รักฉันนั้น...เพื่อเธอ

          
  
         
          ช่วงที่เมฆไม่อยู่ ชัฏเป็นคนไปรับส่งแพรวาที่บ้าน นักเรียนห้องอื่นหลายคนมองด้วยความอิจฉา สาวน้อยไม่รู้ตัวว่าตัวเองโชคดีขนาดไหนชัฏกับเคนดูแลแพรวาจนแทบไม่ต้องหยิบจับอะไรเลย ยิ่งตอนหลังแอนกับว่านกำลังหวานแหวว แอนเลยไม่ค่อยได้คุยกับแพรวาเหมือนก่อนเพราะว่านจะหนีบแอนไปไหนมาไหนตลอด โชคดีที่มีเคนกับชัฏคอยเป็นเพื่อนทำให้แพรวาไม่เหงา
 
         “ชัฏ..เคนอย่าลืมที่นัดจะไปดูหนังพรุ่งนี้นะ” จิ๊บกันฝ้ายสาวสวยน่ารักเรียนอยู่ห้องหกศิลป์-ภาษาที่เคนเพิ่งจีบติดเมื่อสองอาทิตย์ที่แล้วตามประสาหนุ่มอารมณ์ดีและขี้เล่น  เดินมาหาเคนกับชัฏที่นั่งคุยกันอยู่ในห้องระหว่างพักกลางวัน
 
         “จะลืมได้งัยจ๊ะฝ้าย...ตอนสิบโมงเคนไปรับที่บ้านนะ”
 
         “โอเค ฝ้ายไปก่อนนะ” ฝ้ายบอกเดินจูงมือจิ๊บออกไป จิ๊บหันมายิ้มให้ชัฏที่มองตามสองสาวเดินออกไป ชัฏยิ้มตอบตามประสาหนุ่มอารมณ์ดี แพรวา แก้ม เก้า แอนและว่านนั่งจับกลุ่มอยู่รวมกัน แพรวาหัวเราะคิกๆ ชัฏหันมาถาม
 
         “ขำอะไร..แพร!”
 
         “เสน่ห์แรงจริ๊ง!!”
 
         “ทำงัยได้ก็คนมันหล่อ!!” ชัฏบอกหันมาขยิบตาให้แพรวาก่อนหันมาหาเคน
 
         “มึงชอบฝ้ายจริงๆ เหรอวะ”
 
         “ชอบมั๊ง..ชวนกูแต่ตามองมึงเนี่ยน่ะ เชื่อเค้าเลย!!” เคนนั่งเอานิ้วพันผมแพรวาเล่นทำหน้าเซ็งเหมือนไม่มีอะไรจะทำ
 
         “อ้าว! แล้วมึงจะไปชวนเค้าดูหนังทำไมวะ!”
 
         “ก็กูพูดไปแล้ว..ไอ้เชี่ยเมฆเมื่อไหร่กลับว่ะ?”
 
         “ไม่รู้เหมือนกัน โทรไปไม่รับสายสงสัยมันคงยุ่งมั๊ง!” ชัฏบอก หันไปมองแพรวาที่ยิ้มมาแต่หน้าจ๋อยๆ  แอนหันมาพูดกับแพรวา
 
         “ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้นหรอกน่าแพร..เดี๋ยวเมฆก็มาคงติดธุระจริงๆ นั่นแหละ” แอนบอกแพรวาพยักหน้ายิ้มให้แอน เคนหันไปหา แก้มกับเก้าที่ตัวติดกันเป็นตังเมคุยกันกระหนุงกระหนิง
 
         “พวกมึงไปดูหนังด้วยกันมั๊ยวะ”
 
         “ช้าไปแล้วเพราะกูสองคนมีนัด” เก้าบอกแก้มยิ้มแหยๆ
 
         “มึงล่ะไอ้ว่าน!” เคนถามว่านเงยหน้ามายิ้ม
 
         “เอ่อ..ไว้คราวหน้าแล้วกัน”  ว่านบอกแอนก้มหน้าหัวเราะ
 
         “กูก็ถามไปงั้นแหละ...พอมีแฟนแล้วลืมเพื่อน..จำไว้” เคนบอก ชัฏหัวเราะขำเคนที่ทำหน้างอน
 
         “มึงก็หาแฟนเป็นตัวเป็นตนซักคนซิวะ..ลอยไปลอยมาเหมือนพวงมาลัย.. ไอ้เคน” เก้าบอก
 
         “เรื่องอะไร...กูเป็นเมียไอ้ชัฏยังดีกว่าเลย กินฟรี อยู่ฟรี เที่ยวฟรี สบายจะตาย!!” เคนบอกตาใส แพรวาหัวเราะขำ
 
         “อ้าว! แล้วฝ้ายละ!” ชัฏถาม
 
         “กูจีบให้มึงงัย!”
 
         “เชี่ยนี่..เกี่ยวอะไรกับกูวะ?”
 
         “ไม่รู้ละ..เสาร์นี้มึงต้องไปกับกูด้วย…สายๆ ไปรับนะแพร!” เคนบอกชัฏ หันมาบอกแพรวา
 
         “แพรไปด้วยจะดีเหรอ?”
 
         “ดีแน่นอนเลยแพร..ไม่อยากไปดูหนังเหรอ?” เคนถาม
 
         “อยากไป..แพรอยากไป..แต่ชัฏกับเคนจะไปกับฝ้ายกับ...”
 
         “ไอ้เคนมันนัด..ชัฏเปล่านัดซะหน่อย..แพรไปด้วยน่ะดีแล้ว” ชัฏบอก แพรวาพยักหน้า คนอื่นๆ หันมายิ้มให้แพรวา
 
         ชัฏกับเคนขับรถมารับแพรวาที่บ้าน คุณคเชนทร์กำลังจะออกไปข้างนอกกับลูกน้องพอดี สองหนุ่มเดินเข้ามาหาทำหน้าสงสัย
 
         “คุณพ่อจะไปไหนครับ” ชัฏถาม
 
         “อ้าวมากันแต่เช้า ไหนแพรวาบอกว่าจะไปดูหนังกันตอนกลางวันล่ะ”
 
         “จะออกไปตอนสิบโมงครึ่งครับคุณพ่อ มาฝากท้องด้วยครับ” เคนบอกคุณคเชนทร์หัวเราะ
 
         “แพรวากินข้าวอยู่นั่น พ่อจะออกไปราชการหน่อย มีเรื่องด่วนจะกลับมาดึกซักหน่อยเพราะต้องไปสองอำเภอ ฝากเราดูแพรวาด้วยนะ” คุณคเชนทร์บอก
 
         “ครับคุณพ่อ ไม่ต้องห่วงครับ/ครับคุณพ่อ” เคนกับชัฏบอกคุณคเชนทร์ท่านพยักหน้าแล้วขึ้นรถออกไป
 
         “น่าสงสารแพรเนาะ..ยังดีที่มีป้าสำอางมาอยู่ด้วย ไม่งั้นเหงาแย่!” เคนบอกชัฏไม่ได้พูดอะไร เดินเข้าบ้านเห็นแพรวานั่งกินข้าวอยู่พอดี ป้าสำอางเดินออกมาจากในครัว
 
         “สวัสดีครับป้า” เคนกับชัฏยกมือไหว้ทักทายพรัอมกัน แพรวาเงยหน้าขึ้นมามอง ชัฏยกมือลูบหัวแพรวา
 
         “อ้าว! ทานข้าวด้วยกันนะคะ เดี๋ยวป้าไปตักมาให้ค่ะ”
 
         “ผมจัดการเองดีกว่าครับ” เคนบอกเดินตามป้าสำอางเข้าไปด้านใน 
 
         “กินไปกี่ชามแล้วเนี่ย!”
 
         “สอง”
 
         “ปกติสาวๆ เขาไม่กินเยอะขนาดนี้หรอก กลัวอ้วน!”
 
         “พูดยังกับผู้เชี่ยวชาญแน่ะ” แพรวาบอกหัวเราะ ชัฏยิ้มขำ
 
         “แพร..กินไปเหอะ ร่างกายกำลังเจริญเติบโต..เคนชอบผู้หญิงอวบๆ” เคนบอกหัวเราะมองแพรวาหน้าเหวอ รีบยกชามเปล่าเข้าไปเก็บ สองคนพากันหัวเราะ
 
         “มึงว่าแพรกลัวอ้วนหรือว่ากลัวอวบวะ?” เคนหันมาถามชัฏหัวเราะขำ
 
          เคนขับรถออกจากบ้านแพรวาเกือบสิบโมงเครึ่ง แพรวาใส่ชุดแซกสีชมพูเก้าผมน่ารัก จนชัฏเผลอยิ้มออกมาไม่รู้ตัว สามคนมาถึงบ้านฝ้ายตอนสิบเอ็ดโมง จิ๊บมารออยู่ที่บ้านฝ้ายแล้ว  
 
         “หวัดดีจ๊ะฝ้าย จิ๊บ” เคนทัก สองสาวทำท่าแปลกใจที่เห็นแพรวามากับเคนและชัฏด้วย
 
         “หวัดดีเคน ชัฏ แพรวามาด้วยเหรอจ๊ะ” เสียงทักออกจะฝืดๆ แพรวายิ้มให้
 
         “พอดีแพร..เอ่อ”
 
         “เคนชวนแพรมาเอง เมื่อเช้าไปกินข้าวบ้านแพรมาเลยลากมาด้วย” เคนบอก แพรวาขยับเข้าไปด้านในให้สองสาวเข้ามา แต่เพราะรถชักเป็นสปอร์ตทำให้นั่งไม่สะดวก
 
         “แพรมานั่งข้างหน้ากับไอ้ชัฏนี่!” เคนบอก แพรวาทำท่าจะเปิดประตูลงมา
 
         “ตาไม่มีเรอะ!..ฝั่งนั้นมันมีแต่น้ำ..ข้ามมา!!” เคนบอก ชัฏหันไปรับแพรวามานั่งข้างหน้า เล่นเอาสองสาวอึ้งพูดไม่ออกตอนที่แพรวานั่งแหมะลงบนตักหนุ่มหล่อที่ตัวเองหมายตา
 
         “ทีหลังนุ่งกางกางนะ!!”  เคนหันมาบอก่อนจะถอยหลังขับรถออกไป ชัฏหัวเราะขำดึงแพรวาที่มองเคนทำหน้าจ๋อยให้มาพิงอก สองสาวหันมามองหน้ากัน
 
         “ฝ้ายอยากดูหนังเรื่องอะไรจ๊ะ?” เคนถาม
 
         “เห็นมีหนังใหม่เข้าฉายวันนี้ จำชื่อเรื่องไม่ได้ กินข้าวก่อนแล้วค่อยเข้าไปดูดีกว่ามั๊งเพราะไปถึงนี่ก็เที่ยงพอดี..รถสวยจังเลยเคน” ฝ้ายบอก
 
         “ฝ้ายบอกรถมึงสวย..ตาถึงเหมือนกูเลย” เคนหันมาบอกชัฏ ชัฏยิ้มไม่ได้พูดอะไร
 
         “กินข้าวที่ไหนดีวะ..ไอ้ชัฏ”
 
         “ที่ไหนก็ได้”
 
         “กินข้าวที่ไหนดีจ๊ะฝ้าย จิ๊บ” เคนมองกระจกหลัง เห็นสองสาวกำลังมองแพรวากับชัฏ เลยไม่ได้ยินที่เคนถาม
 
         “จิ๊บ ฝ้าย กินข้าวที่ไหนดีจ๊ะ!” เคนถามเสียงดังขึ้นอีก
 
         “กินฟูจิ มั๊ยเคน” เสียงหวานของจิ๊บเอ่ยขึ้น
 
         “แพรกินฟูจินะ” เคนถาม แพรวาพยักหน้าหันมากระซิบข้างหูชัฏ
 
         “แพรจะกินปลาหิมาย่างซีอิ้ว..เอาสองชิ้นนะ แล้วก็น้ำแข็งใสใส่ถั่วแดงกับน้ำแดง!!” ชัฏหัวเราะยกมือลูบผมแพรวา  พอดีเคนเลี้ยวรถเข้ามาจอดในลานจอดรถ พากันไปกินข้าว หลังจากนั้นก็พากันไปดูหนัง ชัฏเดินจูงมือแพรวาตลอดชนิดไม่ให้คลาดสายตา เคนทำหน้าที่ดูแลสองสาวอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง ก่อนจะพาไปส่งบ้านแล้วขับรถกลับออกมาระหว่างทางหันไปมองแพรวาที่ข้ามไปนั่งข้างหลังตั้งแต่สองสาวลงจากรถแล้วนั่งหลับตั้งแต่ออกมา
 
         “เป็นงัยท่าทางมีความสุขโคตรๆ ตกลงมึงจะสานสัมพันธ์ต่อหรือเปล่าไอ้เคน” ชัฏหันมาถามหัวเราะ
 
         “อย่ามาทำเป็นปากดี..กูเห็นมึงท่าทางมีความสุขมากกว่ากูซะอีก!!” เคนหันไปมองชัฏ ชัฏหันมายิ้มแต่ไม่ได้พูดอะไร
   
         ตอนเช้าวันจันทร์แพรวามาถึงห้องเรียนพร้อมชัฏและเคนหยอกล้อกันอย่างสนุกสนานเมื่อวานเคนกับชัฏไปขลุกอยู่ที่บ้านแพรวาทั้งวันแล้วก็กลับไปตอนบ่าย พอตอนเช้าเคนกับชัฏไปรับแพรวามาโรงเรียน แพรวาเห็นเมฆมาเรียนแล้วรีบวิ่งเข้าไปหาด้วยความดีใจ ชัฏกับเคนเดินเข้ามาตบหลังเมฆทักทาย
 
        “กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่วะ?” เคนถามไม่ได้สนใจฟังคำตอบเดินตามชัฏเอาหนังสือไปวางที่โต๊ะ
 
        “เมฆ..กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่?” แพรวานั่งลงหันหน้ามาถามอย่างดีใจ เมฆนิ่งเงียบหันมามองแพรวาที่ก้มหน้าเก็บกระเป๋าเข้าไปในลิ้นชักรอยยิ้มค้างอยู่บนใบหน้าใสตอนเงยหน้าขึ้นมามองเมฆ เมฆไม่พูดอะไรลุกขึ้นเดินออกไปจากห้องไม่สนใจจะตอบคำถาม เคนกับชัฏหันมามองแพรวาที่กำลังวิ่งตามเมฆออกไป สองคนมองตากันทำหน้างงหันไปหาเพื่อนคนอื่นที่มองมา เก้าเริ่มเล่าเรื่องตอนเช้าที่มาถึงห้องเรียนแล้วเห็นพื่อนในห้องมุงดูอะไรที่บอร์ดหน้าห้องเรียนเลยพากันเดินเข้าไปดูก่อนจะอึ้งเพราะสิ่งที่ทุกคนกำลังยืนดูเป็นภาพถ่ายรูปของแพรวาเหมือนกำลังก้มหน้าลงมาหอมแก้มชัฏ ชัฏยิ้มท่าทางอ่อนโยน ว่านกับคนอื่นๆ มองหน้ากันสะกิดให้ดูเมฆที่ยืนมองอยู่ก่อนแล้ว เห็นเมฆค่อยๆ ดึงรูปใบนั้นออกมาใส่กระเป๋าเสื้อแล้วเดินเข้าห้อง คนอื่นๆ เดินตามมารวมทั้งเนตรดาวด้วยที่หันมามองเมฆอย่างสงสาร..ชัฏกับเคนถึงกับอึ้ง
 
        “รูปอะไรวะ ไอ้ชัฏ” เคนถาม ชัฏสั่นหน้า
 
        “เมฆ..เป็นอะไร?” แพรวาวิ่งตามมาทันเมฆดึงเสื้อเมฆไว้ ก่อนจะหยุดพักหายใจเหงื่อไหลมาตามไรผมแพรวายกมืออีกข้างปาดเหงื่อที่ไหลซึม เมฆปัดมือแพรวาออกเหยียดยิ้มอย่างดูถูก
 
         “แพศยา!!”  เสียงรอดออกมาจากไรฟัน แพรวาตกใจหน้าซีดเผลอสะอื้นออกมาไม่รู้ตัวรีบดึงเสื้อเมฆไว้ไม่ยอมปล่อยให้เมฆเดินหนี
 
         “เมฆว่าแพรทำไม..ฮึก!”
 
         “ไปให้พ้นเลย!!” เมฆตะโกนใส่หน้าแพรวาปลดมือแพรวาออกก่อนจะเดินหนีไป แพรวาพยายามดึงแขนเมฆถูกเมฆสลัดออกจนล้มลงไม่แม้แต่จะหันกลับมามอง เคนกับชัฏหยุดชะงักจนเกือบล้มตอนเลี้ยวเข้ามาที่มุมตึก
 
         “แพร!”
 
         “ฮึก ฮึก”  แพรวาหันมามองเคนกับชัฏทั้งน้ำตา ก่อนจะยกมือป้ายหน้าสะอื้น ชัฏประคองแพรวาให้ลุกขึ้นสีหน้าเรียบสนิทก้มลงปัดกระโปรงแพรวาที่มีแต่ฝุ่นออกรู้สึกเจ็บแป๊บในใจ จูงมือแพรวาเดินกลับห้องพร้อมเคนที่ใบหน้าเรียบเฉยไม่แพ้กัน เคนย้ายมานั่งกับเมฆแล้วส่งกระเป๋าแพรวาให้ชัฏ บรรยากาศอึมครึมเพราะไม่มีใครเริ่มพูดก่อนเมฆเหลือบมองแพรวากับชัฏเป็นระยะจนกระทั่งหมดคาบเช้า  ชัฏเดินจูงมือแพรวาออกมาจากห้องเคนเดินตามมาหลังจากเก็บของใส่ใต้โต๊ะแล้วไม่ได้สนใจเมฆที่นั่งเงียบมาตลอดตั้งแต่กลับเข้ามาในห้อง  ว่านกับเก้าเดินมาสะกิดเมฆให้ลุกขึ้น แอนกับแก้มเดินตามสามหนุ่มมาที่โรงอาหาร บรรยากาศแปลกๆ จนกระทั่งเดินเข้าไปในโรงอาหาร แอนสะกิดเก้าให้ดูกลุ่มของฝ้ายกับจิ๊บที่มองแพรวากับชัฏทำท่าทางแปลกๆ ก่อนจะหันมามองหน้ากัน
 
        “มีอะไรแอน?” แก้มหันมาถาม
        “แก้มว่ามันไม่แปลกเหรอ..เมื่อวันศุกร์จิ๊บกับฝ้ายเดินมาหา เคนกับ ชัฏ ชวนไปดูหนังแล้วเคนกับชัฏกับหนีบแพรไปด้วย อยู่ๆ วันจันทร์มีภาพนั้นมาติดหน้าห้องเรา..แต่ที่แอนไม่เข้าใจคือใครเป็นคนถ่ายภาพนั้น ต้องไปถามเคน เคนต้องรู้ชัวร์!!”
 
        “โห..นักสืบสาว!” เก้าตบหัวแอนไปที ว่านเดินมาตบหัวเก้าคืน
 
        “เชี่ยนี่!” ว่านหันมาด่า
 
        “มึงทำอะไรแฟนกู?” ว่านถาม แอนหัวเราะ มองชัฏกับเคนที่สีหน้าเรียบสนิท เดินขนาบข้างแพรวา  เมฆมองแพรวา เคนและชัฏอย่างไม่ค่อยพอใจ
 
        “ห้ามร้องไห้นะ!!..คนแบบนี้เอามาเป็นผัวไม่ได้หรอก!” เคนบอกเสียงเรียบๆ นึกฉุนเมฆที่หูเบาไม่มีเหตุผล แพรวาเงยหน้ามามองเคนหน้าเหวอ….ปกติชัฏจะอารมณ์ดีแต่วันนี้เงียบผิดปกติ แพรวค่อยๆ ก้มหน้ากินข้าวไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมาอีกเลย เคนเองก็นิ่งเงียบไม่พูดอะไรอีกหลังจากนั้น
 
         ผ่านไปสองวันบรรยากาศยังคงอึมครึม..สุดท้ายคนที่ทนไม่ได้ก็กลายเป็นเมฆ เพราะเมฆรอโอกาสที่จะคุยกับแพรวาเป็นการส่วนตัวมาหลายวันแล้วแต่เคนกับชัฏไม่ปล่อยโอกาสให้เมฆได้ใกล้แพรวาเกินสองก้าว เมฆเดินเข้ามาหาแพรวาที่กำลังนั่งกินข้าวอยู่กับเคนและชัฏ  แอน เก้า แก้ม และว่านรีบวางช้อนแล้วเดินตามเมฆมา
 
         “แพร..ขอคุยอะไรด้วยหน่อย!” เมฆบอกน้ำเสียงค่อนข้างจะห้วน แพรวาชะงักมือที่กำลังตักข้าวแต่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามองเมฆ ชัฏกับเคนเงยหน้าขึ้นมามองเมฆพร้อมกันเหมือนรออยู่แล้ว
 
         “มีอะไร!” ชัฏถามสีหน้าเรียบสนิท
 
         “กูจะคุยกับแพร?”
 
         “แพรไม่ว่าง..ยุ่งอยู่กับกูไม่เห็นรึงัย!!!!?” ชัฏหันมามองตวาดเสียงดังเรียกสายตานักเรียนที่อยู่ไม่ไกลนักหันมามองได้ เมฆขบกรามแน่น
 
         “ดี..กูก็อยากเคลียร์กับมึงเหมือนกัน!!” เมฆบอก
 
         “ถ้ามึงจะเคลียร์กับไอ้ชัฏ กูก็อยากจะเคลียร์กับมึงเหมือนกันไอ้เมฆ ว่ามึงเป็นเชี่ยอะไร!! หายหัวไปอาทิตย์นึง พอโผล่มาแล้วทำหน้ากวนส้น..นแบบนี้!” เคนเดินถือจานอาหารกลับมาพอดีวางจานข้าวลงบนโต๊ะผลักอกเมฆจนเซไป เมฆควักรูปที่ดึงออกมาจากบอร์ดเขวี้ยงใส่หน้าเคน
 
         “งั้น..มึงก็ช่วยเคลียร์ให้ไอ้ชัฏกับแพรวาซิว่ารูปนี่มันหมายความว่าอะไร!!”  เมฆบอก เคนก้มลงเก็บรูปภาพที่หล่นลงพื้นมาดูทำหน้างง ชัฏกับแพรวาชะโงกหน้ามาดู
 
         “ใครถ่ายวะ?” เคนหันมาถามชัฏ แพรวาหยิบรูปจากเคนมาดูก่อนจะหันไปมองหน้าชัฏทำหน้าสงสัย  ชัฏดึงรูปมาจากมือแพรวา
 
         “แล้วงัย!!!”  ชัฏถามไม่ได้มีสีหน้าประหลาดใจ
 
         “มึงก็อธิบายมาซิ..ว่ามันคืออะไร!!!”
 
         “ไม่มีอะไรจะอธิบาย!..อยากจะคิดอะไรก็เรื่องของมึง!!” ชัฏบอกเก็บรูปใส่กระเป๋าดึงแพรวาออกมา 
          “กูคิดผิดจริงๆ ที่ฝากเนื้อไว้กับหมา มึงรอโอกาสนี้มานานแล้วนี่!!!...อยากได้นักก็เอาไปเลย..ผู้หญิงแพศยาแบบนั้นกูไม่สนใจหรอก!!”
               
           ชัฏกำลังจะเดินไปชะงักบีบมือแพรวาแน่นหันมามองหน้าเมฆสีหน้าเรียบสนิท  เคนเดินมาจับมือแพรวาให้ถอยออกมาบีบบ่าปลอบใจเพราะแพรวาก้มหน้าน้ำตาไหลสะอื้นเคนกดหัวแพรวามาซบอก ว่าน เก้า แก้ม แอนวางจานอาหารลุกมาหาเคนกับแพรวา ชัฏเดินไปหาเมฆดึงคอเสื้อเงื้อกำปั้นจะตั้นหน้าเมฆสำหรับปากหมาๆ ที่พูดพล่อยๆ จ้องหน้าเมฆที่จ้องมองมาเหมือนคู่แค้นกันมาสิบชาติ ก่อนจะเปลี่ยนใจเอามือลง
 
          “ผู้หญิงแพศยาเหรอ!!..ว่ากูเป็นหมาเหรอ!! ดี!! กูจะทำให้มึงเจ็บจนต้องมาขอขมากูเลย..ไอ้เมฆ!!”  ชัฏบอกเสียงรอดไรฟันรอยยิ้มหยันเหยียดชนิดที่เมฆเห็นแล้วยังรู้สึกใจหายเพราะตั้งแต่คบกันมา เมฆไม่เคยเห็นชัฏเป็นแบบนี้มาก่อน ชัฏเดินมาดึงมือแพรวา หันมาหาเมฆอีกครั้ง
 
          “แล้วมึงจะได้รู้ว่า..หมาอย่างกูทำอะไรได้มั่ง..ไอ้เมฆ!”