รักฉันนั้น...เพื่อเธอ

          
            พักกลางวันนักเรียนทยอยไปทานข้าวที่โรงอาหาร  แพรวาเดินออกมายืนรอแอนกับแก้มอยู่นอกห้อง เมฆคอยมองแพรวาตลอดเวลาพอเห็นแพรวาเดินออกมารีบจูงมือเนตรดาวที่ยังเก็บหนังสือไม่ทันเสร็จให้เดินออกมา ชัฏกับเคนมองหน้าอย่างงง ๆ สงสัยว่าเมฆจะรีบไปไหน ทางด้านว่าน เก้า แอนและแก้มก็มองชัฏกับเคนเหมือนอยากได้คำตอบ แล้วคำตอบก็อยู่ข้างหน้าเมื่อเมฆเดินไปกระแทกไหล่แพรวาจนล้มลงเพราะไม่เห็นเลยไม่ทันตั้งตัว เมฆเหลือบมองแสยะยิ้มอย่างน่าตบดึงเนตรด้าวก้าวลงบันไดไป เนตรดาวเองยังตกใจแต่ไม่ทันได้พูดอะไรเพราะเมฆเดินจูงตัวปลิวออกมาหันกลับมามองเมฆอย่างไม่เข้าใจ
 
           “เชี่ยนี่..เกินไปแล้วนะ!!” เคนโมโหรีบเดินเข้าไปหาแพรวาที่ตอนนี้เอมอรหัวหน้าห้องรีบเดินออกมาจากห้องเพราะอยู่ด้านหน้ามองเห็นเหตุการณ์พอดีเข้าพยุงแพรวาให้ลุกขึ้นคุยกันสักพักพอเห็นเพื่อนในกลุ่มของแพรวามาเอมอรก็เดินออกไปทานอาหาร แก้มกับแอนรีบเข้ามาดู
 
           “แพร เป็นยังงัยบ้าง เจ็บหรือเปล่า” แอนถามท่าทางเป็นห่วง แก้มก้มลงปัดกระโปรงแพรวาที่เลอะฝุ่นให้
 
          “เหอะ เหอะ ไม่เป็นไร…สงสัยไอ้นั่นจะอารมณ์ไม่ดี      ไม่รู้ไปกินรังแตนมาจากที่ไหน” แพรวาบอกเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น  ทุกคนหันมามองหน้ากัน
 
          “ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว ไปกินข้าวกันเหอะ” เคนบอก ความจริงอยากจะไปตบกะโหลกให้เมฆให้หายโง่ซักที
 
          “ไม่เป็นไรแน่นะ เมื่อกี้เห็น….” แอนยังพูดไม่ทันจบแพรวาก็รีบบอก
 
          “จริงซิ! หิวข้าวแล้วไปกันเถอะ”  แพรวาบอกทุกคนเห็นยืนยันหนักแน่นขนาดนั้นก็เดินนำไป พอแพรวาก้าวขาเดินก็ต้องชะงักเพราะรู้สึกแปล๊บๆ
 
          “เอ๊ะ!” แพรวาอุทานเบาๆ แอนหันมามอง ชัฏขมวดคิ้วมองแพรวา
 
          “มีอะไรเหรอแพร” แอนหันมาถาม
 
          “เปล่าจ๊ะ..เอ่อ..แอน..แพรลืมกระเป๋าตังค์ แพรไปเอากระเป๋าตังค์ก่อนนะ”
 
          “ไม่ต้องหรอกย่ะ..ให้คนนี้จ่ายเลย ยืนเก๊กอยู่เนี่ย” แอนชี้ไปที่ชัฏที่เลิกคิ้วมอง
 
          “ไม่มีปัญหา…ชัฏรับเลี้ยงแพรตลอดชีวิต!”  ชัฏบอกขยิบตาให้แพรวาที่ยืนเอ๋อ ก่อนจะดึงมือแพรวาให้ตามมาแอน ส่ายหน้าขำชัฏที่ชอบแกล้งแพรวาอยู่เรื่อย เดินตามมาข้างๆ แพรวา  เห็นชัฏกระซิบอะไรบางอย่างที่ข้างหูแพรวาตอนที่ใกล้ถึงโรงอาหาร
 
          “โกหกไม่เก่งเลยนะ เมื่อกี้เห็นอยู่ว่า…”  ชัฏยังพูดไม่จบแพรวารีบเอามือปิดปากชัฏหันมายิ้มให้แอนแล้วทำหน้าแหยๆ จนแอนสงสัย
 
          “มีอะไรหรือเปล่าแพร?”
 
          “ไม่มีจริงๆ แอน ชัฏบอกจะช่วยติวเลขให้”
 
          “แล้วมันลับเลยเหรอ ถึงต้องกระซิบ”
 
          "ชัฏบอกว่าแอบเห็นข้อสอบอาจารย์..โอ๊ย!”  แพรวาบอกเอามือลูบหัวป้อยๆเพราะโดนชัฏเขกกระโหลก
 
          “บอกไม่ให้บอกใคร..ปากมากจริง..เชื่อคนง่ายด้วย ชัฏแกล้งหลอกแพร ไม่มีอะไรหรอกแอน” ชัฏบอก แอนทำหน้างงๆ   เดินตามชัฏเข้ามาข้างใน ขณะที่สามคนคุยกันอยู่หน้าบันได เมฆ เนตรดาว นั่งกินข้าวอยู่ไม่ไกลนักเห็นเหตุการณ์ตลอดมองอย่างไม่พอใจ  นัทกับเพื่อนๆ ก็นั่งอยู่ไม่ไกลมากนัก สามคนเดินมาถึงตรงที่เคน ว่าน เก้า แก้มนั่งอยู่
 
           “โอ๊ย! รอเป็นชาติเลย มึงคุยอะไรกันนานนักว่ะ กูจะอิ่มอยู่แล้ว” เคนถามเพราะมองอยู่นานแล้วสามคนนี้ก็ไม่เข้ามาซะที
 
           “ลับเฉพาะ!” ชัฏบอก
 
           “เชี่ยนี่!…อะไรของมึงวะ?” เคนถาม
 
           “แพรนั่งนี่แหละ…จะกินอะไร?” ชัฏถามแพรวา แอนยืนงง
 
           “ก๋วยเตี๋ยวเป็ด”
 
           “โอเค..ป่ะแอน”  ชัฏบอกกอดคอแอนเดินไปซื้อข้าวอย่างอารมณ์ดี เคนกับคนอื่นๆ มองตามชัฏอย่างแปลกใจที่เห็นชัฏเดินคุยกับแอนที่พูดโน่นพูดนี่ไม่หยุด
 
           “ไอ้ชัฏมันกินยาผิดหรือเปล่าวะ  กูว่ามันอารมณ์ดีผิดปกติ”  เก้าพูดขึ้น เคนจะหันไปมองชัฏแต่เห็นเมฆกำลังจ้องมองแพรวา เคนหันไปมองแพรวา แพรวาก้มหน้ามองโต๊ะหน้าจ๋อย
 
           “ไอ้เชี่ยนี่…รังสีอำมหิตกระจายมาไกลจนยัยบื้อนี่จ๋อยขนาดนี้เลยเหรอวะ!” เคนบอก
 
           “ไอ้เมฆนี่ กูว่ามันท่าจะใกล้บ้าแล้วมั๊ง..แก้ม เก้าสัญญาว่าจะไม่ทำอะไรรุนแรงกับแก้ม” เก้ามองเมฆพูดอย่างแปลกใจก่อนจะหันกลับมาพูดกับแก้มทำหน้ากลืนไม่เข้าคลายไม่ออก
 
           “ไอ้เก้า…ลิเกให้มันน้อยๆ หน่อยเหอะ” เคนบอกมองเลยไปเห็นว่านนั่งเงียบก็พอเข้าใจ
 
           “ไอ้ว่าน..กูแนะนำอะไรให้เอามั๊ย?” เคนพูดขึ้น ว่านเงยหน้าขึ้นมาทำหน้าสงสัย
 
           “แนะนำอะไรวะ?”
 
           “แนะนำให้สารภาพไปเลย!! ทำท่าอึมครึมเป็นไอ้เมฆอีกคนละ  กูละปวดหัวกับพวกมึงจริงๆ เลย” เคนบอก  แก้ม เก้า   แพรวาตาโตเห็นว่านเขินหน้าแดง
 
           “สารภาพอะไรเหรอเคน?” แพรวาถามคนอื่นๆ ก็ทำท่าอยากรู้
 
           “ก็ไอ้เชี่ยนี่มันปิ๊งไอ้แอน แต่มันไม่กล้าพูด ไม่รู้ว่าจะรอให้หมาคาบไปแดกก่อนหรืองัยถึงจะพูดไอ้ชัฏมันแค่อยากพิสูจน์สมมุติฐานของกูว่าจะจริงหรือเปล่า มึงคิดว่างัยว่ะ ไอ้เก้า?”
 
           “เอ่อว่ะ..ทำไมพวกมึงต้องทำให้ชีวิตมันดูยุ่งยากกันนักวะ ตอนกูรู้ตัวว่าชอบแก้มก็สารภาพไปตั้งแต่มอสี่แล้ว ไม่เห็นมีอะไรต้องให้คิดมาก ถ้าใจตรงกันก็จบ” เก้าบอก ว่านหันมามอง
 
           “กูกลัวแอนไม่ชอบกู”
 
           “มึงจะกลัวทำไม กูไม่เห็นแอนมีแฟนเลยตั้งแต่มอสี่ เห็นเด็กห้องอื่นมาจีบโดนตอกหน้าหงาย จริงๆ แอนอาจจะแอบชอบมึงอยู่ก็ได้ แต่แอนเป็นผู้หญิงมึงจะให้มาสารภาพรักกับมึงก่อนหรืองัยวะ ไอ้ว่าน”  เก้าบอก เคนสังเกตเห็นแพรวาหน้าจ๋อย
 
           “นี่ก็อีกคน…ไอ้เก้ามันพูดก็ถูกผู้ชายต้องเป็นฝ่ายไปสารภาพรักก่อน ไม่ต้องมาทำหน้าอย่างงั้นเลยเพราะเคนน่ะไม่ชอบเด็กแก่แดด” เคนบอกเงยหน้ามามองชัฏที่ยิ้มอย่างอารมณ์ดีถือถาดอาหารมาวางข้างๆ แพรวา ยกมือขึ้นตบกับเคน เคนพยักหน้าให้ว่าน  ว่านสูดหายใจเรียกความมั่นใจให้ตัวเองลุกเดินไปหาแอน
 
           “ว่านช่วยถือ”
 
           “ขอบใจนะ ดูวันนี้ท่าทางฝนจะตก”
 
           “ทำไมล่ะ?”
 
           “ก็อยู่ๆ มีคนมาอาสาช่วยร้อยวันพันปีไม่เห็นว่านจะมาช่วยแอนเลย” แอนบอกยิ้มๆ
 
           “คือ..จริงๆ ว่าน เอ่อ..ชอบแอนมาตั้งนานแล้ว” ว่านบอก แอนเลิกคิ้วมองว่านที่ท่าทางเขินๆ วางถาดอาหารลงบนโต๊ะ
 
           “บอกช้าจังเลย…แอนรอให้มาบอกตั้งนานแล้ว” แอนบอกก้มหน้าลงกินข้าวไข่พะโล้ในจานเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ว่านยืนอึ้งอย่างดีใจ คนอื่นๆ พากันอมยิ้ม  แพรวาหันมายิ้มกับแก้มแล้วกันไปบีบไหล่แอนที่ท่าทางเขินๆ ตอนนี้
 
           “งั้นตอนนี้ต้องฉลองด้วยน้ำเปล่ากันก่อนละกัน เคนนั่งอยู่บนโต๊ะอาหารยกแก้วน้ำขึ้นชู คนอื่นๆ ก็ยกขึ้นชูตาม
 
           “เชียร์!!!!!”  เสียงดังมาจากกลุ่มของเคนที่ตอนนี้ใครๆ    ต่างพากันหันมามองรวมทั้งเมฆที่ขมวดคิ้วมองชัฏกอดคอแพรวาหัวเราะอย่างอารมณ์ดีไม่นานทุกคนก็ชวนกันออกมาจากโรงอาหารเพื่อเตรียมตัวเข้าห้องเรียนในช่วงบ่าย
 
           “เคน..วันนี้ตอนกลับบ้านไปส่งแพรก่อนนะ…ตอนล้มสงสัยขาจะแพลง”  ชัฏบอก
 
           “อ้าว! ก็บอกว่าไม่เป็นไรนี่ แล้วไปห้องพยาบาลหรือยัง”
 
           “ทายาแล้ว บอกว่าไม่เป็นไรมาก”
 
           “อึมม....มึงดูไอ้เมฆซิ กูว่ามือมันน่าจะเจ็บเหมือนกัน    เสือกต่อยซะแรงขนาดนั้น!! เหตุผลที่กูไม่อยากมีแฟน เพราะกูยังไม่เจอคนที่ถูกใจ เกิดคบไปคบมาแล้วมารู้ทีหลังว่าไม่ใช่  ก็ต้องมีคนเสียใจ” เคนบอก
 
           “ท่าทางเธอสองคนคงมีเรื่องคุยกันเยอะนะ นายคีรภัทรกับนายชัฏน่ะ”  อาจารย์นงเยาว์เงยหน้าขึ้นมาถามเพราะเห็นเด็กสองคนนี้คุยกันนานแล้วคนอื่นๆ เลยหันมามองเคนกับชัฏ
 
           “ขอโทษครับ/ขอโทษครับอาจารย์” เคนกับชัฏพูดพร้อมกันก่อนจะก้มหน้าก้มตาจดข้อความที่อาจารย์เขียนบนกระดานจนกระทั่งหมดคาบเรียน เนตรดาวเดินมาหาแพรวา
 
           “แพร..เมื่อตอนกลางวันเจ็บหรือเปล่า?”
 
           “ไม่หรอก..ขอบใจนะ”
 
           “เนตร..จะไปหรือยัง?” เมฆตะโกนถามเพราะเก็บกระเป๋าเสร็จแล้วไม่สนใจจะมองแพรวา เนตรดาวเดินกลับมาถือกระเป๋าเดินตามเมฆออกไป แพรวานั่งหน้าจ๋อยแอบมองเมฆน้ำตาคลอ
 
           “แพร..ไปเหอะ!” เคนกับชัฏเดินมาตาม คนอื่นๆ พากันเดินนำหน้าไปก่อน แอนหันมายิ้มให้แพรวายกมือโบกลาเดินตามว่านที่ช่วยถือกระเป๋า เก้าไปกับแก้ม ชัฏกับเคนค่อยๆ เดินไปเรื่อยๆ  เพราะแพรวาท่าทางเดินไม่ถนัด
 
           “เจ็บมั๊ยน่ะ” เคนหันมาถาม
 
           “ดีกว่าตอนกลางวัน คงไม่ถึงกับขาแพลงหรอก พรุ่งนี้คงหาย”  แพรวาบอก ชัฏเดินไปเข็นรถออกมาจากโรงจอดรถ    เหลือบมองยังเห็นเมฆกับเนตรอยู่หน้าประตูโรงเรียนก็อมยิ้ม เดินมาจอดรถหยิบหมวกกันน็อคส่งให้เคนใบนึง อีกใบนึงใส่ให้แพรวา
 
           “แล้วจะนั่งยังงัยวะ..แพรนุ่งกระโปรงไม่ได้นุ่งกางเกง” เคนถาม
 
           “นั่งคล่อมมา เดี๋ยวกูนั่งก่อน ระวังโป๊ล่ะแพร!”  ชัฏบอกขึ้นไปนั่งคล่อมบนรถ แพรวากำลังจะขึ้นไปนั่ง
 
           “เคน แพรไม่ได้นุ่งขาสั้นข้างในน่ะ”
                               “ขึ้นไปก่อนเดี๋ยวค่อยดึงกระโปรงลงมา..เออ..นั่นแหละเกาะไอ้ชัฏไว้..รถมึงมันสูงว่ะ   แพรยกเท้าขึ้นมาก่อนเดี๋ยวค่อยเหยียบเท้าเคน..ได้แล้ว..ไปได้แล้วไอ้ชัฏ”  เคนบอกชัฏสตาร์ทรถออกจากโรงเรียนหันมามองเมฆที่มองอย่างอึ้งๆ  ก็หัวเราะขำขับรถแฉลบเข้าไปหาอย่างกวนประสาท เมฆกระโดดหลบมองตามไป เห็นแพรวากอดเอวชัฏหันหน้าไปอีกฝั่งหนึ่ง มีเคนนั่งอยู่ข้างหลัง  ชัฏหันกลับมาดูเมฆเหยียดยิ้มก่อนจะหันกลับไปมองทางข้างหน้า เมฆคิดในใจ  ...ไม่อยากยอมรับแต่ก็ต้องยอมรับว่า.. ไอ้ชัฏมันเท่จริง... ถ้าแพรชอบชัฏ เขาคงอกแตกตาย เอ๊ะ!!หมายความว่ายังงัย... เมฆยิ้มให้เนตรดาวที่มองเมฆอย่างปลื้มใจที่เมฆมารับส่งระยะหลังนี้ เพราะก่อนหน้านี้เมฆไม่เคยเลยสักครั้ง ติดอยู่กับแพรวาตลอดเมฆไม่รู้จะทำยังงัยสตาร์ทรถขับไปส่งเนตรดาวที่บ้าน
                        ชัฏขับรถมาจอดหน้าบ้านแพรวา เคนลงจากรถ หยิบกระกระเป๋าหนังสือมาวางบนฟุตบาทหันไปอุ้มแพรวาลงมาจากรถ   สามคนเดินเข้าไปในบ้านทักทายป้าสำอาง คุณพ่อแพรวายังไม่กลับจากที่ทำงาน
 
           “อย่าลืมทายาด้วย พรุ่งนี้จะมารับ” ชัฏบอกเดินออกจากบ้าน  
 
          “นุ่งกางเกงขาสั้นข้างในด้วยนะ กระโปรงกระพือหัวใจจะวาย” เคนบอกส่ายหน้า แพรวาเกาหัวเดินขึ้นข้างบนอย่างทุลักทุเล
                        วันต่อมาสองคาบเรียนแรกเป็นวิทยาศาสตร์  เมฆนั่งเรียนไปด้วยสายตาก็คอยมองแพรวาตลอดเหมือนแพรวาจะรู้แต่ไม่พยายามสนใจ  เมื่อหมดสองชั่วโมงแรกเนตรดาวชวนเมฆคุยเรื่องที่ไปเข้าค่าย  เมฆก็ตอบคำถามประเภทถามคำตอบคำเหมือนไม่สนุกจนเนตรดาวหยุดถามได้ยินแอนพูดกับแก้ม เรื่องตุ๊กตาเท็ดดี้แบร์ที่เห็นเมื่อสองวันก่อนเป็นของนาวิน เมฆเผลอกำมือแน่นด้วยความโมโหจนกระทั่ง
 
           “เมฆ...เป็นอะไรหรือเปล่า?” เนตรดาวถามเมฆเมื่อสังเกตเห็นเงียบไป
 
           “เอ่อ..ไม่มีอะไรเนตรมีอะไรเหรอ”
 
           “เนตรชวนเมฆไปเที่ยววันไหลที่อำเภอ ปีนี้ทางอำเภอจัดงานน่าสนุกนะกลางคืนมีงานด้วย เนตรอยากไปเมฆพาไปหน่อยซิ”
 
           “เอ่อ..คือเมฆ..”
 
           “เฮ้ย!! เข้าท่าว่ะ กูลืมไปปีนี้เราได้เที่ยวที่เชียงใหม่ปีสุดท้ายแล้วนะโว๊ย ปีหน้าก็กลับกรุงเทพแล้ว ไปเหอะชัฏ”
 
           “ไปดิ”
 
           “งั้นเดี๋ยวกูบอกพวกนั้นก่อน”
 
           “ไอ้เมฆตกลงมึงจะไปหรือเปล่า?”
 
           “ตามใจมึงซิ” เมฆตอบหันมายิ้มให้เนตรที่กอดแขนตัวเองดูมีความสุขแล้วรู้สึกลำบากใจ   เมฆหันกลับไปมองแพรวาที่นั่งฟังเพื่อนคุยอยู่ท่าทางอารมณ์ดีแล้วนึกหมั่นไส้ ชัฏหันมามองยักไหล่  แล้วหันมาคุยกับเคนต่อจนอาจารย์เข้ามาสอนชั่วโมงต่อไป