหรืองัย..ไหนมาลองทำข้อหนึ่งซิ” อาจารย์เอ่ยแซวอย่างอารมณ์ดีเพราะรู้ถึงกิตติศัพท์นักเรียนดีเด่นที่สร้างชื่อให้โรงเรียนติดต่อกันมาสองปี ชัฏหัวเราะ ลุกขึ้นเดินออกมาหน้าห้อง  ห้องทั้งห้องเงียบกริบ..ห้าข้อใช้เวลาไม่ถึงสามนาที พอทำเสร็จ ชัฏหันมาอธิบายให้เพื่อนๆ ในห้องฟังที่ละข้อแถมมีเคล็ดลับให้เพื่อนๆ รีบจดใส่สมุดอีกต่างหาก อาจารย์ประวิทย์เอง...ยังงง!!

 

         “ดีมากนายชัฏ ชั่วโมงหน้าสอนแทนครูเลยก็แล้วกัน!” อาจารย์บอกส่ายหัว..เด็กอะไรมันจะเก่งขนาดนั้นวะ!..

 

         “ขอโทษครับอาจารย์…พอดีผมอยากอวดสาว..ผมกำลังตามจีบแพรวาอยู่ครับ แต่เธอไม่ยอมใจอ่อนกับผมซะที” ชัฏบอกเพื่อนส่งเสียงโห่กันลั่นห้อง อาจารย์ประวิทย์หัวเราะหันมามองแพรวาที่เหวอจนหน้าแดง

 

         “แพรวา..ครูว่าเธอใจอ่อนได้แล้วนะ หายากนะทั้งเก่งทั้งหล่อขนาดเนี้ย!!’ อาจารย์รับมุกทันที แพรวายิ้มแหยๆ มองชัฏที่หัวเราะอารมณ์ดีเดินเข้ามาลูบผมโยกไปมา

 

         “เป็นงัย..ชัฏเป็นอาจารย์ให้แพรได้ป่าว!!”  แพรวาหัวเราะอย่างอารมณ์ดีลืมเรื่องที่ทะเลาะกับเมฆไปเลย เมฆกำมือแน่น เคนเหลือบมองเมฆไม่ได้พูดอะไร ขมวดคิ้วมองชัฏกับแพรวารู้สึกแปลกๆ

            

         หลังเลิกเรียน ชัฏนั่งพิงกำแพงมองหน้าเมฆหยั่งเชิง รอแพรวากลับจากห้องน้ำ ท่าทางไม่ได้เดือดร้อนเลยซักนิดกับเรื่องเมื่อเช้านี้  เมฆหันมามองชัฏหลายครั้งอยากจะเดินเข้าไปถามให้มันรู้เรื่องแต่ก็ต้องเปลี่ยนใจนั่งรอจังหวะที่จะเข้าไปคุย คงต้องรอให้ชัฏอารมณ์เย็นกว่านี้ก่อนน่าจะดีกว่าเพราะเท่าที่คบกันมาตลอดสามปี เมฆรู้ว่าชัฏไม่ใช่คนช่างพูดแต่ถ้าโมโห..ใครก็หยุดไม่อยู่เหมือนกัน ว่าน เคน เก้า มองเมฆกับชัฏไปมา..ตกลงมันจะเอายังงัยกันแน่วะนั่งมองกันอยู่ได้...

 

         “ไอ้ชัฏ มึงจะไปบ้านป้ามึงหรือเปล่าวันนี้” เคนนั่งคุยกับว่านตะโกนถาม

 

         “ม่ายยย..กูจะต้องไปติวให้แพรเป็นกรณีพิเศษ..เดี๋ยวกูแวะส่งมึงที่บ้านก่อนก็แล้วกัน” เสียงตอบยานท่าทางกวนประสาท

 

         “กูไปด้วยดิ..มึงก็ต้องช่วยติวให้กูเหมือนกัน..เพราะกูก็จะไปเรียนกับมึงกะแพร”

 

         “ไม่ได้..วันนี้กูต้องติวหลักสูตร..เร่ง..รัด..ส่วนมึง..เอาไว้พรุ่งนี้ก็แล้วกัน” ชัฏบอกแสยะยิ้มอย่างน่าเกลียดจ้องมองเมฆที่กำลังมองมาอย่างท้าทาย  เมฆนั่งนิ่งรู้สึกแปลกๆ กับท่าทีและน้ำเสียงของชัฏ พอดีแพรวาเดินกลับเข้ามาในห้อง เสียงหัวเราะหยอกล้อกันกับแอนและแป้งท่าทางมีความสุขทำให้เมฆนึกน้อยใจ.. แพรไม่ได้รู้สึกอะไรเลยหรืองัย...เมฆอกจะแตกตายอยู่แล้ว แพร...เมฆคิด ชัฏค่อยๆ ลุกขึ้นถือกระเป๋าเดินมาทางเมฆก้มลงกระซิบข้างหูท่าทางยียวนกวนประสาท

 

         “คืนนี้กูก็จะได้รู้ว่าผู้หญิงแพศยาที่มึงว่า..มีดีอะไร ..หึ..หึ”

 

         “มึงคิดจะทำอะไร!!” เสียงถามรอดไรฟัน

 

         “ก็จะทำอย่างที่มึงเคยทำนั่นแหละ!!..ม่ายซิ!..กูกับมึงน่ะมันคนละชั้นกัน.. บอกตรงๆ ยัยนั่นน่ะไม่ใช่สเปคกูหรอก..หลอกง่ายจะตายห่า.. เล่นๆ ก็พอไหว..แต่ก็ไม่แน่นะเห็นแบบนั้น.. อาจจะหัวไวก็ได้ ..กูจะติวคอร์สพิเศษแบบรวบรัดให้จนถึงใจเลยหละ หึ..หึ” 

 

          “ไอ้เลว!”

 

          “หึ หึ..กูเลวมากกว่าที่มึงคิดเยอะ..ไอ้อ่อนหัดเอ้ย!!” ชัฏบอกเดินลอยชายออกไปอย่างน่าเตะเมฆลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินเข้าไปหาแพรวา แพรวากำลังก้มเก็บกระเป๋าหันมามองเมฆอย่างแปลกใจ

 

          “แพร..เมฆขอโทษ..ขอโทษที่พูดไม่ดี..ขอโทษที่เข้าใจแพรผิด!”  เสียงบอกอย่างคนสำนึกผิด

  

          “เมฆไม่ได้เข้าใจแพรผิดหรอก...เข้าใจถูกทุ๊กก..อย่าง!!” แพรวาบอกเดินออกมา

 

          “แพรยกโทษให้เมฆนะ” เมฆเดินมาล้อมหน้าล้อมหลังแพรวา

 

          “ไม่ได้โกรธ!!”

 

          “งั้น..ให้เมฆไปส่งนะ!”

 

          “แพรนัดกับชัฏไว้แล้ว ชัฏจะไปติวให้แพร”

 

          “แพร..แพรไว้ใจมันได้ยังงัย”

 

          “แล้วแพรไว้ใจเมฆได้หรือเปล่าล่ะ!!”

 

          “แพร!!”

 

          เมฆร้องเรียกแพรวาเสียงหลง..ไม่อยากจะเชื่อว่าจะโดนย้อนจนทำให้ตัวเองถึงกับสะอึก ชัฏหันมามองนึกสมน้ำหน้า แพรวารีบเดินตามชัฏไป เคนหันมามองเมฆอย่างสงสาร..ช่วยไม่ได้.มึงเสือกหูเบาทำไมล่ะ!!..             

 

           เมฆกับเคนขี่มอเตอร์ไซด์มาบ้านแพรวาเกือบสามทุ่มเพราะรู้สึกไม่สบายใจกับเรื่องที่ชัฏพูดเมื่อตอนเย็น เมฆเลยไปหาเคนที่บ้านแล้วชวนเคนออกมา  แล้วเล่าเรื่องที่ชัฏบอกให้เคนฟัง เคนไม่เชื่อแต่ทนลูกตื้อของเมฆไม่ไหวเลยต้องซ้อนท้ายมอเตอร์ไซด์เมฆตามมา  เมฆจอดรถไว้ที่ริมรั้วปีนตามเคนเข้ามาหลังบ้าน ชัฏอาบน้ำเสร็จพอดีได้ยินเสียงมอเตอร์ไซด์มาจอดเดินไปแอบดูตรงหน้าต่างเห็นเงาตะครุ่มก็รู้แล้วว่าเป็นเมฆ..ใครจะกล้าปีนเข้าบ้านนายตำรวจใหญ่... ชัฏเพิ่งติวเลขกับฟิสิกส์ให้แพรวาเสร็จแล้วก็เข้ามาอาบน้ำ..อีกไม่นานงานเลี้ยงคงเริ่ม..ชัฏคิด

 

            ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก

 

            “ชัฏ..แพรเข้าไปได้หรือเปล่า?” เสียงหวานใสร้องถาม

 

            “เข้ามาได้..แต่ออกไปไม่ได้นะ” เสียงตะโกนออกมาทีเล่นทีจริง สาวน้อยด้านนอกไม่เคยคิดระแวง  แพรวาเปิดประตูเข้ามาในห้อง ส่งเสื้อนอนกับกางเกงคุณคเชนทร์ที่หามาได้ให้ชัฏ

 

           “อ่ะ..แพรเอาเสื้อผ้ามาให้เปลี่ยน..ชุดนักเรียนแพรซักให้แล้วพรุ่งนี้เช้าจะรีดให้”  แพรวาบอกยิ้มหวาน ชัฏเดินยิ้มเข้ามาหาแพรวา

 

           “ขอบใจนะ..แพรน่ารักจังเลย” เสียงเอ่ยนุ่มทุ้มดึงแพรวาเข้ามาหาก้มหน้าจูบหน้าผากเนียนสวย แพรวาเงยหน้ามามองชัฏอย่างอึ้งๆ นึกไม่ถึงพยายามแกะมือที่จับไหล่เนียนออก ความรู้สึกเหมือนยิ่งแกะมือหนาออกแต่เหมือนยิ่งถูกบีบให้แน่นขึ้นไปอีก แพรวาค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมองชัฏ เห็นรอยยิ้มแปลกๆ ดูน่ากลัว

 

           “แพร..แพร..ออกไปก่อนนะ พอดีแพร เอ่อ..แพร..ง่วง..นอน” เสียงบอกตะกุกตะกักพยายามแกะมือหนาออก

 

           “บอกแล้วงัย..ว่าเข้ามาได้แต่ออกไปไม่ได้” เสียงทุ้มนุ่มแต่ฟังดูคุกคามยิ่งนัก

 

           “ชัฏ..ปล่อย..ปล่อย..แพรก่อนได้เปล่า..แพรเจ็บ ฮึก..ฮึก” เสียงบอกเริ่มสั่นน้ำตาเริ่มเอ่อคลอหันรีหันขวางพยายามจะหาทางออกไปจากห้อง ชัฏเหยียดยิ้ม สองเท้าค่อยๆ ก้าวเข้ามาหาแพรวาบีบจนสาวน้อยจนมุมนั่งแหมะลงบนที่นอน ค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมามองชัฏเอ่ยถามเสียงสั่นน้ำตาคลอ

 

           “ชัฏ..ชัฏเป็นอะไร ฮึก ฮึก อย่า..อย่าทำอะไรแพรนะ ฮึก..ฮึก..ฮือ..คุณพ่อ”

 

           "ว้า!.ร้องหาพ่อเป็นเด็กไปเลย..คุณพ่อไม่อยู่บอกให้ชัฏดูแลแพรอย่างดี..จำไม่ได้เหรอ?”

 

           “ฮึก ฮึก..แพร..แพรจะหาเมฆ ฮึก..ฮึก”

 

           “ไอ้โง่นั้นน่ะเหรอ..ป่านนี้ไปตายห่าที่ไหนแล้วก็ไม่รู้..ไม่ต้องกลัวนะ!!” เสียงบอกเรียบๆ เอื้อมมือข้ามหัวแพรวาไปหยิบปลอกหมอนที่ถอดไว้มาจัดการมัดข้อมือแพรวา แพรวาตกใจสะอื้นอย่างขวัญเสีย

 

           “จะทำอะไรน่ะ..ชัฏอย่า..อย่าทำอะไรแพรนะ..ฮึก ฮึก”

 

           “ไม่ได้ทำอะไร...แค่อยากรู้ว่าได้เมฆมันติดใจอะไรแพรนักหนา เห็นเลี้ยงต้อยมาได้ตั้งนาน แทนที่จะจัดการให้มันจบๆ ไปซะ!! อย่าแหกปากนะ!! ไม่งั้นชัฏจะปิดปากสวยๆ นี่ซะ..ด้วย...!” เสียงบอกเนิบๆ ก้มหน้าลงมาหาสาวน้อยในอ้อมแขน แพรวาหลับตาปี๋สะอื้นฮัก ชัฏเหยียดยิ้มอย่างน่าเกลียดอุ้มแพรวาเขยิบเข้าไปด้านในแล้วตามมาคล่อมร่างบางไว้

 

           “หนายยย...ดูซิว่าไอ้เมฆมันจับตรงไหน..ตรงนี้..ตรงนี้ ...หรือว่า...” มือหนาค่อยๆ ลูบไล้แก้มเนียนเลื่อนต่ำลงมาที่ไหล่เนียนสวยก่อนนิ้วเรียวยาวสวยเหมือนผู้หญิงจะลากมาถึงกลางอกอวบ

 

           “ฮือ..ฮือ..ฮือ”

 

           แคว๊กกกกกก.

 

           “ว๊ายยยย.....ฮือ..ฮือ..อย่านะ....ฮือ..ฮือ...แพรกลัว..เมฆ..ฮือ แพรจะหาเมฆ”

 

           “ไม่ต้องตกใจนะที่รัก...แล้วแพรจะรู้ว่าชัฏน่ะเก่งกว่าไอ้โง่นั่นเยอะ หึ หึ ...ว๊าววว!...ซ่อนรูปขนาดนี้นี่เอง มิน่า..ไอ้โง่นั่นถึงได้หวงนัก” ชัฏบอกค่อยๆ ก้มหน้าลงมาหาอกอิ่มที่อยู่ใต้บราเซียสีชมพูตัวน้อยน่ารัก มือหนาลูบไล้สะโพกกลมกลึงผ่านกางเกงนอนเนื้อบาง

 

           แคว๊กกกกกก

 

           “กรี๊ดดดดดดด.....”

 

           “หุบปากก!!..จะแหกปากทำไม..ทำเป็นไม่เคยไปได้!!” เสียงตะคอกเลื่อนมือมาปิดปากสวย  แววตาวาววับอย่างนึกโมโห แพรวากลัวจนขวัญเสีย

 

          “ฮึกก..ฮืออ..ฮือออ”

 

          ..ปัง..ปัง..ปัง..

 

          “ไอ้ชัฏ!!..ไอ้ชัฏ!!!..มึงอย่าทำอะไรบ้า ๆ นะ!!” เสียงเมฆดังมาจากด้านนอกพร้อมกับเสียงกระแทกประตูดังมาสี่ห้าครั้งก่อนเคนกับเมฆจะถลาเข้ามาในห้องมองแพรวากับชัฏด้วยความตกใจ

 

          “แพร!!!/แพร!!!” เสียงร้องเรียกพร้อมกัน..ไม่อยากจะเชื่อว่าชัฏจะทำแบบนี้ ชัฏหันมามองก่อนจะตลบผ้าห่มคลุมตัวแพรวาแล้วลุกเดินออกมา

 

          “หมูเขาจะหาม..ดันเอาคานเข้ามา..สอด” เสียงบอกเนิบๆ กวนประสาทแพรวารีบกระเถิบลุกขึ้นนั่งฟุบหน้าลงที่เข่าสะอื้นฮัก เมฆใจหายไปอยู่ที่ตาตุ่มที่เห็นสภาพของแพรวา เคนมองชัฏอย่างรู้สึกผิดหวัง..ไม่คิดว่าชัฏจะเป็นคนแบบนี้

 

          “มึงทำบ้าอะไรไอ้ชัฏ!!” เสียงเมฆถามอย่างโกรธจัดเดินปรี่เข้ามาหาชัฏที่กำลังเดินไปหยิบบุหรี่ ยังไม่ทันได้ถึงตัวชัฏวัตถุสีดำก็จี้มาที่เอวเมฆ

 

          “น้ำหน้าอย่างมึงจะมีปัญญามาทำอะไรกูได้..ไอ้เมฆ!!” เสียงชัฏบอกเรียบๆ จุดบุหรี่ขึ้นมาสูบเหมือนอันธพาลในหนัง เมฆอึ้งไปหลายตลบ เคนมองชัฏอย่างตกใจ

 

          “ไอ้ชัฏ..ค่อยๆ คุยกันก็ได้” เคนบอกหน้าเสีย

 

          “มึงจะเอายังงัย..ไอ้ชัฏ!” เมฆถามกำมือแน่นอย่างโกรธจัด

 

          “จะเอายังงัย..กูก็จะเอาผู้หญิงแพศยานั่นเป็นเมียงัย!.ถึงจะดูปัญญาอ่อนหลอกง่ายไปหน่อย แต่เจอกูสอนเดี๋ยวก็เก่งเอง..ยังไม่ทันได้..อาววว...เลย..ร้องไห้เป็นเด็กอนุบาลเลยว่ะ หึ..หึ”  ชัฏบอกเนิบๆ เน้นย้ำทุกคำพูดเหมือนสะใจอะไรบางอย่าง ก่อนจะค่อยๆ เลื่อนปลายกระบอกปืนมาที่หัวเมฆ เสียงร้องไห้ของแพรวาดังมาเป็นระยะเมฆรู้สึกปวดหนึบที่กลางใจจนทำอะไรแทบไม่ถูก หันมาทางชัฏที่ยังคงอ้าปากพูดต่อ

 

          “..กำลังจะเข้าด้ายเข้าเข็ม พวกมึงก็แส่เข้ามากันจนได้...ไอ้เคน มึงไปแกะผ้าที่มือนั่นออกเซะ!” ชัฏบอก เคนรีบเดินไปหาแพรวาแกะผ้าให้เอ่ยปลอบ

 

 

          “ไม่ต้องร้องนะแพร..ไอ้ชัฏมันล้อเล่น!”

 

          “ฮึก ฮึก” แพรวาสลัดผ้าออกจับเสื้อที่ถูกดึงจนขาดแน่นสะอื้นฮัก เคนกอดแพรวาไว้หันมามองชัฏที่ยืนพิงหน้าต่างสูบบุหรี่พ่นควันโขมงมองมาแววตาเรียบเฉยไร้ความรู้สึก

 

          “กูเอาจริง!..ไม่ได้ล้อเล่น...หน้ากูเหมือนคนล้อเล่นอย่างนั้นเหรอ!..ถอยออกไป!!!” เสียงบอกไม่ได้ล้อเล่นจริงๆ เคนค่อยๆ ลุกเดินออกมาหันกลับไปมองแพรวาที่นั่งตัวสั่นด้วยความเป็นห่วง มองชัฏอย่างไม่เข้าใจรู้สึกแปลกๆ

 

          “แพรลุกขึ้น!!”

 

          “ไม่เอา ฮือออ ฮึก ฮึก”

 

          “อ๋อ!!..อยากให้เป่ากระโหลกไอ้นี่..ได้!!...ม่ายมีปัญหา..ไอ้นี่เก็บเสียงสนิทนักหละ!”

 

          ..ฟลึบ...เพล้ง!! เสียงแก้วน้ำแตกกระจาย แพรวากับเคนสะดุ้งเฮือก แพรวารีบลนลานลุกขึ้นมายืนที่หน้าเตียงมือไม้ป้ายหน้าป้ายตายุ่งไปหมด

 

         “แหกตา..ดูของเหลือเดนของมึงซะให้ดีนะ..ไอ้เมฆ!”  ชัฏบอกมองหน้าแพรวาสายตาน่ากลัว..แพรวาส่ายหน้าสายตาตัดพ้อคร่ำครวญอย่างน่าสาร

 

          “ไม่เอา ฮึก ฮึก..ชัฏอย่าทำอย่างนี้”  

 

          “อย่าทำอย่างนี้..ไม่ทำอย่างนี้แล้วจะให้ทำยังยัย..อึมม..ก็ได้ งั้น!!! มานี่!!..เร็วๆ!!” แพรวาหันรีหันขวางแต่คนขี้รำคาญเดินก้าวสองทีก็มาถึงตัว...แคว๊กกกกกกกกก....

 

          “กรี๊ดดดดด!!..ฮืออออออ” แพรวาทรุดตัวลงไปที่พื้นทั้งอับอาย...ทั้งขวัญเสียสะอื้นร่ำไห้ปริ่มจะขาดใจ..เมฆมองชัฏกระชากทีเดียวเสื้อยืดเนื้อบางที่ปิดร่างกายอยู่ก็ขาดวิ่นติดมือชัฏมารอยยิ้มเหยียดเหมือนสะใจถึงกับเบือนหน้าหนี เคนมองทั้งชัฏทั้งแพรวาอย่างตกใจจะเดินเข้าไปช่วยแพรวา ชัฏหันมาทันที

 

          “…อย่า..สะ..เออะ!”  เสียงบอกรอดไรฟัน เคนชะงักทันที

 

         “ไอ้ชัฏ!! มึงเป็นบ้าอะไร!!” เมฆตะโกนอย่างเหลืออด..แค้นจนบอกไม่ถูกมองแพรวาที่เงียบไปอย่างเป็นห่วง

 

         “เปล่า..ไม่ได้เป็นบ้า..แต่เป็นหมางัย.. เพราะงั้น...หมามันไม่แคร์หรอกว่าจะแด..กกก..ของเหลือเดนจากมึงหรือเปล่า..เพราะกูอยากกกก...มึงนี่ท่าทางจะอ่อนหัดเดี๋ยวดูกู..รับรองจะทำให้ครางไม่หยุดเลยเชียวหละ!!” ชัฏบอกดึงแพรวาขึ้นมากอด สาวน้อยเงียบจนชัฏรู้สึกได้ถึงความผิดปกติแต่ยังทำใจแข็ง เงยหน้าขึ้นมามองเมฆอย่างท้าทายค่อยๆ ก้มหน้าลงไปปิดปากสวยที่ตอนนี้ซีดเซียวไร้ความรู้สึก มืออีกข้างกำปืนแน่น เมื่อเห็นชัฏไม่ยอมหยุด

 

           ..ตึ๊ก..

 

          “กูขอโทษ!ไอ้ชัฏ กูขอโทษ..กูยอมแล้ว..มึงจะให้กูทำอะไรก็ได้..แต่มึงอย่าทำอย่างนี้เลยกูขอร้อง!” เมฆคุกเข่าลงกับพื้นแรงกระแทกเสียงดังมากพอให้ชัฏเงยหน้าขึ้นมามองอย่างนึกโมโห..ไอ้เชี่ยนี่ทำให้กูเสียพลังงานเยอะขนาดนี้เชียววันนี้... เมฆรู้สึกเสียใจที่เป็นต้นหตุให้แพรวาต้องมาเจอกับสภาพแบบนี้

 

          “ขอโทษกู..แล้วผู้หญิงแพศยานี่ มึงจะเอายังงัย!!”

 

          “กูขอโทษที่เข้าใจมึงกับแพรผิด..มึงอย่าทำอย่างนี้เลย..กูขอร้อง!!!” เมฆพูดขอร้องซ้ำซ้ำมาด้วยน้ำเสียงเจ็บปวดมองแพรวาด้วยความเป็นห่วง ชัฏผลักแพรวาที่เป็นลมหมดสติให้เมฆ

 

          “ก็เอาไปเซะ!..จำคำมึงไว้นะ.ไอ้เมฆ!” ชัฏบอก เมฆรีบอุ้มแพรวาขึ้นไปบนห้อง ชัฏหันมาหยิบเสื้อผ้าที่แพรวาเอามาให้สวม เก็บปืนใส่กระเป๋าหนังสือแล้ว เดินไปหยิบกุญแจรถทำท่าจะออกจากห้อง เคนยืนมองยังไม่หายตกใจ

 

          “มึงมองทำไม?” ชัฏหันมาถาม

 

          “มึง..มึง..จะไปไหน?”

 

          “กลับบ้านนะเซ่ะ..ง่วงจะตายห่า!!”

 

          “แล้วแพรล่ะ”

 

          “ไม่เป็นอะไรมากหรอก..คงตกใจจนเป็นลม!”

 

          “กูก็ตกใจ!” เคนบอก หน้าเสีย

 

          “ตกใจทำไม.. กูยังไม่ได้ทำอะไรเลย..จะไปรึเปล่า?”

 

          “ไป” เคนพยักหน้า เดินตามชัฏออกมาอย่างรู้สึกสับสน